Morgunblaðið - 24.10.2009, Blaðsíða 36

36 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. OKTÓBER 2009
✝ Bjarni BreiðfjörðSveinbjörnsson
fæddist í Stykk-
ishólmi 20. mars
1916. Hann lést á St.
Franciskusspít-
alanum 14. október
sl. Foreldrar hans
voru Albína Helga
Guðmundsdóttir, f. á
Hellissandi 1899, d.
1953, og Sveinbjörn
Bjarnason, f. í Efri-
Langey 1890, d.
1929. Systkini
Bjarna voru Ragnar
Breiðfjörð, f. 1917, d. 1972, Ósk,
f. 1920, d. 1999, og Rakel, f. 1925.
Guðrún Lína Guðmundsdóttir
sammæðra, f. 1935, d. 2006.
Bjarni kvæntist 1. nóv. 1941 Jó-
fríði Sigurðardóttur, f. 1916, d.
1943. Foreldrar hennar voru Ingi-
björg Daðadóttir, f. 1884, d. 1987,
og Sigurður Magnússon, f. 1880,
d. 1984. Dóttir þeirra Jófríðar og
Bjarna er Birna, f. 1938, hennar
maður var Sveinbjörn Sveinsson,
f. 1936, d. 2007. Börn þeirra Jó-
fríður, f. 1959, hún á tvo syni, Að-
alheiður, f. 1964, hún á þrjú börn,
Bjarni, f. 1965, d. 1969, Stefán
Þór, f. 1970, maki Hjörtfríður S.
Guðlaugsdóttir, þau eiga þrjú
börn.
Seinni kona Bjarna (6. des.
1947) er Anna Ólafía
Kristjánsdóttir, f.
1924. Foreldrar
hennar voru Jó-
hanna Ólafsdóttir, f.
1897, d. 1980 og
Kristján Gíslason, f.
1897, d. 1990. Dóttir
Önnu og Bjarna er
Jóhanna, f. 1947,
maki Ellert Krist-
insson, f. 1947, synir
þeirra eru Bjarni
Sveinbjörn, f. 1969,
maki Elín Henrik-
sen, þau eiga tvö
börn, Kristinn Þór, f. 1973, unn-
usta Þyrí Óskarsdóttir, Hannes
Marinó, f. 1978, maki Lára Dóra
Valdimarsdóttir, þau eiga tvö
börn, og Helgi Jóhann, f. 1992.
Bjarni stundaði sjó frá ferming-
araldri í 49 ár, var síðan hafnar-
vörður í Stykkishólmi í 16 ár.
Bjarni bjó allan sinn aldur í
Hólminum og unni fæðingarbæ
sínum mikið og fylgdist jafnan af
áhuga með útgerð og aflabrögð-
um við Breiðafjörð. Bjarni tók
virkan þátt í starfi eldri borgara
og setti þar eins og annars staðar
sitt hressilega svipmót á um-
hverfið.
Útför Bjarna verður gerð frá
Stykkishólmskirkju í dag, 24.
október, og hefst athöfnin kl. 14.
Hinn 14. þessa mánaðar dró fyrir
sólu í Hólminum og skyndilega
dimmdi yfir. Minn kæri bróðir og
mágur Bjarni Sveinbjörnsson
kvaddi þetta líf. Gleðigjafinn okkar
hafði kvatt hinstu kveðju eftir
stutta legu á sjúkrahúsi. Þrátt fyrir
að heilsan væri orðin tæp og lík-
amsþróttur hefði farið minnkandi
síðustu ár voru þetta óvænt endalok
á annars ströngum sjúkdómi. Lífs-
gleðin hafði alla tíð verið sönn,
sama á hverju gekk, stutt í gleðina
og góðvildina.
Bjarni var ekki gamall þegar
hann fór í sína fyrstu sjóferð með
föður okkar á Haffrúnni frá Pat-
reksfirði, þá aðeins níu ára gamall.
Árin á sjónum urðu hins vegar far-
sæl fimmtíu ár. Það má segja að
lífshlaup hans hafi verið eins og
sjórinn. Hann varð fyrir stórum
ágjöfum í lífinu og hann átti líka
marga sólskinsdaga. Umhyggja
Önnu mágkonu var alla tíð mikil,
sem hér er þakkað fyrir.
Á kveðjustund fara margar minn-
ingar í gegnum hugann. Það var
alltaf mikil eftirvænting hjá fjöl-
skyldunni að fara vestur í Hólm.
Oftast var sól þegar keyrt var yfir
fjallið og eyjarnar óteljandi blöstu
við og fjallahringurinn einstakur.
