Morgunblaðið - 25.05.2010, Blaðsíða 22

22 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. MAÍ 2010
✝ Sólveig Sveins-dóttir fæddist í
Ólafsvík 3. júlí 1928.
Hún lést eftir stutta
sjúkrahúsdvöl á
Landspítalanum í
Fossvogi 8. maí 2010.
Sólveig var sjötta
barn hjónanna
Sveins Einarssonar
sjómanns, f. 1892, d.
1967, og Þórheiðar
Einarsdóttur hús-
móður, f. 1892, d.
1964. Sólveig átti 10
systkini og eru fjög-
ur þeirra á lífi. Látin eru auk Sól-
veigar: Einar, Lárus, María, Sig-
urður, Katrín og Sveinbjörn, Á
heimilinu ólst einnig upp frænka
þeirra, Þóra, sem er látin. Eftirlif-
andi systkini Sólveigar eru: El-
inbergur, Sæunn, Jónatan og Guð-
mundur.
Sólveig giftist 25. maí 1958
Braga Björnssyni. Bragi fæddist á
Siglufirði árið 1931, foreldrar
hans voru Björn Björnsson, f.
1903, d. 1988, og Anna Friðleifs-
dóttir, f. 1901, d. 1990. Sólveig og
Bragi eignuðust þrjú börn: a)
Björn, f. 1957, eig-
inkona Elín Heiður
Kristjánsdóttir, f.
1959. Þeirra börn
eru Jóhanna, f. 1982,
Sólveig, f. 1984, eig-
inmaður hennar er
Árni Kristófer, f.
1984, og Valdís
Birna, f. 1998. Barn
Sólveigar og Árna er
Sara Lind, f. 2007. b)
Anna Sigríður, f.
1961, eiginmaður
Ægir Magnússon, f.
1958. Þeirra börn
eru Valur, f. 1984, Bragi, f. 1989,
og Alda, f. 2000. c) Sveinn Heiðar,
f. 1966, eiginkona Svandís Krist-
insdóttir, f. 1966. Þeirra börn eru
Sólveig Huld, f. 1996, og Silja Kar-
en, f. 2003.
Sólveig og Bragi hófu búskap í
Eskihlíð 14a, Reykjavík. Þaðan
fluttu þau árið 1964 að Kirkjuteigi
27, Reykjavík, og árið 1974 fluttu
þau í Vogatungu 12, Kópavogi og
bjuggu þar síðan.
Útför Sólveigar fór fram frá
Digraneskirkju 18. maí 2010 í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Elskuleg tengdamóðir mín Sól-
veig Sveinsdóttir er látin eftir stutta
sjúkrahúslegu.
Ég kynntist Sólveigu og Braga
fyrir tæpum þrjátíu árum, þegar ég
kom inn í fjölskylduna. Alla tíð höf-
um við Sólveig verið góðar vinkonur,
hún var hjartahlý kona, traust með
mikið jafnaðargeð og á hana var allt-
af hægt að treysta. Hún og þau hjón-
in hafa reynst mér mjög vel og það
var ósjaldan að ég leitaði ráða og
hjálpar hjá Sólveigu, tengdamömmu
minni.
Það er mér mjög minnisstætt þeg-
ar ég kom með Sólveigu nöfnu henn-
ar heim af fæðingardeildinni á að-
fangadag fyrir 25 árum, beint í
jólahaldið í Vogatunguna. Gistum við
síðan þar um nóttina. Um nóttina
svaf sú nýfædda lítið og var ég orðin
ansi þreytt og lúin en þá varst það þú
Sólveig sem tókst að þér vaktina
með nöfnu þína sem grét næstum
alla nóttina.
Ég man hvað ég var fegin að fá
smásvefn, því að ég treysti þér full-
komlega fyrir barninu.
Við Sólveig áttum það sameigin-
legt að vera báðar ættaðar að vestan,
hún frá Ólafsvík eins og föðurfólkið
mitt og ég frá Hellissandi. Við töl-
uðum ósjaldan um Ólafsvík og fólkið
okkar þaðan.
Sólveig var mikil hannyrðakona,
hún saumaði og prjónaði margar af-
skaplega fallegar flíkur. Það eru
ekki nema nokkrir mánuðir síðan
hún prjónaði fallega peysu á hana
Söru Lind sem er yngsti fjölskyldu-
meðlimurinn.
Hún hafði þann eiginleika að vera
mjög þolinmóð og sá eiginleiki nýtt-
ist vel í hannyrðunum.
