Morgunblaðið - 28.11.2009, Blaðsíða 36

36 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. NÓVEMBER 2009
✝ Ragnhildur Fann-ey Þorsteinsdóttir
fæddist á Ólafsfirði
14. mars 1961. Hún
varð bráðkvödd á
heimili sínu 17. nóv-
ember sl.
Hún var fimmta
barn hjónanna Þor-
steins S. Jónssonar, f.
13.5. 1928, d. 29.9.
2003, og Hólmfríðar
S. Jakobsdóttur, f.
20.11. 1929. Systkini
hennar eru: a) Berg-
þóra Sigurbjörg, f.
20.9. 1949, gift Jóhanni Runólfssyni,
eiga þau einn son og eitt barnabarn.
b) Jón, f. 11.10. 1951. c) Þorsteinn
Jakob, f. 17.1. 1953, kvæntur Sirgíði
araháskóla Íslands árið 1986. Hún
kenndi í eitt ár í Þorlákshöfn og í
eitt ár í Fellaskóla. Fór þá til frek-
ara náms í Bandaríkjunum. Lauk
mastersgráðu í sérkennslu og ann-
arri í lestrarfræðum frá North Car-
olina State University árið 1994.
Hún kenndi við East Clayton Ele-
mentary school frá 1994-2000 en þá
flutti hún heim. Kenndi frá 2000-
2002 í Hrísey og við Grunnskólann í
Sandgerði frá 2002. Var deild-
arstjóri sérkennslu þar árin 2003-
2005. Ragnhildur fylgdist vel með
nýjungum í starfi sínu og sótti fjölda
námskeiða í lestri og stærðfræði en
lestrarkennsla var hennar að-
alstarf. Hún var mjög farsæll kenn-
ari og vel metin. Ragnhildur var
mikill dýravinur og átti lengstum
marga hunda. Bjó hún sér og þeim
heimili á Skeggjastöðum í Garði.
Útför Ragnhildar verður gerð frá
Háteigskirkju í dag, laugardaginn
28. nóvember, og hefst athöfnin kl.
14.
Meira: mbl.is/minningar
H. Þórðardóttur og
eiga þau fjögur börn.
d) Þyri Emma, f. 6.8.
1957, gift Karli Geirs-
syni og eiga þau tvö
börn. e) Kristín, f.
20.8. 1962, d. 14.4.
2000, gift Pálmari
Magnússyni og eiga
þau fjórar dætur. f)
Arna, f. 6.2. 1965, gift
Gunnlaugi Magnús-
syni og eiga þau eina
dóttur.
Ragnhildur ólst upp
á Ólafsfirði til 10 ára
aldurs en þá flutti fjölskyldan til
Reykjavíkur. Hún lauk stúdents-
prófi frá Menntaskólanum á Ísafirði
árið 1983 og kennaraprófi frá Kenn-
Það er þriðjudagsmorgunn 17.
nóvember. Síminn hringir eins og
venjulega kl. 6.38. Ragnhildur syst-
ir á línunni eins og alltaf, með kaffi-
bollann sinn. Umræður morgunsins
um skólamál og fjölskylduna eins
og við höfðum gert flesta virka
skóladaga undanfarin ár. Mikið um
að tala enda báðar sérkennarar.
Kvöddumst eins og venjulega.
Miðvikudagur 18. nóvember.
Síminn hringir ekki. Ég hugsa að
nú hafi mín sofið yfir sig. Vinnu-
dagur hefst. Hann er rofinn rétt
fyrir hádegi þegar presturinn í
Garði hringir og tilkynnir mér lát
hennar. Reiðarslag sem enginn átti
von á. Fjölskyldan sem lömuð.
Hugurinn leitar til baka. 14.
mars 1961. 11 ára verðandi stóra
systir er kölluð inn í svefnherbergi.
