Morgunblaðið - 17.10.2009, Side 36

36 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. OKTÓBER 2009
✝ Arnfríður Þor-steinsdóttir fædd-
ist á Syðri-Brekkum á
Langanesi 7. nóv-
ember 1917. Hún lést
á dvalarheimilinu
Uppsölum á Fá-
skrúðsfirði 11. októ-
ber 2009.
Foreldrar hennar
voru Þorsteinn Gutt-
ormur Einarsson, f.
9.1. 1865 í Krossavík í
Vopnafirði, d. 10.4.
1941, og Halldóra
Halldórsdóttir, f. 8.7. í
1879 í Leirhöfn á Sléttu, d. 18.10.
1948. Systkini Arnfríðar voru Dýr-
leif, f. 28.2. 1903, d. 21.1. 1960,
hennar maður var Þórhallur Jón-
asson; Halldór, f. 6.6. 1904, d. 17.5.
1990, hans kona var Helga Gunn-
laugsdóttir; Katrín Stefanía, f. 21.6.
1907, d. 19.2. 2001, hennar maður
var Halldór Halldórsson; Jörgína
Þórunn, f. 29.4. 1910, d. 2.8. 1936,
hennar maður var Garðar Hólm
eru Inga Valdís og Íris Arna. 2) Pét-
ur Brunsted, f. 10.4. 1946, d. 18.9.
1953. 3) Þórhallur verkamaður, f.
9.6. 1947. 4) Benedikta Guðlaug
starfsmaður í félagsþjónustu
Fjarðabyggðar, f. 7.4. 1955. Maki
hennar var Gestur Júlíusson. Þau
skildu. Sonur þeirra er Eðvald,
starfsmaður Launafls, f. 20.1. 1986.
5) Halldór, leiðtogi hjá Alcoa
Fjarðaáli, f. 11.2. 1959. Maki hans er
Jóhanna Hallgrímsdóttir, innkaupa-
fulltrúi hjá Alcoa Fjarðaáli. Dóttir
þeirra er Sylvía Dögg myndlist-
armaður, f. 8.4. 1980. Sambýlis-
maður hennar er Ingi Örn Gíslason
flugvirki og tónlistarmaður, f.
16.11. 1979. Sonur þeirra er Andr-
eas Halldór, f. 7.1. 2009.
Arnfríður stundaði ung ýmis
störf til sjávar og sveita. En eftir að
hafa kynnst Jónasi flutti hún með
honum að Eyri í Reyðarfirði og
helgaði líf sitt heimili og fjölskyldu.
Hún tók virkan þátt í ýmsum fé-
lagsstörfum í byggðarlaginu, svo
sem Kvenfélagi Reyðarfjarðar,
Bridsfélagi Eskifjarðar og Reyð-
arfjarðar og Kirkjukór Reyð-
arfjarðarkirkju
Útför Arnfríðar fer fram frá
Reyðarfjarðarkirkju í dag, 17. októ-
ber 2009, og hefst athöfnin kl. 14.
Meira: mbl.is/minningar
Stefánsson; Jóhanna
Margrét, f. 7.9. 1912,
d. 5.10. 2005; Snælaug
Fanndal Þorsteins-
dóttir, f. 11.12. 1915,
d. 24.4. 1998, og Krist-
ján, f. 29.5. 1921, d.
4.7. 1991, hans kona
er Amanda Joensen.
Arnfríður giftist
eiginmanni sínum til
64 ára, Jónasi Pétri
Jónssyni, 24. maí
1942. Foreldrar hans
voru Jón Brunsted
Bóasson, bóndi, f.
27.7. 1889, d. 17.3. 1978, og Bene-
dikta Guðlaug Jónasdóttir hús-
móðir, f. 24.5. 1893, d. 16.11. 1976.
Börn Arnfríðar og Jónasar: 1) Eð-
vald, f. 13.6. 1943, d. 24.5. 1969.
Maki hans var Ásdís Birna Jóns-
dóttir, f. 27.2. 1948. Dóttir Eðvalds
og Kristínar I. Hreggviðsdóttur er
Sigurbjörg Eðvaldsdóttir nemi.
Maki hennar er Tómas Dagur
Helgason flugstjóri. Dætur þeirra
Nú þegar þú ert farin í þína síð-
ustu ferð, elsku Fríða mín, langar
mig með örfáum orðum að kveðja
ykkur tengdaforeldra mína sem
bæði hafa kvatt þessa jarðvist nú.
Það er eins og það hafi gerst í
gær, svo stutt finnst mér síðan ég
var ung og ástfangin stúlka af syni
ykkar. Ég kom á heimili ykkar á
Heiðarveginum í fyrsta sinn og þar
átti ég alltof fáar en yndislegar
stundir með ykkur fjölskyldunni.
