Morgunblaðið - 24.10.2009, Síða 46

46 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. OKTÓBER 2009
Frá eldri borgurum
í Hafnarfirði
Þriðjudaginn 20. október var spil-
að á 15 borðum. Úrslit urðu þessi í
N/S
Albert Þorsteinss. – Björn Árnason 361
Oliver Kristóferss. – Magnús Oddsson 358
Rafn Kristjánss. – Magnús Halldórss. 351
Sverrir Jónsson – Óli Gíslason 343
A/V
Sveinn Snorrason – Gústav Nilsson 400
Ágúst Stefánss. – Helgi Einarsson 377
Ólafur Ingvarss. – Sigurb. Elentínuss. 373
Þorv. Þorgrímss. – Kristín Jóhannsd. 338
Gullsmárinn
Góð þátttaka var í Gullsmára
fimmtudaginn 22. október. Spilað
var á 14 borðum. Úrslit í N/S
Ragnh. Gunnarsd. – Þorleifur Þórarinss.
298
Örn Einarsson – Sæmundur Björnsson 284
Elís Kristjánsson – Páll Ólason 283
Lilja Kristjánsd. – Sturlaugur Eyjólfss. 282
A/V
Halla Ólafsd . – Jóhanna Gunnlaugsd. 322
Helgi Sigurðsson – Haukur Guðmss. 310
Guðrún Hinriksd. – Haukur Hannesson 304
Guðm. Magnúss. – Leifur Kr. Jóh. 303
Sveitakeppnin hefst svo á mánu-
daginn kemur. Enn er laust og dugir
að mæta á keppnisstað til að vera
með.
Bridsdeild FEB í Reykjavík
Tvímenningskeppni spiluð í Ás-
garði, Stangarhyl, fimmtud. 22. okt.
Spilað var á 12 borðum.
Árangur N/S
Ólafur B. Theodórs – Björn E. Péturss. 256
Magnús Oddsson – Oliver Kristóferss. 247
Jóhannes Guðmannss. – Björn Svavarss. 241
Árangur A/V
Friðrik Jónsson – Tómas Sigurjónss. 277
Jens Karlsson – Auðunn Guðmundss. 258
Soffía Theodórsd. – Elín Guðmannsd. 230
Bridsfélag Akureyrar
Síðastliðinn þriðjudag var spilað
þriðja og síðasta kvöld í Greifatví-
menningi félagsins. Þrjú efstu sæti
kvöldsins voru þannig skipuð:
47,3 Sigurbj. Haraldsson – Reynir Helgason
30,0 Jón Björnsson – Sveinn Pálsson
22,0 Pétur Guðjónsson – Stefán Ragnarss.
Þegar þrjár setur voru eftir var
orðið ansi jafnt á toppnum en þá
gáfu þeir félagar Jón og Sveinn í og
enduðu mótið með stæl. Breytingar
á samanlagðri stöðu voru minnihátt-
ar en lokastaða eftir öll þrjú kvöldin
var:
122,5 Jón Björnsson – Sveinn Pálsson
77,0 Gylfi Pálsson – Helgi Steinsson
53,0 Pétur Guðjónsson – Stefán Ragnarss.
32,5 Grettir Frímannss. – Hörður Blöndal
29,0 Pétur Gíslason – Björn Þorláksson
Næsta þriðjudagskvöld, hinn
27.10., hefst svo þriggja kvölda hrað-
sveitakeppni Byrs og eru allir
áhugasamir hvattir til að mæta,
hvort sem það er til að spila eða
horfa á. Þeir sem vantar aðstoð við
myndun sveita eru hvattir til að hafa
samband við Víði keppnisstjóra í
síma 897-7628.
Bridsfélag Kópavogs
Fimmtudaginn 22. október var
spilað seinna kvöldið af tveimur í
hraðsveitakeppni félagsins.
Sveit Vina hafði smáforskot á hin-
ar sveitirnar en það var ekki nóg því
sveit Birnu Stefnisdóttur náði fljót-
lega forystu og hélt henni til loka.
Stig kvöldsins:
sveit Þórðar Jörundssonar 466
sveit Birnu Stefnisdóttur 459
sveit Arngunnar Jónsdóttur 458
sveit Þórðar Birgissonar 451
Lokastaðan varð þessi:
sveit Birnu Stefnisdóttur 932
sveit Vina 923
sveit Arngunnar Jónsdóttur 920
sveit Þórðar Birgissonar 916
Í sveit Birnu spila auk hennar þeir
Aðalsteinn Steinþórsson, Jón
Steinar Ingólfsson og Jens Jens-
son.