Barn fætt. Pabbi tekur ungbarnið
upp. Sú nýfædda er ekki svo lítil,
rúmar 20 merkur. Barnið lyftir
höfði, opnar augun og hvessir þau á
systur sína. Hún hafði sterkt
augnaráð hún systir mín. Þessu
augnabliki gleymi ég aldrei. Þarna
kom strax fram sterkur persónu-
leiki hennar. Glaðværð, smitandi
hlátur og hnyttin kímni sem ein-
kenndi hana alla tíð. Síðan bættust
tvær systur í hópinn og mynduðu
þær einskonar þríeyki enda lang-
yngstar af okkur sjö systkinunum.
Ragnhildur kjörinn foringi sem
stjórnaði bæði hljómsveit og kór.
Mikil kvenréttinda- og baráttukona
þar á ferð.
Árin líða. Fyrst á Ólafsfirði, síð-
an er flutt suður. Nám hafið og
mikið lært. Ævistarfið, kennslan
átti hug hennar allan og börnin
sem hún tók undir sinn verndar-
væng voru henni mjög hjartfólgin.
Hún mátti ekkert aumt sjá og fann
mikið til þegar hún heyrði sögur
um illa meðferð á börnum og dýr-
um. Dýrin þ.e. hundar voru hennar
ær og kýr enda átti hún þá marga,
of marga fyrir smekk fjölskyldunn-
ar, en þetta voru börnin hennar,
sagði hún og okkur myndi ekki
detta í hug að losa okkur við börnin
okkar þótt þau yrðu of mörg. Þar
höfðum við það.
Ragnhildur dvaldi mörg ár í
Bandaríkjunum þar sem hún fór í
framhaldsnám og kenndi þar um
árabil. Eftir að systir okkar lést þar
í kjölfar aðgerðar sem þær höfðu
báðar farið í festi hún ekki yndi ytra
og kom heim. Vorum fegin að
heimta hana úr útlegð.
Fyrsti viðkomustaður var Hrísey
enda tók hún hundana sína með og
vildi vera nálægt þeim meðan þeir
voru í einangrun. Svo var flutt á
Suðurnesin. Hún keypti sér hús í
Garðinum og undi hag sínum vel þar
með hundunum sínum fimm.
Ragnhildur giftist ekki eða eign-
aðist börn en systkinabörnin voru
henni mjög kær og hafði hún mikið
samband við þau. Eftir að hún varð
ömmusystir var henni mjög umhug-
að um velferð Matthíasar litla.
Það er miðvikudagsmorgunn 26.
nóvember. Klukkan er 6.38. Síminn
er hljóður og ekki verður framar
spjallað yfir kaffibolla.
Ég kveð kæra systur mína með
orðunum sem hún sendi mér í tölvu-
pósti til að þakka mér fyrir gögn
sem ég hafði sent henni daginn áður
en hún dó.
„Þakka þér fyrir litla ljósið mitt.“
Þín stóra systir,
Bergþóra.
Fallin er frá langt, langt fyrir ald-
ur fram hjartkær systir mín, Ragn-
hildur Fanney. Þessi hæfileikaríka,
skemmtilega og skarpgreinda
stúlka, sem ekkert aumt mátti sjá
sérstaklega hjá börnum og málleys-
ingjum. Ragnhildur var næst í röð-
inni fyrir neðan mig, fjórum árum
yngri, Kristín heitin fimm árum og
svo Arna, átta árum yngri. Dengsi,
Nonni og Bergþóra eru eldri. Ég
deildi herbergi með yngri systrun-
um alveg fram á unglingsár og
minnist ég þess þegar við vorum að
masa á kvöldin, komnar upp í rúm,
og hraðhreingerninga í herberginu
þegar mikið stóð til, aðallega við að
ýta dóti undir kojurnar og rúmið.
Þegar ég var að passa þær og þegar
við lékum okkur í Barbí.
Ragnhildur átti ekki auðvelda
ævi, hún barðist við veikindi og
maður getur spurt sig hversu mikil
sanngirni er í því sem á hana var
lagt. Hún var hetja. Þegar ég eign-
aðist kærasta tók Ragnhildur hann
út og minnist Kalli þess enn hversu
stíft augnaráð hún gaf honum eins
og hún segði „hvað ert þú að taka
systur mína frá okkur“. Seinna urðu
þau miklir vinir og sagði hún oft í
gríni „Kalli, uppáhalds mágur
minn“.