Það var mikil tilhlökkun að koma til
Bjarna bróður og Önnu konu hans.
Meiri höfðingja heim að sækja var
ekki hægt að hugsa sér. Allar þær
gleðistundir sem við áttum í Hólm-
inum eða í Reykjavík eru ógleyman-
legar. Þar réðu ríkjum góðvild og
sönn gleði, kærleikur og vinátta.
Nú að leiðarlokum Bjarna bróður
viljum við þakka fyrir allar þessar
góðu samverustundir. Hann hefur
nú lagt upp í sína hinstu ferð á Guðs
vegum. Blessuð sé minning hans.
Þín systir og mágur,
Rakel og Eiríkur.
Á kveðjustundu okkar tengda-
pabba er mér efst í huga þakklæti
fyrir að hafa átt því láni að fagna að
tengjast einstökum manni, honum
Bjarna Svein. Gæfu- og gleðiríkt
var það líka að njóta samvista við
hann svo lengi, síungan og hressan.
Glaðværð Bjarna og jafnlyndi virk-
uðu vel á mig eins og alla sem hon-
um kynntust, lífslöngun hans og
smitandi áhugi á öllu sem var að
gerast til sjós og lands. En þó að-
allega til sjós,því hann fylgdist jafn-
an grannt með gengi og aflabrögð-
um bátanna og engu líkara var en
að eftir að sjópokinn kom í land
fengi hann orku og næringu af að
deila kjörum, í huganum, með ung-
um sjómönnum við störf sem hann
þekkti svo vel og vissi að skiptu þá
og þjóðina miklu.
Hún hófst snemma, lífsbaráttan,
hjá Bjarna, en hann heldur til sjós
daginn eftir fermingu sína. Þá um
veturinn hafði hann misst föður
sinn í sjóslysi. Bjarni var elstur
systkinanna og staðráðinn í að
hjálpa móður sinni við að halda
hópnum saman. Ekki kom annað til
greina fyrir hinn óharðnaða ungling
en að standa sig og verða fullgildur
á sjónum enda verkefnið áríðandi
og ég er viss um að það kapp, trú-
mennska og dugnaður sem alla tíð
einkenndi Bjarna mótaði hann á
þessum árum.
Þau 49 ár sem Bjarni var á sjón-
um var hann alla tíð eftirsóttur í
skipsrúm enda nýttust eðliskostir
hans vel á nánum afmörkuðum vett-
vangi, sem lítill fiskibátur er. Eins
og nærri má geta lifði hann tímana
tvenna á sjónum og nefndi oft með
leikrænum tilburðum ótrúleg dæmi
því til sönnunar. Bjarni gegndi síð-
ustu 16 starfsárin hafnarvarðar-
stöðu í Hólminum og þótt einhverj-
um hafi dottið í hug að þarna myndi
ómenntaður maðurinn færast helst
til mikið í fang, efuðust þeir ekki
sem þekktu Bjarna best, lagni hans
í mannlegum samskiptum, snyrti-
mennsku og samviskusemi, enda
var hann vakinn og sofinn í starfinu
og stóð sig vel að allra dómi. Bjarni
fékk vissulega margt að reyna í líf-
inu, auk þess að missa föður sinn
ungur féllu móðir hans og bróðir frá
á besta aldri og einnig varð hann að
sjá á bak nánum ástvinum við átak-
anlegar aðstæður. Slíkar sorgar- og
örlagastundir setja sitt mark á og
fylgja manni ávallt en sálar- og
trúarstyrkur Bjarna var mikill þeg-
ar á reyndi og þeim mun frekar
lagði hann áherslu á björtu hlið-
arnar í lífinu.
Bjarni gladdist mikið er Birna
litla var tekin í fóstur af góðu
frændfólki sínu og gæfusporið hans
mesta varð er hann kvæntist Önnu.
Bjarni, Anna og Jóhanna voru alla
tíð mjög náin. Verkaskipting á
heimilinu var sannarlega uppá
gamla mátann, húsbóndinn vana-
fastur með afbrigðum en innilegt
samband þeirra þriggja og vænt-
umþykja hvers um annað duldist
engum.
Anna hefur sýnt Bjarna fádæma
umhyggju í veikindum hans og hlúð
að honum eins og raunar alltaf í
þeirra sambúð. Guð blessi þig og
styrki, Anna mín. Bjarni var mikill
fjölskyldumaður og vildi fá að fylgj-
ast náið með fólkinu sínu í mót- og
meðbyr og þau yngstu hændust að
honum. Oft var hátt kveðið að en nú
er röddin hljóðnuð, lagt hefur verið
upp í síðustu sjóferðina og vinir
munu taka á móti spottanum. Takk
fyrir allt, Bjarni minn, Guð blessi
minningu þína.
