Morgunblaðið - 13.02.2009, Qupperneq 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. FEBRÚAR 2009
TILBOÐSDAGAR
30-50% afsláttur
af völdum legsteinum
á meðan birgðir endast
MOSAIK Hamarshöfða 4 - 110 Reykjavík
sími 587 1960 - www.mosaik.is
✝ Stefán Björnssonfæddist á Grjót-
nesi á Melrakka-
sléttu 8. mars 1914.
Hann lést á Drop-
laugarstöðum að-
faranótt 3. febrúar
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Björn
Sigurðsson frá Ær-
lækjarseli í Ax-
arfirði, f. 8.12. 1870,
d. 5.8. 1938, og Vil-
borg Guðmunds-
dóttir frá Grjótnesi,
f. 10.5. 1877, d. 25.9. 1962. Systkini
Stefáns voru: Guðmundur, f. 1899,
látinn, Kristín, f. 1901, látin, Jó-
hanna, f. 1903, látin, Guðrún, f.
1904, látin, Sigurveig, f. 1906, lát-
in, Sigurður, f. 1909, látinn, Jak-
obína, f. 1911, látin, Björn, f. 1916,
látinn, Gunnlaugur, f. 1916, látinn
og Arnþrúður, f. 1918, látin. Stefán
giftist 1948 Svanhvíti Friðriks-
dóttur frá Efrihólum í Núpasveit,
fyrrverandi skólastjóra við Hús-
rik Viðar, f. 30.10. 1992.
3) Guðrún Stefánsdóttir arki-
tekt, f. 7.7. 1957. Sambýlismaður
hennar er Einar Þorsteinn Þor-
steinsson, f. 3.10. 1949. Sonur
hennar og Sigurjóns Gunn-
arssonar tölvufræðings, f. 15.4.
1954, er Svanur mennta-
skólanemi, f. 25.8. 1989.
Stefán ólst upp á Grjótnesi á
Melrakkasléttu. Hann gekk í
gagnfræðaskóla Akureyrar,
sinnti búskap á Grjótnesi eftir
nám. Hann vann í kaupfélaginu á
Raufarhöfn í tvo vetur, hélt síðan
á vertíð í Vestmannaeyjum og fór
síðan til Reykjavíkur, þar sem
hann vann við skrifstofustörf,
þ.á m. hjá versluninni Ultima,
Shell og Útflutningssjóði . Síðan
vann hann sem endurskoðandi hjá
Skattstofu Hafnarfjarðar og
Skattstofu Reykjavíkur. Stefán
var um tíma formaður Bygginga-
samvinnufélags Reykjavíkur og
formaður Taflfélags Reykjavíkur.
Stefán vann svo sem sjálfstætt
starfandi endurskoðandi allt fram
á níræðisaldur.
Útför Stefáns fer fram frá Há-
teigskirkju í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin kl. 15.
mæðraskólann á
Laugalandi í Eyja-
firði og síðar lektor
við Kennaraskóla Ís-
lands.
Börn þeirra eru: 1.)
Friðrik viðskipta-
fræðingur, f. 11.6.
1949. Friðrik giftist
1972 Sigríði Hjálm-
arsdóttur, f. 5.1.
1950, kennara. Börn
þeirra eru: a) Svan-
hvít sagnfræðingur, f.
19.10. 1978, gift Jóni
Ólafi Sigurjónssyni
tannlækni, f. 2.4. 1975, b) Hjálmar,
f. 22.3. 1988, háskólanemi. Þau
skildu. Friðrik er giftur Samruai
Donkanha. 2.) Björn framleiðslu-
tæknifræðingur, f. 26.1. 1955. Son-
ur hans og Matthildar Ágústs-
dóttur, f. 7.6. 1956, er Stefán Þór
viðskiptafræðingur, f. 14.7. 1973,
giftur Svöfu Þóru Hinriksdóttur
viðskiptafræðingi, f. 7.5. 1970, og
eiga þau einn son, Hektor, f. 20.4.
