Dropar - 01.01.1927, Blaðsíða 75

urnar. Eða þegar tunglið skin, þá er svo gaman að
sjá lækina, sem liðast eins og silfurbönd um sljett-
una. '
— Hvað þú átt gott, sagði kóngsdóttirin hugfang-
in, jeg vildi óska . . .
Lengra komst hún ekki, því að þá heyrði hún kallað,
og hún þekti rödd dvergsins. Hún spratt upp og þaut
af stað, án þess að kveðja smalann. Hann starði for-
viða á eftir henni og fylgdi henni með augunum,
þangað til hún hvarf i fjarska.
Þegar kóngsdóttirin vaknaði, var komið langt fram
á dag. Hún fór strax að hugsa um þetta kynlega
ferðalag sitt um nóttina. Hafði það verið draumur?
Nei, því að á gólfinu sá lnin liggja hálfvisnað blátt
blóm. Hún þekti það aftur og gladdist í hjarta sínu
yfir því, að alt þetta skyldi hafa skeð í raun og veru.
Nokkurn tíma á eftir lifði hún á endurminning-
unni um þessa dásamlegu nótt, og i voninni um, að
dvergurinn kæmi al’tur. Hún fór aldrei að sofa fyr
en komið var langt fram á nótt, til þess að vera nú
vakandi, þegar hann kæmi — en aldrei ljet hann
sjá sig. Eirðarlaus ráfaði hún um kastalann, þögul
og döpur. Hún reikaði um garðinn, frá einu blóm-
beðinu lil annars, frá einni myndastyttunni til ann-
arar, en hvergi fann hún ró nje frið i sál sína.
Stundum gekk hún fram með hallarmúrnum, alt
í kring um garðinn og' höllina. í háa dökka veggn-
um var ekki ein einasta lítil hola, stóru járnhliðin
voru Jæst, og sitt hvorumegin við þau stóðu Ijótir og
illilegir karlar í herklæðum.
Drotningin kom á hverjum degi í kastalann til
dóttur sinnar. Hún talaði aldrei við hana um annað
en drambsamar drotningar, fagrar kóngsdætur og
73