Morgunblaðið - 28.01.2010, Blaðsíða 34

34 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. JANÚAR 2010
✝ Guðrún Guð-mundsdóttir fædd-
ist á Kópaskeri 14.
apríl 1922. Hún lést á
Landakotsspítala 16.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Kristjánsson, f. 1. júní
1884 á Víkingavatni í
Kelduhverfi, d. 18.
desember 1965, og
Björg Indriðadóttir, f.
18. ágúst 1888 í Keldu-
nesi í Kelduhverfi, d.
22. janúar 1925. Al-
systkini Guðrúnar voru: Árni og
Indriði, sem létust í frumbernsku,
Jónína Sigurveig, f. 1916, d. 2006,
og Björn, f. 1918, d. 2006. Hálfsystk-
ini hennar voru: Kristján, f. 1933, d.
1975, Árni Ragnar, f. 1935 og Björg,
f. 1944.
Guðrún ólst upp á Víkingavatni í
Kelduhverfi og á Kópaskeri. Hún
varð gagnfræðingur frá Mennta-
skólanum á Akureyri 1941. Eftir
gagnfræðapróf vann hún við hús-
mæðraskólann á Ísafirði en fluttist
til Reykjavíkur 1943. Hún vann um
nokkurt skeið á skrifstofu Olíu-
verslunar Íslands í Reykjavík. Í lok
ársins 1948 hóf Guðrún störf við
bókhald hjá Áfengis- og lyfjaverslun
ríkisins, síðar Áfeng-
is- og tóbaksverslun
ríkisins. Hún var að-
albókari frá 1957 til
starfsloka 1992.
Guðrún var mikill
unnandi klassískrar
tónlistar. Um nokk-
urra ára skeið stund-
aði hún nám í píanó-
leik, söng, tónfræði
og tónlistarsögu við
Tónlistarskóla
Reykjavíkur. Hún var
um tíma í Samkór
Reykjavíkur og var
ein af stofnendum Söngsveitarinnar
Fílharmóníu, þar sem hún söng í
nokkur ár. Eiginmaður Guðrúnar
var Eggert Eggertsson, f. 14. ágúst
1909, aðalgjaldkeri hjá Áfengis- og
tóbaksverslun ríkisins. Þau hófu
sambúð um 1960 en hann lést 11.
febrúar 1969. Eftir fráfall Eggerts
hélt Guðrún heimili með systur
sinni Jónínu Sigurveigu, allt þar til
Jónína lést sumarið 2006. Eftir það
bjó hún ein í íbúð þeirra systra á
Dalbraut 16.
Útför Guðrúnar verður gerð frá
Langholtskirkju í dag, fimmtudag-
inn 28. janúar, og hefst athöfnin kl.
13.
Meira: mbl.is/minningar
Elsku Gúgú mín nú ertu komin á
betri stað þar sem ég veit að þér
var tekið opnum örmum. Þú varst
mér eins og önnur amma, tókst allt-
af vel á móti mér og varst alltaf
tilbúin að hjálpa ef eitthvað bjátaði
á. Mér þótti alltaf gaman að koma
til þín, spjalla og segja þér frá hvað
ég hefði verið að bralla.
Ég sakna þín sárt og er afar
þakklát fyrir að hafa fengið að
þekkja þig og njóta umhyggju þinn-
ar og ástúðar. Ég er ánægð með að
þú gast komið í skírn beggja dætra
minna og fékkst að kynnast þeim
aðeins.
Ég kveð þig nú með söknuði og
mun varðveita minningu þína um
ókomna framtíð.
Guð geymi þig, elsku Gúgú.
Árdís.
Árin sem við Guðrún, mágkona
mín, erum búnar að þekkjast eru
nú orðin 65. Það er býsna langur
tími, allt að því heil mannsævi. Ég
man þó ekki eftir því að okkur hafi
nokkurn tíma orðið sundurorða,
enda var hún ekkert nema gæðin í
minn garð og fjölskyldu okkar
Björns. Alltaf var hún boðin og bú-
in að hjálpa ef eitthvað bjátaði á og
börnunum okkar var hún eins og
besta móðir. Það kom því ósjaldan
fyrir að litlir hnokkar struku að
heiman og fundust eftir mikla leit
heima hjá Gúgú og Nonnínu, eins
og við kölluðum þær, en þær syst-
urnar bjuggu þá saman. Þá var nú
borgin okkar minni en hún er nú.
