Morgunblaðið - 28.11.2009, Blaðsíða 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. NÓVEMBER 2009
✝ Ásgeir Ingibergs-son fæddist 17.
janúar 1928 á Ála-
fossi í Mosfellssveit.
Hann lést á sjúkra-
húsi í Edmonton í
Kanada 18. nóvember
2009. Foreldrar hans
voru Ingibergur Run-
ólfsson, f. 30.5. 1896,
d. 20.10. 1981, og
Sigríður Olga Krist-
jánsdóttir, f. 22.12.
1896, d. 18.12. 1967.
Systkini Ásgeirs eru:
Kristín, Ragnhildur,
Þórdís, Helga (d. 2007) og Gunnar.
Hann fór í framhaldsnám í guð-
fræði við Trinity College í Dyflinni
1957-1958 og lauk prófi í kennslu-
fræðum 1967. 1958-1966 starfaði
hann sem prestur í Dalasýslu.
1966-1968 prestur Íslendinga á
Keflavíkurflugvelli. 1968 prestur
við Grace Lutheran Church í As-
hern í Manitoba. 1971-1978 prestur
í Bawlf í Alberta í Kanada og
1978-1980 prófastur Central Al-
berta Conference, Evangaelical
Lutheran Church of Canada. 1973
hóf Ásgeir nám í bókasafnsfræðum
við University of Alberta og lauk
mastersgráðu þaðan 1980. 1978-
1993 var hann yfirbókavörður við
Augustana University College í
Camrose í Alberta.
Útför Ásgeirs fór fram í Kan-
ada.
Ásgeir kvæntist
27.6. 1959 Janet Smi-
ley, f. 29.6. 1935, d.
11.11. 1989. Börn
þeirra eru: 1) Davíð,
f. 22.9. 1960. 2) Ragn-
ar, f. 22.9. 1960. 3)
Elísabet, f. 18.9.
1961. 4) Margrét, f.
29.6. 1965. Ásgeir
kvæntist aftur 12.10.
1991 Akiko Hayami,
f. 6.11. 1943.
Ásgeir lauk stúd-
entsprófi frá MR
1948 og guðfræði-
prófi frá Háskóla Íslands 1957.
Við fráfall elskulegs bróður okkar
Ásgeirs Ingibergssonar langar okk-
ur til að minnast hans. Þrátt fyrir að
Ásgeir hafi búið og starfað í Kanada í
rúm 40 ár hélt hann ætíð miklum
tengslum við fjölskyldu og vini hér á
landi. Hann var duglegur að koma í
heimsókn til Íslands og hafði einlæg-
an áhuga á lífi allra. Árið 2008 lenti
Ásgeir í alvarlegu bílslysi sem setti
mark á heilsu hans. Síðastliðið sum-
ar kom hann til Íslands ásamt syni
og tengdadóttur og átti hér ánægju-
legar stundir. Ásgeir átti góða ævi í
Kanada og þar búa nú börn hans, af-
komendur og eftirlifandi eiginkona
hans. Við eftirlifandi systkini hans
þökkum honum samfylgdina í gegn-
um lífið. Blessuð sé minning hans.
Fyrir hönd systkinanna,
Gunnar Ingibergsson.
Ásgeir Ingibergsson
✝ Árni MagnúsJónsson fæddist í
Geldingaholti í
Skagafirði 15. júlí
1922. Hann lést 18.
nóvember síðastliðinn
á Heilbrigðisstofnun
Sauðárkróks.
Foreldrar hans
voru Jón Stefánsson,
f. 18. mars 1897, d.
28. janúar 1994, og
Margrét Jóhanns-
dóttir, f. 19. janúar
1899, d, 20. maí 1994.
Bræður Árna voru:
Jóhann Jónsson, f. 15. október
1928, d. 22. júní 1946, og Kjartan I.
Jónsson, f. 21. september 1936, d.
23. október 2009. Börn Kjartans
eru: Árni Hrafnsson, f. 27. desem-
ber 1958, Jóhann Berg Kjart-
ansson, f. 9. mars 1963, og Margrét
1963. Árni gekk Magnúsi í föð-
urstað. Börn Magnúsar og Dísu
Maríu eru: Árni, f. 27. október
1989, og Egill, f. 9. febrúar 1993.
