Morgunblaðið - 06.03.2010, Síða 41

Minningar 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. MARS 2010
✝ Guðmundur Ás-björnsson fædd-
ist í Vestmanna-
eyjum 19. október
1930. Hann lést á
Sjúkrahúsi Vest-
manneyja 23. febr-
úar 2010.
Foreldrar Guð-
mundar voru Sig-
urbjörg Stef-
ánsdóttir, f. 15. maí
1908 á Rauðafelli
undir Eyjafjöllum, d.
18. febrúar 1992 í
Vestmannaeyjum, og
Ásbjörn Guðmundsson, f. 25. júlí
1894 á Brekku í Mjóafirði, d. 22.
júlí 1975 í Vestmannaeyjum.
Eftirlifandi bræður Guðmundar
eru Garðar, f. 27. mars 1932 í
Vestmannaeyjum og Fjölnir, f. 7.
mars 1951 í Vestmannaeyjum.
Kona Garðars er Ásta Sigurð-
ardóttir, f. 1. ágúst 1933. Sonur
Ástu og stjúpsonur Garðars er
Sigurður Kristinn Ragnarsson, f.
29. desember 1951, börn Garðars
og Ástu eru Daði, f. 14. desember
1954, Ásbjörn, f. 31. mars 1956,
mannaeyjum. Börn hennar með
fyrri manni sínum, Þórarni
Torfasyni, f. 30. september 1926,
d. 10. október 1996, eru Unnur
Katrín, f. 26. desember 1952,
Ólafur, f. 14. apríl 1957 og Torf-
hildur, f. 20. ágúst 1960.
Guðmundur ólst upp í Vest-
mannaeyjum. Sem ungur maður
vann hann um tíma á símstöðinni
í Vestmannaeyjum en hóf árið
1952 störf við Vinnslustöð
Vestmannaeyja og þar starfaði
hann samfellt til ársins 1999 eða í
47 ár. Lengst af starfaði hann
sem verkstjóri við Vinnslustöðina,
eða í rúma þrjá áratugi. Hann sat
um áratugaskeið í stjórn Verk-
stjórafélags Vestmannaeyja,
lengst af sem gjaldkeri. Skömmu
eftir að Guðmundur lauk störfum
við Vinnslustöðina hóf hann störf
fyrir Félag eldri borgara í Vest-
mannaeyjum en hann sinnti fyrst
og fremst störfum gjaldkera fyrir
það félag.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Landakirkju í Vestmanna-
eyjum í dag, laugardaginn 6.
mars, kl. 14.
Gylfi, f. 5. ágúst
1957, Sigmar Einar,
f. 19. september
1959, Lilja, f. 10.
febrúar 1961, Gerð-
ur, f. 21. maí 1963
og Ásta, f. 12. maí
1965, d. 27. mars
1999. Fyrri kona
Fjölnis er Kristbjörg
Lóa Árnadóttir, f. 7.
ágúst 1954. Börn
þeirra eru Árni
Sveinn, f. 24. júlí
1974, Sigurbjörg, f.
8. desember 1975,
Þórdís, f. 24. janúar 1990 og
Hrafnkell, f. 16. mars 1992. Síð-
ari kona Fjölnis er Guðlaug
Kjartansdóttir, f. 14. september
1954. Dætur hennar og stjúpdæt-
ur Fjölnis eru Hildur Gunnlaugs-
dóttir, f. 11. maí 1979 og Nanna
Guðlaugardóttir, f. 26. október
1988. Árið 2000 hófust kynni
Guðmundar og Þórunnar Sig-
urlaugar Ólafsdóttur og deildu
þau síðasta áratugi ævi Guð-
mundar. Þórunn Sigurlaug Ólafs-
dóttir fæddist 6. júní 1929 í Vest-
Guðmundur bróðir minn var mér
sem faðir lengst af, enda aldursmun-
ur okkar 21 ár. Við ólumst upp á sama
heimili þrátt fyrir þennan mikla ald-
ursmun. Í æsku leit ég til hans sem
fyrirmyndar og uppalanda þó að for-
eldrar okkar sinntu þeim hlutverkum
ákaflega vel. Guðmundur var ákaf-
lega þolinmóður og hafði mig með sér
við ótrúlegustu tækifæri. Í ófá skiptin
fékk ég að sitja með honum á skelli-
nöðrunni, sem hann átti á þessum
tíma, og þeysa um bæinn á þann hátt.
