Skólablaðið - 01.03.1987, Qupperneq 59

SKÓLABLAÐIÐ
Hitasvækja
Smásaga eftir Hrafn Lárusson
Þegar J. kom inn í herbergið streymdi sólskinið óhindrað inn og
baðaði það gulri birtu. Hitinn var hræðilegur og J. sem var óviðbúinn
slíku eftir kuldann úti, flýtti sér úr yfirhöfn sinni og lagðist endilangur
á sófann. Hitinn jókst og lagðist á hann með kæfandi afli svo hann
andaði þungt og sogandi með opnum munni. Honum varð óglatt og
svefnhöfgi sveif á hann svo hann lokaði augunum en ógleði hans
magnaðist og fékk hann til að hrökkva upp og streitast við að halda
augunum opnum. Hitinn var eins og þvinga á höfði hans og herti
með mestu afli að enni hans svo augun tútnuðu og hann fékk höfuð-
verk. „Færið mér vatnsglas," kallaði hann til þjónanna, sem brugðu
skjótt við og komu aftur færandi hendi. En það var ekki nóg, hann
afklæddi sig en hitinn luktist jafnskjótt um hann af engu minna afli.
Hann kallaði upp: „Náið í kalt vatn og hellið því yfir mig." Þjónaliðið
þusti til og varð við bón hans. Hann lá og horfði á vatnsflauminn leka
yfir líkama sinn, klofna á breiðum, loðnum brjóstkassanum og gufa
upp allt of fljótt. Hann kallaði enn: „Færið mig ofan í ker af vatni, mátu-
lega köldu.” Þjónaliðið hóf hann upp úr sófanum, bar hann á herðum
sér til kers og steypti honum ofan í. Þar velti hann sér stutta stund en
sagði loks: „Þetta er ekki nóg, mér er enn of heitt.“ Þá misstu þjónar
hans þolinmæði langra og strangra ára, tóku hann upp úr kerinu og
hlupu með hann fram í forstofu. Þar opnuðu þeir dyrnar og hentu
honum út í vorkuldann og lokuðu síðan útihurðinni með þungum
skelli. J. byrjaði að finna til kulda og lamdi á hurðina. Gægjugatið var
opnað og yíirþjónn hans ieit óhvikulu augnaráði á húsbónda sinn
sem barmaði sér og tvísteig á kaldri stéttinni. „Hleypið mér inn og
fyrirgefið mér, gerið það," bað hann grátandi en þjónninn hvikaði
ekki hið minnsta heldur leit miskunnarlaust á hann. „Nei, við fyrir-
gefum þér ekki oftar því þú veist ekki hvað þú vilt.“ Svo lokaðist
gægjugatið með smelli og húsbóndinn settist niður á stéttina og
reyndi að láta fara vel um sig. Þegar menn gengu fram hjá næsta
dag og sáu vesalings, frosna húsbóndann sögðu þeir hver við
annan: „Já, þjónar herra J.. þeir vita hvað þeir vilja."