2003, og fóstursonur Stefáns, Hin-
Nú er kær tengdafaðir minn fallinn
frá í hárri elli tæplega 95 ára gamall.
Ég minnist hans með ríku þakklæti
fyrir allar góðu stundirnar á liðnum
árum.
Stefán var glæsimenni, hár og
grannur, sannur herramaður, þrátt
fyrir að hafa fæðst á hjara veraldar.
Ég kom inn í fjölskylduna rétt rúm-
lega tvítug og átti samleið með þeim
Stefáni og Svanhvíti í tuttugu og sjö
ár, bar þar aldrei skugga á. Mér var
vel tekið frá fyrsta degi. Þegar við
Stefán hittumst var löngum rætt um
stjórnmál. Hann var á tímabili um það
bil að sannfæra mig um að Framsókn-
arflokkurinn væri eini flokkurinn sem
hægt væri að kjósa. Hann var trúr
stefnu flokksins allt til dauðadags.
Við Stefán höfðum alltaf nóg um að
tala, svo sem ættfræði og atburði líð-
andi stundar.
Stefán var fæddur á Grjótnesi á
Melrakkasléttu 8. mars 1914. Hann
sagði margar skemmtilegar sögur frá
bernsku sinni, svo sem þegar hvíta-
björn gekk á land og vinnumennirnir
komu kolsvartir inn eftir að aska hafði
borist norður yfir heiðar í Kötlugos-
inu 1918.
Fyrst og fremst vil ég þakka fyrir
hve góður afi hann var börnunum
mínum Svönu og Hjálmari. Heimili
þeirra góðu hjóna Svanhvítar og Stef-
áns stóð þeim alltaf opið.
Eftir að Svana og Jónsi komu heim
frá námi bjuggu þau í Hvassaleitinu
hjá afa og ömmu þar til þau keyptu
sér sína eigin íbúð síðastliðið vor.
Þetta lýsir best gestrisni þeirra hjóna
og umhyggju fyrir unga fólkinu.
Ég votta öllum eftirlifandi aðstand-
endum samúð mína.
Sigríður Hjálmarsdóttir.
Elskulegur afi minn er látinn,
næstum 95 ára. Hann hafði ætlað sér
að verða hundrað ára en hann var í
hálfgerðri keppni við Gunnar Björns-
son, frænda sinn, sem lést þegar mán-
uður var í hundrað ára aldurinn.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
þekkja afa minn mjög vel, bjó í sama
húsi og hann og amma sem barn. Ég
kom til þeirra á hverjum degi og alltaf
var mér jafn vel tekið. Þau tóku mér
líka opnum örmum þegar ég varð
eldri en ég fékk að búa hjá þeim þegar
ég dvaldi heima á Íslandi á sumrin og
einnig þegar ég kom heim frá námi
erlendis.
Afi sagði mér margar skemmtileg-
ar sögur og var sjaldan þreyttur á því
að segja frá frostavetrinum mikla
1918 en þá var hann fjögurra ára. Eft-
irminnilegasta sagan var þegar birna
kom á land á Grjótnesi með tvo húna
og varð því miður að skjóta þau ör-
yggisins vegna. Þetta var ein af
fyrstu æskuminningum afa.
Afi var sannkölluð alfræðiorðabók,
það var hægt að spyrja hann um
ýmsa atburði og hann mundi alltaf öll
ártöl. Hann fór einnig með heilu
ljóðabálkana án þess að hika.
Afi kenndi mér mannganginn og
tók mig með sér á fundi hjá Taflfélagi
Reykjavíkur en hann var formaður
þess um tíma. Það var siður hjá okkur
að koma við í sjoppu á Háaleitisbraut
og kaupa saltfiska sem mér þótti gott
að japla á meðan ég horfði á skák-
snillingana. Hann fór einnig oft með
mig í göngutúr niður í móa þar sem
Kringlan stendur nú en þar voru
stundum hestar og komum við gjarn-
an með strá eða blóm í vasa handa
ömmu.
