Morgunblaðið - 13.02.2009, Síða 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. FEBRÚAR 2009
✝ Sigurður Ein-arsson fæddist á
Hvalnesi í Lóni 23.
júní 1925. Hann lést
á Landspítala,
Landakoti 29. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Einar Eiríksson frá
Hvalnesi, bóndi og
kaupmaður, f. 10.6.
1883, d. 3.1. 1973,
og Guðrún Þórð-
ardóttir frá Viðborði
á Mýrum, f. 14.9.
1884, d. 9.7. 1926.
Systkini Sigurðar voru: Stúlka, f.
19.10. 1911, d. 25.10. 1911, Eirík-
ur, f. 1.4. 1913, d. 11.4. 1913, Guð-
björg f. 9.7. 1914, d. 31.7. 1999,
Þorbjörg, f. 16.5. 1916, d. 14.12.
2004, Eiríkur, f. 28.4. 1919, d.
21.10. 1994, Sólrún, f. 26.8. 1921,
d. 14.12. 1996.
Sigurður kvæntist 30. október
1959 Guðnýju Egilsdóttur frá Þór-
isdal í Lóni, f. 27. desember 1936.
Foreldrar Guðnýjar voru Egill
gamall og ólst hann upp hjá föð-
ur sínum á Hvalnesi, föðurömmu
og föðursystkinum, Oddnýju Sig-
ríði og Sigurði. Guðný og Sig-
urður byrjuðu búskap sinn árið
1958 í Reykjavík. Þau fluttust á
Höfn árið 1959 og bjuggu þar til
ársins 1989. Þá fluttust þau til
Reykjavíkur og áttu heimili á Ás-
vallagötu 17, þar sem Sigurður
bjó til æviloka. Sigurður byrjaði
ungur að stunda sjómennsku.
Hann lauk vélstjóranámi árið
1949 og stýrimannaskólanum ár-
ið 1959. Mestalla ævi stundaði
hann sjómennsku, sem vélstjóri
en einnig stýrimaður og skip-
stjóri, lengst sem vélstjóri á Frey
sf. Samhliða sjómennskunni
stundaði hann ýmiskonar vinnu
við viðhald og smíðar. Sigurður
fór í land árið 1979 og vann við
smíðar og viðhald hjá Varnarlið-
inu á Stokksnesi ásamt fleiru.
Eftir að hann flutti til Reykjavík-
ur vann hann við viðhald á
tæknideild Borgarspítala Reykja-
víkur allt til starfsloka.
Útför Sigurðar Einarssonar
fer fram frá Grafarvogskirkju í
dag, föstudaginn 13. febrúar, kl.
13.
Benediktsson, f. 7.2.
1907, d. 18.11. 1986,
og Guðfinna Sig-
urmundsdóttir, f.
25.1. 1911, d. 25.8.
1999. Dætur Sig-
urðar og Guðnýjar
eru: 1) Oddný Þóra,
f. 20.2. 1960, maki
Hrafn S. Melsted, f.
15.10. 1959. Börn
þeirra eru: Sigurður
Már og Sigursteinn
Orri. 2) Hildur Ár-
dís, f. 27.6. 1961.
Barnsfaðir Brynjar
Einarsson, f. 9.2. 1965. Börn
þeirra eru: Einar og Guðný
Hödd, d. 2004. 3) Eva Guðfinna, f.
8.6. 1962. 4) Erna Guðrún, f. 8.6.
1962. 5) Anna Signý, f. 13.9.
1963, maki Kamel Benhamel, f.
18.2. 1967. Börn þeirra eru: Örn
Calvin, Sólon og Embla Signý
Helena. Áður átti Guðný dótt-
urina Huldu Árdísi, f. 22.8. 1954,
d. 9.6. 1957.
Sigurður missti móður sína árs-
Þú valdir fallegasta vetrardaginn
til að kveðja, enda mikill áhugamað-
ur um veðrið. Undanfarna daga og
reyndar mánuði hafa óteljandi
mörg dýrmæt minningabrot farið í
gegnum hugann og þar hljómar líka
söngurinn „ó, pabbi minn, hve und-
ursamleg ást þín var. Æskunnar
ómar ylja mér í dag“. Mánuðir sem
ég er svo þakklát og sátt við að hafa
fengið að vera svo mikill þátttak-
andi í. Það sem upp úr stendur og
allt um kring er endalaust þakklæti
fyrir allan kærleikann, væntum-
þykjuna og stóru, hlýju, sterku og
traustu höndina þína sem var svo
ótrúlega gott að halda í alveg fram
á síðustu stundu.