Ég minnist með ánægju allra
ferðanna sem við fórum saman,
bæði innanlands og utan, og sér-
staklega voru ferðirnar í sumarhús-
in vinsælar hjá börnunum.
Árin hafa liðið hratt og margs er
að minnast þegar litið er til baka.
Forlögin höguðu því svo, að á efri
árum okkar lentum við Björn í ná-
býli við systur hans, Gúgú og
Nonnínu, á Dalbraut 16. Þau Björn
og Nonnína kvöddu okkur fyrir
fjórum árum og er þeirra sárt
saknað. Við Gúgú höfum því verið
hér tvær saman í fjögur ár og reynt
að styðja hvor aðra eftir bestu
getu. En allt tekur enda og nú,
þegar hún kveður þetta líf, vil ég
þakka henni einstaka samveru sem
aldrei bar skugga á. Hvíli hún í
friði.
Jónína Sigurborg Jónasdóttir.
Guðrún föðursystir okkar eða
Gúgú, eins og við systkinin köll-
uðum hana alltaf, hefur nú fengið
hvíldina, sem hún var farin að þrá.
Gúgú var búin að vera heilsulítil
lengi og hafði það oft á orði, til
hvers væri eiginlega verið að teygja
lopann. Síðustu mánuðina eftir að
krafta þraut dvaldi hún á Landa-
koti.
Gúgú og Nonna, systir hennar,
voru báðar barnlausar og litu á
okkur systkinin nánast eins og
börnin sín. Í uppvexti okkar voru
þær alltaf til staðar fyrir okkur, til-
búnar að passa, leyfa okkur að
gista og spila við okkur. Sóttum við
og mjög til þeirra, sum jafnvel í
leyfisleysi. Sumarbústaðaferðirnar
með þeim í gamla daga eru okkur
ofarlega í minni en þá var oft glatt
á hjalla, spilað, leikið, farið í göngu-
túra og ekki síst stunduð handa-
vinna. Eftir að við eignuðumst börn
nutu þau sömu umhyggju og ást-
úðar þeirra systra. Það eru forrétt-
indi að hafa fengið að njóta sam-
vista þeirra og erum við öll þakklát
fyrir það.
Skömmu eftir að Gúgú kynntist
Eggerti, eiginmanni sínum, fluttust
þau í íbúð sína í Sólheimum. Heim-
ili þeirra var fallegt og gaman að
heimsækja þau þangað. Sum okkar
systkinanna dvöldu hjá þeim um
skemmri tíma og þá dekraði Gúgú
við okkur og Eggert tók okkur sem
besti frændi og skemmti með kímni
sinni. Eftir fráfall Eggerts bjó
Gúgú um tíma í Goðheimum, sömu
götu og við. Var þá mikill sam-
gangur milli heimilanna og mikið
hlustað á klassíska tónlist. Hún hef-
ur ótvírætt mótað tónlistarsmekk
okkar. Auk þess hvatti hún okkur
óspart til að afla okkur sem mestr-
ar menntunar. Sjálf hafði hún ekki
haft sömu tækifæri. Gúgú var ekki
há vexti, en hafði stórt hjarta sem
rúmaði mikla ást og væntumþykju
til sinna nánustu. Hún átti það til
að vera dómhörð og snögg upp á
lagið og sagði sína meiningu þótt
það félli ekki alltaf í kramið hjá
öðrum. Oftast var þó undirtónninn
glettinn og glampi í augum hennar.
Gúgú hafði ákveðnar skoðanir á
öllu og stóð fast á þeim. Hún tjáði
sig til dæmis óspart um frammi-
stöðu og útlit fjölmiðlafólks og vakti
það oft kátínu í kringum hana.
Klassísk tónlist átti hug hennar
allan og sjálf hafði hún góða söng-
rödd. Það var unun að fylgjast með
henni njóta fallegrar tónlistar. Hún
lygndi aftur augunum og lifði sig
inn í þann heim. Hún var kröfuhörð
og hafði mjög sterkar skoðanir á
því hverjir væru góðir söngflytj-
endur og hverjir ekki, enda vel
menntuð í þeim efnum. Hún var
mikil hannyrðakona og gaf lista-
verkin sín í allar áttir. Það eru ófá-
ar flíkurnar, útsaumsverkin og dúk-
arnir sem hún hefur prjónað,
heklað og saumað í gegnum tíðina.
