Saga - 1999, Qupperneq 271

RITFREGNIR
269
þýska nasista hafa byrjað að „einangra og útiloka gyðinga" 1935 (bls. 89)
en rétt er að þeir byrjuðu á því skömmu eftir valdatöku sína 1933.
Einstaka neðanmálsgreinar eru óþarflega ónákvæmar. Dæmi: í grein 66
gefur höfundur upp bls. 1-190 en þar hefði nægt að vísa í bls. 113 og til-
vísanir í Mein Kampf eru ekki ætíð réttar. Þá sakna ég doktorsritgerðar
Einars Heimissonar í heimildaskránni. Stuðningur er af Ijósmyndum í
bókinni en Unnur notar þær til að sýna lesendum hversu óhlutlæg „vís-
indi" mannkynbótanna voru; ein myndaserían (bls. 141) kemur efninu
þó lítt við. Stundum eru tölur á reiki en á bls. 22 segir Unnur t.d. að á
niilli 30 og 40 þúsund Bandaríkjamenn hafi verið gerðir ófrjóir á fyrstu
áratugum 20. aldar en á bls. 88 er talan komin niður í um 20 þúsund.
Stafsetningar- og málvillur eru nokkrar. Þá rakst ég á fleiri en eina setn-
mgu sem höfðu enga sögn. Einnig er töluvert um óþarfa endurtekningar.
E>æmi: á bls. 143 segir Unnur lesendum í þrígang, að skömmu eftir lok
síðari heimsstyrjaldar hafi fylgismenn mannkynbóta á íslandi talað um
þær á sama hátt og fyrir stríð. Á næstu blaðsíðu kemur Unnur svo lesend-
um á óvart með því að segja að fylgismennirnir hafi breytt sínum viðhorf-
um nokkuð. Þá átti ég í basli með að fá botn í sumar setningar, m.a. þessa:
'/Arfbótastefnan var einnig hugmyndafræði sem lifði þrátt fyrir pólitík og
Eurtséð frá henni" (bls. 149). Orðanotkun er á köflum ónákvæm sem
8erir það að verkum að hugsun höfundar kemst ekki til skila. T.a.m. full-
yrðir Unnur að mannkynbótastefnan hafi verið hæpin (bls. 151) og gefur
þar með til kynna, að eitthvað hafi verið til í henni. Lesandinn veit þó að
Unnur telur stefnuna hafa verið hrein hjáfræði. Nefna mætti mörg dæmi
af þessu tagi.
Eg átti von á vandaðri frágangi textans, m.a. vegna þess að grein
Unnar um mannkynbætur í hausthefti Skírnis 1998 var í háum gæða-
flokki. Vart verður komist hjá því að gera villur en í þessu riti eru þær
°f margar. Þó vil ég eindregið mæla með bókinni því að lestur hennar
gæti orðið mönnum hvatning til frekari rannsókna á kynþáttafordóm-
um íslendinga.
Páll Björnsson