Morgunblaðið - 12.05.2009, Síða 25

öruggu og kannski á stundum ögn
þóttafullu ungu fólki í þá tíð, fundum
við glöggt og lærðum, ekki síst með
árunum, að meta slíka umhyggju og
erum nú þegar farin að sakna hennar.
Raunar má segja að við höfum saknað
slíkra og annarra samskipta við
gömlu konuna í nokkur síðustu æviár
hennar. Fyrir því liggja hins vegar
ástæður, sem henni var raunar mein-
að að ráða við, hversu mjög sem það
tók á hana og hún hefði viljað, en
verða ekki raktar hér. Uppgjör af
slíku tagi verða hvort eð er seint að
fullu útkljáð í þessum heimi og mun
almættið þar eitt um véla og vera fært
um að fella hinn eina og sanna dóm.
Að svo mæltu þakka ég þér allt,
einkum yndislegu góðu gömlu dagana
þegar allir í skóginum virtust veru
vinir og líka það, sem síðar varð og op-
inberaðist í þínum hinstu orðum við
konu mína og dóttur.
Þórarinn.
Ég vil kveðja ástkæra tengdamóð-
ur mína með nokkrum orðum. Ég
kom inn í fjölskylduna fyrir rúmum
30 árum og kynntist þá þessari stór-
kostlegu konu sem var svo glaðvær og
skemmtileg. Helga tók mér strax með
opnum örmum og hefur veitt mér
ómetanlegan stuðning alla tíð. Það lék
allt í höndunum á Helgu. Hún var
mikil handavinnukona og hafa barna-
börnin fengið að njóta þess með hlýj-
um ullarsokkum og vettlingum. Einn-
ig málaði Helga á postulín og saumaði
út. Helga eyddi síðustu árum ævi
sinnar í Seljahlíð og henni leið svo
óskaplega vel þar. Hún var í hús-
ráðinu og hafði áhrif á gang mála þar.
Á vorsýningum Seljahlíðar voru ætíð
mörg verk eftir Helgu, jafnt útsaum-
ur sem prjónaðir hlutir og þó að sjón
Helgu væri undir það síðasta næstum
farin þá reyndi hún samt að dunda við
að prjóna. Helga var með græna fing-
ur og það var gaman að fylgjast með
því hvernig hún kom lífi í plöntur og
kom þeim til. Laslegar plöntur voru
gjarnan settar í fóstur til Helgu og
komu óþekkjanlegar til baka. Helga
fylgdist mikið með fréttum, bæði inn-
lendum og erlendum. Hún hringdi oft
og spurði hvort að ég væri búin að
heyra af því sem var að gerast, hvort
sem það var einhversstaðar flóð eða
skógareldar úti í heimi. „Er nokkuð
títt?“ eða „Er nokkuð nýtt að frétta?“
voru setningar sem Helga notaði
gjarnan. Hún spurði ætíð hvað væri
að frétta af barnabörnunum og
hvernig gengi hjá þeim, því umhyggja
Helgu fyrir okkur átti sér engin tak-
mörk.
Ég kveð elsku Helgu mína með
miklum söknuði í hjarta og þakka
henni kærlega fyrir allt og allt sem
hún hefur gert fyrir okkur Bjarna og
börnin.
Lilja.
Ég er eitt af yngstu barnabörnun-
um og gerði mér því snemma grein
fyrir því, að það er ekki sjálfgefið að
eiga tvær yndislegar ömmur, enn
skýrar og skemmtilegar. Það er sann-
kölluð guðsgjöf og hennar hef ég
blessunarlega fengið að njóta þar til
nú fyrir stuttu þegar önnur þeirra,
Helga amma, lést í faðmi fjölskyld-
unnar.