Barnabörn Sigríðar og afabörn
Árna eru 28. Árni flutti til Sauð-
árkróks ásamt foreldrum sínum
þegar hann var 12 ára. Þar bjó
hann síðan. Árni vann við versl-
unarstörf nánast allan sinn starfs-
aldur hjá Kaupfélagi Skagfirðinga.
Í félagsmálum starfaði hann með
Leikfélagi Sauðárkróks í fjölda-
mörg ár. Þá var hann í stjórn
Verslunarmannafélags Sauð-
árkróks í mörg ár og formaður
þess um tíma. Árni var í sókn-
arnefnd Sauðárkrókskirkju 1973-
1993 og gjaldkeri hennar nær allan
tímann. Hann starfaði með Ung-
mennasambandi Skagafjarðar
(UMSS) um langt árabil og var
gerður að heiðursfélaga þess árið
1980.
Útför Árna fer fram 28. nóv-
ember klukkan 11 í Sauðárkróks-
kirkju.
Björk Kjartansdóttir,
f. 31. janúar 1966.
Árni giftist Gunn-
hildi Hansen, f. 2.
janúar 1922, d. 25.
nóvember 1957. Þau
eignuðust ekki börn.
Seinni kona hans var
Sigríður Björg Ög-
mundsdóttir, f. 2. maí
1921, d. 19. ágúst
2000. Börn Sigríðar
og fyrri manns henn-
ar, Helga Ein-
arssonar, f. 2. maí
1912, d. 9. janúar
1964, voru: Ögmundur, f. 28. júlí
1944, d. 8. mars 2006, Halldóra, f.
25. nóvember 1945, Kristín, f. 26.
desember 1946, Einar, f. 3. desem-
ber 1949, og Magnús H., f. 14. jan-
úar 1962. Eiginkona Magnúsar er
Dísa María Egilsdóttir, f. 25. apríl
Við kveðjum Árna M. Jónsson
hinstu kveðju frá kirkjunni okkar í
dag.
Árni var í hjónabandi með
mömmu okkar í 34 ár eða þar til hún
lést í ágúst árið 2000. Vafalaust hef-
ur verið jafn erfitt fyrir Árna að
koma inn í fjölskyldu okkar eins og
það var í fyrstu erfitt fyrir okkur
samband þeirra mömmu – svo
skömmu eftir lát föður okkar. Það
var ekki til siðs að ræða svo persónu-
leg mál, þannig að allt gekk þetta án
vandræða. Árni hafði misst fyrri
konu sína, Gunnhildi, 35 ára gamla
og höfðu veikindi hennar og síðan
missir verið honum þung raun. Hug-
ur okkar unga fólksins á heimilinu
róaðist – við sáum að mamma okkar
og Árni voru góð saman og hann var
góður við afa sem bjó á heimilinu og
litla bróður gekk hann algjörlega í
föðurstað.
Árni var afskiptalaus við okkur
eldri systkinin en alltaf notalegur.
Hann var mikill reglumaður til orðs
og æðis og trúað til margskonar fé-
lagsstarfa. Var hann m.a. gerður að
heiðursfélaga Ungmennasambands
Skagafjarðar. Hann vann nær alla
sína starfsæfi hjá Kaupfélagi Skag-
firðinga og var því félagi trúr starfs-
maður. Hann var íþróttamaður á sín-
um yngri árum og góður veiðimaður
– voru þau mamma og hann dugleg
að fara í veiðiferðir og svo að ferðast
innanlands. Alltaf hafði hann ánægju
af þeim stundum þegar við systkinin
og fjölskyldur okkar hittumst, þó
hann legði ekki mikið til málanna.
Margar góðar stundir áttum við á
heimili þeirra, því þau voru afburða
góðir gestgjafar mamma og hann og
því fleira fólk því betra fannst þeim.
Við virtum Árna sem manninn henn-
ar mömmu og hann var þakklátur
fyrir okkur fjölskyldu sína – þó hann
gerði engar kröfur til okkar. Síðar
kunnum við að meta hve góður hann
var við mömmu okkar. Börnunum
okkar var hann góður afi og fagnaði
þeim öllum.
Árni kvaddi saddur lífdaga, hann
naut í raun aldrei lífsins eftir lát
móður okkar. Hann var orðinn lasinn
og dauðinn því kærkominn hvíld.
Hann var trúaður og kveið ekki
vistaskiptunum – trúði því að hann
fengi góða heimkomu og því trúum
við líka. Við þökkum allar samvistir.