Ég var strax mikil pabbastelpa,
getur verið að ég muni tæplega
þriggja ára eftir að hafa laumast
með þér á fætur áður en þú fórst í
vinnuna til að fá kaffisopa með þér,
kannski komin skýring á mínum
kaffivenjum? Þú byggðir Miðtúnið,
miðju alheimsins, smíðaðir bátinn í
bílskúrnum og við fengum allar að
hjálpa til. Endalaus sumur og alltaf
gott veður með silungsveiði í Firð-
inum og uppi í Lóni þar sem stund-
um var líka veidd lúra, selur og áll
og endalaust verið að gera við mót-
orana. Átti alltaf jafn erfitt með að
skilja hvernig þú fannst alltaf öll
bólin aftur. Forréttindi að vera með
þér í þessu stórbrotna og fallega
umhverfi og læra að umgangast það
af virðingu og taka eftir öllu því
undursmáa sem spilaði svo stórt.
Þið mamma voruð einstakar fyr-
irmyndir sem létuð þetta ekki
nægja heldur fóruð í ótal útilegur
og bíltúra með stóra hópinn ykkar.
Alveg fram undir það síðasta
varstu að fást við útreikninga. Ég
nýtti mér óspart stærðfræðikunn-
áttu þína þegar ég þurfti aðstoð og
voru það ljúfar stundir. Við kosn-
ingar varst þú alltaf löngu búinn að
reikna allt út áður en úrslit lágu
fyrir. Þú fylgdist alltaf vel með
þjóðmálaumræðunni og hafðir
sterkar skoðanir á henni og mikla
réttlætiskennd, ástandið í dag kom
þér ekki á óvart miðað við hvernig
haldið hafði verið á spilunum und-
anfarin ár.
Það var ljúft að hefja búskap á
loftinu hjá ykkur mömmu og þar
ætlaði ég einu sinni alltaf að búa.
En það fór öðruvísi eins og svo
margt annað. Það er þyngra en tár-
um taki en ég mun berjast áfram.
Öll mín bros og öll mín tár
eru þaðan runnin,
gleðin ljúf og sorgin sár
af sama toga spunnin.
(Ö.A.)
Frumburðurinn nýfæddur og
með hendur alveg eins og þú sem
að sjálfsögðu fékkst nafna sem er
þegar farinn að tileinka sér hluta af
fjölmörgum eiginleikum þínum. Sá
yngri fékk veiðiáhugann og þótti
þér ótrúlega gaman að fylgjast með
ákafanum hjá honum. Þú þurftir
meira að segja að taka bátinn hans
sem þú smíðaðir í slipp.
Þúsund þakkir fyrir að skjóta
skjólshúsi yfir fjölskylduna mína
þegar við vorum að byggja. Það var
erfitt að þiggja en yndislegt að sjá
hvernig strákarnir mínir kynntust
þér allt öðruvísi. Ekki bara að við
rændum herberginu ykkar heldur
líka þér þar sem þú stóðst alltaf
tilbúinn að fara upp í hús. Þar áttu
óteljandi handtök og ennþá fleiri
góð ráð, öll fallegu listaverkin sem
þú töfraðir fram og húsgögnin.
Minning þín lifir að eilífu og ég
mun alltaf sakna þín.
Þín
Oddný.
Elsku pabbi, þakka þér fyrir allt,
þú varst yndislegur pabbi og ennþá
yndislegri afi.
Allt sem þú gafst mér og börn-
unum mínum mun aldrei gleymast.
Það setti að mér djúpan söknuð
þetta fimmtudagskvöld, þegar mér
var sagt að þú værir dáinn, en mitt
í allri sorg er hægt að finna gleði.
Ég vissi að vel yrði tekið á móti þér
af litlu yndislega fallegu stelpunni
sem þér þótti svo undurvænt um.
