Morgunblaðið - 16.12.2009, Qupperneq 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. DESEMBER 2009
✝ IngibjörgGísladóttir
fæddist 10. sept-
ember 1934. Hún
andaðist 7. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Gísli Guð-
mundsson bifreið-
arstjóri, f. 20.3.
1903, d. 10.1. 1983,
og Pálína Þórð-
ardóttir, f. 30.5.
1902, d. 9.9. 1935.
Seinni kona Gísla
var Jónína Sig-
urrós Scheving Hallgrímsdóttir,
f. 17.7. 1908, d. 3.2. 1983, sem
gekk Ingibjörgu í móðurstað og
ól hana upp sem dóttur sína.
kennari, f. 1957, maki Jónatan
Garðarsson, f. 1955, Sveinn
kaupmaður, f. 1960, maki Björk
Pétursdóttir, f. 1962 og Gísli
Þór viðskiptafræðingur, f. 1965,
maki Hafdís Sigursteinsdóttir, f.
1967. Barnabörnin eru tíu og
barnabarnabörnin þrjú.
Ingibjörg ólst upp í Hafn-
arfirði og gekk þar í skóla. Hún
fór ung að vinna og starfaði
lengst af við verslun og var um
árabil hjá Kaupfélagi Hafn-
arfjarðar. Hún stofnaði ásamt
eiginmanni sínum og hjónunum
Bjarna og Valgerði Blomster-
berg verslunina Fjarðarkaup í
júlí 1973 og starfaði þar fram á
síðasta dag.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Víðistaðakirkju í Hafn-
arfirði í dag, miðvikudaginn 16.
desember, og hefst athöfnin kl.
14.
Systir Ingibjargar
er Pálína, f. 19.6.
1938.
Ingibjörg giftist
16.9. 1955 Sig-
urbergi Sveinssyni
viðskiptafræðingi
og kaupmanni, f.
15.4. 1934. For-
eldrar hans voru
Sveinn Þorbergs-
son vélstjóri, f.
12.4. 1899, d. 10.2.
1989 og Jónína
Guðlaugsdóttir
húsmóðir, f. 21.10.
1904, d. 15.7. 1991. Börn Ingi-
bjargar og Sigurbergs eru:
Hjördís ljósmóðir, f. 1952, maki
Ingvar S. Jónsson, f. 1951, Rósa
Skrefin hafa verið þung og harm-
urinn djúpur eftir að Inga tengda-
móðir mín andaðist óvænt mánudag-
inn 7. desember. Þetta er algjörlega
óskiljanlegt því enginn átti von á að
kallið kæmi svo fljótt enda var hún
heilsuhraust og full af orku og geisl-
andi krafti fram á lokastund. Inga
var hjartahlý og umvefjandi og öllum
leið vel í návist hennar. Þeir voru ófá-
ir sem hún snerti með gefandi nær-
veru sinni. Létt lund var einkennandi
í fari Ingu og jafnan stutt í brosið.
Hún átti auðvelt með að sjá spaugi-
legar hliðar lífsins og gerði oft að
gamni sínu, þótt hún ætti líka sínar
alvarlegu og íhugulu stundir. Hún
var listakokkur og frumkvöðull í að
matbúa nýja rétti, en hún var líka
þjóðleg og tók ætíð slátur. Mánaðar-
lega allan veturinn hittist fjölskyldan
heima hjá þeim Begga og snæddi
heitt slátur. Þessi siður hélst alla tíð
og barnabörnin lærðu strax að slátur
er herramannsmatur. Krakkarnir
föndruðu fyrir matinn og fullorðna
fólkið ræddi málin. Svo var sest að
veisluborði þar sem allir tóku vel til
matar síns. Sama gilti um stórhátíðir
þar sem Inga lagði ríka áherslu á að
allir sameinuðust um að gera sam-
verustundirnar sem ánægjulegastar.