Að leiðarlokum kveðjum við
Gúgú með miklum söknuði og
þökkum henni allar góðu samveru-
stundirnar, gæskuna og umhyggj-
una fyrir okkur og börnum okkar
alla tíð. Við þökkum móður okkar
alla þá aðstoð og umhyggju sem
hún sýndi Gúgú síðustu árin.
Starfsfólki á deildum K1 og L1 á
Landakoti flytjum við okkar bestu
þakkir fyrir góða umönnun síðustu
vikurnar.
Hvíl þú í friði, elsku Gúgú, og
þakka þér fyrir allt, við munum
ætíð geyma bjarta minningu þína.
Sigurbjörg, Guðmundur,
Björg og Sigrún Þóra.
Söknuður fylgir fráfalli Guðrún-
ar, frænku minnar, eða Gúgúar eins
og hún var kölluð meðal okkar í
fjölskyldunni. Hún var samvisku-
söm, nett og snyrtileg kona og var
fljótt falið að gegna ábyrgðarstörf-
um. Náin tengsl móður minnar
Kristveigar og Ástu systur hennar,
við þær systur, Gúgú og Nonnínu
voru mikil, en þær voru systkina-
börn og voru hluti af fjölskyldunet-
inu sterka frá Víkingavatni. Sam-
leið mín með Gúgú byrjaði því
snemma og voru jólaboðin á jóladag
mjög minnisstæð, en þær systur
voru um árabil með fjölskyldu
minni á heimili afa og Ástu frænku.
Þá var til siðs að fara í jólaleiki,
sem var mjög skemmtilegt. Nonn-
ína frænka stjórnaði þeim af mikl-
um myndarbrag. Minnist ég einnig
samveru um jólin með Birni bróður
þeirra og hans fjölskyldu. Það var
ávallt mjög gaman að hitta þær
systur og var mikið spjallað um
menn og málefni. Minnist ég Spán-
arferðar með þeim og fleiri ætt-
mennum, aðstoðar í kosningakaffi í
Glaumbæ í gamla daga, setu í kjör-
deild í kosningum og óteljandi ferða
í berjamó, en í fjölskyldunni reyn-
ast vera margir berjasjúkir einstak-
lingar og gátum við legið tímunum
saman í móunum. Þær systur komu
oft í heimsókn í sumarhús foreldra
minna og ömmu og afa og var
margt spjallað. Eftir að ég eign-
aðist mína fjölskyldu og börn, var
Gúgú áfram þátttakandi í viðburð-
um okkar og barna, Bryndísar, Jó-
hanns og Baldvins. Hún var þeim
ákaflega kær og sýndi málefnum
þeirra mikinn áhuga. Eiga þau
margar góðar og hlýjar minningar
um hana.
Gúgú, frænka mín, var mjög tón-
elsk og hafði næmt tóneyra. Hún
söng um árabil í kórum og var ein
af stofnendum Söngsveitarinnar
Fílharmóníu. Ekki má gleyma
handavinnu hennar og sá maður
þær systur sjaldnast sitja auðum
höndum. Heimili þeirra systra, en
þær bjuggu saman hin síðari ár,
var ávallt hreint og snyrtilegt og
handbragð þeirra víða innan um
fallega muni. Hin síðari ár er heilsa
þeirra systra var farin að gefa sig,
átti ég oft erindi til þeirra, enda
bjuggu þær í nálægð við mig. Til
Gúgúar kom ég oft á Dalbrautina í
spjall og kaffisopa. Gaman var að
ræða við hana, hafði hún sterkar
skoðanir og sagði umbúðalaust
hvað henni fannst um menn og mál-
efni. Hennar lán var að búa við hlið
mágkonu sinnar Jonnu og höfðu
þær mikinn félagsskap hvor af ann-
arri eftir að þær urðu einar.
