Morgunblaðið - 06.03.2010, Síða 36

36 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. MARS 2010
✝ Helga Helgadóttirfæddist í Leirhöfn
á Melrakkasléttu 28.
desember 1930. Hún
lést á Sjúkrahúsinu á
Akureyri 25. febrúar
síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Andrea Pálína
Jónsdóttir frá Ás-
mundarstöðum á Mel-
rakkasléttu, f. 17.1.
1902, látin, og Helgi
Kristjánsson, bóndi í
Leirhöfn, f. 28.12.
1894, látinn. Systkini
Helgu voru Jóhann, f. 20.6. 1924, lát-
inn, kvæntur Dýrleifu Andrésdóttur,
f. 8.11. 1922, Jón, f. 7.7. 1929, látinn,
kvæntur Valgerði Þorsteinsdóttur, f.
23.12. 1927, látin, Birna, f. 20.4. 1927,
Helgi, f. 24.5. 1960, kvæntur Sóleyju
Jónsdóttur, f. 6.11. 1962, synir Jón
Pétur, f. 2.11. 1992, og Hafþór, f.
21.6. 1999.
Helga ólst upp í Leirhöfn á mann-
mörgu heimili og í stórum systk-
inahópi. Hún stundaði nám við Núpa-
sveitarskóla og fór síðan í eitt ár í
Héraðskólann í Reykholti. Að því
loknu fór hún til Reykjavíkur og
lagði þar stund á ýmis störf. Síðan lá
leiðin norður í heimahaga þar sem
hún giftist Pétri og þau bjuggu alla
sína tíð í Garði við Kópasker. Auk
þess að sjá um heimilið vann hún
verslunarstörf og bókvörslu við
Bókasafn Norður-Þingeyinga. Bú-
skapur var stundaður í Garði fram
undir 1980. Áhugamál Helgu snerust
um fjölskylduna, félagsmál, bridge
og saumaskap. Helga starfaði í kven-
félaginu á staðnum alla tíð.
Útför Helgu verður gerð frá
Snartarstaðakirkju í dag, 6. mars
2010, og hefst athöfnin kl. 14.
látin, Hildur, f. 28.12.
1930, gift Sigurði Þór-
arinssyni, f. 23.9.
1931, Birna, f. 20.4.
1932, og Anna, f. 13.1.
1943, gift Barða Þór-
hallssyni, f. 13.9. 1943,
látinn.
Hinn 9. júlí 1955
giftist Helga, Pétri
Einarssyni, Garði,
Núpasveit, f. 4.6.
1930. Foreldrar hans
voru Einar Benedikts-
son, Garði í Núpa-
sveit, f. 13.6. 1905, lát-
inn, og Kristín Björnsdóttir , f, 22.8.
1901, látin. Synir þeirra eru: 1) Ein-
ar, f. 31.10 1955, kvæntur Valgerði
Áslaugsdóttur, f. 6.5. 1955, dóttir
Helga Einarsdóttir, f, 17.5. 1988. 2)
Nú hefur elskuleg amma okkar
kvatt þennan heim. Það hefur verið
fastur hluti af okkar tilveru að fara á
sumrin og heimsækja afa og ömmu í
Garði. Ef ekki hefði verið svona langt
að fara hefðum við eflaust farið oftar.
Tilhlökkunin fyrir ferðinni hefur ver-
ið mikil og eftir hverja ferð hefur
næsta sumars verið beðið með eftir-
væntingu þar sem ferðin á norðaust-
urlandið hefur alltaf verið hápunktur
sumarfrísins hjá okkur bræðrum.
Það er skrítin tilhugsun að næst
þegar við komum í Garð verði engin
amma þar. Þetta eru sannkölluð
kaflaskipti í lífinu. Og þó fjarlægðin
væri mikil fylgdist hún alltaf vel með
okkur. Ef annar okkar var veikur
hringdi hún daglega til að athuga
með líðanina og hún fylgdist alltaf vel
með hvernig okkur gengi í skólanum.
Við hugsum til hennar með söknuði
og minning hennar mun fylgja okkur
alla tíð.
Jón Pétur og Hafþór.
Elsku Helga, mín kæra mágkona.
Þá er búið að leggja þig að velli,
það þurfti talsvert til, þú greindist
með krabbamein fyrir tæpum tveim-
ur árum og gast þá ekki stigið í fæt-
urna í nokkrar vikur. Af spítalanum
og heim í Garð komstu á fótunum
sem var ótrúlegt og næstum fram á
síðasta dag varstu ákveðin að gefast
ekki upp, svo jákvæð. Alltaf sagðirðu
allt gott að frétta af ykkur því sam-
band okkar var nú bara símleiðis
landshorna á milli.