Við vorum alla tíð mjög nánir og átt-
um afskaplega gott samband okkar á
milli eftir að ég flutti af æskuheimili
mínu.
Skömmu fyrir sjötugsafmæli Guð-
mundar haustið 2000 fór að fréttast af
því að hann væri ekki lengur maður
einsamall, en fram að því hafði hann
fetað lífsins slóð einn og án lífsföru-
nautar. Nú fór í hönd mjög gæfuríkur
tími í lífi hans þar sem Þórunn Sig-
urlaug, sem helst aldrei er kölluð ann-
að en Silla, fór að deila hluta af lífi
sínu með honum. Óhætt er að segja að
Silla hafi verið stóri vinningurinn í lífi
Guðmundar.
Börn mín og barnabörn minnast
Guðmundar frænda með miklum hlý-
hug. Guðmundur var einstaklega
barngóður og hafði endalausa þolin-
mæði, var skemmtilegur og börnum
leið vel í nálægð við hann. Til marks
um hvað börnum leið vel með Guð-
mundi er skemmtilegt að nefna hér að
þegar Auður, eitt barnabarna Sigur-
laugar, var lítil og nýbúin að kynnast
Guðmundi færði hún það í tal við for-
eldra sína og ömmu hvort Guðmund-
ur gæti hugsanlega orðið „afi“ hennar
og reyndist það auðsótt mál.
Í júní 2008 þegar Silla og Guð-
mundur voru nýlega heim komin eftir
velheppnaða ferð með eldri borgurum
til Þýskalands og Austurríkis fékk
Guðmundur skyndilega heilablæð-
ingu sem hafði þær afleiðingar að
hann missti mátt í vinstri hlið líkam-
ans. Guðmundur tók þessu áfalli af
miklu æðruleysi. Dugnaður hans og
jákvæðni voru aðdáunarverð. Aldrei
heyrðist hann kvarta og hann hélt
sínu góða skapi, húmor og jafnaðar-
geði og hugsun hans var algerlega
óskert. Hann leit á veikindi sín sem
hverja aðra áskorun sem þyrfti að
takast á við. Hann æfði stöðugt undir
handleiðslu sjúkraþjálfara og gerði
oftast meira en farið var fram á. Með
dugnaði tókst Guðmundi að komast
að nokkru á fætur aftur. En enginn
getur ráðið við örlög sín. Í upphafi árs
2010 fór hægt að draga af Guðmundi
og svo fór að hann lagði í langferð sína
23. febrúar. En fimm dögum áður
sagði hann frá því í hópi sjúklinga að
hann væri að væri að fara í ferðalag
að fimm dögum liðnum – „Mamma
kemur og sækir mig“, sagði hann við
það tækifæri.
Að lokum vil ég koma á framfæri
þakklæti til allra sem önnuðust Guð-
mund í veikindum hans. Sérstakar
þakkir fær starfsfólk Sjúkrahúss
Vestmannaeyja og einnig starfsfólk á
Grensásdeild Landspítalans. Vinir,
börn og barnabörn Garðars bróður og
Sillu – kærar þakkir. Of langt yrði að
telja upp alla þá sem umvöfðu Guð-
mund með hlýhug, en kærar kveðjur
og þakkir til ykkar allra.
Fjölnir Ásbjörnsson.
Fyrir tæpum tveimur árum feng-
um við Fjölnir þær uggvænlegu frétt-
ir út til Portúgals að Guðmundur
bróðir hans hefði fengið heilablóðfall
og lægi mjög þungt haldinn á spítala.
Guðmundur náði verulegum bata í
hálft annað ár, enda stundaði hann
þjálfun af fullum krafti og ef honum
var sagt að æfa sig í korter var segin
sagan að hann hélt áfram í hálftíma.
Maðurinn með ljáinn hafði þó ekki
mikla biðlund og hinn 23. febrúar síð-
astliðinn var Guðmundur allur.
Guðmundur var sannkallað prúð-
menni; elskulegur og hlýlegur í fasi;
ljúfur og kurteis við alla. Hann var
fágaður maður, ætíð mjög snyrtilega
til fara og fallega klæddur. Guðmund-
ur var mjög næmur og fljótur að til-
einka sér alla hluti, og ekki hvað síst
nýjustu tækni, sem oft vill vefjast fyr-
ir eldra fólki. Hann var leikinn að nota
alls kyns tölvu- og tæknibúnað og oft
leituðu menn til hans með ný tæki
sem þeir báðu hann um að kenna sér
á. Sjálfur stærði hann sig þó hvorki af
þessu né öðru, því hann var hógvær
og lítillátur í alla staði, og sennilega
ekkert eins fjarri honum og að guma
af nokkrum hlut. Halldór Laxness
segir á einum stað: „Það er einkenni
góðra manna, þeim fin[n]st þeir aldrei
gera neitt fyrir neinn“ og þetta á svo
sannarlega við um Guðmund Ás-
björnsson.
