Morgunblaðið - 28.01.2010, Qupperneq 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. JANÚAR 2010
✝ Jóhannes BekkIngason fæddist á
Ísafirði 9. desember
1955. Hann lést á
heimili sínu á Sel-
tjarnarnesi fimmtu-
daginn 21. janúar sl.
Foreldrar hans eru
hjónin Ingi Einar Jó-
hannesson frá Dynj-
anda í Grunnavík-
urhreppi, f. 19. janúar
1932, og Gunnur Guð-
mundsdóttir (Gógó)
frá Oddsflöt í
Grunnavíkurhreppi,
f. 15. mars 1934, d. 8. desember
2007. Bræður Jóhannesar eru 1)
Elvar Guðmundur f. 23. janúar
1959, maki Dagný Selma Geirs-
dóttir f. 26. maí 1959, börn a) Gunn-
ar Ingi f. 14. janúar 1986. b) Dag-
björt Sunna f. 13. maí 1995. 2)
Brynjar f. 27. maí 1966, maki Guð-
björg Ragnheiður Jónsdóttir f. 5.
ágúst 1969, börn a) Sævar Þór f. 4.
ágúst 1992. b) Víðir Kári f. 3. apríl
1995. c) Laufey Lóa f. 2. júní 1997.
Jóhannes giftist 7. júlí 1991 í
Staðarkirkju í Grunnavík eftirlif-
andi eiginkonu sinni Öldu Svanhildi
Gísladóttur frá Hausthúsum í Eyja-
hreppi, f. 17. febrúar 1953, kennara
við Hagaskóla. Foreldrar hennar
voru Gísli Sigurgeirsson, f. 18. júní
arnesi að undanskildum árunum
1988-1997 þegar þau voru á Varma-
landi í Borgarfirði þar sem Alda
var aðstoðarskólastjóri við Varma-
landsskóla. Jóhannes hóf þá nám
við Viðskiptaháskólann á Bifröst
þaðan sem hann útskrifaðist með
BS-gráðu í viðskiptafræðum. Að
námi loknu starfaði Jóhannes í
Borgarnesi þar til þau Alda fluttu
aftur á Seltjarnarnesið. Eftir það
starfaði hann við tryggingaráðgjöf
þar til hann hóf kennslu, fyrst við
Valhúsaskóla og síðustu árin við
Austurbæjarskóla. Síðustu árin
vann hann auk kennslunnar við
rútubílaakstur og þá mest hjá
Kynnisferðum ehf. Árið 1989 komu
þau Jóhannes og Alda sér upp sum-
arbústað í landi Helgavatns í Borg-
arfirði sem síðan hefur verið sælu-
reitur fjölskyldunnar. Þar hafa
skapast hefðir sem leitt hafa til þess
að þar hefur oft á tíðum verið
margmenni ættingja og vina. Síð-
ustu tvö árin naut hann þess að eiga
lítinn skemmtibát með Jóni Þór
syni sínum sem veitti fjölskyldunni
mikla ánægju. Þá hafði Jóhannes
mikla ánægju af ferðalögum, bæði
innanlands sem utan.
Útför Jóhannesar Bekk fer fram
frá Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 15.
Meira: mbl.is/minningar
1915, d. 12. ágúst
1994, og Auðbjörg
Bjarnadóttir, f. 27.
júlí 1915, d. 7. júní
1993, ábúendur í
Hausthúsum. Sonur
Jóhannesar og Öldu
er Ingi Einar, f. 10.
maí 1983, sambýlis-
kona hans er Aðal-
björg Sigurðardóttir,
f. 16. apríl 1984. Alda
var áður gift Þorleifi
Alexander Jónssyni
frá Þverá í Eyja-
hreppi, f. 14. janúar
1950, d. 17. febrúar 1980, og áttu
þau soninn Jón Þór, f. 7. september
1974, sem Jóhannes gekk í föð-
urstað.
