Morgunblaðið - 28.01.2010, Blaðsíða 35

Minningar 35
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. JANÚAR 2010
anna verður saknað, sérstaklega á
jólum.
Vertu blessuð, elsku amma
Svana, við söknum þín.
Kveðja,
snúllurnar þínar,
Ethel María Haukdal
Jónsdóttir, Eyrún Arna
Haukdal Jónsdóttir.
Elsku amma Svana, mikið sakna
ég þín. Þegar ég fékk símtalið og
var sagt að þú værir farin dofnaði
ég upp. Ég trúði því ekki að þú vær-
ir í alvöru dáin. Þú varst búin að
vera veik undanfarið og við vissum
svo sem öll hvað væri framundan.
Þess vegna sögðu líka margir „mik-
ið var nú gott að hún fékk hvíldina“
eða „loks fékk hún að fara bless-
unin“. Ég veit að þú vildir ekki vera
veik og undir það síðasta varstu að
hverfa, þegar ég horfði í augun þín
fann ég þig ekki alltaf, ég veit að þú
varst farin að þrá að fara og hitta
afa. Ég er fegin þín vegna að þú
hefur fengið hvíld og þarft ekki að
þjást lengur, en mín vegna er ég
ekki fegin því ég sakna þín. Í sjálfs-
elsku minni óskaði ég þess að þú
myndir hressast nógu mikið til að
geta farið aftur heim á Laufvang-
inn. Ég vil bara hafa þig hjá okkur
áfram. Það var alltaf svo yndislegt
að koma í kaffi til þín. Eftir að ég
flutti í Hafnarfjörðinn var það sjálf-
gefið að kíkja til þín eins oft og færi
gafst, aldrei sjaldnar en einu sinni í
viku. En þótt ég kæmi ekki í kaffi á
hverjum degi leið aldrei langt á milli
símtala.
Þegar ég var barn var ég mikið
hjá þér og afa, ég man ekki mikið
eftir þeim tíma en er nokkuð viss
um að sá tími lagði grunn að þeirri
miklu vináttu sem við áttum seinna
meir. Þú varst ekki bara amma mín,
þú varst vinkona mín, svo ótrúlega
sönn og trú, alltaf til staðar með góð
ráð og hreinskilin með eindæmum.
Við töluðum um allt sem skipti máli
og það sem engu máli skipti. Það
var svo gott að tala við þig og sjá
hvernig þú ljómaðir þegar þú talaðir
um afa Siffa og um barnabarna-
börnin ykkar. Fjölskyldan skipti þig
miklu máli og við vorum á einu máli
um það að fjölskyldan og tími með
henni væri mun meira virði en ver-
aldlegir hlutir. Enda elskum við þig
ótrúlega mikið, eins og þú okkur.
Þess vegna er ég svo þakklát fyrir
það hvernig síðasta árið og síðustu
vikurnar þínar voru í faðmi fjöl-
skyldunnar.
Þú brostir allan hringinn á af-
mælisdaginn þegar við fengum okk-
ur kaffi á Laufvanginum með allri
fjölskyldunni. Mömmu þótti mikil-
vægt að þú fengir að eyða deginum
heima og það var rétt. Mamma
þekkti þig líka svo vel. Við töluðum
líka mikið saman um hana mömmu,
þér þótti undurvænt um hana og
varst afskaplega stolt af henni. Nú
tek ég við því mér finnst hún líka
vera svo ótrúlega flott, ég átti ykkur
tvær, nú á ég hana og ég skal passa
hana fyrir þig því ég veit að hún
verður alltaf litla barnið þitt.
Elsku amma Svana, mikið sakna
ég þín. Ég man þig ávallt og ég man
afa. Armbandið sem þið gáfuð mér
hef ég ekki tekið af mér öll þessi ár
og mun ekki taka það af mér, það er
hjá mér sem hluti af ykkur. Amma
ég elska þig og ég bið svo vel að
heilsa afa.
Saknaðarkveðja,
Anna Dagmar.