Á bernskuheimilið mitt komstu
þegar ég var 10-11 ára gömul og þið
Pétur, bróðir minn, hófuð búskap í
Garði í tvíbýli með pabba. Ég var
hreykin af mágkonu minni, grannri,
ljóshærðri og laglegri. Alltaf varstu
góð við mig og ég alltaf velkomin með
mína fjölskyldu til ykkar eins og allir
því gestrisni ykkar var ómæld. Ég er
ykkur Pétri svo þakklát fyrir ykkar
umönnun og sambúð með mömmu og
pabba, því síðustu árin sín hefðu þau
ekki verið ein í Garði. Erfitt er að
hugsa sér ykkur Pétur sitt í hvoru
lagi og hann er búinn að annast þig
eins vel og hann hefur best getað og
þið stutt hvort annað. Pétur minn,
innilegar samúðarkveðjur til ykkar
allra
Takk fyrir allt,
Guðbjörg, Olfert og afkomendur.
Helga og mamma voru bræðra-
dætur, báru nafn ömmu sinnar Helgu
Sæmundsdóttur, fyrrverandi hús-
freyju í Leirhöfn og ættmóðurinnar
stóru. Um og eftir síðustu öld bjuggu
á Leirhafnarjörð 50-60 afkomendur
hennar á einum 9 heimilum.
Á uppvaxtarárum Helgu var Leir-
höfn mannmargt stórbýli, þar var
miðstöð Landssímans og um árabil
starfrækti Helgi faðir hennar lands-
fræga húfugerð. Býlið lá um þjóð-
braut þvera, gestkvæmt og beini
veittur af höfðingsskap. Innanstokks
stýrði Andrea, móðir Helgu, fólki
sínu og sá um að nóg væri af öllu.
Auk Leirhafnar var aðeins eitt býli
að auki á jörðinni, Nýhöfn, hvar afi
minn Kristinn, bróðir Helga í Leir-
höfn, og amma mín Sesselja Bene-
diktsdóttir bjuggu. Stutt var milli
bæja og föst venja að skiptast á heim-
sóknum um jól og áramót. Önnur býli
ekki til staðar fyrr en um 1950.
Helga frænka mín var flutt að
heiman er ég fór að muna eftir mér,
þó ekki lengra en í Garð í Núpasveit.
Þar bjuggu Kristín Björnsdóttir og
Einar Benediktsson bróðir Sesselju
ömmu minnar. Og það var einmitt
syni þeirra, honum Pétri, sem Helga
giftist. Eftir það voru þau eitt í um-
ræðunni: Helga og Pétur í Garði.
Helga og Pétur voru því ekki að-
eins náið frændfólk Miðtúnsfjöl-
skyldunnar, heldur urðu þau með ár-
unum í hópi bestu vina foreldra
minna Helgu og Árna Péturs í Mið-
túni. Auðvitað þekktust þær frænkur
frá fyrri árum en leiðin milli Núpa-
sveitar og Sléttu gat verið löng að
vetri til, bílar ekki til staðar og barna-
stúss á báðum heimilum. Þegar fór að
rofa til í þeim málum urðu samveru-
stundirnar tíðari.
Bíll rennur í hlað í Miðtúni – pabbi
fer út á stétt og kallar „Það eru Helga
mín og Pétur“ og snarlega er farið að
hella upp á. Heimsóknum þeirra
fylgdi hressileiki og glaðværð og al-
veg sæmilegur hávaði sem féll vel að
Miðtúni – þær höfðu talandann í lagi
þær nöfnur og gott ef það fylgir ekki
Helgunafninu að geta komið fyrir sig
orði og kveða skýrt að.
Sannarlega fannst okkur Miðtúns-
bræðrum gott að vita að foreldrar
okkar ættu góða að eins og Helgu og
Pétur og sannarlega nutu foreldrar
mínir þeirra stunda er þau bar að
garði; soðið hangikjöt, sest við spila-
borð og dobluð sex grönd. Til margra
ára héldu þau félagsskap í þessa veru
Jóhann og Dýrleif í Leirhöfn, Holla
og Jónas á Raufarhöfn, Helga og Pét-
ur og mamma og pabbi. Komið var
snemma á það heimili sem spilað var
á og farið seint. Helgu minni þakka
ég fyrir þessar stundir, sem og allar
aðrar með foreldrum mínum.
