Dropar - 01.01.1927, Blaðsíða 29

HJÁLPIN
BROT ÚR SMÁSÖOU
Hún var lirædd, lifandi skelfing hrædd, daginn
sem þau giftust. Hún fann, að þetta var stórhættu-
legt voðaspil hreint og beint, en hún vildi ekki segja
honum, að hún ómögulega vildi, eða gæti, þvi það
var að svíkja, og hún vissi, að hann biði þess kannske
aldrei bætur. Ekki svo að skilja, að hann væri svo
fagnandi eða áfram um giftingu þeirra. Nei, ekki
var nú svo sem von eða stuðningur væri að þeirri
vissu, en hitt vissi hún, að hann var svo gerður, að
liann vildi ekki, að þetta gengi aftur úr skaftinu úr
þvi að svona langt var komið, ekki, þó að hann vissi
af opinni ógæfu þeirra beggja framundan. Það skyldi
áfram, sem ákveðið var. Kvíðinn og hræðslan hafði
líka eitthvað lokkandi fyrir hana; henni var næst-
um forvitni á að finna sársaukann i sambúðinni við
karlmann, fá að vita af eigin reynslu um alt þetta
nýja, óþekta, sem nú kæmi, og’ ekki frítt um, að
vonin teygði skínandi glókollinn upp úr sorgarkaf-
inu, bak við myrkrið i hjarta hennar. Hún hafði þó
unnað þessum manni, brennandi, vitlaust, án þess
að þekkja hann nema sára lítið. Hafði þráð liann ár-
27