Amma var yndisleg kona, góður
vinur, gjafmild og vildi alltaf að öll-
um liði vel. Þegar ég hugsa um
ömmu mína sé ég hana brosa, hún
var alltaf brosandi og með dökk-
rauðan varalit, það var hennar að-
alsmerki. Þegar ég – Aron Örn –
var í Iðnskólanum fór ég oft til
ömmu ef ég var í eyðu. Hún var allt-
af gestrisin og borðið svignaði und-
an kræsingum. Hún tók líka alltaf
vel á móti mér og vinum mínum,
hvort sem hún hafði hitt þá áður eða
ekki. Eftir matinn var afskaplega
gott að hvíla sig á sófanum hennar
meðan amma heklaði eða horfði á
sjónvarpið.
Þegar amma frétti að ég – Tinna
Sif – væri á leiðinni í Háskólann
varð hún svo hamingjusöm, amma
fékk ekki mörg tækifæri til mennt-
unar og óskaði þess að við fengjum
þau tækifæri sem hún fór á mis við.
Hún var svo stolt af stelpunni sinni
sem hafði loks tekið ákvörðun um að
ganga menntaveginn. Þegar ég
kláraði stúdentinn gaf hún mér gull-
armband sem ég ber á hverjum degi
og minnist ömmu minnar. Hún var
góð kona og var löngum stundum
heima hjá okkur. Það verður skrítið
að rekast ekki lengur á hana heima,
að taka til, strauja og spyrja hvort
maður hafi nokkuð borðað. Amma
var svo góð og vildi allt fyrir börnin
sín gera, þegar við gistum hjá
ömmu var allt leyfilegt og okkar
óskir voru í fyrirrúmi. Þar var eng-
inn neyddur til neins, eins og að
borða mat sem maður ekki vildi. Nei
hún amma spurði hvað okkur lang-
aði í og það fengum við, hvort sem
það var ferð á KFC eða að amma
hreinlega lærði að elda nýtískumat
sem við óskuðum eftir svo sem bur-
rito eða pítsu. Og alltaf var svo boð-
ið upp á barnvænan morgunmat
eins og Cocoa puffs og jógúrt sem
ekki var í boði annars staðar. Hún
amma mín var nefnilega þannig að
hún krafðist þess aldrei að við lög-
uðum okkur að henni heldur lagði
hún sig fram um að aðlagast okkur,
það eina sem hún fór fram á var að
njóta samvista við okkur og það var
auðvelt að verða við því.
Við amma áttum það líka sameig-
inlegt að vera miklir aðdáendur
handbolta og ég veit að hún hefði
notið þess að fylgjast með strákun-
um keppa þessa dagana. Síðasta
kvöldið hennar ömmu sátum við
systkinin með ömmu á spítalanum
og horfðum á handboltann, en
mamma reyndi að upplýsa ömmu
um hvað væri að gerast því hún gat
ekki fylgst með.
Amma elskaði okkur mikið og var
ómissandi hluti fjölskyldunnar og
heimilislífsins. Í öllum minningum
um jól, afmæli, útskriftir, veislur og
síðast en ekki síst um hversdagslíf
fjölskyldunnar okkar þar er alltaf
hún amma Svana með brosið sitt.
Elsku amma Svana við eigum eft-
ir að sakna þín óskaplega, takk fyrir
allt sem þú gafst og kenndir okkur.
Saknaðarkveðjur,
Tinna Sif Daníelsdóttir,
Aron Örn Daníelsson.
Jæja þá fékkstu loks hvíldina,
elsku amma. Þú hefur verið mikið í
mínu lífi síðustu árin. Og þá sér-
staklega þegar þú tókst að þér það
verkefni að passa yngri son minn,
hann Stefán Atla aðeins 9 mánaða
gamlan. Og það sem hann dýrkaði
þig og fannst gott að kúra hjá
ömmu og fá puttann. Þú varst með
hann alveg þar til hann komst á
leikskóla. Og var það yndislegur
tími fyrir hann. En eftir það komstu
oft og sast yfir drengjunum mínum
þeim Stefáni Atla og Kristni Inga.
Og þetta gerðir þú alveg þar til þú
varst greinilega orðin veik en vildir
ekki viðurkenna það.