Blessuð sé minning Árna stjúpföð-
ur okkar.
Halldóra, Kristín og
Einar Helgabörn.
Ég hef alltaf átt tvo pabba; pabba
sem dó þegar ég var eins árs og
pabba sem ég eignaðist þegar ég var
þriggja ára. Nú er pabbinn, sem ég
eignaðist, dáinn. Hann gaf mér,
ásamt móður minni, fyrsta fótbolt-
ann, fyrstu veiðistöngina og mörg af
fyrstu leikföngunum sem ég man eft-
ir, meðal annars fyrsta bílinn sem
mér áskotnaðist. Smám saman tókst
mér að eyðileggja það forgengilega
leikfang. Það eina sem pabbi sagði,
þegar hann sá eyðilegginguna, var:
„Þú verður seint bílamaður.“ Fleira
var ekki sagt.
Síðar ákvað ég að stofna hljóm-
sveit og fékk foreldra mína til þess
að samþykkja að við myndum æfa í
bílskúr þeirra. Hljómsveitin flutti
verulega hávaðasamt rokk. Þegar ég
spurði pabba hvað honum þætti um
þessa tilburði sagði hann: „Þetta er
ágætt,“ og hélt svo áfram að lesa
Morgunblaðið. Pabbi var umburðar-
lyndur og síðar áttu synir mínir eftir
að kynnast „besta lesara í heimi“,
eins og annar þeirra sagði – en pabbi
gat, á þeirra barndómsárum, gefið
þeim mikið af sínum tíma. Hann las
þá gjarnan fyrir þá.
Árið 2000 lést móðir mín og var
það mikið áfall fyrir pabba. Síðustu
æviár sín átti hann við vanheilsu að
stríða. Pabbi naut umhyggju systur
minnar, Kristínar, og hennar fjöl-
skyldu, allt fram í andlátið.
Að lokum vil ég, fyrir hönd fjöl-
skyldu minnar, fjölskyldu Einars,
bróður míns, og fjölskyldu Halldóru,
systur minnar, þakka Kristínu, syst-
ur okkar, Ingimari Jóhannssyni, eig-
inmanni hennar, og síðast en ekki
síst Júlíönu Ingimarsdóttur, dóttur
þeirra, fyrir allt það sem þau gerðu
fyrir pabba á síðustu æviárum hans.
Megi blessun hvíla yfir fósturföður
mínum.
Magnús H. Helgason.
Við systurnar sátum hvor sínum
megin við rúmið hans afa og biðum
með honum eftir því óumflýjanlega –
hann var í móki og lífsneistinn að
fjara út.
Júlíana beygði sig yfir hann og
sagði honum að hún væri að fara
heim. Þá skyndilega tók hann síðasta
andvarpið. Hann kvaddi með friði –
það var hans háttur. Grundarstígur
1 var ömmu- og afahús og ekki er
hægt að skrifa um afa öðruvísi en
minnast á ömmu. Hjá þeim mátti
leika og þar voru ekki margar reglur
og ekki stjórnað með boðum og
bönnum. Þótt 12 ár séu í aldri á milli
okkar systranna deilum við sömu
minningum þaðan.
Afi og amma voru alltaf glöð að sjá
okkur og gerðu allt til að hafa okkur
ánægðar enda sóttumst við eftir því
að fara til þeirra. Hjá þeim var leikið,
sögur lesnar, sungið og spilað og
enginn varð svangur hjá ömmu! Afi
og amma höfðu mikil áhrif á æsku
okkar og það fór aldrei á milli mála
hve vænt þeim þótti um okkur.
Minningarnar eru því margar og
góðar. Eftir andlát ömmu var afi ein-
mana þótt fjölskyldan vildi allt fyrir
hann gera. Hann bjó á Dvalarheim-
ilinu hér á Sauðárkróki síðustu árin
og var ánægður þar. Hann kvartaði
aldrei – sagðist vita að þetta dval-
arheimili væri það besta á landinu.
Þar hélt hann sjálfstæði sínu og það
var hans óskastaða.
Hann var viss um að eftir dauðann
biði sín annað líf með ástvinunum
sem farnir eru. Dauðinn var honum
líkn eftir erfið veikindi. Við kveðjum
afa með söknuði og þökkum allar
góðu stundirnar. Blessuð sé minning
þeirra – afa og ömmu.