Jóhannes ólst upp hjá foreldrum
sínum og bræðrum í Túngötunni á
Ísafirði og stundaði nám við Barna-
og gagnfræðaskóla Ísafjarðar. Á
Ísafirði stundaði hann öll almenn
störf samhliða námi og eftir það,
meðal annars við fiskvinnslu og í
kjötvinnslu. Jóhannes var við nám í
Samvinnuskólanum á Bifröst 1976-
1978 og flutti eftir það til Reykja-
víkur. Þar starfaði hann hjá Sveini
Björnssyni hf. og síðar hjá tölvu-
deild Sambandsins. Jóhannes og
Alda bjuggu allan sinn búskap á
Lambastaðabraut 13 á Seltjarn-
Elsku pabbi minn, nú er þessum
kafla lokið og eitthvað nýtt tekur við
hjá okkur öllum.
Fyrir 30 árum tókst þú að þér lítinn
ofdekraðan dreng og lagðir þitt af
mörkum til að gera þennan dreng að
stoltum manni. Og … já, ég er stoltur
maður í dag og ekki síst stoltur af þér.
Fyrirgefningin er eitt það sem þú
kenndir mér að væri mikilvægur hluti
af lífinu. Það var þér mikið kappsmál
að vera ekki ósáttur við neinn. Ég sé
það núna hversu mikils virði það er
fyrir okkur öll að þú hélst þig við
þetta mottó allt fram á síðasta dag og
kvaddir heiminn í fullri sátt við alla.
Þetta lífsmottó þitt ætla ég að tileinka
mér og ég veit að þá mun ég skilja
jafn sáttur og þú við þennan heim.
Tvímælalaust voru okkar stundir
um borð í Stóra Vísundi þær stundir
sem við náðum langbest saman. Ferð-
ir okkar um Ísafjarðardjúpið voru
okkar bestu stundir þar sem „kallinn“
kenndi guttanum. Það er ekki spurn-
ing að þú munt vera með mér í anda í
hvert sinn sem ég sigli hér eftir og
mun ég auðvitað nýta hvert tækifæri
sem gefst til að sigla inn í Lónafjörð.
Að lokum finnst mér nauðsynlegt
að þakka þeim hjá Hjúkrunarþjón-
ustunni Karitas fyrir ómetanlega
hjálp og stuðning. Án þeirra hefðu
þessar síðustu vikur okkar saman
aldrei verið eins ljúfar og þær voru.
Elsku pabbi, ég veit að þér líður
betur núna og þarft ekki að berjast.
Við hin munum passa upp á hvert
annað og vitum að þú munt fylgjast
með okkur.
Ég hlakka mikið til að hitta þig aft-
ur.
Þinn,
Jón Þór.
Fimm eða sex ára drengur „nuðar“
í stóra bróður sínum um að spila plöt-
urnar með uppáhaldslögunum sínum,
þar sem Ævintýri og bláa safnplata
Bítlanna eru fremstar í flokki. Sæl-
ustundir þegar stóri bróðir gefst upp
á „nuðinu“ og setur plöturnar á fón-
inn. Þegar hann er ekki heima stelst
drengurinn í að spila sitt uppáhald þó
að það hafi verið harðbannað. Þá og
síðar á lífsleiðinni reynir stóri bróðir
með lagni að koma öðrum lögum að
og uppfræða drenginn og síðar full-
orðinn manninn um sína uppáhalds-
tónlist, helst á töluverðum styrk.
Drengnum finnst hún þó á köflum
vera helst til tormelt fyrir sinn smekk
en tekur þó sönsum með flest af þessu
þegar fram líður og margt af því
smýgur inn og er þar enn.
