Morgunblaðið - 25.05.2010, Blaðsíða 20

20 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. MAÍ 2010
✝ Gunnar Geirssonfæddist í Reykja-
vík þann 18. desember
1934. Hann lést þann
14. maí sl. á gjör-
gæsludeild Landspít-
alans í Fossvogi.
Foreldrar hans
voru Geir Benedikt
Benediktsson, f. 16.5.
1897, d. 13.4. 1983 og
Sigríður Guðríður
Gottskálksdóttir, f.
29.10. 1897, d. 28.11.
1947. Bræður Gunn-
ars eru Oddur pípu-
lagningameistari, f. 10.5. 1921 gift-
ur Margréti Einarsdóttur, f. 6.8.
1925 en þau eiga 5 börn og Benedikt
Jón pípulagningameistari, f. 21.5.
1924, d. 24.7. 1998 en kona hans var
Brynhildur Pálsdóttir, f. 28.8. 1937,
d. 8.4. 2010 og eignuðust þau 4 dæt-
ur. Árið 1955 kvæntist Gunnar Jónu
Kristínu Haraldsdóttur, f. 19.10.
1937, d. 25.4. 2000. Gunnar og Jóna
skildu. Börn þeirra eru: 1) Sigríður
kennari, f. 5.4. 1955, maki Stefán
Hallgrímsson vélfræðingur, f. 18.3.
1959. Börn þeirra eru Hallgrímur
Sambhu, f. 9.12. 1996 og Laufey Ip-
sita, f. 11.2. 1999. 2) Haraldur við-
skiptafr., f. 20.9. 1960, maki Ingi-
1934, d. 10.2. 2010, Edda hjúkr-
unarfr., f. 11.8. 1945, d. 4.10. 2009
og Jens Pétur viðskiptafr., f. 22.2.
1949. Sonur Gunnars og Jytte er
Björn Hjaltested Gunnarsson við-
skiptafr., f. 1.12. 1971, maki Hildur
Sesselja Aðalsteinsdóttir, stjórn-
málafr. og heildsali, f. 10.3. 1977.
Börn þeirra eru Grethe María, f.
13.11. 2000, og Aðalsteinn Karl, f.
19.10. 2006. Gunnar og Jytte bjuggu
um 30 ára skeið að Heiðargerði 120
í Reykjavík, en fluttu árið 2007 í Sól-
tún 9. Eftir að Gunnar lauk sveins-
prófi í pípulögnum fór hann til há-
skólanáms í Svíþjóð, og lauk
BS-prófi í véltæknifræði frá
Tækniháskólanum í Stokkhólmi ár-
ið 1964. Að námi loknu hóf hann
störf hjá verkfræðistofunni Fjar-
hitun og starfaði þar í nokkur ár
þar til hann stofnaði Hitatæki hf.
ásamt fleirum þar sem hann var
framkvæmdastjóri. Hann hóf aftur
störf hjá Fjarhitun árið 1981 og
starfaði þar allt til dauðadags. Sér-
fræðigrein Gunnars var hönnun
loftræsti- og pípulagningakerfa.
Verkefni hans á þessu sviði skipta
tugum, m.a. Flugstöð Leifs Eiríks-
sonar, Perlan og Smáralindin.
Gunnar var félagi í Frímúrararegl-
unni og tilheyrði stúkunni Eddu.
Útför Gunnars fer fram frá
Dómskirkjunni í dag, þriðjudaginn
25. maí 2010, og hefst athöfnin kl.
15.
björg Gísladóttir
mannauðsráðgjafi, f.
10.9. 1963. Synir
þeirra eru Ingvar, f.
30.10. 1991 og Sig-
urður Þór, f. 2.2. 1995.
Gunnar kvæntist árið
1967 Margréti Dóru
Guðmundsdóttur, f.
1.10. 1941. Gunnar og
Dóra skildu. Börn
þeirra eru: 1) Hildur
sjúkraliði, f. 26.9.
1965, maki Ásgeir
Valur Snorrason
hjúkrunarfr., f. 28.12.