Fimmtudaginn 29. október verður
spilaður eins kvölds tvímenningur.
Fimmtudaginn 1. nóvember hefst
svo aðalsveitakeppni félagsins.
Spilamennska hefst klukkan 19 og
er spilað í félagsheimilinu Gjábakka
í Hamraborginni í Kópavogi.
BRIDS
Umsjón Arnór G.
Ragnarsson| norir@mbl.is
Haukur frændi var
með stórt hjarta. Þeg-
ar ég kvaddi hann á
Landspítalanum fyrir
nokkrum dögum var það mér mikils
virði að fá að þakka honum fyrir að
hafa verið mér góður. Þá hélt Hauk-
ur fast í höndina mína – eins og ég
hafði einu sinni haldið fast í hans.
Þegar ég var ungbarn og lá á sjúkra-
húsi kom Haukur að heimsækja mig
þótt það væri í raun bannað. Þá hélt
ég fast í fingurinn á honum. Á þeim
tíma voru ekki allir sem sýndu börn-
um skilning. En Haukur fór ekki eft-
ir straumum og stefnum. Hann
fylgdi hjartanu.
Ég á Hauki óskaplega margt að
þakka. Hann var skíðapabbinn minn
og strákarnir hans eru mér sem
bræður.
Haukur fór með okkur krakkana á
skíði hvenær sem færi gafst – í öllum
veðrum og í hvaða færð sem var.
Hann ók okkur í fjöllin, mokaði okk-
ur út úr sköflunum, gekk með skíðin
okkar, lagði brautirnar, gaf okkur
kakó. Hann var fararstjóri og port-
vörður og okkar helsti stuðnings-
maður.
Hann skammaði stundum strák-
ana en aldrei mig. Ég átti frekar von
á klappi á kollinn, kankvísu brosi eða
glettni frá honum.
Ég kveð Hauk með kærleika í
hjartanu.
Ásdís Olsen.
Kveðja frá samstarfsmönnum
við Vörðuskóla og
Iðnskólann í Reykjavík
Látinn er Sigurður Haukur Sig-
urðsson, stærðfræðikennari við
Vörðuskóla og síðar við Iðnskólann í
Reykjavík. Sigurður hafði starfað
um langt árabil við fyrrnefnda skól-
ann þegar svo skipaðist til að Iðn-
skólinn í Reykjavík yfirtók skóla-
starf þar laust eftir 1980.
Húsaskipan i Vörðuskólahúsinu
breyttist þó ekki og áfram sat því
Sigurður í sínu fasta sæti við sitt
fasta borð og lauk upp leyndardóm-
um stærðfræðinnar í stofunni sinni,
stofu sjö. Víst er að margir miðaldra
iðnaðarmenn og reyndar fólk úr
flestum starfsgreinum minnist þessa
jákvæða og raungóða kennara sem
með reynslu sinni, þekkingu og
brennandi áhuga á fræðigrein sinni
gerði kennslustundirnar að eftir-
minnilegum atburðum. Einkum átti
þetta við þá nemendur sem kunnu að
meta stærðfræðina.
Öll verkefni og hjálpargögn við
námið sem frá honum komu voru
handunnin og sett upp á mjög skipu-
lagðan og greinargóðan hátt og þeim
vinnubrögðum hélt hann áfram þrátt
fyrir tölvuvæðingu. Hann gerði
þetta á sinn hátt og var ekki síðri en
þeir sem beittu nýjum aðferðum
Sigurður Haukur
Sigurðsson
✝ Sigurður HaukurSigurðsson fædd-
ist í Reykjavík 24.
júní 1926. Hann lést á
Landspítalanum 12.
október sl.
Útför Sigurðar
Hauks fór fram frá
Árbæjarkirkju 23.
október.
Meira: mbl.is/minningar
með rit- og gagna-
vinnsluforritum.
Kennsluna kryddaði
hann svo gjarnan með
góðri sögu og þá ekki
síst frá mælingastarf-
inu sem hann stundaði
á hverju sumri um
langt árabil. Við sam-
starfsmenn hans
kunnum vel að meta
það þegar hann með
glettnissvip og neftób-
aksdós á lofti skaut
hárfínum en stundum
beittum athugasemd-
um fram og oft fylgdi góð saga með.
Þarna var Sigurður í essinu sínu,
ekki síður en við kennsluna.