Inga var mjög skipulögð og stjórnaði
sínu fólki af lagni, var hvetjandi og
uppbyggileg í samræðum og lagði
jafnan gott til málanna. Hún var ein-
stakur mannþekkjari og lagði sig í
framkróka við að efla samstöðu, kær-
leika og virðingu fyrir skoðunum
annarra. Hún vissi jafnan hvað fólkið
hennar var að fást við og gætti hóps-
ins síns af kostgæfni. Hún var líka
óspör á hollráðin þótt hún léti lítið á
því bera.
Inga var vinmörg og hélt alla tíð
tryggð við æskuvinkonurnar úr vest-
urbæ Hafnarfjarðar. Fjölmargir nýir
vinir bættust í hópinn með árunum
og sinnti Inga þeim af jafnmikilli al-
úð. Ekki má gleyma öllum sem unnu
hjá henni og Begga í Fjarðarkaup-
um. Allt þetta fólk sér á bak einstakri
vinkonu. Inga og Beggi hnýttu sín
bönd á unglingsárum og eignuðust
fallegt heimili. Þau byggðu upp fjöl-
skyldufyrirtækið af dugnaði ásamt
meðeigendum sínum og traustu
starfsfólki sem sýndi þeim trúnað í
verki, enda hafa margir unnið hjá
þeim áratugum saman. Þau tóku að
fullu við rekstrinum þegar meðeig-
endur þeirra drógu sig í hlé og hafa
haldið áfram að auka veg fyrirtæk-
isins og orðspor þess með gömul og
góð viðskiptagildi að leiðarstefi. Inga
og Beggi voru samstiga á þessu sviði
sem öðrum og allir sem til þekkja
skynjuðu alúðina sem þau lögðu í fyr-
irtækið. Þau gengu í öll störfin ásamt
starfsfólki sínu, Inga var eins og hver
annar starfsmaður í versluninni og
hafði umsjón með sínum vöruflokk-
um, en Beggi annaðist reksturinn
ásamt sonum sínum.
Garðrækt var Ingu mjög hugleikin
og síðustu árin voru þau Beggi aðeins
farin að draga úr viðverunni í versl-
uninni til að geta notið þess að vera í
sumarbústaðnum sem skartar fögr-
um trjálundum. Þau stunduðu ferða-
lög með ættingjum og vinafólki og
sinntu golfíþróttinni, sem er sann-
kölluð fjölskylduíþrótt.
Nú hefur Inga lagt af stað í ferða-
lagið langa, þangað sem vellirnir eru
ávallt grænir og fagrir.
Jónatan Garðarsson.
Það var enginn eins og Inga amma
og er ég ótrúlega þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast henni og hennar
miklu góðmennsku, en í sömu andrá
er söknuðurinn óendanlega mikill.
Amma var kletturinn, hún var lím-
ið, þó það færi lítið fyrir því þá hélt
hún alltaf fjölskyldunni saman. Stór
partur af því voru matarboðin á Mið-
vangi þar sem aðalrétturinn var yfir-
leitt slátur. Frá því að ég var lítil man
ég ekki eftir öðru en að það hafi verið
slátur á hverju ári næstum mánaðar-
lega frá hausti fram á vor. Gert frá
grunni á haustin af öllum konum og
börnum í fjölskyldunni og borðað af
bestu list við stækkað stofuborðið af
hverjum einasta fjölskyldumeðlimi.