Ragnhildur menntaði sig sem
kennari, og dvaldi við framhalds-
nám og störf í Bandaríkjunum um
tólf ára skeið. Það var vík milli vina
og aðeins einu sinni á því tímabili
hitti ég hana er ég var stödd í
Bandaríkjunum. Eftir heimkomu
hennar árið 2000 urðu samskiptin
tíðari og mikið talað í símann. Ragn-
hildi þótti alveg óumræðilega vænt
um öll systkinabörnin sín og fylgdist
grannt með uppvexti þeirra og
námi. Ég veit að hún heldur því
áfram. Með söknuð í hjarta en mik-
illi gleði og þakklæti yfir að hafa átt
hana sem systur kveð ég hjartkæra
systur mína.
Elsku Ragnhildur mín, hafðu
þökk fyrir allt, minning þín lifir.
Þín systir,
Þyri.
Einn ljúfan draum mig dreymir
þó draumurinn sé ansi sár
Sæt minningin um æðar streymir
sem þerrað getur öll mín tár
Efst í huga mér og hjarta
að héðan ertu flogin brott
Hugsa ég um daga bjarta
dásamlegt hvað það var gott
Þú varst alltaf þolinmóð
þó mitt tal sé gallað
Það set ég í minn litla sjóð
sem við gátum spjallað
Sannur vinur varstu mér
við vorum eins og hjón
Hunda áttum hundaher
hún litla Gunna og litli Jón
Héðinn Waage.
Ragnhildur og Héðinn bróðir
minn bjuggu ekki saman og voru
ekki „viðurkennt par“ þannig séð.
En þau voru samt svo miklu meira.
Vinátta þeirra var svo einstök og
samband þeirra var miklu meira og
betra og nánara en hjá mörgum
hjónum.
Missir bróður míns er því mikill
og söknuður hans sár.
Ragnhildur var líka þannig mann-
eskja að það er auðvelt að sakna
hennar og syrgja.
Sjálf hefði ég svo sannarlega vilj-
að fá tækifæri til að rækta vináttu
við hana um ókomin ár.
Og hennar er víst ábyggilega víða
saknað. Það er t.d. mikill missir fyr-
ir lítið samfélag eins og Garðinn að
sjá á bak svo hæfum sérkennara.
Ég get ekki stillt mig um að nefna
hundana. Þeir voru hennar líf og
yndi, – og ég vona að nýir hús-
bændur þeirra beri gæfu til að sinna
þeim af ást og umhyggju þó að eng-
inn komi þar í Ragnhildar stað.
Já, það er ekki annað hægt en
vera harmi sleginn, þegar stórkost-
leg manneskja fellur skyndilega frá,
langt fyrir aldur fram.
Móður Ragnhildar og systkinum
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Ragnhildar
Fanneyjar Þorsteinsdóttur og
styrki alla þá sem hennar sakna.
Laufey B. Waage.
Samstarfsmaður okkar Ragn-
hildur Fanney Þorsteinsdóttir sér-
kennari í Grunnskólanum í Sand-
gerði er látin langt um aldur fram.
Það leið ekki nema rúm vika frá því
að samráðsfundur sérkennara á
Suðurnesjum var haldinn í nýjum
og glæsilegum húsakynnum
Grunnskólans í Sandgerði þar til
fréttin af andláti hennar barst. Það
var stoltur sérkennari sem tók á
móti hópnum og sýndi okkur nýja
starfsaðstöðu sína. Það er mikill
missir fyrir skólann sem og fyrir
fagfólk á svæðinu að hennar nýtur
ekki lengur við. Ragnhildur Fann-
ey bar hag nemenda sinna fyrir
brjósti, sýndi þeim áhuga og virð-
ingu og var metnaðarfull í starfi
sínu.
Ragnhildur Fanney var vel
menntaður lestrarfræðingur, sér-
kennari og mikil fagmanneskja.