Allar fallegu minningarnar með
þér komu upp í huga mér; hvað
gaman var að fara með þér að
veiða, þegar ég var lítil stelpa, upp í
lón á árabátnum þínum, sem þú
smíðaðir svo faglega með aðstoð
fimm smástelpna. Þeirri hlið á þér
kynntust börnin mín aldrei, en þess
í stað fórum við fjögur oft upp að
Elliðavatni til að veiða á stöng, öll-
um til mikillar ánægju, þó að lítið
færi fyrir aflabrögðum, ég minnist
þess ekki að við höfum fengið fisk
en það skyggði ekkert á gleðina að
fara að veiða með afa.
Þú varst alltaf tilbúinn að hjálpa
öllum og varst mjög handlaginn við
allt, það skipti þá ekki máli hvað
það var, þetta hefur sonur minn
lært af þér og stendur sig mjög vel,
ég er stolt af honum.
Börnin mín kynntust þér best
sem afa sem alltaf var til staðar og
ef þú varst týndur þá varstu bara
niðri í kjallara á Ásvallagötunni að
smíða og lærðu þau bæði mikið um
smíðar hjá þér og elskuðu þig skil-
yrðislaust.
Ég veit að við höfðum líkt skap
og húmor. Það kom fyrir að þú
sagðir við mömmu að þú ætlaðir að-
eins að skreppa í BYKO, en sú
stund, að þú kæmir heim aftur,
dróst oft því þá hafði þér dottið í
hug að líta inn hjá mér til að spjalla
og áttum við alltaf mjög góðar
stundir saman og enduðu alltaf
heimsóknir þínar með hlátri, þeim
mikla hlátri sem einkenndi þig ein-
an og sem mér þótti svo undurvænt
um, því það var ekki annað hægt en
að hlæja með þér.
Einn daginn þegar sonur minn
var u.þ.b. þriggja ára sat hann við
eldhúsborðið heima með báðar
hendur á höfði sér og var að reyna
að krumpa á sér ennið. Ég spurði
hann hvað hann væri að gera, hann
vildi líkjast þér meira (sem sagt líka
í útliti) og ef hann gerði þetta oft þá
mundi hann fá hrukkur á ennið eins
og þú.
Þú varst svo mikið elskaður af
minni fjölskyldu að ég ætla að fara
með bæn sem börnunum mínum
þótti vænst um.
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(Páll Jónsson.)
Ég bið algóðan guð að vera með
mömmu, syni mínum, systrum,
mágum og barnabörnum þínum öll-
um á þessum erfiðu stundum.
Þín dóttir,
Hildur Árdís.
Þú kvaddir á fallegum vetrardegi
elsku pabbi minn. Þá leitaði á mig
minning er ég hélt um höndina þína
sem eitt sinn leiddi mína. Ein af
fyrstu æskuminningunum, ég og þú
á göngu til Eiríks bróður þíns. Ég
að leiða pabba minn á sólríkum
degi, minning um stóra, hlýja,
trausta föðurhönd. Ég man ferðir
upp í Bæ að veiða, þar sem við
misstum þann stærsta. Upp í Lón
og Nes að vitja um álagildrur. Báta-
smíðar í bílskúrnum og úti á firði
var gaman að vera með að vitja
neta eða að horfa eftir sel. Þú og
fjallið þitt, fjörurnar og ýmsar
göngur.
Hendurnar þínar nánast töfruðu
fram húsgögn, rúm, kommóður,
skrifborð, stóla og borð og seinni
árin bættust við útskurður, renndir
munir og tálgaðir fuglar. Öll áhrifin
sem það hafði á mig að fylgjast með
og sjá þig vinna. Að upplifa alla þá
þolinmæði, útsjónarsemi og vinnu-
lagni sem þú bjóst alltaf yfir. Þú
kenndir mér svo margt og varst
alltaf til staðar, fyrir alla.