Ellert.
Elsku afi.
Minningarnar sem ég geymi um
þig eru margar, þú hefur verið í
huga mínum alla tíð og allar þær
stundir sem við áttum saman eru
mér ógleymanlegar. Þú varst ekki
einungis afi minn heldur varstu
besti vinur minn.
Margt spjallið áttum við um dag-
inn og veginn enda varstu svo vel
inni í öllum hlutum. Þú náðir frá-
bæru sambandi við Láru Dóru og
krakkana okkar og er ég þér æv-
inlega þakklátur fyrir það. Viðbrögð
Önnu Þóru við andláti langafa síns
segja meira en mörg orð og skiln-
ingur hennar er mikill. Við Lára
Dóra höfum verið að rifja upp allar
þær skemmtilegu minningar sem
þú skilur eftir þig, til að mynda
heimsóknir á gamlárskvöld þegar
þú vildir endilega að ég fengi mér
einn snafs fyrir áramótaballið, eða
þegar ég kynnti Láru Dóru fyrir
þér fyrst og þú hvíslaðir í eyra mér
að þessi Skagastelpa væri svaka
tútta. Skemmtilegt er að rifja það
upp hvað þú náðir góðu sambandi
við vini mína og ræddum við fé-
lagarnir oft á tíðum um þig og hvað
þú værir skemmtilegur og hress.
Myndin sem þú gafst mér í lok síð-
asta sumars, af þér á skelveiðum í
Breiðafirði árið 1974, brosandi,
haldandi á kaffibolla og pípu með
sixpensarann klæddur gulum sjó-
stakk, hefur verið á skrifborðinu
mínu síðan. Margir hafa spurt hver
þessi maður sé og ég hef svarað
stoltur að þetta sé hann afi minn
sem byrjaði sína fyrstu vertíð að-
eins 14 ára. Ég man hvað það gladdi
þig mikið þegar ég sagði þér hvað
myndin vekti mikla athygli, og þú
sagðir „hva“ með hvelli eins og þér
var einum lagið.
Elsku afi, hvað mér varð oft
hugsað til þín þegar ég var til sjós
nokkur sumur. Þú varst á heima-
velli þegar kom að sjómennsku og
við áttum það til að tala um sjávar-
útveg heilu klukkutímana enda
hafðir þú frá mörgu að segja eftir
hálfa öld á sjónum og hafðir gaman
af að frétta af aflabrögðum af bát-
um á Nesinu, stórum sem smáum.
Margar kveðjurnar hef ég flutt til
þín frá sjómönnum sem ég hef
kynnst í gegnum starf mitt og hafa
allir einhverja skemmtilega sögu að
segja af þér frá því í gamla daga.
Við áttum nokkur leyndarmál svo
sem eins og samkomulagið um að
ég fengi gullpening í vasann ef ég
þyngdist milli vigtana og seinna
þegar ég, ófermdur strákurinn,
varð mér úti um tvær vodkaflöskur,
úr rússneskum rækjutogara, til að
færa þér.
Elsku afi, þegar mamma hringdi
og sagði mér að þú værir látinn
setti að mér mikla sorg og trega og
mikið átti ég erfitt það sem eftir
lifði dags og næstu daga.
Síðast þegar ég kom í heimsókn
til ykkar ömmu sagðir þú við mig
nokkur falleg orð, takk fyrir það.
Elsku amma, þú eins og alltaf
hefur staðið þig eins og hetja en afi
treysti mikið á þig og vissi að það
var óhætt.
Hvíldu í friði elsku afi minn,
blessuð sé minning þín og hjartans
þakkir fyrir allt.
Hannes Marinó.
Ég mun aldrei gleyma þeirri
stundu þegar pabbi hringdi í mig
miðvikudaginn 14. október síðastlið-
inn og sagði mér að afi væri alveg
við það að deyja. Tíminn hjá mér
stoppaði og hugsanir um hann afa
minn byrjuðu að streyma fram.
Klukkustundu síðar fékk ég þær
fréttir frá mömmu að hann væri dá-
inn og þótt maður vissi hvað í
vændum væri átti ég samt bágt með
að trúa því að þetta væri að gerast.
Samband okkar afa hefur alla tíð
verið mjög gott og við verið miklir
vinir. Ég minnist þess hvað það var
gott að koma í heimsókn til afa og
ömmu, maður var varla kominn inn
úr dyrunum þegar hann afi sagði:
„Fáðu þér nú malt og appelsín,
Kiddi minn,“ og svo var byrjað að
spjalla um ýmis málefni líðandi
stundar. Þegar við töluðum saman,
við afi, þá barst talið oftar en ekki
að sjónum og öllu því sem tengist
honum, en hann reyndi að fylgjast
með eftir fremsta megni öllu því
sem var að gerast á kæjanum.