1961. Dætur þeirra eru Þorbjörg, f.
22.11. 1990, Dagný, f. 3.8. 1996 og
Anna Lilja, f. 16.9. 2002. 2) Guð-
mundur Gunnarsson bifreiðasmið-
ur, f. 24.7. 1967. Synir hans og fyrr-
verandi maka, Ingifríðar Rögnu
Skúladóttur, f. 4.10. 1967, eru Guð-
mundur Dór, f. 16.9. 1991, Einar
Kristján, f. 16.9. 1991 og Hrafnkell
Skúli, f. 9.9. 1995. Þann 19. júní
1971 giftist Gunnar eftirlifandi eig-
inkonu sinni Jytte Hjaltested, fv.
flugfreyju, f. 5.5. 1941. Foreldrar
Jytte eru Björn Hjaltested, f. 9. 12.
1905, d. 20.4. 1980, og Grethe
Hjaltested, f. 11.11. 1916. Systkini
Jytte eru Walter kaupmaður, f. 14.3.
Ástkær faðir minn er skyndilega
fallinn frá. Margar minningar
renna í gegnum hugann sem mað-
ur vill varðveita um góðan og hlýj-
an föður. Pabbi þurfti að hafa fyrir
lífinu. Foreldrar hans skildu þegar
hann var ungur og eftir það hafði
faðir hans lítil afskipti af honum.
Tólf ára gamall missti hann móður
sína. Við tóku ár þar sem hann
þurfti að leggja hart að sér. Hann
þurfti að hverfa frá námi í fram-
haldsskóla vegna fjárskorts, en
lærði síðan pípulagningar fyrir til-
stuðlan bræðra sinna. Þrátt fyrir
að vera kominn með fjölskyldu, tvö
börn og lítil fjárráð tók hann þá
ákvörðun að fara til Svíþjóðar í há-
skólanám og lauk hann námi í vél-
tæknifræði með fyrstu einkunn. Að
námi loknu var hann skuldum vaf-
inn en með dugnaði tókst honum
að greiða þær.
Pabbi var heimakær, mikill
lestrarhestur, heimsborgari og fag-
maður í sinni starfsgrein. Hann
var fljótur að grípa lesefni þegar
tækifæri gafst og stríddum við
honum á því að hann læsi prjóna-
uppskriftir ef annað væri ekki í
boði. Þegar hann var fárveikur á
gjörgæslu þá vildi hann fá bókina
sem hann var að lesa á spítalann
og góðan stól til að sitja í.
Ekki er hægt að skilja við pabba
án þess að nefna eldamennskuna
sem hann hafði sérstaka ánægju
af. Hins vegar var ekki hægt að fá
uppskriftir hjá honum þar sem
hann sagðist aldrei nota matarupp-
skriftir.
Eftir að pabbi og Jutta kynntust
höfðu þau tækifæri til að ferðast
víða um heim. Flugfreyjan hún
Jutta mátti hafa sig alla við að
halda aftur af honum við skipu-
lagningu ferða um heiminn. Hann
var alltaf tilbúinn að stökkva upp í
flugvél og ferðast um heiminn til
að kynnast nýjum menningarheim-
um og matargerð. Fyrir nokkrum
vikum sagði hann að núna stæði til
að fara að ferðast fyrir alvöru, því
nú hefðu þau tíma til þess. Minn-
ingarnar um fyrstu ferðir okkar til
New York verða mér ógleyman-
legar þar sem ég fékk kennslu-
stund í hvernig eigi að velja góða
ameríska nautasteik. Einnig er
ferðalagið til Havaí með Juttu og
Bjössa bróður sterkt í minning-
unni, enda mikil ævintýraferð.
Í starfi sínu við hönnun og frá-
gang á teikningum vegna loftræsti-
og pípulagningakerfa var hann fag-
maður. Til að skila góðu verki sat
hann oft klukkustundum saman yf-
ir teikningum þar sem hvert smá-
atriði var vandlega yfirfarið.