Merkja mátti sorg og söknuð vegna
móðurmissis, en hún varð móður-
laus aðeins á þriðja ári. Hún kveið
ekki umskiptunum og beið endur-
funda við Eggert maka sinn, sem
hún missti alltof snemma. „Hjá
honum mun ég hvíla og þar á ég
minn stað,“ sagði hún við mig
skömmu fyrir andlát sitt. Síðustu
mánuði dvaldi hún á spítala og beið
vistunar á hjúkrunarheimili. Það
átti ekki vel við hana. Heimsóknir
til hennar urðu tíðar og bað hún oft
Baldvin, eiginmann minn, að koma
og spjalla, sem þau gerðu umbúða-
laust og fór vel á með þeim. Við
Baldvin og börnin okkar þökkum
Gúgú gæði og trygglyndi. Sendum
Jonnu, bróðurbörnum og afkom-
endum, sem voru hennar fjölskylda,
okkar samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning þín, kæra frænka.
Sigríður Jóhannsdóttir.
Guðrún
Guðmundsdóttir
✝ Svanþrúður(Svana) Frí-
mannsdóttir fæddist í
Hafnarfirði 7. janúar
1930. Hún lést á líkn-
ardeild Landakots-
spítala 20. janúar sl.
Foreldrar Svan-
þrúðar voru hjónin
Frímann Þórðarson,
málari í Hafnarfirði,
f. 23. apríl 1893, d. 3.
júní 1979, og Guðrún
Ólafsdóttir, f. 16.
febrúar 1893, d. 9.
júní 1979. Systkini
Svanþrúðar eru Gróa, f. 1919,
Ólafur, f. 1921, d. 1987, Elín, f.
1924, d. 2006, Þorsteinn, f. 1926, d.
1982, Guðjón, f. 1928, og Einar
Frímannsson, f. 1931, d. 2004.
Eiginmaður Svanþrúðar var Sig-
urvin Snæbjörnsson bygginga-
meistari úr Vestmannaeyjum, f. 29.
mars 1926, d. 16. janúar 1997.
Börn þeirra eru: 1) Guðný, f. 28.
nóvember 1947, maki Kristinn
Atlason, börn þeirra eru Svanhild-
ur, Aðalbjörg Sif og Kjartan Geir.
2) Guðný Ó., f. 1950, maki Kaare
Solem, börn hennar eru Steinunn
(Viðarsdóttir)
Poulsen, Sigurvin
(Joshua) Viðarsson
og Helga Madsen. 3)
Sif, f. 5. desember
1951, maki Jón L.
Sigurðsson, sonur
þeirra er Sigurvin. 4)
Ethel Brynja, f. 29.
maí 1956, maki Daní-
el Sigurðsson, börn
þeirra eru Anna Dag-
mar, Svanur, Tinna
Sif og Aron Örn. Auk
þess á Svanþrúður 14
barnabarnabörn.
Svanþrúður ólst upp í Hafnar-
firði en fluttist ung til Vestmanna-
eyja með verðandi eiginmanni sín-
um og hóf þar búskap. Þau giftust
10. janúar 1948, eignuðust börn sín
í Eyjum og fluttust til Hafnar-
fjarðar 1959 þar sem maður henn-
ar starfaði við húsamíði. Svan-
þrúður vann við aðhlynningu á
Vífilsstöðum og á Landspítala Ís-
lands.
Útför Svanþrúðar verður gerð
frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði í
dag, fimmtudaginn 28. janúar
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
Elsku amma Svana. Alltaf þegar
við keyrum í búðina vil ég kíkja í
heimsókn því þannig var rúnturinn
alltaf, ef við fórum í Samkaup kom-
um við í kaffi til þín. Ég sakna þín
og ég er nokkuð viss um að þar sem
þú ert farin til Guðs hafir þú tekið
húsið þitt með þér og nú sé ekkert
hús á Laufvangi lengur. Mér finnst
heldur ekki sanngjarnt að ég fái
ekki aftur að kyssa þig og knúsa.
Ég dansaði alltaf fyrir þig og þótti
svo skemmtilegt að fá að leika með
þér. Þú lést börnunum líða eins og
það væri ekkert annað sem þyrfti að
gera, það var ekkert til nema þau og
þú gafst þeim þig alla. Mömmu er
einstaklega minnisstætt þegar þú
komst í sumarbústaðinn með okkur
síðasta sumar og ég bað þig að
koma út að leika, þegar mamma svo
leit út sátum við saman í mölinni,
þriggja ára pían og áttræð konan,
að skoða blóm. Ótrúlega flottar
saman.