Þegar ég stundaði sjóinn rakti
hann úr mér garnirnar í helgarfrí-
um; hvar við hefðum verið, hvaða
beitu hann tæki best og samsetn-
ingu aflans. Þannig var hann alltaf
að hugsa um hvað bátarnir voru að
fiska og hvað hinn og þessi sjómað-
ur var að gera, því allir sjómenn
voru hátt skrifaðir hjá honum afa.
Allir þeir sem þekktu kallinn, hann
afa, vita að hann var hress og ávallt
léttur í lund, jafnvel þó að hann
glímdi við erfið veikindi síðustu ár-
in. Smám saman drógu þau máttinn
úr honum, kom það þá í hlut ömmu
að annast hann meira en ella hefði
þurft og hefur hún staðið eins og
klettur við hlið hans, eins og ávallt.
Mér finnst það algjör forréttindi að
hafa fengið að umgangast afa minn
svona mikið og ég mun aldrei
gleyma öllum þeim góðu minning-
um sem ég á um hann.
Elsku afi, Guð geymi þig.
Kristinn.
Ferjan hefur festar losað,
farþegi er einn um borð,
mér er ljúft af mætti veikum
mæla nokkur kveðjuorð.
Þakka fyrir hlýjan huga,
handtak þétt og gleðibrag,
þakkir fyrir þúsund hlátra,
þakkir fyrir liðinn dag.
(J. Har.)
Elsku besti afi minn, betur
þekktur sem Bjarni Svein, er nú
fallinn frá og verður sárt saknað
meðal þeirra sem þekktu hann. Þótt
dauðinn sé óumflýjanlegur tókst afa
mínum að leika á hann nokkrum
sinnum í gegnum árin með lífsgleð-
ina og sigurviljann að vopni enda
lífslöngunin svo sterk. Afi var alltaf
miðpunkturinn hvar sem hann steig
niður fæti, ókunnugir urðu fljótt
málkunnugir og hreif hann unga
jafnt sem aldna með sér í fjörið
enda aldrei lognmolla í kringum
karlinn. Já, það fór ekki á milli mála
þegar Bjarni Svein var annars veg-
ar og sögðu gárungarnir að það
væri eins og minkur væri staddur í
hænsnakofa þegar hann birtist og
byrjaði að skeggræða við fólk, ég
sel það nú ekki dýrara en ég keypti.
Lífssaga afa er merkileg og ein-
stök fyrir margra hluta sakir og
minnir helst á metsölureyfara þar
sem fabúlerað er fram og til baka
um efnisþráðinn, sagan krydduð
með tilfinningalegum og harm-
þrungnum köflum auk þess sem
háðið og kímnin eru ávallt höfð í
forgrunni. Afi notaði húmorinn til
að ná því besta fram hjá fólki og
notaði oft til þess orðaforða hins
rammíslenska sjóara.
Í hartnær fjörutíu ár fylgdist afi
minn mjög náið með hverju skrefi í
lífi mínu, svo eftir var tekið, og und-
ir það síðasta í veikindum sínum
spurði hann hvernig nafni hans og
fjölskylda hefðu það og daginn áður
en hann dó hnippti hann í ömmu og
spurði: „Ertu búin að kaupa afmæl-
iskort handa Alexöndru Elínu, góða
mín?“ en hún átti tveggja ára af-
mæli þann dag. Ávallt var honum
umhugað um fjölskyldu mína að
nóttu sem degi og hann unni sér
ekki hvíldar fyrr en mál voru komin
í höfn og sérstaklega ákveðið mál.
Ég man hvað það gladdi karlinn
þegar ég nældi mér í Siglufjarð-
armey, er leiðir okkar Elínar lágu
saman í menntaskóla, og ekki spillti
fyrir að tengdafaðir minn stundaði
sjóinn og stjórnaði Henriksen-síld-
arplaninu fyrr á árum. Afi kynntist
tengdaforeldrum mínum nokkuð vel
og fór ávallt vel á með þeim, karlinn
átti oft til að spyrja mig hvernig
gömlu hjónin hefðu það á Sigló en
þess má geta að þau eru 20 árum
yngri en hann. En svona var hann í
hnotskurn, umhugað um sína nán-
ustu og vini. Til marks um það leit
afi aldrei á sig sem gamlan mann.