Tólf ára drengurinn flýgur einn til
Reykjavíkur í boði stóra bróður og
eyðir með honum páskafríinu. Farið
er út um allt á Mini-inum sem
drengnum finnst þó varla geta tekið
neitt annað en bílstjórann. Margt ber
fyrir augu og eyru og drengnum eru
sýnd hin ýmsu undur og stórmerki
stórborgarinnar. Til dæmis Bleiki
pardusinn í bíó og síðan skundað á
Fjarkann þar sem stóri bróðir pantar
„hammara“, franskar, sósu og kók,
setur fyrir framan drenginn og segir
honum að borða. Drengurinn sem
fram að þessu hafði lítið upplifað ann-
að en hefðbundnar afurðir sjávar og
sveita þorir ekki annað en að hlýða.
Stóri bróðir sem sótt hafði um inn-
göngu í háskóla „uppí sveit“ ýtir við
drengnum, sem nú er orðinn fullorð-
inn, um að sækja um inngöngu í sama
skóla. Stóri bróðir býr ásamt sinni
fjölskyldu í aflögðum Húsmæðra-
skóla ekki langt frá og sækir skólann
þaðan. Tengsl bræðranna verða
sterkari og ýmislegt er brallað innan
og utan skólans og með fjölskyldu
stóra bróður. Þarna myndast
„Varmelandsafdeling“ og Óli skans
fer að festa sig í sessi sem árlegur við-
burður.
Ótímabært andlát Jóa bróður hefur
undanfarna daga leitt fram fjölda
minninga um samferð okkar í gegn-
um lífið, allt frá barnæsku minni fram
á síðasta dag. Þrátt fyrir aldursmun
einkenndust samskiptin ávallt af
hlýju og virðingu í garð hvor annars
og aldrei minnist ég þess að við höfum
skilið ósáttir. Hann vildi heldur aldrei
skilja ósáttur við neinn fengi hann
einhverju ráðið þar um. Væntum-
þykja einkenndi alltaf Jóa og þegar
hann hitti og kvaddi fólk beið alltaf
faðmlag og kossar. Árin okkar í Borg-
arfirðinum efldu og dýpkuðu tengslin
og vináttuna. Þar kom betur í ljós
hvað við vorum líkir með margt og
vorum um margt svipað þenkjandi.
Síðustu dagar og vikur hafa verið
erfiðar og erfitt er að sætta sig við að
þú skulir vera farinn. En mest finnst
mér þó um vert að þið fjölskyldan á
Nesinu skylduð hafa náð að vera sam-
an þennan tíma þegar vitað var að
hverju stefndi og að ég skyldi ná að
kveðja þig, Jói minn, áður en þú fórst.
Ég sakna þess að hafa ekki lengur
tíma til að ræða það sem var órætt
okkar á milli og ógert það sem við ætl-
uðum og vildum hafa gert. En við
finnum stað og stund til þess þó að
síðar verði.
Hvíl í friði, elsku Jói minn.
Þinn bróðir,
Brynjar.
„Hæ gæ!“ Er kallað á móti mér
þegar ég kem inn um dyrnar á
Lambastaðabrautinni, lög með Jimi
Hendrix eru á fullu inni í tölvuher-
bergi og við tölvuna situr Jói frændi
og segir við mig að nú skuli ég fara að
fíla almennilega tónlist í staðinn fyrir
þetta rusl sem ég sé búinn að vera að
hlusta á. Ég fæ mér sæti og eftir dá-
góða stund höfum við í sameiningu
hlustað á og skoðað vel valin lög og
vídeó með hinum ýmsu tónlistar-
mönnum og hljómsveitum sem hann
náði síðan að stimpla inn í hausinn á
mér með ýmsum brögðum. Þetta var
aðeins ein af þeim mörgu stundum
sem við áttum saman og eru þær
ógleymanlegar.