Amma bjó í hverfinu mínu alla
mína tíð og nú síðast í næsta nágrenni
við heimili fjölskyldunnar. Ég var því
alltaf duglegur að heimsækja ömmu
og gaf mér góðan tíma til að njóta
samverustundanna. Það var sama
hversu mikið dundi á fyrir utan stof-
una hennar, þar leið mér og okkur
alltaf vel og þaðan labbaði ég ævin-
lega út með bros á vor. Við sátum
vanalega í sófanum, mauluðum rús-
ínur, sögðum fréttir og spurðum
frétta. Og amma sagði mér ekki bara
fréttir af fjölskyldunni, elliheimilinu
og blómunum sínum, heldur fræddi
hún mig um skógarelda, jarðskjálfta,
allar heimsins hamfarir og aðrar stað-
reyndir. Hún fylgdist ávallt grannt
með heimsmálunum í fjölvarpinu,
með kaffibolla í annarri hendi og Ca-
mel í hinni.
Amma var líka einkar hreinskilin,
sat aldrei á skoðunum sínum og því
gátu umræðurnar orðið ansi líflegar.
Hún var t.d. vön að afsaka orðbragð
sitt þegar Davíð bar á góma og alltaf
vissi hún að tími Jóhönnu myndi
koma. Þá man ég hversu ánægður ég
var með þá gömlu þegar palestínsku
flóttakonurnar áttu að koma til Akra-
ness. Einhverjir skelkaðir Skaga-
menn höfðu safnað undirskriftum
gegn komu þeirra. Og amma, sem var
fædd og uppalin á Akranesi, skamm-
aðist sín svo óendanlega mikið fyrir
uppruna sinn að hún sagðist myndu
setja upp hauspoka þyrfti hún að fara
úr húsi.
Á sumardaginn fyrsta hringdu for-
eldrar mínir í mig, en því miður ekki
aðeins til að senda mér íslenskar
snævi blandnar sumarkveðjur, alla
leið til Kína. Amma hafði verið flutt á
sjúkrahús eftir hjartaáfall, daginn
eftir að þau komu heim úr Kínareis-
unni. Fréttirnar voru mikið reiðar-
slag og biðin í alla þessa daga, þar til
ég fékk að tala við ömmu í síðasta
sinn, var einstaklega erfið.
„Þú ert svo langt í burtu“, var það
fyrsta sem amma sagði með rólegri
röddu. Og þá fann ég sterkt hversu
sárt það var að hafa verið svona lengi
svo rosalega langt í burtu og geta nú
svo lítið sagt – nema þá kveðja hana í
síðasta sinn á sama hátt og ávallt:
Takk kærlega fyrir mig, elsku amma.
Og jafnvel þó að þú sért nú yfir og allt
um kring – minningarnar brjótast
fram á daginn og inn í draumana rat-
ar góður andinn úr öllum heimsókn-
unum – þá er ég um leið svo átak-
anlega minntur á hve langt þú ert í
burtu.
Við sem eftir stöndum gætum vel
allra fögru blómanna sem þú skilur
eftir og eru nú líklega farin að
blómstra í upphafi sumars. En þú
beiðst ekki eftir sumrinu til að
blómstra, enda sögðu bræður mínir
að þú hefðir aldrei litið betur út en nú
á páskadag. Og þó að við bræður bæt-
um vonandi úr ömmuleysinu í Breið-
holti fyrr en síðar, með því að gera
mömmu að einni slíkri, þá sprettur
sama rósin sannarlega aldrei aftur.
Megi góður guð þinn gæta þín vel,
elsku amma mín. Takk kærlega fyrir
mig.
Gísli Hvanndal.
Það tekur mig sárt og tárin byrja
að renna við að skrifa hinstu kveðju til
hennar ömmu minnar. Þegar ég
hugsa til baka þá var símtalið sem ég
fékk þennan miðvikudag ekki það
sem ég bjóst við. Pabbi hringdi í mig
og sagði mér að amma hafði veikst al-
varlega en að þetta liti ágætlega út.
En einhverra hluta vegna fann ég á
mér að allt yrði ekki í lagi. Ég bað um
að fá að koma í heimsókn sama kvöld
og fékk það. Næstu dagar liðu, en á
endanum var þetta bara of mikið fyrir
hjartað.