Það fundum við sérkennarar sem
vorum í samskiptum við hana. Hún
var áhugasöm fyrir nýjungum í
sérkennslumálum og fylgdist vel
með, ekki síst í lestrarfræðum sem
hún var sérfræðingur í. Í gegnum
árin hefur Ragnhildur Fanney allt-
af verið tilbúin að deila með okkur
verkefnum og öðrum nýjungum í
kennsluháttum sem hún útbjó eða
aflaði sér. Hún var ávallt jákvæð og
þægileg í samskiptum og sýndi allri
umræðu um kennslumál mikinn
áhuga. Á sameiginlegum fundum
hafði Ranghildur Fanney alltaf
eitthvað til málanna að leggja og
sýndi það að starf hennar var henni
mjög mikilvægt. Ragnhildar Fann-
eyjar er sárt saknað úr hópi sér-
kennara og verður skarð hennar
vandfyllt. Sjónarsviptir er að henni
í hópi þeirra sem starfa að skóla-
málum á Suðurnesjum.
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við fjölskyldu hennar, sam-
starfsfólki og nemendum í Grunn-
skóla Sandgerðis.
Ragnhildi Fanneyju Þorsteins-
dóttur kveðjum við með þakklæti
og virðingu. Blessuð sé minning
hennar.
F.h. sérkennara á Suðurnesjum,
Gyða Arnmundsdóttir.
Í dag kveðjum við Ragnhildi
Fanneyju Þorsteinsdóttur, góða
vinkonu og frábæran samstarfs-
mann. Hún hóf störf við Grunn-
skólann í Sandgerði fyrir átta árum
og starfaði með okkur fram til dán-
ardags. Ragnhildur Fanney var
fagmanneskja sem sinnti starfi
sínu af mikilli natni og setti þarfir
nemenda sinna ávallt í fyrsta sæti.
Líf Ragnhildar Fanneyjar var
ekki alltaf dans á rósum en und-
anfarna mánuði geislaði hún hins
vegar því hún hafði náð miklum ár-
angri í baráttu sinni og var kát og
glöð.
Ragnhildur Fanney var félags-
lynd og naut nærveru við annað
fólk. Hún sparaði ekki að hrósa
okkur hinum þegar henni fannst
ástæða til, hvort sem það tengdist
vinnu okkar eða persónum.
Ragnhildur Fanney var árrisul og
var oftast nær mætt fyrst allra til
starfa og tók hress á móti okkur
með bros á vör. Hún var hjartahrein
og samskipti hennar við annað fólk
einkenndust af virðingu.
Ragnhildur Fanney var mikill
dýravinur og hundarnir voru hennar
líf og yndi; þeir voru í raun börnin
hennar. Hundarnir voru hennar
bestu vinir og sambandið milli
þeirra var einstakt. Hún hugsaði
fyrst og fremst um þarfir hundanna,
valdi sér m.a. bústað þar sem vel fór
um þá, vinnan kom þar á eftir og
loks þarfir hennar sjálfrar.
Ragnhildur Fanney lagði sig fram
um að nemendur hennar næðu sem
bestum árangri og hún hafði þann
einstaka hæfileika að nemendur
hændust að henni, báru mikla virð-
ingu fyrir henni, voru agaðir í návist
hennar og náðu miklum framförum í
hennar umsjá.
Ragnhildi Fanneyju var umhugað
um nemendur sína og lagði metnað
sinn í að sinna þeim á einstaklings-
miðaðan hátt. Margir núverandi og
fyrrverandi nemendur í Grunnskól-
anum í Sandgerði eiga henni lestr-
arkunnáttu sína að þakka.
Stórt skarð hefur verið höggvið í
skólasamfélag okkar í Sandgerði.
Við söknum yndislegrar manneskju
og metnaðarfullrar samstarfskonu
en minning hennar mun lifa í hjört-
um okkar og frumkvöðlastarf henn-
ar skila sér áfram um ókomna tíð.
Það var heiður að fá að vera sam-
ferða henni þrátt fyrir að sá tími
hafi verið alltof stuttur.
Fjölskyldu og vinum Ragnhildar
Fanneyjar færum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
F.h. vina og samstarfsmanna í
Grunnskólanum í Sandgerði,
Elín Yngvadóttir, Gróa Axels-
dóttir og Bylgja Baldursdóttir.
