Skólablaðið - 01.03.1987, Side 47

SKÓLABLAÐIÐ 47
Riddari minn
Dætur
stjarnanna
Dætur stjarnanna brosa til mín,
Magna upp ólgandi þrána í brjósti mér.
Lengi hefur hún beðið
á botni lindarinnar
í álagaskógi hjarta míns.
Beðið eftir dætrum stjarnanna.
Dansandi hlæja þær af stað,
teyma mig í silfurþræði
þétt vöfðum um háls mér.
Ferð okkar um ævintýralandið er hafin.
Takmarkið óvíst,
gleymt í niði lækjarins.
Siglum eftiránni.
Látum okkur engu skipta
hvort ferðinni er iieitið
upp
eða niður.
Ferðumst á geislum sólarinnar.
Dætur stjarnanna og ég.
Við ræddum leyndardóma lífsins
og lékunt okkur að þeim.
í Náttmyrkrinu.
Þú varst minn Rómeó
og ég þín Júlía.
Ásilfruðum fáki
þeystum við
um stjörnubjartan næturhimininn.
Dagurinn kom
í rósrauðu skýi
sem leystist upp í skerandi dagsbirtunni
Þar var andlit þitt
en ekki þú.
Ekki minn Rómeó,
ekki þín Júlía.
Aðeins vonbrigði okkar
í skerandi dagsbirtunni.
Eldar hjartans
Loks snerirðu þér frá henni!
Nú gátu eldar hjarta míns
sameinast þínum.
En ég hlaut aðeins glóð öskunnar.