Embla - 01.01.1949, Qupperneq 18

tekið á móti. Þegar hún eldaði graut, byrjaði hún að gefa lionum
slettu í skál, undir eins og fór að sjóða, og hélt því áfram, þangað
til fullsoðið var. En þá var honum skammtað eins og hinum
karlmönnunum.
Stundum kom Láki út á tún og fór að raka með okkur Ingu.
Hann gat rakað beint áfram og borið ofan af fyrir okkur.
Ég var þá oft að kenna honum eitthvað, stundum vísur eða þá
dagatalið. En það gekk heldur báglega.
Hann gat haft eftir mér orðin, en ruglaði svo öllu saman og
glcymdi því jafnóðum aftur.
Inga hló dátt að þessari viðleitni minni. Og einu sinni, þegar
ég var að hafa yfir vísu fyrir Láka, sagði hún:
— Heyrðu, frænka mín. Þú ættir að koma upp sumarskóla fyrir
öll húsdýrin á bænum, fyrst þú ert svona einstaklega lagin að
kenna. Það er guðvelkomið að ég aðstoði þig eitthvað. Ég er alveg
viss um, að hann Sámur hefur margfalt vit á við Láka.
— Það getur verið, sagði ég. En hann Láki hefur þó mál.
— Öllu má nú nafn gefa, sagði Inga hlæjandi. Og ég verð nú
að segja, að mér finnst viðfelldnari hljóðin, sem hin húsdýrin
gefa frá sér.
— En heldurðu ekki, að Láki hafi sál? spurði ég þá.
— Hafi sál. Ja, alltaf skánar það. Hann hefur ekki sál fremur
en hrífan mín. Það hefur lneint og beint gleymzt að láta í hann
sálina.
— En hvað þú getur verið glannaleg, Inga, sagði ég.
— Ég, glannaleg. Ekki átti ég að sjá um, að sálin væri látin í
Láka greyið. Og ekki get ég heldur gert að því, þó að hann þarna
uppi sé svo önnum kafinn, að ýmislegt verði í ólagi hjá honum.
Þetta með sálina er nú fyrir sig. En allt handbragðið á Láka er svo
frámunalega lélegt, að ég mundi skammast mín fyrir það í skap-
arans sporum. Líttu á, sagði hún svo og hnippti .í mig.
Láki hafði hlammað sér niður og glápti á okkur blóðhlaupn-
um augum og tautaði í sífellu.
— Sál, sál, Láki svangur. Láki vill fá sálina sína.
— Hvað ætlaðru að gera við sálina, Láki minn? spurði Inga.
— Éta liana, sagði Láki og teygði tunguna langt út á kinn.
16
EMBLA