Skólablaðið - 01.03.1987, Síða 4

4 SKÓLABLAÐIÐ
Ritdómur
Á menntaskólaárunum geta allir verið skálci. Það
þarf ekki annað en fá sér trefil, reykja pípu og ganga
um niðurlútur af heimsþjáningu. Ekki sakar að eiga í
vafasömum ástamálum, drekka mikið og öskra: Eitur,
meira eitur! yfir öldurhúsin. Skáldskapurinn sjáifur er
svo allt annað mál. Allir taka tillit til ungra skálda,
klappa þeim vingjarnlega á kollinn og segja að fróðlegt
verði að fylgjast með þeim. Þegar framtíðin er svo
orðin að nút íð og kröfurnar orðnar meiri, er annaðhvort
að halda áfram eða bara hætta, gefa ekki út neina bók
og vera ungur og efnilegur allt til æviloka. Skólablaðið
á meðal annars að flytja hugverk skólaskáldanna.
Stillum nú mælistikuna, reiðum hamarinn til höggs og
dæmum l. tbl. 62. árgangs.
í haust auglýsti ritnefnd smásagna- og ljóðasam-
keppni. Dómnefnd var skipuð þekktu fólki úr menning-
arheiminum og veglegum verðlaunum heitið. Er óþarfi
að geta þess hversu gott framtak þessi keppni var og
á ritnefnd lof skilið fyrir framtakssemina. Nokkur þeirra
verka, sem bárust í keppnina, eru birt í blaðinu og fjalla
ég nánar um þau á eftir. Blaðið hefst að venju á Editor
dicit. Greinin er skrifuð í gamansömum tón og er
ánægjulegt að ritnefnd skuli ekki nota greinina til þess
að kvarta um áhugaleysi nemenda á blaðinu og því,
að lítið hafi borist inn af efni, og reyna þannig að afsaka
blaðið. í lok greinarinnar hefur einhver ritnefndar-
manna orðið mjög skáldlegur og bögglað saman vísu
sem hver meðalgreindur bóndi frá 19. öld gæti verið
stoltur af.
Viðtalið við Sveinbjörn Beinteinsson er skemmti-
legt. Maðurinn er landskunnur hagyrðingur og er fróð-
legt að heyra skoðanir hans á nútímanum. íslendingar
hafa líka alltaf haft gaman af sérkennilegu fólki, enda
væri tilveran býsna daufleg án þess. Mér finnst einkar
vel til fundið að láta hann og Hlé Guðjónsson kveðast
á í lokin og eru vísurnar smellnar.
Þá er komið að ljóða- og smásagnakeppninni. Verð-
launasaga Þorsteins Gunnarssonar er sniðug, en ekki
finnst mér hún vera mikill skáldskapur, enda ætlast
höfundur eflaust ekki til þess að hún sé skoðuð sem
annað en grín. Svipaðar sögur má lesa í flestum skóla-
blöðum og þeir eru margir sem hafa gaman af því að
skrifa þær og lesa.
Melkorka Thekla Ólafsdóttir á mörg ljóð í blaðinu.
Dómnefnd kaus að verðlauna þau Ijóð hennai sem eru
hvað hnitmiðuðust þó að hin séu ekki síðri. Af ljóðum
Melkorku má ráða að hún er efni í skáld. Hún hefur hug-
rekki til að takast á við vandmeðfarin yrkisefni, eins og
í ljóðinu Óskin sem aldrei mun þora.., en mér finnst
það besta ljóð blaðsins. Hún er ekki alltaf mjög
frumleg, t.d. ljóðið Blómið, en hún er vandvirk. í skáld-
skap hennar eru tilfinningar og vegna þess að hún yrkir
greinilega af innri þörf, verður auðvelt fyrir hana að
aðlaga ýmis formsatriði og aga betur hugsun. Það er
gott til þess að vita að við eigum ljóðskáld er taka hlut-
verk sitt alvarlega. Ég vænti mikils af Melkorku.
Sagan Upplausn fannst mér ekki skemmtileg. Þegar
ég les sögur sem byrja á því að verkjaraklukkan hringir
og einhver vaknar, verður mér alltaf hugsað til gömlu,
góðu Hagaskólaáranna og ritgerðanna sem voru
skrifaðar þar. Sama er að segja um söguna Vinar-
greiði. Hins vegar verður aldrei lögð of mikil áhersla á
að enginn veit hver annars konu hlýtur. Af sögunni ætti
öllum að vera ljóst að skemmtistaðir eru ekki rétti vett-
vangurinn til að fara á fjörurnar við kvenfóik. Má ég
mæla með málverkauppboðum.
Ýmislegt í uppsetningu blaðsins er fyrir neðan allar
hellur. Til dæmis var ljóð Sigurðar Þórs Sigurðarsonar,
Frost, skeytt aftan við ljóð Ólafs nætursorta án þess að
nokkur skil væru þar á milli. Slíkt virðingarleysi gagn-
vart hugverkum nemenda er hneykslanlegt og verður
að skrifast að hluta til á reikning ritnefndar eins og
margt annað miður skemmtilegt í þessu blaði. Það að
ljóðin orkuðu ágætlega á mig, er annað mál.
í sögunni Af hverju er fjallað um samskiptavanda-
mál ungs fólks. Jú, víst er það að ástin er hættuleg.
Sagan er ágætlega skrifuð, en efnið ekki sérlega
spennandi. Það að enda söguna með sjálfsmorði
finnst mér allt of ódýr og ófrumleg lausn, enda er sjálfs-
morð minni sem er ákaflega vandmeðfarið.
Leikur án landamæra er skemmtilega upp byggð,
vel skrifuð og efnistökin þannig að greinilegt er að
höfundur hefur nokkra æfingu í að skrifa. Hugmyndin
er einnig ágæt. Saga um rigninguna er dálítið skrýtin.
Ætli höfundur hafi verið undir áhrifum einhverra vímu-
gjafa þegar hann skrifaði hana?
Grein Sigurðar Arnarsonar um Louis Armstrong er
fræðandi lesning.
Aðalviðtal blaðsins er við meistara Megas. Er
ánægjulegt til þess að vita að íslenska þjóðin sé farin