Skólablaðið - 01.03.1987, Qupperneq 7

SKÓLABLAÐIÐ 7
að hagnýta okkur hvor annars
þekkingu. Þannig stóð þó á, að
Jökull var í Fiugbjörgunarsveit-
inni og ég í nefndarstörfum. Allt
of lítill tími gafst því til að skiptast
á skoðunum.
Eitt var það einkenni Jökuls,
sem enn er óuþptalið. í honum
var geysilegur lífskraftur, og
finnst mér ég verða þess var enn
í dag. Ég undrast það í hvert
skipti, sem ég vitja leiðis hans,
hversu mikil reisn er í blómunum
á því og hversu lifandi þau eru.
Þykku snjóteppi tveggja mánaða
hefur enn ekki tekist að fella
þessa fallegu skreytingu.
Missir Jökuls er okkrrr mörgum
sár, en minningin er sterk og
okkur mikils verð. Ég kveð þig,
vinur, í þeirri vissu að þér iíður
vel, með þessa fallegu fjallasýn
við leiði þitt, þá sjón sem þú ætíð
dáðist að. Ég votta samúð mína
Jens og Valgerði, foreldrum
hans, svo og systkinum, vinum
hans og öðrum vandamönnum.
Ingimundur Stefánsson.
Það er september og skólinn er
nýbyrjaður. Margir nýir bekkir
myndast á haustin og það er allt-
af spennandi að skoða nýju
bekkjarfélagana. Skólastofan er
lítil og allir sitja þétt. Þegar skóla-
böllin eru haldin eru yfirleitt
haldin bekkjarpartý fyrst og þá
hittast auðvitað flestir. Bekkjarfé-
lagarnir kynnast hver öðrum því
nokkuð vel. Svo lýkur vetrinum
og vorprófunum og sumarið
hefst. Við skiljum, en þó erum við
ekki leið, því að við vitum að við
hittumst aftur.
Svona átti þetta að vera hjá
okkur í 4,—X. En skyndilega á
miðjum vetri gerist hræðilegur at-
burður. Einn úr bekknum okkar
lendir í slysi. Jökull er dáinn.
Okkur líður eins og við hefðum
fengið högg í andlitið. Fyrst sitja
allir frosnir en svo kemur grátur-
inn og ýmsar minningar leita á
hugann. Þetta getur bara ekki
verið. Ekki Jökull okkar sem var
svo ánægður með iífið og tilver-
una. Honum gekk vel í skólanum
og hér á íslandi fékk hann tæki-
færi til að stunda þá íþrótt sem
átti hug hans allan, klifur í
klettum. Hann elskaði náttúruna,
naut þess að komast alla leið upp
og setjast svo niður til þess að
dást að útsýninu. Það er okkur
vissulega huggun að Jökull end-
aði líf sitt við að gera það sem
heillaði hann mest.
Jökull lét sig aldrei vanta þegar
eitthvað var um að vera, hann
kom í partýin hress og kátur,
ákveðinn í að skemmta sér.
Jökull hafði búið í Svíþjóð síð-
astliðin níu ár og í honum var
örlítill Svíi. Það var kannski þess
vegna sem svo gaman var að
tala við hann. Hann var aðdáun-
arverður og duglegur strákur og
mjög hraustur.
Jökull er horfinn okkur. En við
viljum trúa því að einhvern tím-
ann hittum við hann aftur.
Bekkurinn er ekki samur eftir
þetta áfail. Lífið heldur áfram en
stundum er sorgin og söknuður-
inn yfirþyrmandi.
Við erum þó þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast góðum
dreng þó að tími okkar með
honum hafi verið allt of stuttur.
Bekkjarfélagar 4-X.