Embla - 01.01.1949, Qupperneq 68

lega, að hún skyldi einmitt kynnast Bill, fremur en einhverjum
hinna, sem voru þó margir svo aðlaðandi. Hún beið þess með
draumkenndri þrá að sjá Bill í veitingasalnum á kvöldin, bíðandi
þar eftir því, að hún losnaði af vaktinni. — Eða hitt kvöldið, þegar
hún hitti hann á götuhorninu, cr'hún hafði lokið vinnu. — Þá
liöfðu þau lengri og betri tíma til að vera saman. Þá fóru þau oft
á hermanna-skemmtanir, eða eitthvað annað, sem þeitn fannst
girnilegra.
Þessi tími krafðist ekki mikilia hugsana, enda var Svala algjör-
lega áhyggjulaus. Hún hafði aldrei hugsað um líf sitt í ókunnri
heimsálfu með öllum þeim breytingum og kröfum, sem þar
myndu mæta henni. — Lífið hafði aldrei náð svo til Svölu, að
það vekti hana til umhugsana.
En eitt kvöldið, eða kannske öllu fvekav eina nóttina, Jregar
Svala kom heim, voru móðir hennar og systkini öll vakandi. Þau
sátu í litlu stofunni sinni, og horfðu hvert á annað, þegar Svala
kom inn.
— Hvað, — öll á fótum ennþá, — sagði Svala undrandi.
— Furðar þig á því, — anzaði Hörður bróðir hennar. — Þú varst
búin að vinna klukkan sex, og nú ertu fyrst að koma heim. Reynd-
ar er það ekki í fyrsta sinn, sem þú gengur þannig fram hjá okkur,
— og ég hef heyrt það fullyrt, að þú munir vera komin í kunn-
ingsskap við einhvern í setuliðinu, en J>ar getur J>ú eflaust sjálf
bczt til svarað.
Þau horfðu öll á Svölu, nema móðir hennar, hún leit í gaupnir
sér, hljóð og fálát.
— Og hvað er það meira hjá þér? — sagði Svala og leit á Hörð.
— Þvf átt þú að svara til, — sagði hann, undrandi yfir fram-
komu litlu systur sinnar.
— Já, ef þið viljið endilega vita það, þá er ég trúlofuð Amerík-
ana.
— Guð hjálpi þér og okkur, — hrópaði móðir hennar. — Þér
er ekki í sjálfræði. Ég hef þó reynt að fara að orðum þínum, og
treyst þér. En hvernig hefur þú verðskuldað traust mitt?
Ekkjan þagnaði. Hana furðaði á sjálfri sér, hún var ekki eins
særð f hjartanu og hún vildi 'æra láta. Það vaknaði ekki hjá henni
66
EMBLA