Hann var alltaf viljugur til að
hjálpa mér og á unglingsárunum
keyrði hann mig um bæinn þrátt fyrir
að sjónin væri farin að daprast. Eitt
sinn keyrði hann óvart öfugum megin
upp Fellsmúlann og þegar upp hæð-
ina var komið prísuðum við okkur sæl
að ekki hefði farið verr.
Ég keyrði áður fyrr á gömlum bíl
sem við kölluðum litla Rauð og oft
þegar ég var að leggja af stað fór
hann með vísur eftir Pál Ólafsson.
Mér verður alltaf hugsað til afa þegar
ég heyri þessar vísur.
Ég hef selt hann Yngri-Rauð,
og er því sjaldan glaður.
Svona er að vanta veraldarauð
og vera drykkjumaður.
Aldrei sofna ég sætan blund,
svo mig ekki dreymi
að litli Rauður litla stund
lifi í þessum heimi.
Tveimur dögum áður en afi dó kom
ég til hans og bað hann mig um að
halda í höndina á sér. Þótt hann væri
orðinn veikur og gamall var hönd
hans sterk og mjúk. Ég mun sakna
þín, afi minn.
Svanhvít Friðriksdóttir.
Hann var fæddur og uppalinn á
nyrstu slóðum lands okkar, á Grjót-
nesi á Melrakkasléttu. Það er harð-
neskjulegur hljómur í þessum staða-
heitum og svo var einnig um
lífsbaráttuna. En allt lætur undan
hugvitssömum hagleiksmönnum,
baráttunni við náttúruöflin var snúið í
sigur; það var myndarbúskapur á
Grjótnesi. Erfitt er fyrir nútíma sófa-
setufólk að greina á milli blíðra og
óblíðra lífskjara. Stefán Björnsson
bar ekki utan á sér merki harðræðis,
ruglaði ættingja og vini með fáguðu
yfirbragði og greifalegu útliti. Engan
gat grunað að þar færi maður sem al-
ist hefði upp við Íshafið og sótt þang-
að björg í uppvextinum, fisk í sjó jafnt
sem rekavið til smíða. Hann slapp við
að bogna undan þrældómi, teinréttur
stóð hann fram á tíræðisaldur og varð
vart misdægurt. Hefur fengið kjarn-
meti í uppvextinum og áfram sérvalið
fæði og gott atlæti hjá Svanhvíti í
meira en sextíu ára hjúskap. Hann
var heimsmaður í rykfrakka kominn
til borgarinnar í seinna stríði og
fylgdist grannt með innreið nú-
tímans, einkum með því að skoða
hagstærðirnar.
Stefán var minnugur með afbrigð-
um, talnaglöggur og skákmaður góð-
ur, sem fann snemma líkindin með
skáklistinni og pólitíkinni. „Jæja
hvernig líst þér á pólitíkina?“ Honum
fannst alltaf jafn spennandi að spá í
leikfléttur stjórnmálanna. Það glaðn-
aði yfir honum þegar talið barst að
nýjustu leikjunum á því skákborði,
þótt sjónin væri farin að mestu og
erfitt orðið að lyfta glasi.
Stefán tregaði ekki forna tíma en
var ákaflega minnugur á menn og
málefni. Hann var prúðmenni, sem
ekki fjölyrti um eigin ævi. Minntist þó
stundum hin síðari ár á þann tíma
þegar Jón Trausti, jafnaldri móður
hans, var að alast upp í sveitinni.
„Draumalandið var býsna gott
kvæði,“ sagði Stefán með vott af
undrun í röddinni, en áhugi á furðum
og leikfléttum lífsins fylgdi honum til
hinstu stundar.
Við kveðjum Stefán Björnsson
með þakklæti og virðingu.
Guðrún og Ævar.
