Embla - 01.01.1949, Qupperneq 65

ust slöðugt við töp og sigra, lí£ og dauða. Það virtist það sama, upp
aftur og aftur. — Og þarna í litla þrönga eldhúsinu, fór Sigríður
loks að sansast. Hún fór að hugsa um saumana, sem hún hafði
sett sér í gærkvöldi, að liún yrði að vera búin með í kvöld. — Hún
fór að verða rólegri mcð sjálfri sér, það var til svo lítils að ör-
vænta. Það dugði ekki annað fyrir liana og hennar líka en að
fela allt meistaranum mikla, Jesú Kristi.
Loks var allt tiltekið í íbúðinni hennar Sigríðar, maturinn
var að verða tilbúinn, og börnin fóru að koma heim að borða.
Hún færði saumavélina út að glugganum og tók fram það,
sem hún hafði lagt frá sér seinast í gærkvöldi. En hún fékk litla
tómstund til athugunar, Svala kom þjótandi inn með mjólkina,
og stóð á öndinni af mæði.
— Mamma! mamma! veiztu. — Bærinn er orðinn fullur af her-
mönnum.
Fjarri vilja Sigríðar, greip skelfingin hana á ný, en hún svar-
aði hægt og dræmt:
— Ja há, hann Hörður var eitthvað að minnast á hermenn í
morgun. Ég held, það verði nú ekki eins frjálst fyrir ungu stúlk-
urnar hérna og verið hcfur að vcra úti, — bætti ekkjan við, og
lcit á dóttur sína.
— Hvað áttu við? — sagði Svala, og færði sig liægt og letilega
úr kápunni.
— Þú ættir ekki að þurfa að spyrja að því barn, — sagði Sigríður
óvenju stutt, — hvað erlent herlið liefur að Jjýða fyrir alla þjóð-
ina og einstaklinginn. —
— Já en mamma, Jni athugar J)að ekki, að Jictta eru Englending-
ar, og reglulega sætir strákar. Ég sá hóp af þeim áðan ganga
niður götuna. Hefðu Jjað verið Þjóðverjar, Jxí hefði nú kannske
farið verr. —
. — Ojæja, voru Jjað ekki Þýzkarar, sem togarinn bjargaði af ein-
liverju skipi í vetur, og ekki stóð nú á stúlkunum þá, að sagt
var, — sagði Sigríður.
— Æ já, þeir. Ég átti nú líka við þýzka hermenn, en ekki þá,
— leiðrétti Svala, en hugsaði með sér, að réttast myndi að láta
málið niður falla. Þessi óvænta mannfjölgun, virtist hafa gripið
EMBLA
63