Haustið 1983 hittumst við flest í
fyrsta sinn, full eftirvæntingar, að
hefja nám við KHÍ. Við vorum um
margt ólík og höfðum margbreyti-
legan bakgrunn, sem átti þó sinn
þátt í því að skapa þann góða bekkj-
aranda sem alltaf ríkti í hópnum.
Ragnhildur okkar var hluti af þess-
um hópi og setti sterkan svip á
hann. Hún hafði sig ekki mikið í
frammi við fyrstu kynni, hélt sig til
hlés og lét lítið fyrir sér fara. Fljót-
lega fengum við þó að kynnast
hennar hressa, sterka og bráð-
skemmtilega persónuleika. Það var
alltaf notalegt að spjalla við Ragn-
hildi. Hún var góður hlustandi og
lagði alltaf eitthvað gott til þegar
leitað var til hennar. Í því mikla
hópastarfi sem unnið var í kenn-
aranámi á þessum tíma var sérlega
ánægjulegt og gott að vinna með
henni. Hún var víðlesin, fróð og ým-
islegt til lista lagt, m.a. góður teikn-
ari en það voru eiginleikar sem nýtt-
ust vel í hópvinnunni. Ragnhildur
orðaði hlutina oft á sinn skemmti-
lega hátt og færði þá gjarnan í stíl-
inn. Þannig kallaði hún Breiðholtið
t.d. aldrei annað en „kutahverfið“ og
sagði að þangað væri varasamt að
fara. Mannlýsingar Ragnhildar voru
kjarnyrtar. Nefna má að þeir sem
hún taldi með „svartnætti í kollin-
um“ voru einstaklingar sem henni
leist ekki vel á. Ef henni mislíkaði
eitthvað við þá sem voru með gler-
augu (hún var sjálf með gleraugu),
leit hún þá manndrápsaugum og
sagði milli klemmdra varanna: „Á
ég að mylja gleraugun á þér í augn-
botnana?“ En alltaf var þá stutt í
glottið. Hún var sem sagt mikill
húmoristi og góður sögumaður sem
átti auðvelt með að sjá spaugilegu
hliðarnar á mönnum og málefnum.
Eftir góða sögu eða tilsvör fylgdi
gjarnan smitandi og hvellur hlátur
sem hreif þá með sem á hlustuðu.
Innst inni var Ragnhildur þó við-
kvæm manneskja, átti sína drauma
og þrár en glímdi jafnframt við sína
„drauga“, líkt og við hin. Hún var
hins vegar tilbúin að leggja ýmislegt
á sig að til að láta draumana rætast.
Við vottum aðstandendum og vin-
um hennar okkar dýpstu samúð og
vonum að Guð styrki þau.
Fyrir hönd B-bekkjarins,
Kristinn R. Sigurbergsson.
Ragnhildur Fanney
Þorsteinsdóttir
Þegar ég var lítil var Ragn-
hildur besta frænkan í öllum
heiminum. Þegar ég var ung-
lingur var Ragnhildur
skrítna frænkan í fjölskyld-
unni. Þegar ég varð svo full-
orðin skildi ég hana betur og
bar ótakmarkaða virðingu
fyrir henni. Kona sem þorði
að vera eins og hún var,
hrókur alls fagnaðar hvar
sem hún var og hafði stærsta
hjarta í heimi barmafullt af
ást handa öllum. Ég er lán-
söm að hafa átt þig að elsku
Ragnhildur mín og geymi í
hjartanu öll samtölin, faðm-
lögin og brosin sem okkur
fóru á milli.
Þín litla frænka,
Lilý.
HINSTA KVEÐJA
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
hlýhug og samúð við andlát og útför ástkærrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
SVANHVÍTAR FRIÐRIKSDÓTTUR
frá Efri-Hólum,
Norður-Þingeyjarsýslu,
síðast til heimilis í Hvassaleiti 24,
Reykjavík.
Friðrik Stefánsson,
Björn Stefánsson,
Guðrún Stefánsdóttir,
Stefán Þór Björnsson,
Svanhvít Friðriksdóttir,
Hjálmar Friðriksson,
Svanur Sigurjónsson,
Hektor Stefánsson
og tengdabörn.