Júlíana og Sóley
Ingimarsdætur.
Mig langar til að minnast afa míns,
Árna M. Jónssonar, í nokkrum orð-
um.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að dvelja hjá ömmu og afa á Krókn-
um á sumrin sem barn, og stundum á
páskunum líka. Hjá þeim, á Grund-
arstígnum, kynntist ég því frelsi og
hlýju sem hefur síðan kennt mér,
framar mörgu öðru, að taka ábyrgð á
hugsunum mínum og gerðum, því
frelsi og ábyrgð fara alltaf saman. Á
Grundarstíginn kom jafnan margt
fólk, vinir og ættingjar, sem ég hef
búið að síðan að hafa kynnst.
Aldrei skorti veitingar né gest-
risni og veislurnar hennar Sigríðar
ömmu gleymast engum sem hefur
setið þær. Hlaðið páskaveisluborðið
svífur manni enn fyrir hugskotssjón-
um. Fjöllin, fjaran og allt þar á milli
var leikvöllur minn og einna bestar
voru stundirnar okkar afa við veiðar
í fjörunni, við Ernuna eða ós Héraðs-
vatna, þegar miðnætursólin skopp-
aði á haffletinum og Eyjarnar og
Þórðarhöfði sigldu um úti við sjón-
deildarhringinn. Þá tíndum við
steina og kuðunga sem við svo límd-
um á rekaviðarspýtur þegar við
komum heim.
Svo voru það útilegurnar með
ömmu og afa; við þær jafnast engin
önnur ferðalög. Að sitja í Saabnum
hans afa, með fiðring í maganum og
ömmu og Magga sér við hlið á leið út
á Skaga eða fram í sveit; pakkaferðir
til sólarlanda blikna í samanburði við
það. Hetjuleg barátta okkar við
Skíðastaðanautið var ein af mann-
dómsvígslum mínum og ég skil ekki
enn hvernig ég fór að því að stökkva
yfir ána til að komast í skjól hjá afa,
sem í skyndi tók saman gula tjaldið
og allt dótið, tróð því í bílinn og við
inn á eftir og svo stönguðust Saabinn
og tuddi á dágóða stund þangað til sá
síðari gafst upp og drattaðist í burtu
með kubbinn um hálsinn og kvígurn-
ar lallandi á eftir. Þá fannst mér afi
hugrakkasti maður sem ég þekkti,
að koma okkur undan þessu rauða
öskrandi nauti, og verða aldrei
hræddur. Ég man bara að hann var
mjög reiður yfir að slík skepna væri
látin ganga laus og ekki held ég að
tuddi hafi verið látinn lifa lengi eftir
þetta.
Þegar leið mín lá út í heim skrif-
uðumst við afi alltaf á og ég mun allt-
af geyma bréfin hans vel, með þess-
ari reglulegu og fallegu rithönd, þar
sem hann sagði fréttir af sér og
ömmu og öllum á Króknum. Þegar
amma dó var sorg hans mikil og mér
fannst hann þá verða gamall í fyrsta
skipti. Síðustu ár ævi sinnar átti
hann því láni að fagna að hann átti
góða að og seint fæ ég, og aðrir sem
þótti vænt um hann, fullþakkað þeim
Stínu og Ingimar – já og Júlíönu –
hvað þau voru góð við hann og hugs-
uðu vel um hann. Ég vil líka þakka
öllum öðrum sem sinntu honum og
minntu hann á að hann átti fjöl-
skyldu. Fyrir mann af hans kynslóð
skipti það mestu máli. Blessuð sé
minning Árna afa á Króknum.
Helga Ögmundardóttir
og fjölskylda.
Þá er komið að kveðjustund, í dag
kveð ég þig elsku afi minn. Þetta
stríð var þér langt og erfitt en nú
ertu kominn á betri stað. Þetta
varstu búinn að þrá svo lengi og ég
veit að móttökunefndin var ekki af
verri gerðinni. Minningarnar sem ég
á um þig eru svo margar og svo góð-
ar.
Það var alltaf svo gott og gaman
að koma á Grundarstíginn til ykkar
ömmu. Þar var maður alltaf velkom-
inn og manni leið alltaf vel hjá ykkur.