Eftir að við hjónin hófum endur-
byggingu í Nýhöfn komu þau Helga
og Pétur nokkrum sinnum við og
tóku út framkvæmdir og eitt kvöldið
settumst við að spilaborði. Þau voru
líka fastagestir á sumarhátíðum í
Miðtúni – spjölluðu og sungu. Nú er
skarð fyrir skildi. Það fækkar í kyn-
slóð mömmu og Helgu – þeim stóra
hópi – það er gangur lífsins.
Einlægar samúðarkveðjur sendum
við Pétri, Einari, Helga og ástvinum
öllum.
Fyrir hönd Miðtúnsfjölskyldunnar
kveð ég Helgu frænku mína í Garði
með þökk fyrir allt og allt.
Friður Guðs fylgi henni og blessuð
sé minning hennar.
Níels Árni Lund.
Nafna mín. Svona ávarpaði hún
mig gjarnan, nafna mín í Garði. Þó að
ég eigi vissulega margar nöfnur þar
sem ég heiti svo algengu nafni var
hún Nafna með stórum staf.
Helga og Pétur voru alltaf til stað-
ar þegar ég var lítil stelpa heima á
Kópaskeri og ósjaldan sem við
skruppum upp í Garð þar sem okkur
var alltaf tekið jafn vel og gátum ver-
ið eins og heima hjá okkur.
Helga sagði sínar skoðanir hreint
út og það gat hnussað í henni þegar
henni fannst vitleysan vera um kolla
að keyra. Hún bar líka virðingu fyrir
því sem við unga fólkið tókum okkur
fyrir hendur þó að hún kærði sig ekk-
ert endilega um að breyta til sjálf.
Ég sé hana fyrir mér með kaffi-
bolla, sígarettu og krossgátu. Hún
hætti reyndar að reykja fyrir mörg-
um árum og hætti um leið að hafa
gaman af krossgátum, en þannig man
ég hana. Naglalakkið var aldrei langt
undan og þó að hún væri engin pjatt-
rófa var hún oftast með lakkaðar
neglur. Alla vega í minningunni og á
þeim tíma þekkti ég enga aðra konu
sem hafði svona fínar neglur eins og
hún nafna mín.
Nafna mín var listamaður því hún
gat saumað það sem henni sýndist.
Hún saumaði dragtir, buxur, kjóla,
leðurpils og jakkaföt á barnabörnin;
„bara nefndu það“ og þegar ég fór í
fyrsta skipti til útlanda, þá 16 ára
gömul, þá saumaði hún á mig allt
mögulegt svo ég yrði til sóma í út-
löndum. Burda-blöð, snið og efni út
um allt eldhús. Svo var kominn mat-
artími og púff – allt horfið og eins og
ekkert hefði gerst.
Margar af mínum æskuminning-
um tengjast Helgu og Pétri og senni-
lega lærði ég mína stærstu lexíu í
jafnréttismálum á þeirra heimili, eitt
tilvik sem ekki verður farið nánar út í
situr í mér.
Það voru alltaf allir velkomnir í
Garði og síðustu árin fengum við fjöl-
skyldan að vera þar í nokkra daga í
sumarfríinu okkar. Við vorum hjart-
anlega velkomin og þurftum bara að
passa að vera komin heim klukkan
sjö. Þá var matur.
Samverustundum fækkaði þegar
ég fór að heiman en við heyrðumst í
síma, nú síðast í janúar. Þá bar hún
sig vel þó að vitað væri að af henni
væri dregið.
Helga var góð, hreinskiptin og
heiðarleg. Það hefur áhrif á börn og
mótar þau til framtíðar þegar þau fá
tækifæri til að umgangast fólk með
slíka eiginleika. Nafna mín hafði mik-
il áhrif á mig og fyrir það vil ég
þakka.
Við Gunnar Örn og strákarnir
sendum Pétri, Einari, Helga og
þeirra fjölskyldum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Helga Barðadóttir.
Veistu, ef þú vin átt,
þann er þú vel trúir,
og vilt af honum gott geta,
geði skaltu við hann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Úr Hávamálum.)
Að eignast vináttu góðrar mann-
eskju er auður sem mölur og ryð fá
ekki grandað. Þannig var vinátta
okkar Helgu Helgadóttur frá Leir-
höfn og aldrei hefur borið skugga á.
Milli heimilanna í Leirhöfn og á
Grjótnesi, sem bæði eru á Melrakka-
sléttu í N-Þing., var ætíð mikill sam-
gangur og vinskapur, og má segja að
sú vinátta hafi gengið í erfðir til okk-
ar barnanna á báðum heimilunum.