Guðmundur varði löngum tíma í
leit að réttu konunni og honum var
svo sannarlega launað fyrir biðlund-
ina, því fyrir áratug kynntist hann
heiðurs- og sómakonunni Sigurlaugu
Ólafsdóttur sem nú kveður ástvin
sinn. Guðmundur var einmitt að ljúka
langri starfsævi þegar hér var komið
sögu og þau Silla kunnu svo sannar-
lega að njóta lífsins saman. Þau ferð-
uðust utan lands og innan oft á ári og
greinilegt var að þau unnu hvort öðru
heitt. Þau prýddu hvort annað. Ég
votta Sigurlaugu og fjölskyldu henn-
ar, bræðrum Guðmundar, þeim
Garðari og Fjölni, svo og öllu þeirra
fólki, mína innilegustu samúð. Guð
blessi minninguna um góðan mann.
Guðlaug Kjartansdóttir.
Elsku frændi,
Ljósið flæðir enn um ásýnd þína:
yfir þínum luktu hvörmum skína
sólir þær er sálu þinni frá
sínum geislum stráðu veginn á.
Myrkur dauðans megnar ekki að hylja
mannlund þína, tryggð og fórnarvilja
– eftir því sem hryggðin harðar slær
hjarta þitt er brjóstum okkar nær.
Innstu sveiflur óskastunda þinna
ennþá má í húsi þínu finna
– þangað mun hann sækja sálarró
sá er lengst að fegurð þeirra bjó.
Börnin sem þú blessun vafðir þinni
búa þér nú stað í vitund sinni:
alla sína ævi geyma þar
auðlegðina sem þeim gefin var.
Þú ert áfram líf af okkar lífi:
líkt og morgunblær um hugann svífi
ilmi og svölun andar minning hver
athvarfið var stórt og bjart hjá þér.
Allir sem þér unnu þakkir gjalda.
Ástúð þinni handan blárra tjalda
opið standi ódauðleikans svið.
Andinn mikli gefi þér sinn frið.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Blessuð sé minning Guðmundar.
Samúðarkveðja til pabba, mömmu,
Fjölnis, Gullu og Sillu.
Þín frændsystkin,
Lilja, Gerður, Gylfi, Sigmar,
Ásbjörn, Daði og Sigurður.
Það var mikil sorg á mínu heimili
þegar við fréttum að Guðmundur,
sem aldrei var kallaður annað en
„Guðmundur frændi“, væri látinn. Ég
og börnin mín eigum öll yndislega
góðar minningar um þennan dásam-
lega mann, þó svo að kynni okkar af
honum hafi verið mislöng.
Sjálf hef ég átt Guðmund frænda
allt mitt líf, en Ásbjörn afi dó nokkr-
um mánuðum áður en ég fæddist og
því fyllti Guðmundur alltaf afaskarðið
í mínum huga.
Á sumrin þegar ég var yngri fórum
við, ég, Árni bróðir, amma Sigurbjörg
og Guðmundur oft í bústað Verk-
stjórasambandsins og eyddum þar
góðum stundum. Amma gaf okkur
maísgraut og Guðmundur keyrði okk-
ur um sveitirnar þverar og endilangar
til að skoða ýmsa markverða staði. Ég
man til dæmis eftir ferðum í Mýrdal-
inn, Stokkseyri og Eyrarbakka og
meira að segja keyrðum við einhvern
tímann upp að Sólheimajökli. Alltaf
var stoppað í öllum ísbúðum sem við
keyrðum framhjá. Amma fékk sér ís í
boxi með jarðarberjasósu og Guð-
mundur ís í brauði þar sem hann var
auðvitað alltaf keyrandi og þurfti að
hafa aðra höndina lausa. Mér þykir al-
veg óskaplega vænt um þessar stund-
ir sem við áttum saman í bústaðnum.
Alltaf var Guðmundur jafn þolinmóð-
ur og rólegur við okkur systkinin og
við bárum gríðarlega virðingu fyrir
honum, enda man ég ekki eftir að hafa
óhlýðnast honum eða ömmu nokkurn
tímann.
