Ársrit Stjörnufélagsins - 01.01.1929, Page 93
STJAKNAN
LEIT AÐ ASTVININUM
91
En eytt
jeg hefi
aðskilnaði þeim
og boðið Ástvini bústað hjartans.
Dvelur hann þar,
og eitt erum við
i ástriki.
Inni jeg þjer,
að Ástvinur minn
er Ástvinur allra manna.
Eg og hann erum eitt
um allar eilífðir
óaðskiljanlegir.
Já,
veginn hefi jeg fundið,
gangir þú liann, guðmóð eignastu,
og auðveld verður þjer öll framkvæmd,
faðmar þig fegurð lífs,
varanleg liamingja
veitist þjer,
sannleikurinn sjálfur
sæla og ró.
Eins og neisti,
sem á að hlýja
geymist í grárri ösku,
svo er, vinur
Iogandi ljós,
er þjer lýsa skal,
falið í rofi
reynslu þinnar.
Vinur minn,
hið þú ei skuggans,
er skyggja mun dal
og byrgja heiðríka
hátinda útsjón.
í dagsins dýrðarljóma
vel þú veginn sjer,
er ganga á
til hæstu hæða,
þar villir ei sýn
veraldar flónska.