Jói var sá sem ég gat alltaf leitað til
þegar ég þurfti að fá einhver svör –
hann hlustaði á allt sem mér lá á
hjarta, sama hvað það var – þó svo að
það væri ekki nema að hlæja saman
og gera grín hvor að öðrum. Ég leit
mikið upp til hans og geri það enn,
hann var gull í mínum augum. Það var
alltaf hægt að stóla á að hann væri til
staðar, traustur vinur og fyrirmyndar
frændi sem tók á móti manni með
opnum örmum hvenær sem var.
Elsku Jói frændi, þín verður sárt
saknað.
Þinn,
Gunnar Ingi.
Ég hef þekkt Jóhannes Bekk frá
því ég man fyrst eftir mér. Við höfum
verið samferða í gegnum lífið og þeg-
ar komið er að leiðarlokum er sökn-
uðurinn sár. Þessi glæsilegi, hug-
djarfi vinur og frændi skilur eftir sig
margar fallegar minningar sem mig
langar að þakka lítillega fyrir og
minnast.
Jóhannes Bekk, eða Jói Bekk eins
og hann var yfirleitt kallaður, ólst upp
á Ísafirði. Foreldrar hans voru þau
Ingi Einar Jóhannesson frá Dynj-
anda í Jökulfjörðum og Gunnur Guð-
mundsdóttir frá Oddsflöt í Grunna-
vík, en hún er látin. Þau byggðu sér
heimili á Ísafirði og var Jói elstur af
þremur bræðrum. Elvar Guðmundur
næstur í röðinni og Brynjar yngstur.
Í febrúar á síðasta ári greindist Jói
með æxli og var það tekið og kom þá í
ljós við rannsókn að það reyndist ill-
kynjað en talið var að tekist hefði að
koma í veg fyrir útbreiðslu þess með
aðgerðinni. Nú í nóvember fór Jói að
finna aftur til og kom í ljós að æxli var
farið að myndast aftur og byrjaði
hann í lyfjameðferð í desember og var
í meðferð þegar hann lést.
Ekki átti maður von á því að þú
færir svona fljótt, frændi minn. Við
hjónin sátum hjá þér síðasta sunnu-
dag sem þú lifðir og spjölluðum sam-
an um heima og geima. Rifjaðir voru
upp gamlir tímar, sögur sagðar og
skemmtum við okkur yfir ýmsum at-
burðum og atvikum sem átt höfðu sér
stað. Þremur dögum seinna varstu
allur. En nú ertu laus við þjáningarn-
ar og tekinn við nýju hlutverki. Það er
erfitt að horfa á eftir kærum vini og
minningarnar hrannast upp. Mikið
var brallað þegar við vorum púkar á
eyrinni. Bátur smíðaður og róið á
Pollinum. Ætli við myndum treysta
okkar börnum að róa á Lífsháska eins
og báturinn var síðar nefndur og bar
hann nafnið með rentu. Stórhættuleg
fleyta. Einnig var oft farið á skíði fyrir
ofan gamla dagheimilið áður en farið
var upp í Stóru-Urð. Síðar fullorðnir
menn og alltaf var Jói mættur þegar
verið var að fagna hjá mér hvort sem
það var við fæðingu frumburðarins
eða önnur tækifæri. Hann birtist bara
allt í einu, öllum að óvörum og lífgaði
upp á tilveruna.
Ég er þakklátur frænda mínum
fyrir að hafa notið órofinnar vináttu
hans þessa rúmu hálfu öld sem við
áttum samleið, og jafnframt þakka ég
og fjölskylda mín allar samveru-
stundir nú þegar komið er að kveðju-
stund. Ekkju hans, Öldu Svanhildi
Gísladóttur, sonum og tengdadóttur
vottum ég og fjölskylda mín okkar
innilegustu samúð.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Einar Rósinkar Óskarsson.