Alla tíð stóðuð þið mamma saman
svo samstiga í að vera til staðar fyr-
ir þá sem ykkur þótti svo vænt um
og það gerðuð þið heilshugar og af
hjartahlýju. Og þannig var það líka
frá því að systir mín kom heim frá
Kristjaníu, fársjúk, með Einar litla
með sér. Þið voruð stoð og stytta
eins og alltaf og það var ekki alltaf
auðvelt. Að þurfa svo síðustu æviár-
in að ganga í gegnum þá sorg og
upplifa að lífið breyttist í hið svart-
asta víti hér á jörð. Sem það gerði,
þegar systir mín tók líf dóttur sinn-
ar, Guðnýjar Haddar. Það var svo
óbærilegur sársauki að lifa við. Á
þeirri stundu átti ég erfitt með að
ímynda mér hvernig öldungnum í
hópnum leið.
Í tæp fimm ár höfum við nú leitað
svara frá heilbrigðis- og félagslega
kerfinu, velferðarkerfi sem stendur
ekki undir nafni og kýs að láta að-
standendur sitja uppi með allan
þann sársauka sem af slíku hlýst. Í
okkar samfélagi er líf fólks lítils
metið og víða lokast dyr. Við bíðum
enn svara og faðir minn spurði
frétta stuttu fyrir jól, nú er hann
dáinn.
Sigurður Einarsson
✝ Óskar GústafIngjaldur Jensen
fæddist 18. ágúst
1906 á Ísafirði. Hann
lést 4. febrúar sl. en
síðustu árin dvaldist
Óskar á hjúkr-
unarheimilinu á Víf-
ilsstöðum.
Foreldrar hans
voru Jens Friðrik
Jensen frá Færeyjum
og Málfríður Magn-
úsdóttir frá Ísafirði.
Móðir Óskars lést ár-
ið 1914 þegar hann
var 8 ára gamall. Var hann þá send-
urn í fóstur til Færeyja ásamt 3
yngri bræðrum. Óskar lærði prent-
iðn í Þórshöfn og fluttist aftur til Ís-
lands um tvítugt. Árið 1930 hóf
hann sambúð á Ísafirði með Hans-
ínu Hannibalsdóttur. Þau eignuðust
5 börn: Aðalheiður,
búsett í Bandaríkj-
unum, Gústaf sem
kvæntur er Krist-
björgu Mark-
úsdóttur, þau búa í
Hveragerði, Mál-
fríður, búsett í Dan-
mörku, Anna Júlía,
búsett í Hafnarfirði,
Ómar sem er kvænt-
ur Ólafíu Sigur-
garðsdóttur, búsett í
Kópavogi. Óskar
starfaði við prent-
verk, lengst af á Ísa-
firði, í Kaupmannahöfn og Reykja-
vík. Frá 1956 bjuggu þau Hansína í
Kópavogi. Hansína lést árið 1995.
Afkomendur þeirra eru í dag 65
talsins. Útför Óskars verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.
Sólin snertir sjóinn
og bráðnar í kyrrð hans.
Hún rennur út í ljósveg
í roðnuðu ljóstrafi.
Ljósvegurinn flýtur
á glampandi gárum.
Dimman sveimar yfir,
en friðurinn ríkir.
Ljósvegurinn flöktir
og tíminn nemur staðar.
Ég sé fyrir mér
svip himnaríkis.
Dagurinn er liðinn,
eilífðin er eftir.
(Toshiki Toma)
Megi elsku afi okkar hvíla í friði.
Ingibjörg Lilja, Ninja og Sóley.
Þú kenndir mér að tefla, er oftast
það fyrsta sem kemur í huga mér
þegar ég hugsa til þín. Þú komst í
heimsókn til okkar á Suðureyri þeg-
ar ég var lítil, og þér fannst það ekki
gott mál að ég kynni ekki að tefla.
Við sátum í stofunni heima og þú
lagðir mér skákreglurnar og svarað-
ir endalausum spurningum um
„hvers vegna?“ og „af hverju er það
ekki hinsegin?“ með ótakmarkaðri
þolinmæði.
Ég man að ég bað mömmu um að
leyfa þér að vera hjá okkur, og
bauðst til að láta eftir þér herbergið
mitt og ég myndi vera á ganginum.
En þú tókst það ekki í mál. Sagðir
að ung stúlka eins og ég þyrfti að
hafa herbergi.
Kristbjörg Árný Jensen.
