Ársrit Stjörnufélagsins - 01.01.1929, Síða 87

STJARNAN
SANNLEIKSHOLLUSTA
85
við því búin að kasta öllu, seni þjer haí'ið aflað. Ivnýr lifið yður
eigi stöðugt áfrain, en lætur yður eigi nema staðar? Skapast
eigi sorgir yðar af kvrstöðu, af þeirri imyndun, að þjer, með
þvi að iilýða ytra kennivaldi, munuð finna sannleikann? Eins
og jeg liefi áður sagt, verðið þjer að vera fús að liafna öllu,
sem þjer hafið safnað saman, ef þjer eigið að finna sannleik-
ann. Eins og lækurinn liðast í Iiægðum sínum um sljetta völlu,
þannig liöfum vjer farið Iiægt og rólega siðustu tvö árin, án
nokkurs ákveðins markmiðs.
Vjer höfum eigi tendrað hjá oss hið hvitglóandi bál, sem
nauðsynlegt er til ]iess að hrenna sorann, er safnast hefir smám
saman fyrir. Og sökum þess að andi værugirni, andi sameigin-
legs skilnings, andi kennivalds, andi sjálfsblekkingar hefir ráðið
yfir oss, er nú sá tínii kominn, að liver og einn, án þess að við
lionum sje stjakað eða á hann ýtt af öðrum, verður' að ráða
það við sjálfan sig, hvort hann vill reyna að samlaga sannleik-
ann óverulegum hlutum. Eins og jeg liefi sagt, getið þjer eigi
gert samninga við sannleikann, og sökum þess að allir eru að
reyna að samrýma hið ósamrýmanlega, er sorg, harátta, mis-
klíð og uppnám í veröldinni. Þó að þjer komið hjer á hverju
ári til þess að hlusla á mig og til þess að njóta útiloftsins og
eldanna, þá er það árangurslaust, sje óviturlega að farið. Tjald-
búðavistin verður yður gagnslaus, nema þjer frá byrjun gerið
yður ljóst, livað þjer viljið sækja liingað. Ef þjer hafið eigi
reynt og prófað grunn byggingarinnar, er hætt við að liúsið
hrynji. Hvernig getið þjer heila öld, eða öld eftir öld, bygt á
ótraustuin grundvelli, sem eigi endist árið? Efinn getur koll-
varpað öllum yðar byggingum sökum þess, að þjer reistuð
skilning yðar, öld eftir öld, á kennivaldi og persónudýrkun.
Jeg bið yður að komast ekki í uppnám, látið tilfinningarnar
eigi hlaupa með yður í gönur, látið heldur eigi vitsmuni yðar
taka taumana úr höndum vðar. Skilning sem bygður er á visku,
öðlisl þjer einungis sje samræmi milli huga og lijarta, og sje
skilningur yðar fæddur af anda þekkingarinnar. Mig langar til
þess að þjer eignist varanlegan framtíðardraum meðan á fund-
inum stendur, þrátt fyrir uppnám, æsingu og ótta; mig langar
til að þjer sjáið þá innri sýn, sem eigi yfirgefur vður. En þetta
getur því aðeins orðið, að þjer liafið skýran skilning á tilgangi
lífsins og á fullnægjunni, sem leiðir af þeim skilningi. Því er
það, að ef þjer viljið upp frá þessari stundu hjóða efanum
heim, en látið Iiann eigi óboðinn laumast inn í hugi vðar og
hjörtu, þá verður öllu útrýmt þaðan, nema sannleikanum, og
það sem er hverfult og gagnslaust eyðist og verður að engu, og