Nokkrar af þeim húsbyggingum
sem hann hefur komið að við hönn-
un og voru honum mjög hugleiknar
og talaði hann um þær af stolti, s.s.
Flugstöð Leifs Eiríkssonar, Perl-
una í Öskjuhlíð og Smáralind.
Einnig var Landspítalinn í Foss-
vogi honum kær þar sem hann
hafði unnið sem pípulagningamað-
ur og síðar komið að hönnun og
margvíslegum breytingum á loft-
ræsti- og pípulagnakerfi spítalans.
Hann hélt áfram að vinna vel fram
yfir hefðbundinn eftirlaunaaldur
og fannst honum mikils virði að
Fjarhitun og síðan Verkís hefði
áfram óskað eftir starfskröftum
hans við ýmis verkefni.
Með þessum orðum kveð ég þig,
pabbi, en þín verður sárt saknað,
en minningin um hlýjan og góðan
mann mun lifa með mér.
Haraldur.
Elskulegur tengdafaðir minn
hefur kvatt allt of fljótt. Ég kynnt-
ist Gunnari vorið 1999 þegar við
Bjössi byrjuðum saman. Þegar ég
horfi til baka og rifja upp gamlar
minningar þá hugsa ég fyrst og
fremst um þvílíkt ljúfmenni hann
var. Gunnar var þægilegur og hlýr
í samskiptum og með góða nær-
veru.
Eftir að börn okkar, Grethe
María og Aðalsteinn Karl, fæddust
urðu samskiptin okkar á milli enn
meiri og við kynntumst nánar.
Gunnar og Grethe María urðu
strax afar miklir vinir. Afi Gunni
var alltaf tilbúinn að hjálpa til með
litlu Grethuna okkar, hvort sem
það var að sækja hana í leikskól-
ann, leyfa henni að gista, gefa
henni að borða eða hvað sem var.
Gunnar sýndi Grethe Maríu alltaf
mikla athygli og áhuga enda var
hún ofsalega hrifin af afa sínum.
Endalaust gat hann setið og lesið
bækur fyrir hana, farið út í búð
með henni og keypt uppáhalds-
matinn hennar eða bara leikið við
hana. Grethe María mun sakna afa
síns mikið, henni þótti fátt
skemmtilegra en að vera hjá afa
sínum og ömmu og mun hún án efa
reyna að passa vel upp á ömmu
Jyttu fyrir afa sinn. Einnig voru
þeir Alli litli góðir vinir og áttu
þeir margar góðar stundir saman
þrátt fyrir ungan aldur Alla Kalla.
Gunnar var frábær kokkur og
eldaði hann ýmiss konar rétti sem
urðu síðar uppáhaldsréttir okkar
fjölskyldunnar. Bestu steikur sem
ég hef fengið fékk ég hjá honum
og allir fiskréttirnir voru frábærir.
Sumarið 2008 fórum við saman í
mjög skemmtilegt sumarfrí og
varðveitum við þær minningar vel.
Þar vorum við öll saman, Gunnar,
Jytta, börnin og foreldrar mínir í
Baden Baden í Þýskalandi og átt-
um yndislegar stundir. Þessar sem
og aðrar góðar minningar munum
við varðveita í hjörtum okkar um
ókomna tíð.
Þetta er mikil sorgarstund að
kveðja eins góðan tengdaföður og
afa og Gunnar var. Ég og Grethe
María vonum að við getum veitt
Jyttu og öðrum nákomnum styrk
og hlýju á þessari erfiðisstundu.
Með þessu ljóði langar okkur
Grethu Maríu að kveðja elskulegan
tengdaföður og afa:
Megi gæfan þig geyma,
megi Guð þér færa sigurlag.
Megi sól lýsa þína leið,
megi ljós þitt skína sérhvern dag.
Og bænar bið ég þér,
að ávallt geymi þig Guð í hendi sér.
(Þýð. Bjarni Stefán Konráðsson)
Hildur Sesselja Að-
alsteinsdóttir og Grethe
María Björnsdóttir.