En mínar eigin minningar eru
margar og góðar. Sérstaklega þegar
og afi bjugguð á Markarflötinni. Þar
fékk ég að valsa um og stundum var
farið niður að læk eða stungið af út í
hraun. En svo fluttuð þið í Lauf-
vanginn þar sem þú bjóst til ævi-
loka.
Alltaf varstu til staðar þegar á
þurfti að halda. Og það sem við eig-
um eftir að sakna eru kökurnar og
pönnukökurnar sem þú bakaðir fyr-
ir okkur öll jól og afmæli. Og góðar
voru þær.
Mig langar til að þakka fyrir allar
þær samverustundir sem við áttum
saman síðustu árin og nú ertu búin
að hitta afa aftur. Og sameinuð eruð
þið.
Stefán Atli og Kristinn Ingi sakna
þín mikið, en vita að nú líður þér
mikið betur
Megi þú hvíla í friði.
Hörpu þinnar, ljúfa lag
lengi finn í muna.
Því ég minnist þín í dag,
þökk fyrir kynninguna.
(Á.K.)
Svanhildur.
Í huga mínum himinninn er fjarri
og held ég fái að vera hér um sinn.
Þó englar Guðs mér þrái að vera
nærri
þeir fá þó bara að svífa um huga
minn.
Þín návist Guð mér gefur allt svo
mikið
og gakkt þú með mér ævi minnar
veg.
Ég vild’ þú gætir aldrei frá mér vikið
og bið þú verndir mig meðan ég er.
Það veit ei nokkur ævi sína alla
og án þín Guð er lífið búið spil.
Því á þig einhver engillinn mun kalla
þá endar þetta líf ef rétt ég skil.
Þá endar þetta líf ef rétt ég skil.
(Ólafur Sveinn Traustason)
Takk fyrir mig.
Þinn vinur,
Jón Haukdal.
Ég er þakklát fyrir allar þær
stundir sem við áttum saman og þá
langar mig sérstaklega að minnast á
litlu jólin okkar. Ég held að við eig-
um næstum 10 litlu jól að baki. Það
voru sannarlega góð jól. Á aðfanga-
dag upp úr hádegi var ég mætt í
herbergið til Siggu til að aðstoða við
að taka upp pakkana og lesa jóla-
kortin með henni. Í pökkunum
leyndist oft súkkulaði, já eða sérrí,
það þótti okkur gott því við þurftum
auðvitað að smakka á þessu öllu.
Sigga mín giftist nú aldrei og hún
hafði verulegar áhyggjur af því að
ég væri ekki búin að finna mér
mann. Og núna fyrir stuttu þegar ég
kvaddi hana, hún lá bara uppi í rúmi
en sagði þegar ég fór: „Ég bið ekk-
ert að heilsa bóndanum, þú átt víst
engan!“ Mér varð orða vant þegar
hún skaut þessari snilldarsetningu á
mig.
Jæja Sigga mín, núna ertu loksins
komin til Theódórs, Helgu, Þórhalls,
Bjössa og afa. Ég vona að þau hafi
tekið á móti þér með opnum örmum.
Takk fyrir allt.
Halla Rún Tryggvadóttir.
„Ég finn hvergi til.“ Þannig svar-
aði Sigríður frænka mín öllum fyr-
irspurnum um líðan sína síðustu
æviár sín. Raddblærinn og hljóm-
fallið gaf til kynna undrun yfir að
allt væri þrátt fyrir allt í lagi og svo
var þetta alltaf sagt í hálfum hljóð-
um, eins og best væri að vekja ekki
athygli máttarvaldanna á að þeim
hafi sést yfir Siggu þegar algengum
raunum eldra fólks er úthlutað.
Og svo var líka stolt í undirtón-
unum þegar Sigga sagði manni frá
ágætu heilsufari sínu.
Sigga var stolt kona. Hún var
hreykin af forfeðrum sínum, ætt-
ingjum, systkinum og afkomendum
þeirra. Sjálf átti hún ekki börn, en
stúdentsmyndir af sumardvalar-
strákum á Halldórsstöðum áttu æv-
inlega heiðurssess í híbýlum henn-
ar. Í stofunni heima á
Halldórsstöðum, á Baughólnum á
Húsavík og að lokum í vistlega her-
berginu hennar á dvalarheimilinu
Hvammi innan um myndir af ætt-
ingjum og glæsileg dæmi um hand-
verk fjölskyldumeðlima og hennar
sjálfrar.
