Dropar - 01.01.1927, Blaðsíða 74

roðnaði. Hann rjetti henni þykka, snnirða brauð-
köku, og hún fór að borða.
' — Hvað gerirðu hjerna? spurði hún.
— Jeg gæti kindanna, sem þú sjerð þarna.
— Einmitt það, sagði kóngsdóttir.
— Er enginn smali á þínum hæ?
— Nei.
— Á þá jjabbi þinn engar kindur?
— Jú, en það er sett band um hálsinn á þeim, og
svo eru þær bundnar við staura.
— Hafa þær þá nóg að bíta?
— Jeg veit það ekki, en þeim er gefinn matur úr
skálum.
— Það er skrítið, sagði smalinn og brosti, svo
að skein í fannhvítar tennurnar.
Kóngsdóttirin fjekk hjartslátt. Hvað hann var
l’allegur, þegar liann brosti. IJann hafði svo djúp og
dökk augu og svo fallega brúnleita húð. Það var
lika svo gaman að horfa á hárið lians þykka, liðaða,
þegar sólin skein á það.
— Má ekki bjóða þjer meira? spurði hann, þeg-
ar kóngsdóttir hafði Jokið brauðinu. Jeg á nógan mat
i pokanum mínum.
— Nei, þakka þjer fyrir. Jeg er orðin södd.
— Segðu mjer eitt, smali, hjelt hún áfram, borð-
arðu altaf svona — úti, — aleinn?
— Já, svaraði hann, hjer er enginn bær nærri,
eins og þú sjerð. Bærinn minn er svo langt í burtu,
að mjer er ekki færður matur nema tvisvar á mán-
uði.
— Sefurðu þá líka úti?
— Já, og það er svo gaman, skal jeg segja þjer.
Næturnar eru oft svo fallegar, að jeg tími varla að
sofna. Jeg horfi þá upp í himininn, á allar stjörn-
72