Í sumarstarfi sínu við vegamæl-
ingar var Sigurður á heimavelli en
hann var einkar laginn við að nýta
sér reynslu heimamanna af aðstæð-
um og leitaðist við að finna bestu og
notadrýgstu vegastæðin. Þannig
sætti hann oft sjónarmið „fræðing-
anna að sunnan“ og heimamanna í
héraði þegar kom að vegalagningu
t.d. á snjóþungum svæðum. Oftar en
ekki sýndi reynslan að hann hafði
fundið bestu lausnina. Sigurður var
afbragðs skíðamaður og ólatur við að
fara með syni sína á fjöll enda náðu
þeir langt í íþróttinni. Ljósmyndun
var líka eitt af hugðarefnum hans og
líkt og annað sem hann tók sér fyrir
hendur var það gert vel og af alúð.
Nemendur hans nutu þessa áhuga
hans því hann kom upp ljósmynda-
og framköllunaraðstöðu í skólanum.
Fjölmargar ljósmyndir eru vitnis-
burður um það ágæta starf.
Allir sem kynntust Sigurði eru
sammála um að þar fór réttsýnn og
góðviljaður maður sem með glað-
lyndi sínu og jákvæðu hugarfari
hafði sterk áhrif á samferðamenn
sína.
Síðustu árin við kennslu voru Sig-
urði stundum erfið en hann veiktist
af sykursýki en hugurinn var óbil-
aður og þrátt fyrir alvarleg veikindi
stóð hann vaktina eins lengi og stætt
var og á löngum starfsferli voru þeir
örfáir dagarnir sem hann mætti ekki
til kennslu. Góður drengur er geng-
inn.
Við starfsfélagar hans vottum eft-
irlifandi konu hans Guðrúnu, sonum
þeirra þremur og fjölskyldunni allri
okkar innilegustu samúð.
Fyrir hönd samstarfsmanna,
Frímann I. Helgason.
Kæri Kiddi minn, kæru bræðurnir
hans Kidda míns, og fyrst og fremst
kæra Guðrún.
„Lífið er óljóst ljós.“ Ég veit ekki
af hverju mér datt í hug, þegar ég las
skeyti þitt, Kiddi minn, þessi setning
úr bókinni „Höfundur Íslands“ eftir
Hallgrím, skáldið og bróður hennar
Nínu sem ég þjálfaði bæði á skíðum í
gamla, gamla daga. Þá vorum við öll
– og auðvitað líka minn íslenski
bróðir, Haukur – vorum við öll ung
og lífið eins og endalaust.
Ég tapa bróður. Ég tel Hauk minn
ekta bróður – minn íslenska bróður.
Sá sem kenndi mér svo mikið, bæði
um líf og fólk á Íslandi og jafnvel
meira – bæði um líf og fólk á jörð-
inni.
Ég loka augunum og sé hann úti, í
roki og rigningarbæli, einhvers stað-
ar á leiðinni á milli Ísafjarðar og
Reykjavíkur. Hann var að berjast
við einhverja skrúfu sem hann varð
að fá lausa af ástæðu sem ég man
ekki lengur. Við strákarnir vorum
inni í bílnum, búnir að reyna á okkur
og gefast upp – í heitu og þægilegu
andrúmslofti bílsins. Hann var úti.
Loksins tókst honum Hauki að gera
við bílinn. Hann kom inn í bíl, leit á
mig og brosti við: „Aldrei gefast
upp!“ sagði hann … „Aldrei.“
Ekki verður allt með orðum tjáð.
Ég er svo dapur nú og verð að
geyma mínar tilfinningar djúpt í sál-
inni. Ekki er hægt að þjálfa viðbrögð
við andláti, sagðir þú svo rétt og vel,
Kiddi minn. Ég fór bara og settist í
stofunni, tók flösku af góðu víni og
fékk mér glas af því. Skál fyrir þér –
Hauki mínum – mínum góða gamla
bróður á Íslandi.
Takk fyrir allt sem þú, Haukur
æskubróðir minn, þú, Guðrún, kæra,
vinsamlega vinkonan mín og síðast
en ekki síst þið, Kiddi minn, Siva
ljúfa og þið Þorri og Trausti, bræð-
urnir góðu – þið öll frá Hábæ 41 –
takk fyrir allt sem þið hafið fyrir mig
og mína fjölskyldu – eða eiginlega
fyrir mitt líf – gert.
Je vous embrasse tous trés fort.
Gilbert Reinisch, Nice, France.