Sigríður fylgdist vel með sínu
fólki og gladdist yfir framgangi þess
í heiminum. Fyrir vikið var hún góð-
ur hlustandi. Og hún tók vel á móti
nýbúum í sinni ætt. Samband henn-
ar við konu mína og dóttur hennar
var innilegt frá upphafi og áhuginn
einlægur á því sem á daga þeirra
dreif. Stoltið náði einnig til þeirra.
Ég man hvernig hún hreyfði sig.
Alltaf kvik, allar hreyfingar fullar af
orku og lífsgleði. Hvort sem hún var
að raka dreif, hræra deig eða bara
teygja úr sér vegna þess að hún gat
það og naut þess. Þessi eiginleiki
hélt áfram að einkenna Siggu þó svo
hraðinn og getan minnkaði. Afstað-
an var jákvæð.
Ég man hvað hún var flink að
hlusta. Sigga var tónelsk og kröfu-
hörð á tónlist. Mikil var hneykslan
hennar þegar óraddaður söngur fór
að ryðja sér til rúms í kirkjum.
Kannski var það íhaldssemi en mér
finnst allt eins sennilegt að hún hafi
skynjað kraftaverkið sem sam-
hljómur raddanna er og fundist að
þannig sé því réttast að vegsama
sköpunarverkið.
Nú er Sigga frænka mín horfin á
vit samhljómsins. Og finnur hvergi
til.
Þorgeir Tryggvason.
Sigga á Halldórsstöðum var
merkisberi hinnar þingeysku há-
menningar sem blómstraði á seinni
hluta 19. aldar og bar ávöxt í lifandi
hugsjón um fagurt mannlíf í sveit-
um – listiðkun, bústörf og félagslíf í
samvinnu þeirra sem deildu jörð-
inni. Hún skreytti heimili og kirkju
með handavinnu sinni, tók þátt í
kórastarfi og kvenfélagi, og umvafði
hvern einasta viðskiptavin Spari-
sjóðs Kinnunga með kaffi, góðgjörð-
um, ástúð, vináttu og hlýju. Hún tók
á móti lömbum, mjólkaði kýr, rakaði
heyi og ræktaði tré og grænmeti,
skrautblóm, rósir og vínvið. Frá
henni stafaði ást, fjör og gleði sem
laðaði fólk að henni framyfir miðjan
tíræðisaldur. Hvílíkur hefur sá
þokki ekki verið á yngri árum?
Öll hennar verk hafa á sér mynd-
arbrag gæfukonu sem lagði gott til
allra á langri ævi. Á mælikvarða nú-
tímaþjóðfélags er þó margt í lífs-
hlaupi Siggu sem stangast á við
væntingar okkar. Hún komst ekki
að heiman nema einn vetur til að
mennta sig til kvennastarfa á Laug-
um. Þar vaknaði hrifning á manns-
efni úr annarri sveit en skyldur við
foreldra voru miklar á þessum árum
þannig að heimdraganum var ekki
hleypt. Hún var kyrrsett heima og
bjó þar uns hún fór með uppeld-
isbróður sínum Birni Böðvarssyni
til Húsavíkur eftir skyndilegt fráfall
Þórhalls eldri bróður síns. Þangað
fluttu þau myndarskapinn frá Hall-
dórsstöðum með sér og loks áfram
inn á heimilið í Hvammi þar sem
Húsvíkingar búa öldruðum fagurt
ævikvöld.
Sigga missti þannig af flestum
þeim tækifærum sem nú teljast
sjálfsögð, til menntunar og frelsis
um eigin örlög. Hún hvatti börnin
sem léku sér í götunni hennar á
Húsavík til að láta þetta ekki henda
sig heldur taka saman og eignast
önnur börn eins fljótt og þau gætu
til að pipra ekki eins og hún. Þetta
sagði hún um leið og hún hló og
faðmaði fólk að sér. Undir bjuggu
tregi og sorg yfir missi margra ná-
kominna – systkina, ættingja og ást-
vina sem dóu langt um aldur fram
og Gastons sem hún var ekki fyrr
tekin saman við en hann veiktist af
liðagigt sem dró hann til dauða. Á
eftir öllum horfði hún yfir í sælli
veröld og fögnuð sem hún vissi að
Drottinn allsherjar hafði búið þeim
og biði hennar þegar að því kæmi.