Helga var fædd og uppalin í Leir-
höfn, því mikla menningarheimili og
var stolt af að vera Norður-Þingey-
ingur. Systkinin voru sex, Jóhann,
Jón, Hildur, Helga, Birna og Anna.
Leirhafnarsysturnar voru glæsileg-
ar, vel gefnar og skemmtilegar.
Sem barn og unglingur var mín
heitasta ósk að fá að vera talin ein af
Leirhafnarsystrunum. Það hefur
ræst að nokkru því að vináttu þeirra
systra hef ég fengið að njóta alla tíð,
eða síðastliðin meira en 70 ár.
Helgu var margt til lista lagt. Hún
var mikil hannyrðakona, saumaði úr
dýrum efnum, fínustu kjóla og glæsi-
legan karlmannafatnað og fór létt
með það.
Hér á árum áður, þegar sveita-
menningin var svolítið á öðrum nót-
um en í dag, var gaman að vera ung-
ur og búa fyrir norðan. Þá var
ungmennafélagsandinn í heiðri hafð-
ur og haldnar voru samkomur og
íþróttamót úti um allar sveitir. Þá var
Helga hrókur alls fagnaðar og ekki
leið á löngu áður en ungur maður
sást æ oftar við hlið hennar, Pétur
Einarsson frá Garði í Núpasveit, en
ættaður frá Grjótnesi. Þau tóku spor-
ið í Ásbyrgi, í Lundi, í Vaglaskógi og
víðar og héldu því áfram fram á síð-
asta dag.
Heimili þeirra í Garði, þar sem þau
bjuggu alla tíð, var annálað fyrir
gestrisni, opið gestum og gangandi.
Helga tók þátt í lífinu fyrir norðan og
markaði spor þar sem ekki verða af-
numin. Hún var ein af þeim sem
komu Byggðasafninu á Kópaskeri á
stofn og starfaði hún þar. Hún vann
einnig í versluninni á Kópaskeri og
var liðtæk í kvenfélaginu.
Við Steinnessystur, Villa og Dúna,
þökkum allar ánægjustundirnar og
sendum Pétri frænda okkar og þeim
bræðrum, Einari og Helga og fjöl-
skyldum þeirra, baráttukveðjur, því
vissulega er mikil vinna framundan.
Ragnhildur G. Guðmundsdóttir.
Helga Helgadóttir
✝ Sigþór Ólafssonfæddist 18. janúar
1942 á Hlíðarenda í
Ölfusi. Hann lést á
heimili sínu 28. febr-
úar sl.
Foreldrar hans
voru Ólafur Helgi
Þórðarson, f. 10. júní
1906, d. 4. mars 2001
og Ólafía Sigurðar-
dóttir, f. 27. júlí 1906,
d. 10. júní 1984.
Alsystkini Sigþórs
eru Þórður Ólafsson,
f. 1938 og Guðríður Ólafsdóttir, f.
1946. Systkini sammæðra eru
Reynir Ásberg, f. 1931 og Oddfreyr
Ásberg, f. 1933, d. 1971.
Sigþór kvæntist Guðrúnu Lárus-
dóttur, f. 1941, árið
1968. Þau skildu. Syn-
ir þeirra eru Ólafur
Helgi, f. 18. júlí 1968,
í sambúð með Ingi-
björgu Dagbjarts-
dóttur, f. 1980. Börn
þeirra eru Dagbjört
Rún, f. 2004 og Re-
bekka Rán, f. 2007.
Auk þess á Ólafur
barn úr fyrra sam-
bandi, Helga Snæ, f.
1997.
Sigþór Gunnar, f.
23. júní 1972, kvæntur Guðnýju Sig-
urðardóttur, f. 1974. Börn þeirra
eru Sóley Lea, f. 1999 og Ísabella
Ragna, f. 2003.
Systur Ólafs og Gunnars sam-
mæðra eru Anna Lea, f. 1957 og
Lára Bryndís, f. 1962. Árið 1984 hóf
Sigþór sambúð með Guðrúnu Lilju
Skúladóttur, f. 1940. Börn
hennar eru Guðný Kúld, f. 1962,
fráskilin, börn hennar eru Hjalti, f.
1984 og Sandra, f. 1990. Lilja Kúld,
f. 1965, gift Jóhanni H. Rafnssyni, f.
1965 barn þeirra er Kristína, f.
1987. Þorsteinn Kúld, f. 1966.
