Dropar - 01.01.1927, Blaðsíða 82

— Þakka þjer fyrir, en jeg má ekki stansa. Jeg
verð að flýta mjer, því að jeg er að strjúka.
- Smalinn starði á hana liöggdofa af undrun.
— Hversvegna ertu að strjúka? spurði hann.
— Jeg get ekki verið heima, svaraði hún, því að
þar er jeg eins og fangi og fæ aldrei að sjá grænu
sljettuna og bláu fjöllin. Svo vilja pabbi og manna
láta mig eiga mann, sem jeg þekki ekkerl og mjer
þykir ekkert vænt um.
Smalinn sá tvö stór tár renna niður kinnar litlu
slúlkunnar, og hjarta lians fyltist meðaumkun.
— Jeg má ekki vera lengur hjá ])jer, hjelt kóngs-
dóttirin áfram. — Nú ætla jeg að kveðja þig. Vertu
sæll.
— Vertu sæl, sagði smalinn og tók í litlu hvitu
höndina, sem honum var rjett.
Kóngsdóttirin gekk nokkur skref. Þá nam hún
slaðar, leit við, veifaði og hjelt síðan áfram.
Hún gekk meðfram lækjarbökkunum, og oft var
hún nærri dottin, því að þúfurnar voru margar og
holurnar, sem litlu fæturnir rákust i, og enn var ekki
farið að birta neitt að ráði.
Alt í einu heyrði hún einhvern koma hlaupandi á
eftir sjer. Hún fjekk ákafan hjartslátt og tók til
fótanna. Þá heyrði hún kallað:
— Vertu ekki hrædd, það er jeg.
Hún leit við. Þarna var smalinn kominn. Hræðsla
hennar snerist í óumræðilega gleði.
— Þú mátt ekki fara ein, sagði hann, jeg ætla að
fylgja þjer, ef þú vilt Jeyfa mjer það.
— Hvað þú ert góður, sagði kóngsdóttirin, — en
jeg vil ekki talva þig frá foreldrum þínum.
— Jeg á enga foreldra.
— En hvað verður þá um kindurnar þínar?
80