Embla - 01.01.1949, Qupperneq 46

kemur þá brátt í ljós, að við erum flest frekar léleg í grasafræði.
En þá kemur grasafræðingurinn okkar til sögunnar og gefur
okkur upplýsingar um ýmislegt, sem við höfum ekki áður vitað.
En nú koma bílarnir, og við förum að hugsa fyrir að komast í
háttinn; það er líka farið að síga á seinni hluta nætur. Á lítilli
stundu rísa tjöldin upp, í lyngi vöxnum hvammi við lygnan læk,
eitt 7 manna tjald og sex eða sjö minni. Það er hitað kaffi, og
að því búnu flýta menn sér að taka á sig náðir. Ég hef ekki neitt
tjald með mér, og ég hreyfi því, að ég geti legið í pokanum mín-
um úti á guðs grænni jörðinni, því að veðrið er svo kyrrt og blítt.
En þá kemur fararstjórinn og segir, að það sé pláss fyrir einn
enn í sjömannatjaldinu, „Bessastaðir" er það kallað. Ég fylgist
með honum inn í tjaldið. Alls staðar Hggja niðurbreiddir svefn-
pokar, en fram undir dyrum er þó ofurlítill auður bás. Þar
hreiðra ég um mig með grasafræðinginn til hægri, en formann
ferðafélagsins til vinstri. Við skríðum í pokana, og það er gasprað
og hlegið, og hláturinn frá Bessastaða-búum smitar skikkanlegt
fólk í næstu tjöldum, svo að það fer að hlæja líka, þó að það viti
ekki, að liverju lilegið er. En smám saman hljóðnar hávaðinn,
og menn svífa inn í draumalöndin einn af öðrum.
Skógarþröstur kvakar í kjarri á brekkubrún norðan við tjöld-
in, og náttfiðrildin flögra um í þéttum liópum og skella sér á
tjöldin, svo að það heyrist eins og komin sé dynjandi rigning.
Ég sofna, en þegar ég losa svefninn aftur, er mér ekki ljóst,
hvar ég er stödd. Ég hef það bara einhvern veginn á tilfinning-
unni, að ég þurfi ekki að flýta mér á fætur til að fara í fjós, og
mér líður alveg prýðilega. Skyldi ég nú vera komin til himna-
ríkis, hugsa ég, og ætli þetta séu þeir Pétur og Páll, sem anda
svo værðarlega, sinn við hvora lilið mér. Þá hlýtur það að vera
Pétur, sem við dyrnar sefur. Allt í einu verð ég vör við, að ein-
hver er úti fyrir. Pétur sezt upp, og smeygir sér í buxur og sokka
og fer út. Skyldi hann nú hleypa honum inn orðalaust, þess-
um, hugsa ég. Ég hlusta, en heyri ekkert þjark úti fyrir. En
skyndilega vakna ég til fulls við vinalegt prímushljóð, sem hlýt-
ur að vera fyrirboði morgunkaffisins. Ég opna lítð eitt vinstra
augað og virði fyrir mér frítt andlit hvílufélaga míns. Nú man
44
EMBLA