Þú varst alltaf tilbúin til að passa
okkur og meira að segja rétt áður
en þú varst lögð inn á spítala léstu
mömmu vita eins og svo oft áður að
það væri minnsta málið að vera með
okkur stelpurnar.
Undanfarin ár bættust líka fjöl-
mörg barnabörn í hópinn og það
nýjasta aðeins 19 dögum áður en þú
kvaddir, þú varst orðin svo spennt
að hitta litlu dísina og það er svo
gott að það gekk eftir, annars er ég
nokkuð viss um að þú hefðir beðið
eftir henni. Þú varst nefnilega alltaf
svo þolinmóð og tilbúin að bíða eftir
börnunum þínum.
Þegar þú hittir pabba minn
tókstu honum opnum örmum og
eins og hefur svo vel komið í ljós
mynduðust milli ykkar sterk tengsl
og mamma veit að þér hefði ekki
þótt vænna um hann þótt hann hefði
verið af þínu eigin holdi og blóði.
Hann hikaði heldur aldrei við að
gantast í þér og þú í honum,
mömmu fannst oft eins og þið vær-
uð unglingar við eldhúsborðið þitt.
Þar var mikið hlegið við hlaðið borð
af smákökum auk ógleymanlegu
brúnkökunnar þinnar með hvíta
kreminu. Hennar og vanilluhringj-
Svanþrúður
Frímannsdóttir
✝ Sigríður KarítasKristjánsdóttir
fæddist 28. mars 1913
á Halldórsstöðum í
Kinn. Hún lést á dval-
arheimilinu Hvammi,
Húsavík föstudaginn
22. janúar sl.
Foreldrar hennar
voru Kristján Annas
Sigurðsson, bóndi á
Halldórsstöðum, f.
1858, d. 1952, og Guð-
rún Sigurðardóttir
húsfreyja, f. 1875, d.
1937. Sigríður var
næstyngst fimm systkina. Þau voru
Theódór, f. 1899, d. 1928, Helga, f.
1905, d. 1951, Þórhallur, f. 1907, d.
1981, og Finnur Frímann, f. 1916, d.
1994. Uppeldisbróðir þeirra var
Björn Böðvarsson f.
1911, d. 1998.
Þegar Guðrún móð-
ir hennar lést tók Sig-
ríður við húsmóð-
urhlutverkinu á
Halldórsstöðum. Við
andlát Kristjáns föð-
ur hennar tóku Sig-
ríður og Þórhallur við
búinu ásamt Birni,
uppeldisbróður sín-
um. Við fráfall Þór-
halls fluttu Sigríður
og Björn til Húsavík-
ur og bjuggu þar til
dauðadags, síðustu árin á dval-
arheimilinu Hvammi.
Útför Sigríðar fer fram frá Húsa-
víkurkirkju í dag, fimmtudaginn
28. janúar, og hefst athöfnin kl. 14.
Sigga stórfrænka mín og góð vin-
kona er dáin. Þar verður til stórt
skarð sem erfitt verður að fylla upp
í. Ég var tíður gestur hjá Siggu
minni, fyrst á Baughólnum hjá
henni og Bjössa og síðar hjá þeim á
dvalarheimilinu Hvammi. Og eftir
að Bjössi dó var það bara Sigga sem
ég heimsótti, eða ekkert bara, hún
var mér kær frænka og ekki síður
vinkona eða eins konar amma
kannski.
Alltaf var jafn gott að sjá hana
Siggu mína. Við sátum og spjöll-
uðum um allt milli himins og jarðar,
stundum í smástund og stundum
lengi lengi. En hún gerði aldrei
neina kröfu um að maður stoppaði
lengi eða kæmi oft. Hún sagði alltaf
að henni þætti vænt um heimsókn-
irnar en tók það jafnframt fram að
ég ætti ekki að koma nema ég hefði
tíma til þess. Ég hef oft sagt að ég
heimsótti Siggu frænku ekki af
skyldurækni, heldur af því mér þótti
gaman að heimsækja hana og það
var ljúft að koma til hennar. Hún
var yndisleg kona.
Sigríður Karítas
Kristjánsdóttir