Margar góðar samverustundir
höfum við átt, bæði í Vogatungunni
og svo í sumarbústað þeirra hjóna
uppi við Langá í Borgarfirði. Þar var
þeirra sælureitur í um tuttugu ár.
Sólveig naut sín vel þar og var gróð-
ur- og trjárækt mikið áhugamál
þeirra hjóna. Ég dáðist að samvinnu
þeirra í umhirðu og alúð við gróð-
urræktina og ber umhverfið þar
þess glöggt merki.
Sólveig hafði líka gaman af ferða-
lögum og ferðuðust þau hjónin víða,
fóru yfirleitt til Kanaríeyja á hverju
ári. Hún var félagslynd og hafði
gaman af að fara í leikhús og á tón-
leika. Fórum við saman á skemmti-
lega jólatónleika fyrir síðustu jól.
Velferð fjölskyldunnar skipti hana
alltaf mestu máli, hún spurði ætíð
hvað væri að frétta, hún vildi vita
hvernig aðrir hefðu það, það var
ósjaldan að hún spurði um Jóhönnu,
dóttur okkar, sem hefur búið í Lond-
on undanfarin ár.
Dæturnar elskuðu að koma í
Vogatunguna til ömmu og afa, alltaf
var vel tekið á móti þeim, Sólveig
settist niður með þeim og gaf sér
tíma til að spjalla við þær og fengu
þær stundum að baka með henni.
Fyrir aðeins nokkrum vikum
bakaði Valdís Birna með ömmu
sinni og kom alsæl heim með af-
raksturinn.
Þær segjast hvergi hafa fengið
betri mat en í Tungunni hjá ömmu,
ég fékk uppskriftirnar og reyndi að
líkja eftir matargerðinni en oftast
var maturinn aðeins betri hjá Dísu
ömmu eins og hún var oft kölluð.
Kæra Sólveig, takk fyrir allt sem
þú varst mér og minni fjölskyldu.
Minning um góða komu lifir í hjarta
mínu.
Ég votta Braga og fjölskyldunni
allri mína dýpstu samúð.
Elín.
Heiðarleiki, umhyggja og traust
eru falleg orð. Þau segja svo margt
um hina innri fegurð og eiga einstak-
lega vel við Sólveigu, tengdamóður
mína. Aukinheldur eru það forrétt-
indi að fá að umgangast fólk, þessum
eiginleikum búið. Frægð, frami eða
veraldleg gæði eru léttvæg þegar við
stöndum skapara vorum skil á ögur-
stundu. Þá vega innri gæðin þyngst.
Af þeim hafði Sólveig gnótt, deildi
óspart og uppskeran er góð. Sólveig
fer vel nestuð á nýjar slóðir. Í hinni
nýju vist sé ég fyrir mér himnakór-
inn, undurfagrir tónar hljóma við
undirleik fuglanna. Blómin snúa sér
mót sólu sem tekur þau í fang sér,
árniðurinn tónar leikmyndina. Lind-
in er tær, í henni speglast lífshlaup
konunnar sem ég er að kveðja. Það
er falleg mynd, sem aldrei gleymist.
Ægir Magnússon.
Elsku tengdamamma, ekki bjóst
ég við því að stund þín væri komin
strax. Það eru ekki nema fimm vikur
síðan þú varst með okkur á ferming-
ardaginn hennar alnöfnu þinnar,
Sólveigar, 10. apríl sl. Við vorum svo
glöð að þú skyldir vera með okkur
þennan dag, bæði í athöfninni og svo
í veislunni um kvöldið.Viku síðar
varst þú komin á spítala.
Þegar ég kom inn í fjölskylduna
fyrir u.þ.b. 16 árum var vel tekið á
móti mér í Vogatungu. Þú og Bragi
vilduð allt fyrir mig gera og stundum
leið mér eins og ég væri prinsessa.
Mikið átti ég góða tengdamömmu og
dætur mínar góða ömmu. Þegar
okkur Sveini fæddist okkar fyrsta
barn sem var stúlka vorum við ekki í
nokkrum vafa hvað hún ætti að
heita. Sólveig Sveinsdóttir, nafn sem
ég er stolt af að hafa skírt dóttur
okkar.