Mér er svo minnisstætt þegar við
fórum í kvöldkaffi til Öllu, þá sátu
hún og amma og spjölluðu og hlógu
langt fram á nótt, en við enduðum
inni í stofu að horfa á sjónvarpið og
sofnuðum oft. Svo vakti amma okkur
til að fara heim. Þér fannst þetta nú
ekkert sniðugt að vera að þvælast
þetta með barnið langt fram á nótt,
en mikið var oft gaman að hlusta á
þær hlæja. Þú varst mikill reglumað-
ur, allt í röð og reglu.
Hjá þér lærði ég að drekka kaffi,
svart og sykurlaust, og er mikil
kaffikerling í dag þó að ég bæti
reyndar við mjólk núna.
Þegar ég gisti hjá þér þá lastu
alltaf fyrir mig og svo fórum við með
bænirnar okkar og ég ætla að enda
þetta með bæninni sem við fórum
alltaf með saman:
Vertu, guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson)
Hvíldu í friði elsku afi minn.
Þín
Inga Dóra.
Þegar við hjónin hófum byggingu
á húsi okkar við Grundarstíg á Sauð-
árkróki árið 1968 var verið að vinna
við flest hús við götuna og tiltölulega
fáir höfðu flutt þangað. Með þeim
fyrstu til að flytja voru þau Sigríður
Ögmundsdóttir og Árni M. Jónsson,
en hús það er þau reistu er við hlið-
ina á okkar. Vafalaust hafa þau oft á
tíðum haft verulegt ónæði af skark-
ala og fyrirgangi meðan við vorum
að koma upp okkar húsi, en þau aft-
ur á móti flutt og komin með eðlilegt
heimilishald. En aldrei nokkurn
tíma í eitt einasta skipti féll styggð-
aryrði af þeirra vörum, þótt vafa-
laust hefði öðrum oftsinnis þótt
ástæða til. Þvert á móti reyndust
þau okkur bæði vinsamleg og greið-
vikin, ef til þeirra var leitað. Þetta
góða viðmót hélst svo alla tíð meðan
þau bjuggu í húsinu. Betri nágranna
er vart hægt að hugsa sér. Sigríður
var einstaklega glaðlynd kona, sem
hafði unun af því að eiga samskipti
við fólk og barngóð var hún svo af
bar. Þótt Árni væri fremur fámáll og
léti fremur verkin tala en orðin, þá
var hann alltaf glaðlegur á svip og
viðmótsgóður. Efalítið hafði hann
sitt skap ef á reyndi, það þekktum
við reyndar ekki, en hafi svo verið
kunni hann vel að stilla það. Þau Sig-
ríður og Árni áttu ekki börn saman,
en Sigríður var ekkja með fimm
börn þegar þau bundust. Árni gekk
þeim í föðurstað og reyndist þeim
áreiðanlega með eindæmum vel.
Árni var um áratuga skeið starfs-
maður Kaupfélags Skagfirðinga og
sinnti störfum sínum með einstakri
kostgæfni og samviskusemi. Það tel-
ur sá sem þetta ritar sig geta fullyrt
eftir langt samstarf á þeim vett-
vangi. Aldrei féll honum verk úr
hendi, allt sem hann lagði hönd að
var leyst með vandvirkni og snyrti-
mennsku. Slíkir menn eru hverju
fyrirtæki verðmætir og yfirmenn
hans á hverjum tíma kunnu vel að
meta vinnuframlag hans, það tel ég
mig vita og hafa heyrt frá þeim.
Að leiðarlokum viljum við hjónin
þakka Árna M. Jónssyni vináttu og
samskipti allan þann tíma, sem leiðir
okkar lágu saman. Á þau bar aldrei
skugga og það var áreiðanlega meira
honum að þakka en okkur. Fóstur-
börnum hans og öðrum aðstandend-
um vottum við samúð okkar.
Guðbrandur Þ. Guðbrandsson.
Árni M. Jónsson
Minningar á mbl.is
Benedikt Davíðsson
Höfundur: Magga mágkona.
Magnea Thomsen
Höfundur: Ingibjörg Th.
Hreiðarsdóttir
Metúsalem
Björnsson
Höfundar: Guðlaug systir
og Rúrik
Ragnar Ingi
Tómasson
Höfundur: Lúðvík
Vilhelmsson
Ragnhildur Fanney
Þorsteinsdóttir
Höfundar: Arna
Gunnlaugur Magnússon
Pétur Einar Traustason
Dagný Bolladóttir