Stefán Björnsson
Það er mikill harm-
ur að Auður vinkona
mín sé farin frá okk-
ur, ég sé hana svo
ljóslifandi fyrir mér,
fulla af orku, hlæjandi, komandi
með sín skondnu innlegg.
Auður var sterkur persónuleiki
sem laðaði fólk að sér með já-
kvæðni sinni, svona dálítill töffari
og fátt sem hún treysti sér ekki til.
Það var henni lítið mál að keyra 50
manna rútu fulla af túristum hring-
inn í kringum landið. Við hjónin
kynntumst Auði í gegnum Nonna
vin okkar fyrir 13 árum og það
leyndi sér ekki að þetta var rétta
konan fyrir hann, enda kynnti
hann okkur hana með miklu stolti,
ástfanginn upp fyrir haus.
Auður var ein af óeigingjörnustu
konum sem ég hef þekkt, það sýndi
hún svo sannarlega gagnvart börn-
unum hans Nonna sem á 4 börn
með þremur góðum konum.
Hún tók þeim eins og sínum eig-
in og vildi allt fyrir þau gera og
talaði mikið um þau og það sama á
við um barnabörnin hans.
Auður fékk sem betur fer að
njóta þess að verða amma sjálf
þegar sólargeislinn hennar Auður
María kom í heiminn fyrir rúmum
fimm árum. Því betri ömmu hefði
nafna hennar ekki getað fengið.
Hjá Auði og Nonna voru allir
velkomnir og betri gestgjafar
Auður
Kristmundsdóttir
✝ Auður Krist-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
26. maí 1951. Hún
andaðist á líknardeild
Landspítala 12. jan-
úar síðastliðinn og fór
útför hennar fram frá
Dómkirkjunni 21. jan-
úar.
vandfundnir, viltu
ekki bara borða með
okkur heyrði ég oft
þegar gest bar að
garði.
Auður talaði oft um
hvað væri gott að hún
byggi á Austurbrún,
því það væri svo stutt
fyrir pabba sinn að
skjótast yfir, en hann
býr í íbúð á vegum
Hrafnistu. Undir það
síðasta hafði hún
meiri áhyggjur af
honum en sjálfum
veikindum, þau voru mjög náin.
En svona er bara lífið, kærleik-
urinn og góðu minningarnar verða
mótvægi okkar allra þegar sorgin
ætlar að hafa yfirhöndina.
Auður mín fékk að eyða ynd-
islegum jólum með fjölskyldu sinni
sem var hennar takmark og annan
í jólum kom öll stórfjölskyldan
saman á Austurbrún sem var henni
mikils virði.
Það var ánægjulegt þegar sonur
hennar og tengdadóttir fluttu á efri
hæðina á Austurbrún, það veitti
Auði ómælda ánægju þar sem Auð-
ur María gat komið til ömmu á
hvaða tíma sem var.
Það var líka mikið öryggi fyrir
Auði að hafa þau, enda voru Mar-
grét, Diddi og Halla ásamt Nonna
vakin og sofin yfir henni allan sól-
arhringinn undir lokin.
Það eru okkur hjónum mikil for-
réttindi að hafa kynnst Auði, í
henni var svo mikill kennari og það
fann ég alltaf þegar við töluðum
saman, enda menntuð sem slík.
Á síðustu vikum sá ég hvað hún
var umvafin fjölskyldu sinni, föður
og systrum.
Einstök vinkona Auðar sem hef-
ur verið með henni allan tímann í
hennar veikindum er Dana og á
hún miklar þakkir fyrir.
Ég votta Nonna og allri stór fjöl-
skyldunni samúð okkar hjóna og
megi guð og englar vera með ykk-
ur.
Helga og Konráð.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund, leita svo margar fagrar
minningar á huga minn. Auður
kom inn í tilveru minnar fjölskyldu
í gegnum samband sitt við Magnús
bróður minn. Hann var svo yfir sig
skotinn og síðar djúpt ástfanginn,
að það ljómaði af honum. Ekki
nema von, Auður var falleg og
smart stúlka. Svo truflaði nú ekki,
að hún var líka bráðgreind, dugleg
og ákveðin. Kostir sem við bræður
vorum aldir upp við að virða í fari
kvenna, sem og annarra.