Ég kynntist Gunnari, kærum
tengdaföður mínum, fyrir hátt í 30
árum þegar ég fór að vera með
syni hans, Haraldi. Þá bjó Gunnar
ásamt konu sinni, Jytte Hjaltested,
og syni þeirra, Birni, í Heiðargerði
120 þar sem þau áttu einstaklega
fallegt heimili. Jutta starfaði alla
sína starfsævi sem flugfreyja og
var lífsstíll þeirra hjóna framandi
fyrir mig á þeim tíma. Þau hjón
fóru í tíðar ferðir til útlanda sem
Gunnar skipulagði og fór hann
gjarnan með í „stoppin“ þegar
Jutta var að fljúga. Það var mikið
lagt upp úr mat og drykk og var
Gunnar mikill ástríðukokkur og
hráefnið sem hann notaði var oft
keypt á framandi slóðum. Ég naut
þeirra forréttinda að vera boðið
þangað í mat, en það sem meira
var, þá kenndi hann mér að búa til
nokkra úrvalsrétti, þar á meðal
piparsteikina góðu og humar í
saffransósu.
Gunnar var alltaf með einhverja
ferð á prjónunum og skömmu áður
en hann veiktist var hann að tala
um að næst skyldu þau fara til
Maldív-eyja í Indlandshafi.
Gunnar var mikill bókaunnandi,
var alltaf með bók í hönd; ef ekki
skáldsögu, þá ferðahandbók. Veisl-
urnar í Heiðargerðinu eru líka
minnisstæðar, en Gunnar og Jutta
áttu stóran og traustan vinahóp og
var létt yfir fólki og mikið hlegið.
Það var allt eitthvað svo einfalt í
kringum Gunnar. Áhugamálin voru
bækur, matargerð, ferðalög og
vinnan hans. Starfið veitti honum
mikla ánægju og naut hann þess
að takast á við ný og krefjandi
verkefni. Hann var augljóslega
mikill fagmaður og vel metinn í
starfi og sinnti verkefnum fram á
síðasta dag þó hann ætti fyrir
löngu að vera hættur sökum ald-
urs.
Gunnar var þægilegur maður í
umgengni, léttur í lund og hafði
góða nærveru. Hann var sjálfum
sér nógur og gerði litlar kröfur til
annarra. Mér leið alltaf vel í návist
Gunnars og vil ég nú að leiðarlok-
um þakka fyrir okkar góðu kynni,
hlýjuna og hvatninguna sem ég hef
notið af hans hálfu. Einnig vil ég
þakka honum fyrir að hafa verið
góður afi drengjanna okkar Har-
aldar. Síðastliðið haust skrifaði
sonur okkar viðtalsritgerð við afa
sinn og höfðu þeir báðir gaman af.
Þar kom fram að Gunnar fékk sinn
skammt af erfiðleikum í uppvext-
inum og þurfti að hafa fyrir lífinu.
En hann var þrautseigur og komst
þangað sem hann ætlaði sér, einn-
ig kom fram hvað Gunnar var
hamingjusamur og hann sagði að
heppnin hefði elt sig á röndum
undanfarin ár.
Jutta og Gunnar voru mjög sam-
rýnd hjón og áttu kærleiksríkt
hjónaband til 40 ára. Andlát Gunn-
ars bar brátt að. Hann hafði tveim-
ur vikum fyrir andlátið greinst
með krabbamein í lunga. Meinið
var talið viðráðanlegt og skyldi
fjarlægt með skurðaðgerð. Til þess
kom þó aldrei. Hann var lagður
inn á bráðamóttöku Landspítalans
og lést á gjörgæsludeildinni 10
dögum síðar. Á spítalanum gerðu
læknar og hjúkrunarfólk allt sem í
þeirra valdi stóð og Jutta sat hjá
honum og hlúði að sem og börnin
hans fimm og tengdabörn.
Missir Juttu og söknuður er
mikill nú þegar Gunnar var svo
fyrirvaralítið kallaður á brott. Guð
veiti henni styrk sem og systk-
inunum fimm, tengdamóður,
barnabörnum og ástvinum öllum.
Ingibjörg Gísladóttir.
„Treystir þú þér til að vinna
þetta verkefni?“ spurði ég og
Gunnar svaraði að það væri ekkert
mál. Gunnar lauk við þetta síðasta
verkefni sitt á verkfræðistofunni á
fimmtudegi, sama dag og hann
fékk að heyra þá niðurstöðu úr
sjúkdómsgreiningu að hann væri
með illkynja æxli í lunga. Gunnar
tókst á við þessi tíðindi af æðru-
leysi. Helgin var framundan og
þau Jutta ákváðu að njóta veð-
urblíðunnar í göngutúrum og hug-
leiða framtíðina. Aðfaranótt mánu-
dags ágerðist lungnabólga sem
haldist hafði niðri með lyfjakúr.
Gunnar lagðist inn á spítala og átti
ekki afturkvæmt.
Gunnar vann til síðasta dags.
Síðustu árin, þ.e. síðan hann fyllti
sjöunda áratuginn, var hann laus-
ráðinn en fékk lítinn frið fyrir okk-
ur á verkfræðistofunni, sem sífellt
kölluðum hann til starfa. Gunnar
var laginn við flóknu loftræsikerf-
in. Eitt af þeim er í Leifsstöð, en
þar standa nú yfir endurbætur á
hluta neðri hæðar. Það var ekki á
færi hvers sem er að setja sig inn í
flækjurnar í loftunum þar, en
Gunnar vílaði ekki fyrir sér að tak-
ast á við þær. Hann fann alltaf
bestu lausnina.
Gunnar var síðasti starfsmaður
verkfræðistofunnar sem notaði
teikniborð. Þegar hann byrjaði á
nýju verkefni sat hann og skipu-
lagði í huganum fyrir framan
teikniborðið um stund. Fyrsta
strikið sem kom úr blýantinum
kom á réttan stað á blaðið og síðan
næsta, þar til á endanum var kom-
in flókin kerfismynd af nýju loft-
ræsikerfi. Hann notaði sjaldan
strokleður, eða „undo“ eins og við
hin sem teiknum á tölvur. Eftir
Gunnar liggja verk í stórum og oft
óhefðbundnum byggingum. Færni
hans kom best í ljós í Perlunni þar
sem hann galdraði fram lausnir
sem skila árangri án þess að nokk-
ur verði þeirra var. Ekki er auð-
velt að eiga við mikið sólarálag
annars vegar og útgeislun út í
kaldan himingeiminn á síðkvöldi
hins vegar, undir glerkúpli veit-
ingahússins á 5. hæð. Við Gunnar
sögðum frá hita- og loftræsikerfi
Perlunnar á alþjóðlegri ráðstefnu,
Roomvent, í Álaborg árið 1992. Að
lokinni ráðstefnunni áttum við þess
kost að ferðast um norðurströnd
Jótlands ásamt mökum. Fengum
lánað hús í Hirtshals yfir helgi þar
sem Gunnar hélt okkur veislu,
nautasteik með heimagerðri ber-
naise-sósu. Það var alltaf notalegt
að vera með Gunnari og Juttu og
alltaf stutt í húmorinn, stundum
gráglettinn þegar sá gállinn var á
þeim.
Verk Gunnars eru mun fleiri en í
Perlunni og Leifsstöð, t.d. tókst
hann á við Vetrargarðinn í Smára-
lind og ýmsar verslanir þar. Hann
kom einnig að frágangi á loftræsi-
kerfum í Kringlunni og Ráðhúsi
Reykjavíkur, hannaði loftræsikerfi
í Þjóðmenningarhúsið, Sjávarút-
vegshúsið, Listasafn Reykjavíkur,
íþróttahús, skóla og fleiri stórbygg-
ingar. Gunnar starfaði hjá verk-
fræðistofunni Fjarhitun frá 1964 til
1971 og síðan aftur frá 1986 til
dauðadags, síðustu tvö árin undir
nafni Verkís, sem varð til úr Fjar-
hitun og fjórum öðrum verkfræði-
stofum árið 2008. Ég þakka Gunn-
ari langt, farsælt og skemmtileg
samstarf og ánægulega samfylgd
og votta Juttu og fjölskyldu Gunn-
ars innilega samúð.
Oddur B. Björnsson.
Enn er höggvið stórt skarð í
vinahópinn „Þorrablótshópinn“.
Gunnar lést hinn 14. maí sl.
Hann var sá maður er ekki hefði
viljað neinar lofgreinar en samt er
ekki hægt annað en að minnast
hans með nokkrum orðum.
Ég þekkti ekki Gunnar fyrr en
Jytte, æskuvinkona mín, og hann
fóru að vera saman fyrir rúmlega
40 árum, en Bjössi og hann þekkt-
ust og höfðu brallað margt saman á
árum áður.
Okkur vinkonunum þótti Gunnar
aðeins of gamall fyrir Jytte en að-
eins voru sjö ár á milli.
En Jytte mín, betri lífsförunaut
hefðir þú ekki getað valið þér,
hann var stoð og styrkur fyrir þig
og alla tíð hafið þið verið mjög
samrýnd í einu og öllu.
Í Grænuhlíð var miðstöð „Gleð-
skapar“. Ég hefði aldrei getað talið
upp þau boð sem voru þar fyrir all-
an vinahópinn, það voru allir vel-
komnir, ungir sem gamlir. Og
stundirnar voru ógleymanlegar,
Gunnari þótti gaman að elda og var
frábær kokkur, enda gott fyrir
Jytte er hún kom heim, þreytt eftir
flugið.
Margar ferðir voru farnar sam-
an. Ein ferðin var að þau buðu okk-
ur Bjössa um verslunarmannahelgi
í Húsafell fyrir rétt þremur árum.
Um kvöldið var farið í Borgarnes
að sjá leikþáttinn Skallagrímur og
keyrt var um sveitina, skálað og
haldið heim að sofa. Næsta morgun
vaknaði ég snemma og fór að taka
til, þvo glös og hreinsa. Vöknuðu
nú hjónin í morgunmat, þá fór
Gunnar að leita að heyrnartæki
sínu sem fannst hvergi. Ég spurði
Jytte hvernig það liti út, hún svar-
aði: Það er hart eins og kúla og
húðlitað líkt og tyggjó. Bregður
mér nú því ég hafði hent tyggjói að
ég hélt. Læddist ég því út á pall-
inn, tætti ruslapokann allan og viti
menn, þar var tækið, á meðan voru
allir að leita, ég skolaði tækið og
lét það á borðið, sagði svo; er þetta
það? Já, svöruðu Jytte og Gunnar
samtímis. Ég skil það ekki, ég var
búin að leita þarna, sagði Gunnar.
Ég sagði ekkert. En nú er ég búin
að létta á samvisku minni.
Það sýnir styrk Gunnars að á
gjörgæslunni þar sem hann lá hafði
hann lesið 57 blaðsíður í bók en
það hefur enginn annar sjúklingur
á gjörgæslu gert, sögðu læknarnir.
Jytte mín, þú sagðir um daginn
við mig: „Af hverju gerði Gunnar
mér þetta, hann hafði sagt að við
ættum nokkur góð ár eftir saman?“
Gunnar hefði ekki farið frá þér ef
hann hefði fengið að ráða. En því
miður eru vegir Guðs órannsakan-
legir og margt sem við fáum ekki
skilið.
Sorgin er mikil hjá þér, því á
innan við einu ári hefur þú misst
Eddu, systur þína, Walter, bróður
þinn, og nú Gunnar, en þú þakkar
fyrir að eiga hópinn „Teymið“
börnin, tengdabörnin, barnabörnin
og móður þína.
Ég bið Guð að gefa þér og fjöl-
skyldu þinni styrk á þessum erfiða
tíma.
Við Bjössi kveðjum góðan vin.
Hvíl í friði
Áslaug H. Kjartansson.
Gunnar Geirsson