Þar naut amma sín best, fjölskyldan
saman komin og hún stjanaði við alla
og settist iðulega síðust við borðið
þegar hún var búin að ganga úr
skugga um að allir væru búnir að fá
sitt. Hún passaði líka alltaf ef að við
barnabörnin vorum ein heima, viku-
langt eða svo, að við fengjum nú
örugglega að borða svona foreldra-
laus og bauð okkur í góðan heimilis-
legan mat. Amma var engin venjuleg
kona. Hún var kaupmaður eins og
Beggi afi og ráku þau saman eigin
verslun í 36 ár. Þar var næstum hægt
að stóla á að hitta hana við kaffihill-
urnar hennar þegar hún starfaði enn í
búðinni. Mitt fyrsta starf var að sjálf-
sögðu í Fjarðarkaupum og það var
alltaf gott að geta leitað til ömmu með
hvað sem var. Amma var alltaf boðin
og búin að hjálpa og sparaði ekki
hvatningar orðin. Hún fylgdist alltaf
vel með því sem hver og einn var að
fást við og tók þátt í gleði okkar, sigr-
um og ósigrum. Lífsgleði ömmu var
mikil og naut hún sín einna best í
september þegar hún átti afmæli og í
desember í öllu jóla stússinu. 10. sept-
ember var alltaf bókaður undir af-
mælisveislu á Miðvangi. Þá kom öll
fjölskyldan saman ásamt fríðum
flokki af konum, vinkonum ömmu,
sem voru henni svo mikilvægar. Það
var alltaf mikið fjör að hitta vikon-
urnar og fylgast með því þegar pakk-
arnir voru opnaðir. Svo byrjaði jóla
undirbúningurinn yfirleitt snemma
hjá ömmu og fjölskyldan fékk for-
smekkinn af jólunum með spes jóla-
slátri þar sem yngstu krakkarnir
fengu að föndra úr trölladeigi og eft-
irrétturinn var ekki ís eins og vana-
lega heldur smakk af öllum jólasmá-
kökunum sem amma var búin að
baka. Engan hefði geta órað fyrir því
að hún væri að kveðja í jólaslátrinu
fimmtudaginn 3. desember síðastlið-
inn. Hún var hress og kát eins og allt-
af og allt var eins og það átti að vera.
Hún var tilbúin með jólasmákökurn-
ar, búin að þrífa heimilið og setja upp
jólaskrautið, enda vantaði ekki upp á
skipulagið hjá ömmu, alltaf með allt á
hreinu. Mánudaginn 7. desember bár-
ust ótrúlegustu fréttir sem ég hef
nokkurtíma heyrt að amma væri búin
að kveðja þessa jarðvist. Það verður
erfitt að geta ekki hitt hana framar en
minningarnar eru margar og góðar
og eiga þær eftir að fylgja mér það
sem eftir er.
Ég bið góðan guð um að styrkja afa
og alla sem hún var svo kær.
Erla Jónatansdóttir.
Ingibjörg Gísladóttir er fallin frá.
Kallið kom skyndilega og óvænt.
Leiðir okkar Ingu – en svo var hún
jafnan nefnd í daglegu tali – svilkonu
minnar lágu fyrst saman fyrir rúmri
hálfri öld, þegar ég kynntist konu
minni og varð hluti af fjölskyldu henn-
ar. Mér var tekið af mikilli hlýju, ekki
síst af Ingu, hlýju sem ég hef notið all-
ar götur síðan. Í mínum huga var
Inga einstök kona sem gott var að
eiga að vini. Hún var drífandi og
hjálpsöm með afbrigðum og nutum
við hjónin og börn okkar þess í ríkum
mæli, en hún lét sér mjög annt um
þau sem sín eigin.
Við hjónin minnumst með innilegu
þakklæti allra samverustundanna
með þeim Ingu og Begga, í daglega
lífinu og á ferðalögum heima og er-
lendis, þar sem Inga átti ávallt sinn
stóra þátt í öllum undirbúningi og
skipulagningu.
Ingu var einstaklega annt um vel-
ferð barna sinna og afkomenda. Held
ég að á engan sé hallað þegar sagt er
hún hafi þar verið fyrirmynd annarra.
Lýsandi dæmi um vinnu- og elju-
semi Ingu var þegar hún sagði mér á
75 ára afmæli sínu í september sl. að
hún hefði loks ákveðið að hætta að
vinna í fyrirtæki þeirra hjóna, til þess
að fá rýmri tíma til að sinna fjölskyldu
og vinum.