Fallinn er frá langt um aldur fram
kær frændi minn og vinur Jóhannes
Bekk Ingason. Frá því ég fyrst man
eftir mér var Jói hluti af lífi mínu. Við
ólumst upp eins og bræður og vorum
saman öllum stundum. Í uppvextin-
um á Ísafirði hittumst við nær dag-
lega og brölluðum ýmislegt eins og
stráka er háttur. Við sulluðum í fjör-
unni, fórum í fjallgöngur og tókum
þátt í leikjum og jafnvel styrjöldum
milli efri- og neðribæjar.
Góðar minningar frá æskudögum
norður í Jökulfjörðum við veiðiskap
og leiki ylja mér á þessum erfiðu
tímamótum, en fjölskyldur okkar
voru með þeim fyrstu sem lögðu leið
sína á hverju sumri í eyðibyggðirnar
norðan Djúps, þangað sem ræturnar
lágu. Við vorum ekki háir í loftinu
þegar við fórum eitt sinn tveir í fjall-
göngu inn í Dynjandisfjall og fórum
upp undir Brattahjalla þar sem við
sátum drykklanga stund og fylgd-
umst með tveimur kjóum gera at-
rennu hvað eftir annað að haferni,
sem sveimaði í uppstreyminu hring
eftir hring. Þeir glefsuðu í risastóra
vængina og fipaðist þá risanum flugið
stutta stund, en alltaf rétti hann sig af
og hnitaði tígulega hringi þar til
næsta atrenna hófst. Okkur fannst
eins og við værum að horfa á orrustu-
þotur í návígi við fljúgandi virki.
Löngu seinna hvarflaði að okkur að ef
til vill hefði assa haft augastað á okk-
ur sjálfum sem góðum bita fyrir unga
sína. Líklegt má telja að návígið við
náttúruna í Fjörðunum og leiðbein-
ingar eldra fólksins hafi mótað barns-
hugann þannig að ferðalög og nátt-
úruskoðun voru jafnan ofarlega á
baugi hjá Jóa. Ég trúi að hann hafi
notið sín í störfum sínum við akstur
með ferðamenn um landið.
Eins og gengur lágu leiðir okkar í
sitt hvora áttina á unglings- og full-
orðinsárum, en ávallt hélst vináttan
sú sama. Við fundum það vel nú síð-
ustu vikurnar í baráttunni að það
þurfti ekki að hafa mörg orð til að tjá
væntumþykju á milli okkar.
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Úr Hávamálum.)
Jói var vinmargur og frændrækinn
með afbrigðum. Hann kom sér sér-
lega vel við börn og unglinga, sem
sóttust eftir návist hans, talaði við þau
sem jafningja með hæfilegri blöndu af
fróðleik og græskulausu gamni. Ég
tel að hann hafi verið kominn á rétta
hillu í lífinu við kennslu unglinga síð-
ustu árin. Börnin mín minnast hans
sem góðs vinar og félaga og veit ég að
svo er um fleiri.
Ég vil þakka Jóa fyrir samfylgdina,
hann hafði mikil áhrif á líf mitt og
minnar fjölskyldu. Foreldrum mínum
reyndist hann vel og veit ég að faðir
minn saknar góðs vinar. Um leið og
ég kveð frænda minn og bið honum
Guðs blessunar, færum við fjölskylda
mín Öldu, Jóni Þór, Inga Einari, Að-
albjörgu og Inga innilegar samúðar-
kveðjur.
Guðmundur Kr. Eydal.
Kveðja frá Koníaksklúbbnum
Í dag er lagður til hinstu hvíldar
góður drengur, vinur okkar og félagi
Jóhannes Bekk Ingason. Hann varð
að játa sig sigraðan eftir stutta en af-
ar snarpa baráttu.
Jóhannes var litríkur karakter og
sannkallaður gleðigjafi. Hann um-
luktu jákvæðir straumar enda lundin
létt og litrík. Hann var uppfinninga-
samur, átti auðvelt með að sjá að-
stæður í kómísku ljósi og bjó yfir af-
burða skemmtilegri frásagnargáfu,
þegar Jói sagði frá lagði fólk við hlust-
ir.