Óskar Jensen
Fyrir hálfri öld var
orðið náttúrufræðing-
ur heiti yfir stétt
manna. Nú nota fáir það sem starfs-
heiti. Það hefur þokað fyrir titlum
sem endurspegla síaukna sérhæf-
ingu. Freysteinn var náttúrufræð-
ingur í víðasta og besta skilningi
þess orðs. Hann jarðfræðingur að
mennt og vann lengst að vatnarann-
sóknum en hafði eina breiðustu
þekkingu í almennri náttúrufræði
sem við höfum kynnst. Fáir þekktu
Ísland jafnvel og hann.
Freysteinn var eftirsóttur liðs-
maður í ótal verkefnum, bæði vegna
yfirburðaþekkingar sinnar og líka
vegna þess að hann lagði gott til
allra mála og var einstaklega bón-
góður. Hann var fulltrúi Land-
verndar í Rammaáætlun um nýt-
ingu vatnsafls og jarðvarma
1999-2003 og starfaði þar með okk-
ur í faghópi 1. Verkefni faghópsins
var að meta og raða mögulegum
virkjunarkostum út frá áhrifum á
náttúru og menningarminjar. Frey-
steinn var í raun margra manna
maki. Jarðfræðingurinn Freysteinn
kunni skil á berggrunni og lausum
jarðlögum, vatnafræðingurinn hafði
á takteinum upplýsingar um rennsl-
ishætti einstakra vatnsfalla og gat
upplýst um stöðu þekkingar í jarð-
hita á hverju háhitasvæði. Frey-
steinn starfsmaður Orkustofnunar
sá um að útskýra virkjunartilhögun
einstakra kosta, meðan orðasmið-
urinn Freysteinn lagði til haganleg
nýyrði fyrir aðferðafræðina sem
hópurinn þróaði. Hann þekkti af
eigin raun nánast öll svæðin sem
voru til mats, nöfn á öllum kenni-
Freysteinn
Sigurðsson
✝ Freysteinn Sig-urðsson fæddist á
Reykjum í
Lundarreykjadal 4.
júní 1941. Hann lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans 29.
desember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Kópavogs-
kirkju 8. janúar.
leitum og gat rakið
sögu héraða og sagt
frá atburðum.
Freysteinn hafði
jafngaman af því að
skoða hið smáa í nátt-
úrunni og grúska í
hinu stóra samhengi
hlutanna. Hann naut
sín hvergi betur en
sem leiðsögumaður
um náttúru Íslands
eins og þeir mörgu
geta borið vitni um
sem námu fróðleik
hans í ótal ferðum
sem hann leiddi, ekki síst sem for-
maður Hins íslenska náttúrufræði-
félags um árabil. Það duldist engum
sem ferðaðist með Freysteini að
hann var tengdur landi sínum
sterkum böndum.
Tungutak Freysteins var kjarn-
yrt og mjög persónulegt. Hann var
ötull við að snúa erlendum fræði-
heitum á íslensku, tókst oftast
prýðilega upp og faðernið leyndi sér
sjaldan. Skrif hans endurspegla
hvernig hann naut náttúrunnar sem
fagurkeri og um leið sem óþreyt-
andi fræðimaður. Lokaorð Frey-
steins sjálfs í grein í Árbók Ferða-
félags Íslands 1988 lýsa í senn sýn
hans og stíl: „Enginn þarf að láta
sér leiðast að Fjallabaki sem yndi
og ánægju hefur af fegurð jarðar og
hlýða kann á hljómkviður jarðlag-
anna. Þar má una löngum stundum.
Fátt eitt hefur verið fært í letur af
furðum jarðar á þessum slóðum, en
sá sem fer þar um með opin augu
mun fljótt finna margt athugunar-
vert sem hér er ekki nefnt. Vona ég
að greinarkorn þetta megi greiða
einhverjum götu að jarðgleði, eins
og sumir jarðfræðingar segja.“ Að
Freysteini gengnum er skarð sem
erfitt verður að fylla, en verk hans
munu lifa og nýtast við nýtingu og
verndun íslenskrar náttúru um
ókomna tíð. Missir okkar er mikill,
en missir fjölskyldu hans er enn
meiri. Við færum henni okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Þóra Ellen Þórhallsdóttir
og Gísli Már Gíslason.