Ég vissi lengi vel ekki að hann héti
annað en Haukur, og hann var sex
árum eldri bróðir Dóru bekkjarsyst-
ur okkar. Þótt aldursmunurinn væri
ekki mikill nægði hann til að okkur
fannst hann heldur reglufastur. At-
vikin höguðu því svo að á mennta-
skólaárunum lenti ég með honum
eitt sumar í vegamælingar, aðallega
til að halda á stöng. Þeir Þorvarður
Örnólfsson voru staddir vestur á
Skarðströnd þar sem ég var í vega-
vinnu þegar Vassi veiktist og Hauk
vantaði mann í staðinn. Fyrir bragð-
ið sá ég í fyrsta sinn töluvert af land-
inu. Við fórum norður í Bitru, fram í
Vatnsdal, austur á Reyðarfjörð, í
Borgarfjörð eystra og vestur á Mýr-
ar.
Við héldum oftast til í tjaldi. Þó
kom fyrir að við gistum, svosem hjá
Jóni í Möðrudal og Sveini á Egils-
stöðum. Haukur var þá á náttúru-
lækningastiginu. Hann sagði ég gæti
farið heim á bæi til að borða ef ég
vildi ekki deila kosti með sér. En ég
lét mig hafa það. Grundvallarnær-
ingin var hráar kartöflur með rús-
ínum. En við máttum drekka mjólk
og borða rúgbrauð með osti. Ávextir
fengust yfirleitt ekki sumarið 1951.
Báðir sprungum við reyndar einu
sinni á limminu um haustið, hann á
heitum blóðmör austur í Vopnafirði
en ég féll fyrir nýbökuðum pönnu-
kökum með sultu úti á Mýrum.
Það var að mörgu leyti lærdóms-
ríkt að vera með Hauki. Maður var
mjög öruggur í návist hans og vissi
að alltaf mætti nefna hann ef lítið
lægi við. Hann hafði hug á stærð-
fræði og gaman af að leggja fyrir
ýmsar þrautir. Hann hafði góðan
tónlistarsmekk og miðlaði af honum.
Og svo hafði hann þennan einlæga
hug á að bæta sjálfan sig og aðra lík-
amlega og andlega með reglu-
bundnu og skynsamlegu líferni.
Kartöfluátið var partur af því. Ég
hef grun um að síðar hafi nokkuð
dregið úr reglufestunni. Hann var
heldur alþýðusinnaður á þessum ár-
um, og kunni ýmislegt skrautlegt að
segja af lifnaðarháttum fína fólksins
heima og erlendis sem fávísum þótti
merkilegt. Hvað síðar varð veit ég
ekki.
Samskipti okkar strjáluðust mikið
eftir því sem á leið en þau voru ætíð
jafngóð og í gamla daga þá sjaldan
við hittumst.
Árni Björnsson.
Ég hef stundum velt því fyrir mér
hver sé munurinn á vini og kunn-
ingja. Einn er sá að vininum fylgir
fjölskylda sem vinarböndin ná um.
Þannig kynntist ég Sigurði Hauki,
hann var pabbi æskuvina minna,
þeirra Kristins, Sigurðar Þorra og
Trausta. Í fyrstu stóð mér stuggur
af karlinum. Skörp og eilítið dökk
augnumgjörðin, djúp röddin og mik-
ill búkur sem var rammur að afli
gerðu það að verkum að mér þótti
hann lítt árennilegur. Það er merki-
legt hversu mikið þessi fyrsta mynd
sem Sigurður Haukur fékk í huga
mér átti eftir að breytast og hef ég
oft hugsað til þess þegar mér verður
á að dæma fólk á fyrstu metrunum.
Sigurður Haukur var kennari. Ég
var svo heppinn að eiga hann sem
slíkan, að vísu var hann ekki á launa-
skrá hins opinbera heldur var hann
mér sem ungum manni til leiðbein-
ingar og ráðleggingar. Ekki varð
ekki undan því komist að þreyta
greindarpróf hjá Sigurði Hauki og
eitt sinn þegar ég heimsótti þá bræð-
ur vísaði hann mér umsvifalaust inn í
forstofuherbergið í Hábænum þar
sem ég bögglaðist í gegnum torskilið
greindarprófið. Niðurstaðan lá fyrir
seinna um kvöldið og var á þá lund
að ég væri alls ekki svo vitlaus. Þeg-
ar ég lít til baka yfir 30 ára skóla-
göngu mína er þetta kannski sú ein-
kunn sem hefur gagnast mér hvað
best.
Það kom snemma í ljós að ég og
bræðurnir áttum sameiginlegt
áhugamál í skíðaíþróttinni. Ég var
hinn glaði amatör en bræðrunum
var skíðaiðkunin mikið alvörumál.
Sigurði Hauki var slétt sama hvor-
um hópnum ég tilheyrði, hann opn-
aði fyrir mig afturhlerann á gráa
Land Róvernum og um leið dyr að
þeirri íþrótt sem síðan hefur gefið
mér mesta ánægju í lífinu. Skíða-
ferðirnar urðu margar eftir því sem
árin liðu en alltaf var hamagangur-
inn svo mikill, hrópin og köllin svo
há, að hver ferð var sem sú fyrsta,
jafnvel eftir að Íslandsmeistaratitlar
komu í hús.