Þau hjón Inga og Beggi voru ein-
staklega samrýmd í öllu sem þau tóku
sér fyrir hendur. Þau voru einstak-
lega gestrisin og nutu þess að vera
innan um fólk og voru iðin við að
rækta og halda sambandi við fjöl-
skyldu, vini og kunningja.
Ingu verður sárt saknað en minn-
ing hennar mun lifa í hjörtum okkar
allra.
Þórarinn Sófusson.
„Kemur Inga mágkona í kvöld?“
spurði ég mömmu spenntur – næst-
um hvern einasta föstudag í barn-
æsku og raunar fram á unglingsár.
Þetta byrjaði löngu áður en ég vissi
hvað mágkona er, ég hélt að hún héti
einfaldlega Inga mákona. Ástæða
spenningsins var að föstudagskvöld
voru oft hápunktur vikunnar, því þá
kom Inga nefnilega í heimsókn til
okkar, eftir að „búðinni“ hafði verið
lokað þann daginn. Beggi kom svo
seinna um kvöldið, þegar hann var
búinn að „telja“. Oft var eplapæ á
borðum eða Ritz-kex og rækjusalat
og í bakgrunni leysti Derrick morð-
mál í sjónvarpinu.
Það var mikil upplifun að fá að vera
með í selskap með þeim fullorðnu, og
oft erfitt að þurfa að fara að í rúmið í
miðjum klíðum. Oftar en ekki laum-
aðist ég því fram í stofuna aftur undir
því yfirskini að geta ekki sofið og fékk
stundum að vera með lengur og horfa
á pabba og Begga ræða heimsmálin
og tefla eða hlusta á samræður
mömmu og Ingu.
Að kvöldi Þorláksmessu kom Inga
alltaf í heimsókn þegar við pabbi vor-
um að skreyta jólatréð og hangikjötið
mallaði í stóra pottinum í eldhúsinu,
og færði mér pakka sem ég mátti
opna strax og konfektkassa til
mömmu og pabba. Svo var hangikjöt-
ið smakkað og borið saman við fyrri
ár. Þessi hefð hélst alla tíð sem órjúf-
anlegur hluti jólanna auk hins árlega
jólaboðs á Miðvanginum. Eitt aðalein-
kenni Ingu var hversu hlý hún var, og
hún talaði alltaf við mig eins og ég
væri fullorðinn en ekki barn. Inga var
líka létt í lund, hafði ríka kímnigáfu og
var afar hláturmild – ég held að þeim
sem þekkt hafa Ingu líði ekki úr minni
smitandi hlátur hennar.
Mér er minnisstætt þegar við ferð-
uðumst með Ingu og Begga í byrjun
tíunda áratugarins til Þýskalands og
Tékklands, þar sem við snæddum
kvöldverð á afar fínu veitingahúsi, og
þjónarnir buðu úrval af tertum í eft-
irrétt. Ég spurði einn þjóninn hvor ég
gæti ekki pantað eina sneið af hverri
tegund og þegar þjónninn kom með
vagninn sáum að hver sneið var risa-
stór og næstum heil máltíð. Inga
skellihló og hafði síðar gaman af að
rifja upp þessa sögu.
Síðasta áratuginn hittumst við
sjaldnar, en það var alltaf skemmti-
legt, hvort heldur var í hinu árlega
jólaboði, sumarhúsi á Vestfjörðum
með tilvonandi konu minni – sem var
hlýlega tekið eins og við var að búast
– eða vikudvöl Ingu og Begga í Dan-
mörku eftir brúðkaup mitt þar sem
við skemmtum okkur á ferð um Jót-
land og Fjón með foreldrum og
tengdaforeldrum mínum.
Að leiðarlokum eru mér efst í huga
margar kærar minningar um Ingu og
þakklæti fyrir að hafa kynnst henni.
Við Tine og dætur okkar sendum
innilegar samúðarkveðjur til Begga
og fjölskyldunnar allrar.
Guðjón Karl, Danmörku.
