Dropar - 01.01.1927, Blaðsíða 72

fjöllin, sem hún fjekk aldrei að sjá. — Alt í einu
sá hún ofurlítinn niann standa við rúmið sitt.
— Hver ert þú? spurði kóngsdóttir.
— Jeg er dvergur, svaraði litli raaðurinn. Blóm-
áJlarnir liafa sent mig lil þess að hjálpa þjer.
Kóngsdóttirin Jioppaði ii])p í rúminu af gleði.
— Geturðu flutt mig út á sljettuna? spurði hún.
— Einliver ráð mun jeg liafa með það, svaraði
dvergurinn, — en liingað verð jeg að skila þjer aft-
ur, áður en þernur þínar vakna.
Að svo mæltu rjetti liann kóngsdóttur gráan kufl
með liettu og sagði henni að fara í. Þegar hún liafði
gert það, tók hann hana í fangið og sveif með liana
út um gluggann.
Kóngsdóttirin vissi ekki fyr en liún var komin
vfir hallargarðinn og framhjá liáa hallarveggnum,
en þá gal liún ekki lengur lialdið augunum opnum.
Hún hjúfraði sig því u]>p að dverginum og lijell í
hann dauðahaldi. Þau svifu áfram og áfram. —
Að löngum tima liðnum fjellu þau hægt niður.
— Nú skaltu Ijúka upp augunum, sagði dverg-
urinn.
()g hvað sá hún?
Þau stóðu i skinandi sólskini á blómum vafinni
sljettu. Um hana runnu silfurtærir Jækir í ótal bugð-
um, og i fjarska lilöstu við blá fjöll.
Kóngsdóttirin rjeð sjer ekki fyrir lognuði. Bláu
augun tindruðu, og andlitið Ijómaði af sælu.
— Jeg vissi, að ])að var satt, hrópaði hún upp yf-
ir sig, það hlaut að vera satt.
— Nú ætla jeg að skilja við þig um stund, sagði
dvergurinn, en hingað verðurðu að koma, þegar jeg
kalla á þig.
70