Ef látið var ófriðlega á leið til
fjalla átti Sigurður Haukur það til að
byrsta sig við okkur strákana, en
skammirnar skullu á bræðrunum
líkt og vatn skellur á gæs. Það þótti
mér skrítið en var fljótur að taka eft-
ir því að þá sjaldan hið stranga yf-
irborð birtist leyndist kímnin undir.
Þetta hef ég stundum reynt og því
miður tekist betur. Nú þegar Sig-
urður Haukur er allur, og ljóst er að
ekki verða farnar fleiri ferðir, er rétt
að þakka fyrir sig. Frekari leiðsögn
er ekki að hafa enda var henni þann-
ig háttað að einir kæmumst síðar.
Guðrún, bræður og fjölskylda,
megi minningin um góðan mann lifa.
Hannes Petersen.
Við Sigurður Haukur hófum nám í
fjórða bekk Menntaskólans í
Reykjavík haustið 1944. Hann kom
úr Ingimarsskóla en ég úr Ágúst-
arskóla. Nemendur úr þessum gagn-
fræðaskólum fengu þá inngöngu í
MR að afloknum prófum sem þeir
höfðu þreytt í sínum skólum um vor-
ið. Samkvæmt samkomulagi við
Pálma rektor hættu stjórnendur
gagnfræðaskólanna þar með við þá
fyrirætlun að breyta þeim í skóla
með stúdentsréttindi. Við Sigurður
Haukur settumst hlið við hlið fyrsta
daginn í skólanum og sátum saman
út námstímann. Hann reyndist hinn
besti félagi, skapstilltur og bros-
mildur og næmur á spaugilegar hlið-
ar tilverunnar. Kennarabrandarar
voru kannski ekki eins vinsælir og í
gagnfræðaskólanum en þó fengu
virðulegir kennarar í MR sinn
skammt og mikið var hlegið. Við Sig-
urður urðum oft samferða heim úr
skólanum og jafnan var komið við
heima hjá honum þar sem ég að
kynntist foreldrum hans sem alltaf
tóku mér vel. Við áttum mörg sam-
eiginleg áhugamál og bar þar íþrótt-
irnar hæst . Mikill íþróttaáhugi var í
borginni, aðallega vegna nokkurra
kappa sem höfðu slegið í gegn á
Norðurlanda- og Evrópumótum í
frjálsum íþróttum, svo ekki vantaði
umræðuefni.
Í einkalífi sínu var Sigurður mikill
gæfumaður. Hann kvæntist Guð-
rúnu Kristinsdóttur Stefánssonar en
fyrri kona hans var Sigríður föður-
systir mín. Afkomendum hennar
kynntist ég á heimili Guðrúnar og
Sigurðar. Þrátt fyrir langar fjarvist-
ir mínar úr borginni héldum við Sig-
urður alltaf sambandi. Við heimsótt-
um hvor annan þegar tækifæri gafst
og forvitnuðumst hvor um annan og
fjölskyldur okkar. Það var greinilegt
að fjölskylda hans var mjög samhent
og skemmtilegt andrúmsloft ríkti á
heimili þeirra hjóna. Hann tók virk-
an þátt í áhugamálum sona sinna og
það gladdi mig mikið þegar minn
gamli vinur sagðist vera kominn með
íþróttadellu, ekki minni en ég hafði
verið haldinn áður fyrr, og iðka
skíðaíþróttina af kappi með drengj-
unum bæði hér heima og erlendis.
Stúdentar frá 1947 hafa verið dug-
legir að halda hópinn og hittast
reglulega. Á meðan heilsan leyfði lét
Sigurður sig ekki vanta á skemmti-
kvöld og í ferðalög á vegum bekkjar-
ins. Síðustu árin var hans saknað.
MR árgangur 1947 kveður minn-
isstæðan bekkjarfélaga og sendir
Guðrúnu, sonum þeirra Sigurðar,
fjölskyldum þeirra og öðrum ætt-
ingjum hugheilar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hans.
Páll Halldórsson.
Sjöfn
Jóhannsdóttir
✝ Sjöfn Jóhanns-dóttir fæddist í
Fremri-Langey á
Breiðafirði 25. októ-
ber 1919. Hún lést á
Sólvangi 6. apríl síð-
astliðinn.
Jarðarför Sjafnar
fór fram 17. apríl.
Meira: mbl.is/minningar