Opnum örmum var tekið á móti
mér og æ síðan hafið þið átt ykkar
stað í huga mínum og hjarta þó
samverustundirnar hafi orðið alltof
fáar, en margs er að minnast og
margs er að sakna.
Lítið kvæði að lokum.
Þeir segja þig látna, þú lifir samt
og í ljósinu færð þú að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá litlu hjarta berst lítil rós,
því lífið þú þurftir að kveðja.
Í sorg og í gleði þú senda munt ljós,
sem að mun okkur gleðja.
(Guðmundur Ingi Guðmundsson.)
Elsku Halli, Benna Gulla, Hall-
dór, makar og barnabörn, innilegar
samúðarkveðjur til ykkar allra. Og
Sigurbjörg og fjölskylda, Guð veri
með ykkur á þessum erfiðu tíma-
mótum í lífi ykkar.
Elsku Fríða, ég veit að vel hefur
verið tekið á móti þér af ástvinum
sem þegar eru farnir á undan þér
og þú hefur sárt saknað.
Ástarkveðja.
Ykkar tengdadóttir,
Birna Jónsdóttir frá Dilksnesi.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast elskulegrar tengdamóður
minnar Arnfríðar Þorsteinsdóttur
eða Fríðu eins og hún jafnan var
kölluð.
Ung helgaði hún sig Jónasi eig-
inmanni sínum, heimili og fjöl-
skyldu og alla tíð síðan. Það hefur
ekki alltaf verið létt þar sem Jónas
var burtu langtímum saman á ver-
tíðum og hún ein á meðan með börn
og bú. Enda var ekki mikla samúð
að fá frá henni þegar við yngri kon-
urnar í fjölskyldunni kvörtuðum yf-
ir fjarveru okkar manna á meðan
þeir stunduðu sjómennsku.
Tvisvar mátti hún ganga í gegn-
um þá mestu sorg sem nokkurt for-
eldri upplifir er hún missti tvo syni
langt fyrir aldur fram. En því sem
og öðru mótlæti á lífsleiðinni tók
hún af sama fádæma æðruleysi og
auðmýkt sem birtist einnig í
fölskvalausu þakklæti hennar í
garð allra þeirra sem á einhvern
hátt sýndu henni velvild.
Minning Fríðu er sveipuð birtu
og yl þótt vissulega hafi mín kona
látið til sín taka ef svo bar undir.
Hún lá ekki á skoðunum sínum og
hafði sterka réttlætiskennd. Aldrei
heyrði ég hana þó segja styggð-
aryrði um nokkurn mann og hún
bar virðingu fyrir því að við erum
jafn misjöfn og við erum mörg.
Hún var sannkölluð dama sem
fram til síðasta dags vildi vera fín
og vel til höfð. Ekki fóru þó alltaf
saman skoðanir okkar á tísku og
oft fékk ég að heyra að hún væri nú
ekki hrifin af svörtu, það væri bara
enginn litur.
Langri og farsælli ævi er nú lok-
ið og hún löngu ferðbúin. Það er
stórt skarðið sem hún skilur eftir
sig í litlu fjölskyldunni okkar og
það skarð verður ekki fyllt.
Ég kveð þig í bili, Fríða mín, og
þakka alla þína elsku í okkar garð.
Ég sé þig síðar „ef guð lofar“ eins
og þú gjarnan sagðir sjálf.
Nú er fölnuð fögur rós,
fellur tár á kinn
nú er slokknað lífsins ljós
sem lýsti veginn minn.
En minning ljúf sem merlar hlý
og mildar alla sorg
leiðir þig til lífs á ný
í ljóssins fögru borg.
(H.A.)
Hvíldu í friði.
Þín,
Jóhanna.
Amma mín á Reyðarfirði er dáin.
Það er alveg sama hve gamall mað-
ur er, það er alltaf mjög notalegt að
eiga ömmu. En enginn er eilífur og
er amma mín engin undantekning á
því en hún varð tæplega 92 ára.
Ég á mér mjög skýra útlitsmynd
í huganum af ömmu. Hún var alltaf
svo fín. Hún var frekar lítil og
grönn, alltaf í kjól eða pilsi og alltaf
í hælaskóm. Inniskórnir hennar
voru líka hælaskór! Eitt sinn þegar
amma var á ferð í höfuðborginni
bað hún mig að hjálpa sér að kaupa
nýja inniskó. Það var þá sem ég
áttaði mig á því að amma gengi
aldrei í öðru en hælaskóm því inni-
skórnir skyldu sko vera með hæl,
annað var bara hallærislegt. Amma
átti líka falleg höfuðföt og kápur og
þegar hún var búin að „búa sig“ þá
var hún mjög glæsileg, nett og fal-
leg kona.