Á sínum yngri árum stundaði
Sigþór og keppti í íþróttum og
hestamennsku. Hann byrjaði ungur
að árum til sjós í Þorlákshöfn. Á ár-
unum kringum 1980 stundaði hann
bátasmíðar til nokkura ára en fór
síðan aftur til sjós.
Sigþór hafði alla tíð mikinn
áhuga á hestum og öllu sem þeim
tengdist. Árið 2002 sneri Sigþór sér
alfarið að hestamennskunni.
Útför Sigþórs fer fram frá Þor-
lákshafnarkirkju í dag, laugardag-
inn 6. mars, kl. 14.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Okkur fjölskyldunni var brugðið á
sunnudagsmorguninn þegar fréttin
barst að vinur okkar Sigþór væri fall-
inn frá. Sigþór var búinn að segja um
nokkurt skeið að nú færi að styttast í
hans „vitjunartíma“ nú síðast á laug-
ardagmorguninn kom hann inn á
þetta undir kaffispjalli í hesthúsinu,
en auðvitað vildum við ekki trúa því.
Já, Sigþór var á margan hátt sérstak-
ur maður, sagði umbúðalaust skoðun
sína, var glettinn, mikill dýravinur og
ákaflega barngóður. Unglingarnir og
börnin í fjölskyldunni löðuðust að hon-
um, hann sýndi þeim áhuga og hlýlega
athygli sem fékk þau til að vilja hitta
hann þegar þau komu í hesthúsið.
Í vikunni spurði litli Sveinbjörn
Orri: „Hvar er maðurinn á rauða bíln-
um, kemur hann ekki aftur?“ Hann
kom við flesta daga, spjallaði aðeins
og áður en maður vissi af var hann
horfinn, farinn að sinna sínu. Sigþór
var ávallt boðinn og búinn að rétta
hjálparhönd með alla skapaða hluti,
hvort heldur var viðgerð á tækjum og
tólum, ráðleggingar með hestana eða
jafnvel heilsufar okkar, hann virtist
hafa ráð undir rifi hverju. Það verðu
tómlegt að koma í hesthúsahverfið
okkar og eiga ekki von á að sjá honum
bregða fyrir.
Við vottum Guðrúnu, börnum og
fjölskyldum þeirra samúð okkar og
hugsum með hlýhug og þakklæti til
samverustunda okkar með Sigþóri.
Blessuð sé minning hans.
Sveinbjörn Garðarsson
og fjölskylda.
Fallinn er frá góður vinur okkar
Sigþór Ólafsson. Margar góðar stund-
ir áttum við saman. Ekki minnist ég
þess að hanna hafi nokkurn tíma neit-
að mér um hjálp þegar gera þurfti
eitthvað við bílinn minn eða bátinn.
Það lék allt í höndunum á honum, þeg-
ar vélaviðgerðir voru annars vegar.
Sigþór var hestavinur mikill og það
var gaman að fara með honum upp í
hesthúsin hans, þar sem hann fóðraði
marga hesta. Þeir þekktu hann vel.
Honum þótti vænt um þessa vini sína
og þegar hann kallaði nafn þeirra
komu þeir til hans.
Sigþór átti við veikindi að stríða í
mörg ár, en var harður við sig og vann
alltaf mikið.
Við kveðjum þennan vin okkar með
þakklæti fyrir góð kynni um leið og
við vottum Guðrúnu og allri fjölskyld-
unni hans samúð okkar.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Hvíl í Guðs friði.
Jón Trausti og Hrefna.
Fyrir rúmum fjórum árum lágu
leiðir okkar Sigþórs fyrst saman. Ég
var þá að leita að aðstöðu fyrir hest-
ana mína. Frá fyrstu stundu vildi Sig-
þór allt fyrir mig og mína gera. Hann
tók hestana í fullt fæði og húsnæði, út-
vegaði pláss til bráðabirgða þegar
þeim fjölgaði og aðstoðaði á alla lund.
Alltaf tók hann okkur mæðgum
fagnandi þegar við komum í hesthúsið
og ekki síst stelpunum mínum, hvatti
okkur í hestamennskunni og gerði að
gamni sínu. „Þær vilja nú bara ríða
gandreið,“ var viðkvæðið og svo hlóg-
um við öll. Svo krydduðum við fé-
lagsskapinn með smáhestabraski og
áhættufjárfestingum á því sviði. Ég
þakka Sigþóri vináttu og hlýhug okk-
ar stuttu samferð. Guðrúnu og að-
standendum öllum votta ég samúð
mína.
Erna Bjarnadóttir.
Sigþór Ólafsson