Dropar - 01.01.1927, Page 45

SÖNGUR STARFSINS
Með gullin þín fyrstu jeg brosandi beið
og bar þig í sólskinið út;
gaí' kinnunum roða og lungunum loft
og ljetti af hjartanu sút.
Ljet hádegisblundinn þig bera’ inn í Ijós
og beið þín við miðaftansskin.
Næst Guði — þú hefur frá upphafi átt
mig ætíð sem tryggastan vin.
Næst Guði er foreldra umsjá og ást,
en — ó hversu margur er sá,
er vissi’ ei af móður nje föður — jeg fann
margt fallið og vegalaust strá;
jeg hirti það, varði og vafði i faðm.
Svo vinlaus er enginn á jörð,
er skynjar og hrærist, að hann fái’ ei mig
sem harmbróður, kennara’ og vörð.
Og skaparans gleði mig gagntók og jók
mjer ginnhelgan meginn hvert sinn,
er vanræktri barnssál jeg breytti í þann kraft,
sem með blessun í mannheim kom inn.
43
O0 °