Þegar ég var lítil fannst mér
mjög spennandi að gista hjá ömmu
og afa því þau áttu heima í svo
stóru húsi. Mér fannst það eigin-
lega dularfullt og hafði ég gaman af
því að fara ferðir um húsið. Stund-
um leyfði amma mér að taka vin-
konu með í gistingu og fannst mér
mjög skemmtilegt að sýna þeim
húsið. Ekki er hægt að minnast
ömmu án þess að spil komi til sög-
unnar en henni þótti sérstaklega
gaman að spila. Það finnst mér
líka, svo við spiluðum ætíð mikið
þegar ég kom til hennar í heim-
sókn. Golf er önnur afþreying sem
amma hafði gaman af og voru þau
amma og afi mjög dugleg að fara í
golf út á Eskifjörð. Það þótti ótrú-
legt að fylgjast með þeim þar sem
þau spiluðu þennan erfiða völl allt
fram á níræðisaldur. Amma og afi
voru dugleg að ferðast bæði innan-
lands og utan. Allt þar til afi dó fyr-
ir tæpum fjórum árum keyrðu þau
um landið þvert og endilangt og
létu fátt stoppa sig í því. Við hjónin
fórum með þeim í golfferð til Flór-
ída árið 1995 sem heppnaðist ein-
staklega vel og nutu þau ferðarinn-
ar til hins ýtrasta og fannst margt
spennandi sem á vegi okkar varð.
Það var aðeins eitt sem skyggði á
ánægju ömmu í ferðinni en það var
hve vel útilátinn maturinn var á
veitingastöðunum. Hún skildi nú
ekkert í því hve mikið fólki var ætl-
að að borða. Hún gat aldrei klárað
sinn skammt og var mjög leið yfir
því þar sem hún hafði vanist því að
maður skyldi klára matinn sinn. Afi
var hins vegar hæstánægður með
skammtana og naut sín vel. Þessi
ferð var okkur öllum mjög eftir-
minnileg og var oft rifjuð upp þeg-
ar við hittumst.
Eftir að ég flutti suður og stofn-
aði fjölskyldu þá fórum við fjöl-
skyldan reglulega í heimsókn til
ömmu og afa á Reyðarfjörð. Þar
fengum við ætíð hlýjar og góðar
móttökur og eigum við öll góðar
minningar frá þeim ferðum. Síð-
asta heimsóknin okkar til ömmu
var í ágúst sl. og var amma þá ein-
staklega hress og við spjölluðum
vítt og breitt. Ég sjálf fór svo og
heimsótti hana nú fyrir stuttu og
áttum við þar notalega samveru-
stund.
Elsku amma, nú er komið að
ferðalokum. Ég veit að þú kveður
sátt og ég vona og tel mig vita að
afi taki vel á móti þér. Ég mun
sakna þín og þess að geta ekki
lengur sagt að ég eigi ömmu á
Reyðarfirði.
Þín ömmustelpa,
Jóna Sigurbjörg Eðvaldsdóttir.
Mig langar til þess að minnast
ömmu minnar, Fríðu, með nokkr-
um orðum.
Erfitt er að hugsa um hana í þá-
tíð enda hefur mér alltaf fundist að
hún og afi Jónas hefðu átt að fá að
vera eilíf.
Sem lítil skotta varð ég þeirrar
gæfu aðnjótandi að vera miklum
samvistum við ömmu og afa og met
ég mikils þann tíma í mínu lífi.
Húsið þeirra var einstaklega vel
staðsett við hlið grunnskólans á
Reyðarfirði og í ein sex ár hljóp ég
þangað í hverjum frímínútum og
gaf amma Fríða okkur afa gott að
borða á meðan við spjölluðum sam-
an um daginn og veginn.
Hún amma nærði ekki bara mag-
ann heldur var hún mér alltaf svo
góð og aldrei man ég til þess að
hún hafi byrst sig við mig. Við vor-
um miklar vinkonur og mér þótti
afskaplega vænt um hana.
Hún hafði svo margt að gefa
enda hafði þessi kjarnakona lifað
tímana tvenna. Amma Fríða var
sjómannsfrú og fimm barna móðir
sem hélt fallegt og gott heimili fyr-
ir fjölskyldu sína. Hún lifði tvö
börn sín en aldrei lét hún mig finna
að hún hefði nokkurn tímann átt
um sárt að binda. Hún var ákveðin
og hreinskilin og sá innri styrkur
sem amma bjó yfir vekur aðdáun
mína og yljar mér um hjartarætur.
Amma Fríða var valkyrja á
háum hælum með hjarta úr gulli.
