Ársrit Stjörnufélagsins - 01.01.1929, Side 102

100
ÁSTVINURINN ER í ÖLLU
ST.IARNAN
Hið minsta strá,
sem menn spora,
limaríkt trje,
sem ljær skjól,
grænt skriðdýr,
sem geig veldur,
fluga, sem fast stingur,
sætindasali,
syngjandi fugl,
sem ljómar loft,
grimt ljón,
sem eykur ótta
í skugga skógarþyknis,
fruminaður
fyrirlitinn,
og fræðimaður,
sem fullnægir mörgum,
dýrkandi goða,
dásamandi skrína.
Eitt er líf,
svo sem við erum eitt,
vinur minn og jeg.
Aðeins einn er vegur
að Ástvinarins lijarta,
en sá vegur liggur
um sjálfan þig,
um þitt eigið hjarta.
Þjer jeg kunngeri þetta.
Astvinurinn birtist
í ótal myndum,
en leiðin er aðeins ein,
vinur minn,
sem visar þjer
að hjarta elskaðs Ástvinar.
Fyr á tímum,
er jeg fanginn Iilýddi
lögum vorra
veraldar goða,
hljóp jeg götur
að helgiskrínum.
Hjer var jeg
hneptur í fjötra
þeirra fölsuðu fyrirmynda.
Óánægja
mig áfram knúði
óðfluga
inn i skjól
helgra liofa.
Sem vegfarandi
frá staði lil staðar
verandi þægindi velur,
svo lijelt jeg' leið
og' hafnaði gæðum,
fjell i fastan svefn,
þar til loks
jeg lauk upp lijarta
og fann þar elskaðan
Ástvin minn.
Margir munu þjer segja,
mæti vinur,
af vorra verkefna fjöld
og vegum mörgum,
sem allir hverfa að Ástvinar
hjarta.
Já,
svo er,
en allir þeir liggja
á eina braut,
því að ein er leið
að Ástvinar lijarta.
Satt jeg yður segi.
Ef þú vilt finna
Astvin minn,
verandi í mjer,
vinur góður,
þá verður þú
öllum goðum að afneita,
fánýti þæginda og fyrirmvnda.
Hreinsa sjálfan þig
af hroka þínum og fánýtu
fróðleikshrafli.
Hreint skaltu gera hjarta þitt
og sálu sólfagra.
Öllu skaltu afneita,