Sögusviðið er Ölduslóð 17 í Hafn-
arfirði um 1970, sem þá var heimili
Ingu og Begga og barnanna þeirra
fjögurra, frændsystkina minna. Eitt
ár skilur okkur Gísla að en Hjördís,
Rósa og Svenni eru eldri.
Við Gísli höfðum eitt sinn sem oftar
verið að leik og rekið augun í hjólið
hans Svenna sem geymt var í þvotta-
húsinu. Ég stóðst ekki freistinguna og
spreytti mig á tvíhjóli stóra frænda á
holóttum malarveginum, og Gísli
fylgdist andagtugur með. Mér fannst
mér takast býsna vel upp og sigraðist
á hverri holunni á fætur annarri, þar
til Inga birtist og stöðvaði skyndilega
þennan fyrsta alvöru hjólatúr. Það
var nefnilega sprungið á hjólinu. Á
sinn yfirvegaða hátt með örlítið
hækkuðum tón áminnti hún mig um
að hjólreiðar úti á götu af þessu tagi
væru ekki leyfilegar og gætu beinlínis
verið hættulegar. Ég hlýddi tafar-
laust og hef líklega skammast mín
fyrst þetta ratar á blað hartnær 40 ár-
um síðar.
Þannig var Ingu best lýst, hún
hafði slíka nærveru og reisn að börnin
litu upp til hennar, lögðu við hlustir og
hlýddu þegar hún af væntumþykju
setti þeim nauðsynlegar skorður.
Inga og Beggi voru einkar sam-
rýnd hjón og vart hægt að fjalla um
annað þeirra án þess að nefna hitt eft-
ir svo samofna og farsæla samveru
sem spannar rúmlega hálfa öld.
Heimili þeirra var mér sérstakt að-
dráttarafl í bernsku. Ég var svo lán-
söm að bindast fjölskyldunni og sér-
staklega Gísla frænda mínum
sterkum vinaáttuböndum þótt vegir
okkar hafi legið í ólíkar áttir um stund
eftir unglingsárin. Af ótal kærum
minningum með fjölskyldunni er
fyrsti starfsdagur Fjarðarkaupa
sumarið 1973 mér sérlega minnis-
stæður, þar sem ég níu ára og Gísli
átta, fengum að leggja hönd á plóg og
vorum á hlaupum daglangt við að
fylla á hillurnar sem tæmdust jafn-
óðum, slíkar voru viðtökurnar. Við
höfum væntanlega leyst þetta verk-
efni skammlaust af hendi því strax á
unglingsárunum man ég stolt eftir því
að hafa verið ráðin í mitt fyrsta starf,
til sumarvinnu og föstudags- og helg-
arvinnu með skóla. Í því starfi kynnt-
ist ég Ingu enn nánar sem góðum fé-
laga en Fjarðarkaup voru alla tíð
órjúfanlegur hluti af lífi hennar.
Inga var fagurkeri sem sjá mátti á
smekklegum klæðaburði og fallegu
og snyrtilegu heimilinu og öllu sem
hún kom nálægt. Hún var vanaföst,
fas hennar einkenndist af ákveðni en
líka kímni og smitandi hlátri og var
hún gjarnan miðpunktur athyglinnar
á mannamótum. Inga var fyrirmynd-
arhúsmóðir, leiðtoginn og kjölfestan
sem einatt átti frumkvæðið að því að
fjölskyldan kæmi saman. Mörg voru
tilefnin og ekki skorti röggsemina,
hvort sem það var sláturgerð, laufa-
brauðsbakstur eða jólaboð stórfjöl-
skyldunnar sem undir það síðasta var
á við fjölmenna fermingarveislu.
Andlát hennar var ótímabært.
Söknuðurinn er sár og kveðjustundin
erfið. Skarð Ingu verður ekki fyllt en
að leiðarlokum er efst í huga þakk-
lætið fyrir minningarnar sem lifa.
Begga, frændsystkinum mínum og
fjölskyldum þeirra votta ég mína
dýpstu samúð.
