Dropar - 01.01.1927, Blaðsíða 80

1
Þegar dvergurinn liafði þetta mælt, hurfu álfarnir
niður í rósahnappana, og þeir luktust aftur. Þá
hvarf tungsljósið líka, og ekkert lýsti í náttmyrkr-
inú nema stjörnurnar á himninum.
Dvergurinn tók kóngsdóttur í fang sjer og leið
með hana hátt upp í himingeiminn. Þau flugu lengi,
Jengi. Loks Jæklcuðu þau flugið og lcomust smám
saman niður á jörðina.
Kóngsdóttirin lauk upp augunum. Þó að diml
væri, kannaðist hún fljótt við staðinn, sem ln'm stóð
á, því að það var þar, sem liún hafði skilið við
dverginn um nóttina og fundið liann aftur á heim-
Jeiðinni.
— Nú má jeg ekki fylgja þjer lengra, sagði
dvergurinn, en hjeðan af vona jeg líka, að þjer sje
óliætt.
— Mjer þykir svo sárt að þurfa að skilja við þig,
sagði köngsdóttirin lirygg, og svo langar mig svo <■
til þess að gefa þjer eitthvað til minningar um mig,
— en jeg á ekkert.
Þá varð lienni litið á liönd sína. Þar var hringur
með stórum, dýrmætum steini i. Hún tók liann ofan
og rjetti dverginum.
— Eigðu hringinn þann arna, sagði hún, yngri
bróðir ininn gaf mjer liann um Jeið og hann kvaddi
mig, þegar hann fór alfarinn frá okkur. Mjer þykir
vænt um hringinn, af því að Jiann er frá lionum, en
nú lief jeg ekkert að gera við gimsteina. Þeir
mundu minna mig á það, sem jeg vil gleyma.
Dvergurinn tók við hringnum, kysti á liönd kóngs-
dóttur og var horfinn.
Nú var litla kóngsdóttirin orðin ein eftir á stóru
sljettunni. Hún fór að liugsa um, hvort enginn myndi
vaka þar nema hún. Ef til vill vakti smalinn til þess «
78