Svona er lífið, nú sit ég hérna og
skrifa þér kveðjubréf þrátt fyrir að ég
ætti nú frekar að vera að læra. Ég
veit það líka vel að ef þú vissir að ég
væri að setja lærdóminn á hakann þá
myndir þú vinsamlegast benda mér á
að hætta þessari vitleysu og halda
áfram að læra. En svona var bara hún
amma mín, umhyggjusemin í fyrir-
rúmi. Alltaf heitt á könnunni þegar
maður kíkti við, eitthvað gott í gogg-
inn og ekki kom á óvart ef að eitt
sokkapar eða vettlingar úr eigin
framleiðslu fengju að fljóta með á
heimleiðinni. Einnig þegar ég nefndi
það við hana að ég hafði lagt inn
starfsumsókn í sumar uppi á Seljahlíð
með það eitt í huga að fá að eyða
sumrinu með henni. Hún fór strax í
málið og varð ekki rórri fyrr en að
hún hafði náð því upp úr Maggý for-
stöðukonu að ég væri búin að fá sum-
arstarf, og það á hæðinni hennar. Ég
hafði hlakkað svo óendanlega mikið til
sumarsins sem við ætluðum að eyða
saman og ég veit að þú gerðir það líka.
Enda hafði forsmekkurinn af því ekki
verið slæmur. Ég man sérstaklega
eftir tveimur dögum núna í vor. Í
fyrra skiptið hafði ég kíkt ein við í
heimsókn. Eftir að hafa fengið sér
smá hressingu datt það upp úr þér að
þú værir eitthvað slæm í augunum
þennan daginn og baðst mig um að
kíkja á frétt fyrir þig í Mogganum
sem þú hafðir ekki getað lesið al-
mennilega. Ég gerði það auðvitað og
áður en ég vissi af var ég búinn með
blað dagsins og komin yfir í blað gær-
dagsins. Stuttu seinna segist þú vera í
basli með nýjasta föndrið, þér sýndist
þú hafa misst lykkju og ég athugaði
þetta fyrir þig. En eins og fyrri dag-
inn var ekkert að, heldur bara vandað
handverk eins og maður er vanur frá
ömmu. Enda ber heimili okkar fjöl-
skyldunnar og heimili ömmu merki
þess. Það var alveg ótrúlegt hvað hún
gat galdrað fram úr höndum jafnvel
þótt sjónin væri farin að versna.
Seinni dagurinn sem ég minnist var
þegar peysufatadagurinn var haldinn
í skólanum hjá mér. Ég ákvað að
kíkja óvænt til þín svona uppklædd
þar sem ófáar ráðleggingar höfðu
komið frá þér vegna undirbúnings
dagsins í sambandi við skó, skart og
tilheyrandi. Þegar þú opnaðir fyrir
mér brostir þú út að eyrum og sagðir
Vá! Hættir ekki að dásama klæðnað-
inn og að lokum datt „Vá hvað þú ert
falleg“ upp úr þér. Þú sagðir að svona
vildir þú muna mig, og hvernig þú
varst þennan dag; glöð, hamingjusöm
og brosandi – þannig vil ég muna þig.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Guð geymi þig, elsku amma mín.
Lilja Dögg Bjarnadóttir.
Amma, það eru ótal minningar sem
koma upp í huga mér þegar ég hugsa
um þig. Þó að þær séu fleiri tengdar
síðustu árum og mánuðum eru þær
líka frá því að ég var lítill. Þau voru
ófá skiptin sem ég lék mér að öllu því
dóti sem ég fann hjá þér í Blikahól-
unum. Á þeim árum var „gangurinn“
gríðarlega stór og hentugur undir
leiki ungs drengs og gott og gaman að
koma til ömmu. Þó að samverustund-
irnar hafi breyst í gegnum árin held
ég að mér hafi fundist þær skemmti-
legri með árunum. Mér fannst ótrú-
lega gaman að kíkja í kaffi til þín,
spjalla um þjóðmálin og það helsta
sem var að gerast í mínu lífi þá stund-
ina. Þú varst alltaf með það á hreinu
hvað var í gangi hverju sinni sem
bæði ég og aðrir í kringum þig voru að
gera. Þessi samtöl okkar gátu staðið
tímunum saman því ekki vorum við
nú alltaf sammála um gang þjóðmál-
anna. Oftar en ekki síðast liðið ár tók
ég með mér hundana sem fengu þá
úrvals harðfisk og súkkulaðirúsínur.