Þegar ég kom inn í líf Siggu fyrir
40 árum sem tíu ára kaupamaður
átti hún að því er mér fannst langa
og viðburðaríka ævi að baki. Eftir á
að hyggja var ævin ekki nema rétt
liðlega hálfnuð og Sigga átti eftir að
blómstra vel og lengi, ekki síst í
nýju kaupstaðarumhverfi eftir að
hún varpaði af sér búskyldum.
Hennar fyrsta uppeldisverk gagn-
vart mér í sveitinni var að stappa í
mig stálinu að taka sjálfstæða
ákvörðun sem hlaut þó að ganga
gegn fyrirskipunum móður minnar
sem hafði lagt ríka áherslu á að ég
væri í ullarnærfötum fyrir norðan. Í
þingeysku júníblíðviðri, með 20
stiga hita á hverjum morgni þegar
gengið var til fjósverka, hlaut hlýðni
við þetta boðorð að verða til mikils
ama sem ég þorði þó ekki annað en
að láta yfir mig ganga. Líklega hef-
ur Sigga haft dýpri skilning en mig
grunaði þá á því hvað það gat verið
erfitt fyrir barn að brjótast undan
slíku valdi.
Gísli Sigurðsson.
Í síðustu heimsókn minni til
Siggu um áramótin mátti sjá að af
henni var nokkuð dregið og hún
hafði á orði að nú væri víst alveg að
slokkna á sér. Gott ef hún sagði
þetta ekki hálfhlæjandi. Það var
henni líkt.
Þegar við hittumst fyrst fyrir
hartnær tuttugu árum var mér
strax ljóst að þar fór kona sem tal-
aði tæpitungulaust. Ég kann því vel,
sér í lagi þegar meðlætið er jafn-
framt dillandi húmor og hlýja.
Þannig voru mín kynni af Siggu.
Það var spjallað um menn og mál-
efni af einurð, hlegið heil ósköp,
faðmað og kysst, blessunarorð hvísl-
uð í eyra og jafnvel kölluð á eftir
manni langt út á stétt. Undir spjall-
inu var svo ævinlega boðið upp á ís
og ískex, stundum tekin upp dós af
blönduðum ávöxtum svona til há-
tíðabrigða og eitt staup eða tvö af
sérríi, sem var ófrávíkjanleg regla.
Ég þakka Siggu móttökurnar og
bið henni góðrar ferðar á himin-
brautum.
Hulda B. Hákonardóttir.
Minningar á mbl.is
Guðrún
Guðmundsdóttir
Höfundur: Björn Hákon
Sveinsson.
Jóhannes Bekk
Ingason
Höfundar: 1955-árgangurinn
frá Ísafirði.
Þórður Guðbjörnsson.
Bekkjarsystkini úr
Samvinnuskólanum á Bifröst.
Friðþór, Hrefna, Steinar Örn,
Helena Rós og Tinna Björg.
Jón G. Þórarinsson
Höfundar: Þórunn Þórisdóttir.
Helgi Jónsson.
Hulda Gústafsdóttir.
Katrín Jakobsdóttir
Smári
Höfundur: Marta Guðrún Jó-
hannesdóttir.
Kristrún
Guðjónsdóttir
Höfundar: Heiðrún Perla
Heiðarsdóttir.
Karitas Rán Garðarsdóttir.
Trausti Steinsson.
Meira: mbl.is/minningar
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morgunblaðsins – þá birtist valkosturinn Minn-
ingargreinar ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánu-
degi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út. Greinar, sem berast eftir að útför hefur farið
fram, eftir tiltekinn skilafrests eða ef útförin hefur verið gerð í kyrrþey, eru
birtar á vefnum, www.mbl.is/minningar. Æviágrip með þeim greinum verður
birt í blaðinu og vísað í greinar á vefnum.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri en
3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Engin lengdarmörk eru á
greinum sem birtast á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinar