Skólablaðið - 01.03.1987, Síða 60

60 SKÓLABLAÐIÐ
Fyrirboði
dauðans
Ég hafði dvalist í Ameríku í 18 mánuði og einungis 6
mánuðir voru þangað til ég fengi að sjá vini og vanda-
menn aftur. Mig hafði aldrei grunað hvað ég ætti eftir að
sakna íslands ntikið. Ég var farin að þrá nýjan fisk,
grjónagraut, kartöflur úr garðinum hans pabba, slátur,
svið og tölum nú ekki um hið íslenska vatn.
Ég var alltaf vöknuð og búin að borða morgunverð
áður en pósturinn kom. Konan, sem ég dvaldist hjá,
gantaðist oft við mig og bauðst til að lána mér tjald svo
að ég gæti hreinlega gist niður frá við póstkassann. En
það er ólýsanlegt hvað þráin eftir bréfi að heiman er
óstjórnlega mikil þegar maður dvelst langt að heiman
og hefur ekki heyrt íslenskt orð koma út úr neinu nema
símanum svona einu sinni í mánuði.
Hinn 2. maí 1980, þegar 183 dagar voru þar til ég færi
heim, vaknaði ég eins og vanalega á undan hinum,
fékk mér morgunverð og beið eftir póstinum úti á
verönd. Þá gerðist nokkuð undarlegt. Síminn hringdi.
Þessa 18 mánuði, sem ég dvaldist þarna, hafði hann
alltaf steinþagað að minnsta kosti til ki. ÍO f.h. og kl. var
7.15.
Það var óhugnanleg þögn, ekkert rauf hana nema
drungaleg og krefjandi símhringingin. Mér fannst sím-
inn öskra „Fljót, þetta er áríðandi.“ Ég rankaði við mér,
rauk upp og tók símann. „622 303. Valdís talar," sagði
ég á ensku.
„Valdís, hæ, þetta er mamma." Mér krossbrá.
Mamma, — það hlaut að vera eitthvað mikið að. Hún
var ekki vön því að hringja fyrir 15. hvers mánaðar og
ég heyrði að hún grét.
„Mamma," kallaði ég. „Er eitthvað að?“ Það heyrðist
lágt snökkt, svo sagði hún loks;
„Já, Valdís, það er nokkuð mikið að. Hún Auður er
dáin.“ Ég stirðnaði, — Auður dáin.
„Hvernig?" sagði ég loks.
„Það veit það enginn ennþá. Orsökin finnst ekki en
Rannsóknarlögreglan er að rannsaka málið. Hún
fannst við tjörnina og það vantaði á hana vinstri baug-
fingur. Valdís, ertu þarna?“
„Já, ég er hérna. Ég get ekki talað um þetta núna,
mamma. Ætlarðu að votta Einari og Dennu samúð
mína?“
„Já, elskan, ég skal gera það. Ég skil þig en reyndu að
vera sterk. Ég hringi seinna. Bless, elskan."
Klikk.
Ég stóð lengi með símann í höndunum. Það var eins
og ég væri að melta það sem mamma sagði, — Auður
dáin.
Ég lagði símann á og gekk út. Það var yndislegt
veður. Fólkið var ekki vaknað ennþá og allt var svo
hljótt. Égsettistundirstóraeikartréðígarðinum. Égvar
vön því að setjast þar þegar ég þurfti að hugsa eða
þegar ég fékk bréf að heiman. Nú sat ég þarna og hugs-
aði... um Auði...
Ég gat ekki grátið, þetta var eitthvað svo fjarstætt.
... Auður dáin.. Hún yrði ekki á flugvellinum þegar ég
kæmi heim eins og við vorum búnar að ákveða. Ég átti
að koma á föstudagsmorgni, sem okkur fannst mikil
lukka því við ætluðum aö nýta allan daginn til að tala
saman um viðburði sem gerst höfðu síðan við
skildum. Svo ætluðu allir vinir okkar að halda komu-
partý fyrir mig og allir ætluðu á ball á eftir. Ég gat ekki
hugsað um þetta án Auðar. Ég hugsaði um mennta-
skólaárin, þegar hún var í Versló og ég í MR. Hvernig
við kynntumst Reykjavík, þá sérstaklega Vestur-
bænum þegar við fluttum í tveggja herbergja íbúð
með eldhúsi á Reynimelnum. Hvað spenningurinn var
mikill og hvað við lögðum á okkur til að heimilishaldið
yrði gott.
Ég hugsaði um ferðalögin ótalmörgu sem við höfð-
um farið í, allt fólkið sem við höfðum kynnst. Það hafði
aldrei gerst neitt sem við gátum ekki rætt um og leyst í
sameiningu.
Ég gat ekki hugsað um heimkomuna án hinnar
hláturmildu Auðar. Ég hugsaði um allar stundirnar
sem við höfðum nær pissað á okkur því við hlógum
svo mikið. Ég hafði alltaf sagt að hún yrði minnst 104
ára, því hún var alltaf að hlæja.
En nú fengi ég aldrei að sjá hana aftur. Hún var
horfin, — að eilífu.
Næstu daga gekk ég um eins og í leiðslu. Ég vaknaði
eins og vanalega á morgnana en nú gat ég ekki
borðað. Ég sat bara og starði út í loftið „þurrum aug-
um“. Ég gat ekki grátið, sorgin var of mikil.
Viku eftir atburðinn stóð ég við póstkassann og beið
eftir bréfi. Póstmaðurinn kom brosandi til mín og
sagði;
„Jæja, nú kemur langt og mikið bréf frá vinkonu þinni,
þessari með dökka, síða hárið, sem þú sýndir mér
myndina af. Ég er farinn að þekkja rithöndina, sjáðu