Hann var Vestfirðingur og var
mjög stoltur af þeim uppruna, hafði
sterkar rætur og öflugt bakland.
Hann var skemmtilegur maður og
hrókur alls fagnaðar. Honum var ein-
hvern veginn eiginlegt að grípa at-
hygli viðstaddra ómeðvitað og fyrir-
hafnarlaust, hvar sem hann var, t.d. í
margfrægum vísindaferðum, ferðum
á erlenda grund, þorrablótum eða
öðrum þeim samkomum af ýmsum
toga sem viðhafðar voru. Landsfræg-
ar eru fyrir löngu orðnar síðsumar-
veislur Jóa og Öldu á sumarsetri
þeirra í Þverárhlíð þar sem bóndinn
stóð við baunasúpupottinn í öllu sínu
veldi og sauð í gesti sína sem gjarnan
voru taldir í tugum. Það fór ekki
framhjá neinum að þar fór maður sem
kunni sitt fag og vissi hvað matur var.
Kynni okkar hófust á Bifröst fyrir
rúmum 22 árum í fyrstu (og jafnframt
bestu) frumgreinadeild sögunnar þar
á bæ.
Við rifjum upp allar skemmtilegu
dellurnar sem hann leyfði okkur að
deila með sér. Áhugi á danskri menn-
ingu, Kim Larsen, Jibbí Larsen,
Varmalandsafdelingen, Gammel
dansk. Allt upp á dönsku – keyrt í
skólann daglega með Kim Larsen á
fóninum. „Vinnufundir“ jafnvel um
helgar og þar voru dönsk áhrif í heiðri
höfð í mat og drykk, að ógleymdum
rússnesku karlakórunum.
Okkar félagsskapur hefur staðið
óslitið í þessi rúmlega tuttugu ár og er
nú stórt skarð fyrir skildi.
Við höfum allan þennan tíma haldið
góðu sambandi og árshátíðir koníaks-
klúbbsins hafa frá upphafi verið afar
vel heppnaðar. Síðasta árshátíð var
haldin 9. janúar sl. og þó svo að þá hafi
verið nokkuð ljóst í hvað stefndi, tók
Jói þátt í henni eftir fremsta megni.
Í framhaldi fórum við í Borgar-
fjarðarferð 16 janúar sl. þar sem kom-
ið var við á helstu stöðunum, þ.e.
gömlu óbreyttu setustofunni á Bif-
röst, Sumarhúsi Öldu og Jóa, fjósinu
á Helgavatni og loks var endað í
Hjarðarholti. Við vissum öll að þetta
gat vel orðið síðasta ferðin okkar sam-
an og verður hún öllum ógleymanleg.
Þú ert hér þó hljóðni rödd um stund,
hlátur þagni og grallarastrik bíði,
þín minning er um góðan gleðifund
og glettna sögu, – við sjáumst í næsta
stríði.
Takk fyrir samveruna góði vinur,
við vitum að þú bíður okkar við Gullna
hliðið þegar þar að kemur og býður
okkur velkomin með þínum hætti.
Kannski með baunasúpu, Gammel
dansk og góðri sögu.
Fjölskyldu Jóhannesar sendum við
hugheilar samúðarkveðjur og treyst-
um því að góður Guð styrki ykkur við
erfiðar aðstæður. Minningin um góð-
an dreng lifir.
Sigurður Jack og Anna,
Ívar og Sesselja,
Stefán og Guðlaug,
Helgi og Helga,
Þorvaldur og Hrefna.
Væntumþykja er voldugt tvíeggjað
sverð því um leið og hún getur fært
ómetanlega gleði og ánægju getur
hún falið í sér sársauka sem engu er
líkur. Þrátt fyrir það dylst engum að
hver sá sem opnar hjarta sitt og getur
látið sér þykja vænt um aðra er ríkur.
Jóhannes Bekk Ingason