Embla - 01.01.1949, Síða 32

gumánn, hvað hann er fríður og föngulegur, eins og guðinn Ares
ásýndum. Sapphó hefiir gert mörg brúðkaupskvæði, sennilega
sum eftir pontun, cn oft hcfur líka brúðurin verið ein af vin-
stúlkum hennar. Þessi kvæði hafa verið sungin við brúðkaupið,
þau voru alþýðleg og oft viðlag við þau. Einnig voru þau gaman-
söm: Brúðguminn var svo hávaxinn, að smiðir urðu að lyfta
þakinu af húsinu áður en hann gekk inn. Stundum verður að
grípa lil annarra bragða heldur en glensins, t. d. þegar brúðurin
er komin af léttasta skeiði. Þá líkir skáldið henni við epli, sem
vex á enda greinarinnar. Ekki hefur gleymzt að taka það, heldur
hefur engum lánazt að ná því fyrr. Um mann nokkurn segir hún:
Sá, sem er fagur ásýndum, er góður, sá, sem er góður, verður
líka fallegur.
Þar eð þau tvö kvæði Sapphóar, sem varðveitzt hafa heil, eru
til í íslenzkri þýðingu, langar mig til þess að lofa ykkur að heyra
þau. í kvæðinu Óður til Afrodítu lýsir skáldkonan því, er hún
ákallar Afrodítu í raunum sínum. Grímur Thomsen hefur þýtt
kvæðið:
Heyr, Afrodíta, livers ég vildi biðja,
Iiálcita, fagra, ráðasnjalla gyðja.
Hugraunir sárar láttu mig ei líða
lengur og kvíða.
Bað ég þig fyrri, brástu þá við óðar,
brunaði kerran þín um mána slóðar,
hágöngur létt af hvítum spörvum dregin
heiðbjarta veginn.
Lögur og himinn hvert skein öðru glaðar,
hjá mér von bráðar gullin reið nam staðar,
brostirðu til mín, blessuð, og mig fréttir
blíðlega ettir,
hvað að mér gengi, hví ég hefði kvartað,
„hvað er, sena þjáir, Sapphó, litla hjartað?
30
EMBLA