Björk Þórarinsdóttir.
Hún Inga var bara 15 ára þegar
hún hitti hann Begga sinn, og 18 ára
var hún orðin mamma hennar Hjör-
dísar. Og þar sem hún hafði verið
barnapía hjá henni mömmu ásamt
Bryndísi móðursystur minni urðum
við Hjördís vinkonur frá fæðingu.
Þær eru óteljandi minningarnar
um hana Ingu. Þegar ég var 4-5 ára
gömul fór ég með mömmu í heimsókn
til Ingu. Þær sátu í stofunni að spjalla
saman og Inga sagði okkur Hjördísi
að við mættum fara fram í eldhús og
fá okkur bollur. Við komum svo hróð-
ugar aftur eftir dágóða stund og sögð-
umst vera búnar með matinn okkar.
Að klára matinn sinn var mikið mál í
þá daga, en mæður okkar Hjördísar
voru nú ekki par hrifnar þegar þær
sáu að við höfðum borðað allar rjóma-
bollurnar sem Inga var nýbúin að
baka. Við höfum allar hlegið að þessu
oft síðan.
Við Hjördís höfum alla tíð gefið
hvor annarri jólagjöf og mér er minn-
isstætt að þegar ég var sjö ára fékk ég
mjúkan jólapakka frá Hjördísi.
Á þessum aldri er nú ekki vinsælt
að fá mjúkan pakka, en ég get enn séð
fyrir mér fallegu svuntuna sem Inga
hafði saumað handa mér með pífum á
öxlunum. Henni Ingu var nefnilega
margt til lista lagt og hún var það sem
kallað hefur verið fyrirmyndar hús-
móðir. Hún gat allt og var alltaf í góðu
skapi.
Fyrir skemmstu bauð Hjördís okk-
ur vinkonunum í morgunkaffi og hún
bauð mömmu sinni með. „Ætlar þú að
bjóða mér með stelpunum?“ spurði
hún dóttur sína. „Auðvitað,“ svaraði
Hjördís, „Þú ert ein af okkur stelp-
unum.“ Og vissulega var Inga ein af
okkur stelpunum, alltaf ung og hress
og gerandi að gamni sínu.
Um leið og ég þakka Ingu fyrir
samfylgdina viljum við Hallur votta
Begga og allri fjölskyldunni okkar
innilegustu samúð.
Þóra Lovísa Friðleifsdóttir.
Ingibjörg Gísladóttir HINSTA KVEÐJAElsku amma
Takk fyrir allar góðu stund-
irnar, eins og til dæmis öll
slátrin, jólaboðin, 17. júní kaffið
og allar ferðirnar með ykkur
afa upp í sumarbústað og allt
sem að þú hefur gert fyrir okk-
ur og með okkur. Þú varst al-
veg frábær á öllum sviðum og
mér finnst heiður að heita þínu
nafni og ætla að bera það jafn
flott og þú gerðir. Og eins og
þú sagðir við okkur alltaf áður
en við fórum að sofa : Guð
geymi þig.
Við elskum þig af öllu hjarta
og minnumst þín í hjartanu
okkar.
Þínar ömmudætur,
Ingibjörg, Magdalena og
Kamilla Gísladætur.
Elsku amma, mikið er þetta
sárt, þú ert hrifin á brott frá
okkur á einu andartaki. Við
sem héldum að við fengjum að
njóta þín lengur. Við viljum
þakka þér fyrir allar góðu
minningarnar sem eiga eftir að
ylja okkur um ókomna tíð. Við
gætum þess að afi verði ekki
einmana og hlúum að honum.
Við munum minnast þín með
virðingu og stolti í hjarta okk-
ar.
Ljúfi drottinn lýstu mér
svo lífsins veg ég finni.
Láttu ætið ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Gísli á Uppsölum.)
Ingibjörg, Sigurbergur,
Benedikt og Thelma.
 Fleiri minningargreinar um Ingi-
björgu Gísladóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.