Jafn yndislegt var að koma heim á
Faxastíginn. Guðmundur var alltaf á
þönum að hugsa um gestina sína,
kaupa inn fyrir okkur, búa um rúmin
og þess háttar, sama hvað maður
reyndi að malda í móinn og gera það
sjálfur.
Eitt sinn kom ég til Eyja á vegum
vinnunnar með skjólstæðing með mér
og hafði ég beðið Guðmund um að
sækja mig út á völl. Það var auðvitað
sjálfsagt mál og mætti hann með
myndavélina til að við hefðum minn-
ingar úr ferðinni. Þetta var eingöngu
dagsferð og flugum við til baka seinni-
partinn. Þegar Guðmundur kom að
sækja okkur til að skila út á völl var
hann með geisladisk sem hann hafði
sett allar myndirnar á sem hann tók
af okkur, auk þess að hafa búið til for-
síðu á hulstrið. Mig minnir að hann
hafi verið 75 ára þegar þetta átti sér
stað, en ég held að það séu fáir á átt-
ræðisaldri sem kunna að skila af sér
jafn tölvuvæddri vinnu.
Þegar Guðmundur veiktist sumarið
2008 bað pabbi mig um að fara upp á
spítala og huga að Guðmundi, þar
sem pabbi var sjálfur erlendis á þeim
tíma. Það var auðvitað lítið mál að
rúlla upp á spítala og passa upp á að
einhver væri hjá honum sem var svo
fjarri öllum vinum og ættingjum. En
það brást ekki að í hvert skipti sem ég
kom upp á spítala var þar múgur og
margmenni og þurfti hann yfirleitt að
taka á móti gestunum frammi á kaffi-
stofu. Það segir mikið um hversu
vænt öllum þótti um Guðmund.
Að lokum vil ég skila kveðju frá
börnunum mínum sem vilja þakka
fyrir allar stundirnar sem þau fengu
með Guðmundi, en þeim fannst alltaf
jafn skemmtilegt að koma í Húsadal-
inn og leika sér með allar gersemarn-
ar sem finnast þar eða fara á veiðar
síðsumars með Guðmund fremstan í
flokki hlaupandi á eftir pysjunum.
Sigurbjörg Fjölnisdóttir
og fjölskylda.
Æskuvinur minn Guðmundur Ás-
björnsson lést á Heilbrigðisstofnun
Vestmannaeyjar 23. febrúar síðastlið-
inn og langar mig að kveðja hann með
nokkrum orðum. Hann veiktist fyrir
tæpum tveim árum og hefur dvalið á
sjúkrahúsi síðan. Síðustu mánuðir
reyndust honum erfiðir.
Kynni okkar hófust þegar við vor-
um börn að aldri. Hann bjó með for-
eldrum sínum og bróður, Garðari, í
Ráðagerði við Skólaveg en undirrit-
aður í vestra Stakkagerði. Leiksvæð-
ið var Stakkagerðistúnið, Skólaveg-
urinn og nágrenni. Síðar er aldur
færðist yfir var farið í gönguferðir um
eyjuna inn í Dal og upp á Há eins og
segir í kvæðinu. Margs er að minnast
frá löngu liðnum dögum, glaðværð
æskuáranna, er litið var björtum aug-
um til framtíðarinnar. Það voru fagrir
og áhyggjulausir dagar.
Eftir skólagöngu vann hann hjá
Pósti og síma um nokkurt skeið en
síðan hóf hann störf hjá Vinnslustöð
Vestmannaeyja og starfaði hann þar
alla sína starfsævi, lengst af sem
verkstjóri, og innti hann það starf vel
af hendi. Hann var félagi í Verkstjór-
afélagi Vestmannaeyja og var þar
gjaldkeri til margra ára. Þá tók hann
þátt í byggingu sumarbústaða félags-
ins við Stokkseyri og síðar á Flúðum.
Átti hann drjúgan þátt í að fegra um-
hverfið með trjárækt og snyrtingu.
Guðmundur hafði gaman af að taka
ljósmyndir og hafði hann gott auga
fyrir mótífinu. Átti hann mikið safn
mynda héðan úr Eyjum og ferðalög-
um innan- og utanlands. Er tölvan
kom til sögunnar var hann fljótur að
tileinka sér tæknina. Hann var sjálf-
menntaður í faginu og var með ólík-
indum hvað hann var duglegur að ná
tökum á þessu. Þá fór hann í að tölvu-
setja myndir úr hinum ýmsu ferða-
lögum, hljóðsetti þær og textaði.