Stundum stóð mér nú ekki á sama um
atganginn í þeim þegar þeir voru að
gleypa í sig góðgætið, og fingurna á
þér með. Mér fannst gaman um dag-
inn að geta boðið þér í mat og boðið
uppá hrossakjöt sem þú sagðist ekki
hafa fengið í nær þrjátíu ár. Þetta var
góð stund eins og svo margar aðrar í
gegnum árin.
Takk, amma mín, fyrir að hafa trú á
mér og því sem ég hef tekið mér fyrir
hendur og hvatt mig áfram í mínu lífi.
Það er gott að eiga góða að og þú
varst alltaf til staðar.
Amma – ég læt ljós mitt skína.
Þinn,
Svavar Jón.
Minningar 25
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. MAÍ 2009
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ÓLÖF ÁSTHILDUR ÞÓRHALLSDÓTTIR
frá Vogum í Mývatnssveit,
sem lést á dvalarheimilinu Hlíð aðfaranótt sunnu-
dagsins 3. maí, verður jarðsungin frá Akureyrar-
kirkju miðvikudaginn 13. maí kl. 13.30.
Þórhallur Pálsson,
Guðný Þuríður Pálsdóttir, Guðjón Sigurðsson,
Halldóra Pálsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
KÁRI ÞÓRIR KÁRASON
múrarameistari,
Presthúsum,
Vestmannaeyjum,
síðast til heimilis
Hlíðarhúsum 1-3,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi að morgni
sunnudagsins 10. maí.
Útförin fer fram frá Digraneskirkju föstudaginn 15. maí kl. 15.00.
Anna J. Eiríksdóttir,
Þórunn Káradóttir Hvasshovd, Stein Hvasshovd,
Aðalsteinn F. Kárason,
Bergþór N. Kárason, Guðríður Jónsdóttir,
Berglind A. Káradóttir, Sigurður H. Árnason,
Ragnheiður S. Káradóttir, Pálmi Þ. Ívarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
VALUR BJÖRN VALDIMARSSON,
Bæjarholti 1,
Hafnarfirði,
sem lést á heimili sínu fimmtudaginn 7. maí, verður
jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn
15. maí kl. 15.00.
Úlfhildur Jónasdóttir,
María Valsdóttir, Steinar Örn Kristjánsson,
Húnbogi Valsson, Dagný Annasdóttir,
Kolbeinn Valsson, Monika Danisova,
Óðinn Valsson, Bára Eyfjörð Heimisdóttir,
Hjörleifur Valsson, Ágústa María Arnardóttir,
Hagbarður Valsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
INGI DÓRI EINAR EINARSSON,
Ársölum 1,
Kópavogi,
andaðist aðfaranótt laugardagsins 9. maí.
Hann verður jarðsunginn frá Digraneskirkju
mánudaginn 18. maí kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Samtök lungnasjúklinga
s. 847 4773.
Sigurlaug Gísladóttir,
Sigrún Ingadóttir, Jón A.K. Lyngmo,
Gísli Ingason, Hrafnhildur Hauksdóttir,
Einar Ingason, Agnes Lilý Guðbergsdóttir,
Guðbjörn Sölvi Ingason, Unnur Baldursdóttir,
Ragnar Kristinn Ingason, Gróa Hlín Jónsdóttir
og barnabörn.
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
HALLGRÍMUR H. EINARSSON,
Barðavogi 7,
Reykjavík,
lést á heimili sínu sunnudaginn 10. maí.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Kristbjörg Vilhjálmsdóttir,
Vilhjálmur Hallgrímsson, Inga Kolbrún Hjartardóttir,
Sigríður Rut Hallgrímsdóttir, Páll Arnórsson,
Anna Sigurlín Hallgrímsdóttir,
afabörn og langafabarn.
 Fleiri minningargreinar um Helgu
Hjartardóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.