Auður var sem driffjöður í fram-
kvæmdum þeirra hjóna og lét ekk-
ert aftra sér við að skila sem bestri
þjónustu í fyrirtæki þeirra hjóna.
Tók meiraprófið og rútuprófið og
trukkaði um landið eins og herfor-
ingi alveg til jafns við sverustu
trukkara, ekki nóg með það, var
líka leiðsögumaður og gæddi
túrana lífi svo ógleymanlegt varð
fyrir ferðamennina. Þetta var ekki
næg viðspyrna við kraftinn í henni,
hún vann að framgangi kvenna
innan Bandalags kvenna. Hún
skipulagði og hélt ráðstefnu eftir
ráðstefnu og allt gekk þetta fram
eins og ekkert væri mikið verk
unnið. Skipulagið var henni svo
auðvelt og tel ég, að þar hafi hjálp-
að nokkuð menntun hennar sem
kennari.
Hún var frændrækin og sam-
band hennar við „hennar fólk“ var
fallegt, sérstaklega við Hannes
heitinn frænda sinn en þar á milli
var afar kært, eins og bróður
hennar Hannes sem dó aðeins 19
ára að aldri. Það varð henni mikil
raun, að horfa upp á baráttu hans
við sín veikindi og síðan dauða. Þá
varð mér ljós trú hennar á fram-
haldið og í þeim krafti tókst hún á
við sitt áframhald og verkefni sem
hennar beið. Móðurhlutverkið lék í
höndum hennar og þrátt fyrir að
því er virtist ómanneskjulegt álag,
var ætíð tími fyrir börnin hennar
þau Margréti og Kristmund. Það
var fallegt að verða vitni að því, að
dauðþreytt ljómaði hún upp þegar
heim var komið og lét sem þreyta
væri ekki til. Sami krafturinn og
sama þrautseigjan tók við, þegar
Maggi varð bráðkvaddur langt fyr-
ir aldur fram. Auður tók við öllu og
landaði með þeim besta hætti
mögulegum.
Hann Kristmundur eignaðist
litla dóttur, sem auðvitað fékk
nafnið hennar Auðar, hvað annað.
Með í för var yndisleg verðandi
tengdadóttir, Halla S. Sveinbjörns-
dóttir, stúlka sem Auður var svo
þakklát forsjóninni fyrir að hefði
tengst honum „Didda“. Seinna hitti
hún Auður annan mann og felldu
þau hugi saman. Hann Jón var
henni afar góður, það er ekki öllum
gefið að koma inn í svo þétta ein-
ingu sem Auður og börnin mynd-
uðu. Ég þakka Jóni fyrir allt sem
hann var henni og börnum hennar.
Hún lauk síðasta verki sínu með
stæl, hún kláraði hátíðirnar með
sínu fólki. Það er nú ljóst, að það
hefur hún gert á hnefanum einum
saman. Hún var töffari hún Auður.
Fyrir það erum við þakklát og
kveðjum með virðingu.
Eftirlifandi aðstandendum bið ég
líknar og huggunar en sárin munu
seint gróa, menn læra að lifa við
sorg og þannig hverfur sárasti
broddurinn. Farðu í friði mín
kæra.
Bjarni Kjartansson „á Sóló“.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda
efni til Morgunblaðsins – þá birtist
valkosturinn Minningargreinar
ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur birt-
ing dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar séu
ekki lengri en 3.000 slög (stafir
með bilum - mælt í Tools/Word
Count). Ekki er unnt að senda
lengri grein. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU,
5-15 línur, og votta þeim sem
kvaddur er virðingu sína án þess
að það sé gert með langri grein.
Ekki er unnt að tengja viðhengi
við síðuna.
Minningargreinar