Guðmundur var góður drengur og
sannur vinur. Hann var dulur að eðl-
isfari og bar ekki tilfinningar sínar á
torg. Hann var hreinskilinn og setti
fram skoðanir sínar umbúðarlaust.
Fyrir um tíu árum síðan kynntist
hann Sigurlaugu Ólafsdóttir, Sillu, en
undir því nafni gengur hún. Þetta var
mikil gæfa fyrir þau bæði og áttu þau
mjög ánægjuleg ár saman og var
gaman að sjá hversu mikla virðingu
þau báru hvort fyrir öðru.
Þau störfuðu mikið í félagi eldri
borgara hér í eyjum. Tóku þátt í
mörgu því sem boðið var upp á, ferða-
lögum hér innanlands sem og ferðir
til útlanda. Þá ferðuðust þau mikið á
eigin vegum. Guðmundur var lengi í
stjórn félagsins og var þar gjaldkeri.
Sinnti hann því starfi eins og öðru
mjög vel, þar var nákvæmnin í fyr-
irrúmi.
Nú er leiðir skilja er margs að
minnast sem of langt yrði upp að telja
og setjum við það í sjóð minninganna.
Kæri vinur, um leið og við kveðjum
þökkum við tryggð og vináttu og vott-
um Sillu, Garðari, Fjölni og fjölskyld-
um þeirra dýpstu samúð.
Ása og Magnús.
Óðum fer fækkandi því fólki sem
hóf sitt lífshlaup snemma á síðustu
öld og lagði grunninn að þeirri vel-
sæld sem við höfum búið við. Þetta
fólk sem var sér nægt um flesta hluti,
barðist áfram af dugnaði og sam-
viskusemi og var sátt við umhverfi
sitt og Guð sinn. Einn af þessum
mönnum var samstarfsmaður minn til
margra ára, Guðmundur Ásbjörns-
son, sem lést á Heilbrigðisstofnun
Vestmannaeyja þriðjudaginn 23.
febrúar sl. eftir erfið veikindi.
Ég man fyrst eftir Guðmundi sem
ungur drengur, en hann bjó í ná-
grenni við æskuheimili mitt í húsi sem
heitir Húsadalur og var hann jafnan
kenndur við það hús, enda bjó hann
þar alla sína ævi og er mér sérstak-
lega minnisstætt að á þessum árum
ferðaðist hann ávallt á skellinöðru, en
þá voru einkabílar ekki eins almennir
og nú, en seinna meir keypti Guð-
mundur sér Volkswagen-bíl og átti
marga bíla af þeirri tegund sem hann
hélt alltaf tryggð við.
Síðar, eða árið 1979, lágu leiðir okk-
ar saman er ég var ráðinn verkstjóri í
Vinnslustöðinni, en þar var hann fyrir
starfandi verkstjóri og hafði starfað
þar um langt skeið. Guðmundur var
vandaður maður til orðs og æðis og
traustur og samviskusamur yfirmað-
ur. Hann starfaði mest við stjórnun á
saltfiskverkun og síldarsöltun hjá
Vinnslustöðinni og var sérstaklega
fær við verkun saltsíldar. Guðmundur
hóf störf hjá Vinnslustöðinni um
miðja síðustu öld og var búinn að
vinna þar hátt í fimmtíu ár er hann lét
af störfum.
Guðmundi lét sér mjög annt um lít-
ilmagnann þótt hljótt færi og var
hann þeim hjálpsamur á margan hátt.
Guðmundur valdist fljótt til trúnaðar-
starfa hjá Verkstjórafélagi Vest-
mannaeyja og var gjaldkeri félagsins
í 32 ár Árið 2008 var Guðmundur
gerður að heiðursfélaga Verkstjór-
afélags Vestmannaeyja.
Með Guðmundi er genginn góður
félagi sem setti mark sitt á atvinnu-
sögu Eyjanna með löngu og farsælu
starfi við sjávarútveginn. Ég vil að
lokum þakka Guðmundi samfylgdina
og bið eftirlifandi ættingjum hans
Guðs blessunar.
Far þú í friði gamli vin með þökk
fyrir allt og allt.
Þór Í. Vilhjálmsson
frá Burstarfelli.
Guðmundur Ásbjörnsson
Útfararþjónusta
Davíðs Ósvaldssonar ehf.
Davíð Ósvaldsson
Útfararstjóri
S. 896 8284 / 551 3485
Óli Pétur Friðþjófsson
Útfararstjóri
S. 892 8947 / 565 6511