Óþrjótandi lífslöngun til að gefa af
sér einkenndi allt hans líf og er það
okkar, ungu kynslóðarinnar, að taka
við kyndlinum og halda á lofti. Lífið
sjálft er stærsta vöggugjöfin sem
hvert mannsbarn fær og það þarf
að varðveita það. Sú ást og um-
hyggja sem afi umvafði mig og fjöl-
skyldu mína, vini og tengdafjöl-
skyldu öllum stundum verður aldrei
endurgoldin að fullu nema að halda
minningu hans á lofti um ókomna
tíð.
Hvíl í friði, elsku afi minn. Ég
mun alltaf sakna þín.
Bjarni Sveinbjörn.
Þegar ég gaf afa mínum skútulík-
anið í jólagjöf skírði ég hana Haf-
frúna því afi fór á sjó níu ára með
pabba sínum á Haffrúna frá Bíldu-
dal og var með honum fjögur sum-
ur.
Afi sagði mér oft frá gamla tím-
anum og ég sakna hans mjög mikið.
Bless elsku afi minn.
Helgi Jóhann.
Mig langar til að minnast Bjarna
í nokkrum orðum, en honum kynnt-
ist ég fyrst fyrir rétt rúmum 20 ár-
um eftir að leiðir okkar Bjarna
Sveinbjarnar lágu saman í Mennta-
skólanum á Akureyri. Fyrsta heim-
sókn mín í Hólminn, sumarið 1988,
einkenndist af svolitlum kvíða enda
ég að heimsækja heimabæ unnusta
míns í fyrsta skipti og kynnast fólk-
inu hans. Í þeirri heimsókn var að
sjálfsögðu komið við á Silfurgötunni
þar sem ég hitti Bjarna og Önnu í
fyrsta skipti. Strax við fyrstu kynni
fékk ég að finna að ég var hluti af
fjölskyldunni og allt frá þeim tíma
hefur umhyggjan og væntumþykjan
í minn garð verið einstök.
Síðan hafa heimsóknirnar í Hólm-
inn verið ótalmargar eins og gefur
að skilja, en ég veit að Bjarna
fannst við aldrei koma nógu oft.
Hann var duglegur að hringja í
okkur og fá helstu fréttir og oft átti
hann það til að hringja bara til að
heyra í mér. Þá ræddum við þjóð-
félagsmálin, hvernig fjölskylda mín
hefði það og svo voru bankamálin
rædd í þaula. Hann bað svo bara að
heilsa nafna sínum og sagðist heyra
í honum næst. Þessi símtöl þótti
mér alltaf afar vænt um, það var
eins og hann ætti í mér hvert bein.
Ofarlega í huga mér er helgar-
heimsókn Bjarna til Siglufjarðar í
kringum 1990 en þá skellti hann sér
með nafna sínum að heimsækja
kærustuna, það eru líklega ekki
margir afar sem farið hafa með
barnabörnum sínum í helgarferð til
kærustunnar. Þessa helgi skartaði
Siglufjörður sínu fegursta, við rúnt-
uðum um bæinn og höfnina, nutum
blíðunnar úti í garði yfir kaffisopa
og voru rifjaðar upp sögur frá síld-
arárunum. Í þessari heimsókn sá ég
hversu djúp tengsl voru á milli
nafnanna og hversu miklir mátar
þeir voru.
Bjarni Anton sagði að það væri
svindl að langafi væri dáinn. Hann
saknaði þín á 5 ára afmælisdegi sín-
um í sumar en vissi alveg að ástæð-
an fyrir því að þú gast ekki komið
var sú að snúran úr súrefniskútnum
þínum náði ekki alla leið í Kópavog.
Honum fannst alltaf gaman að
koma í heimsókn og fór strax í
skúffuna þar sem dótið var sem þú
keyptir handa barnabörnunum. Það
er honum afar dýrmætt að hafa
fengið að kynnast langafa sínum vel
og ég veit að hann á fallegar og góð-
ar minningar um þig.
Ég tel það forréttindi að hafa
fengið að kynnast Bjarna, sem frá
fyrsta degi tók mér opnum örmum
og kom fram við mig eins og eitt af
barnabörnum sínum. Í honum fann
ég hvernig tilfinning það var að eiga
yndislegan afa.
Elsku Bjarni, hjartans þakkir
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
okkur fjölskylduna, þín verður sárt
saknað. Elsku Anna og Jóhanna,
söknuðurinn er mikill en minning-
arnar um Bjarna eru fjársjóður sem
við munum varðveita um ókomin ár.
Blessuð sé minning þín, kæri
Bjarni.
Elín Henriksen.
Bjarni Breiðfjörð
Sveinbjörnsson