Við ákváðum að hittast aftur á
nýjum stað og mikið hlakka ég til
að hitta hana á ný.
Sylvía Dögg.
Elsku langamma. Okkur fannst
alltaf svo gaman að koma til þín í
heimsókn á Reyðarfjörð. Þú varst
alltaf svo góð við okkur og vildir
okkur svo vel. Spurðir alltaf hvern-
ig okkur gengi í skólanum og hrós-
aðir okkur fyrir hvað við vorum
duglegar. Núna í sumar þegar við
komum til þín þá varstu svo hress
og yndisleg og góð og ennþá gang-
andi um á hælaskóm. Við eigum
góðar og fallegar minningar um
þig og munum þig eins og þú stóðst
í anddyrinu á Uppsölum í sumar
þegar við kvöddum þig. Við viljum
að lokum fá að kveðja þig með bæn
sem við förum gjarnan með á
kvöldin áður en við förum að sofa.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Þínar langömmustelpur,
Inga Valdís og Íris Arna.
Hún Fríða frænka var góð kona.
Barn að aldri var ég í sveit hjá
henni á sumrin. Þá bjó Fríða ásamt
Jónasi eiginmanni sínum og börn-
um að Sólvöllum í landi Eyrar við
Reyðarfjörð. Ég var samtals fjög-
ur sumur hjá Fríðu og þar átti ég
góða daga. Þaðan var gerð út trilla,
og Jónas reri út flesta daga og
flutti björg í bú. Ég var því vanur
að fá nýjan fisk í matinn hjá Fríðu,
meðan félagar mínir í sveit á öðr-
um bæjum átu saltmeti nánast í
hvert mál. Það voru því viss for-
réttindi að vera í mötuneyti Fríðu.
Í sveitinni upplifði maður ýmsa
hluti sem ekki var boðið upp á í
Reykjavík. Ég minnist til að
mynda ferðalags með Fríðu og
Jónasi á héraðsmót Framsóknar-
manna í Atlavík. Það flokkaðist
undir stórviðburði í þá daga. Þá
var stundum skrölt á gamla góða
Willys-jeppanum, U-10, um ná-
grannasveitirnar, og þá var gaman
að njóta leiðsagnar þeirra hjóna
um það sem fyrir augun bar.
Fríða hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum, og sumum
fannst þær skrýtnar, en Fríða sat
við sinn keip. Henni þótt til dæmis
miður að kirkjugestir á Reyðar-
firði tæku almennt ekki undir í
messusöng, annar væri hátturinn í
Reykjavík. Ekki kannaðist ég við
það en það hvarflaði mér ekki að
mér að andmæla henni, enda hefði
það engu breytt.
Fríða var síðust eftirlifandi úr
systkinahópi móður minnar, og bjó
öll sín búskaparár við Reyðarfjörð,
fyrst að Sólvöllum og síðar í kaup-
túninu sem kennt er við fjörðinn
sjálfan. Hún rak alla tíð heimili sitt
af miklum myndarskap.
Eftir að sveitavist minni lauk
hitti ég Fríðu ekki oft, en af og til
komu þau hjónin í kaupstaðarferð
til Reykjavíkur og þá gistu þau oft-
ar en ekki heima í Drápuhlíðinni.
Ég kom allt of sjaldan í heimsókn
til Fríðu á síðari árum, sem var
miður, því hún var afskaplega
gestrisin kona. Mér hefur alla tíð
verið hlýtt til Fríðu og mat hana
mikils. Við Þórum sendum börnum
hennar og fjölskyldu okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Stefán Már Halldórsson.
Arnfríður
Þorsteinsdóttir
✝
Ástkær sambýliskona mín og móðir,
HUGRÚN B. ÞÓRARINSDÓTTIR,
Skarðsbraut 4,
Akranesi,
verður jarðsungin frá Akraneskirkju mánudaginn
26. október kl. 14.00.
Blóm og kransar afþakkaðir.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Sjúkrahús
Akraness.
Birgir S. Elínbergsson,
Elísabet Jónatansdóttir.
✝
Þökkum samúð og stuðning við andlát og útför
GRÉTARS ÞÓRS BRYNJÓLFSSONAR
bónda,
Skipalæk í Fellum.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki sjúkradeildar
Heilbrigðisstofnunar Austurlands á Egilsstöðum
fyrir góða umönnun.
Þórunn Sigurðardóttir og fjölskylda.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
VALTÝS JÓNASSONAR
frá Siglufirði.
Útförin fór fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Jónas Valtýsson, Vigdís Sigríður Sverrisdóttir,
Guðrún Valtýsdóttir,
Baldvin Valtýsson, Laufey Ása Njálsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.