Dropar - 01.01.1927, Blaðsíða 49

Þegar skærust sýndist sólin,
sorta dró á himininn.
Sorgin beið á bak við tjöldin,
bar mig hljóð í faðminn sinn.
Þeim hef jeg í faðmi fundið
fegurð lífs og gildi hæst.
Hún mig bar á höndum sínum
himninum og Guði næst.
Þar jeg best hef lært að lifa,
lífs að skilja l’rost og yl,
lært að elska, líða, sakna,
með líðendum að finna til.
Þögul hef jeg hljótt og lengi
harmað þennan sólaryl.
Vonin mín var demant dýrri,
en dó um leið og luin varð til.
Þögnin helg og höfug tárin
hana lögðu i grafreit sinn.
Þá á blíðum bænarörmum
bar mig sorg í himininn.
Ljúfa stjarna, í ljóma þínum
lokast mínar þreyttu brár.
Jeg er að kveðja alt og alla,
allar vonir, bros og tár.
Þegar úr háu heiði þínu
horfir þú á legstað minn,
láttu |)á á leiði mínu
Ijóma skæra geislann þinn.
Halla Loflsdóttir.