Það voru ófá boðin í Vogatungu og
þú varst alltaf boðin og búin til að
passa dætur okkar. Þú varst ekta
amma, góð við barnabörnin og ekki
skemmdi fyrir að þú bjóst til góðan
mat og bakaðir góðar kökur og
snúða. Alltaf var eitthvað gott
heimabakað til þegar við komum í
heimsókn. Ekki má nú gleyma að
minnast á ferðirnar í sumarbústað-
inn ykkar í Borgarfirði. Þar voruð
þið allar helgar á sumrin, og þvílíkur
garður sem þið bjugguð til. Ég dáð-
ist oft að eljusemi ykkar í að búa til
svona flottan garð í sveitinni, blóm
og alls konar tré um alla lóð voru
gróðursett af ykkur. Þarna nutuð þið
ykkar vel.
Elsku tengdamamma, þín verður
sárt saknað í okkar fjölskyldu og það
verður tómlegt að koma í Vogatungu
og í sumarbústaðinn hér eftir. Takk
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
okkur.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum, hugsið ekki um dauðann
með harmi eða ótta. Ég er svo nærri,
að hvert eitt tár ykkar snertir mig og
kvelur, þótt látinn mig haldið. En þeg-
ar þið hlæið og syngið með glöðum
hug, lyftist sál mín upp í mót til ljóss-
ins. Verið glöð og þakklát fyrir allt
sem lífið gefur og ég, þótt látinn sé,
tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran.)
Svandís.
Elsku amma.
Það sem mér dettur einna helst í
hug þegar ég hugsa um þig er
hversu einlæg, skemmtileg og fé-
lagslynd þú varst. Þú gerðir heims-
ins besta mat, þó sérstaklega
grjónagraut og kjöthring sem allir
voru hrifnir af. Það er ekki lengra
síðan en tveir mánuðir síðan við bök-
uðum saman kanilsnúða en síðan
fórst þú allt í einu á spítala og komst
eiginlega ekki heim aftur. Það var
nánast sama hvað maður bað þig um
að gera þú reyndir alltaf að komast
til móts við mig. Einu sinni var ég
hjá þér að kveldi til, pabbi og
mamma voru í leikhúsi, ég vissi ekki
hvað ég átti að gera, klukkan var
orðin tíu að kveldi, þá spurði ég þig
hvort ég mætti baka, þrátt fyrir það
að klukkan væri orðin svona margt
að kveldi, þá gerðir þú það fyrir mig,
svona varst þú. Þú varst heimsins
besta amma, ég á erfitt með að trúa
að þú sért farin frá okkur, undarlegt
að koma til afa núna, og þú ekki á
staðnum, mjög tómlegt. Ég sakna
þín mikið, takk fyrir allt.
Valdís Birna.
Elsku amma, nú er komið að
kveðjustund, þó að sárt sé að kveðja
svona einstaka ömmu eins og þú
varst. Á stundu sem þessari fara all-
ar góðu minningar um huga minn,
allar samverustundirnar sem við
höfum átt saman á heimili þínu og
afa, og líka í hinum glæsilega sum-
arbústað ykkar í Borgarfirði. Einna
fyrsta minning um þig, er þegar ég
var lítil, þegar þú leyfðir mér að
baka með þér, þetta kveikti áhuga
minn á þessari iðju, þó að ég eflaust
nái aldrei sömu tökum á henni og þú
gerðir. Amma var einstök heimilis-
kona, húsmóðir eins og þær gerast
bestar, gerði frábæran mat, mjólk-
urgrautur var hennar sérgrein, sem
enginn gerði betur, kleinur og hinn
víðfrægi kjöthringur sem allir í fjöl-
skyldunni sóttust eftir að komast í,
því enginn náði bragðinu hennar
ömmu.
Þegar ég eignaðist Söru Lind fyrir
þremur árum man ég eftir því að þú
komst í heimsókn til mín á fæðing-
ardeildina, sama dag og sú litla
fæddist, ég var svo ótrúlega stolt að
hafa gert þig að langömmu. Amma
var mikið fyrir börn, barnabörnin
hændust að henni, hún fylgdist vel
með þeim öllum fram á síðasta dag,
spurði um þau öll, meira að segja
þegar hún lá sem veikust á spítalan-
um. Amma var mikil handverks- og
prjónakona, prjónaði flíkur á öll
barnabörnin, prjónaði sjónvarps-
teppi fyrir fullorðna fólkið, svona
mætti lengi telja. Amma hafði gam-
an af að ferðast, bæði innanlands og
erlendis, eina slíka ferð erlendis fór
ég með henni árið 2001 til Spánar
ásamt allri fjölskyldunni, og fyrir
það er ég mjög þakklát. Amma og afi
reistu sér sumarbústað í Borgarfirði
fyrir 20 árum. Þar naut amma sín vel
við gróður- og garðyrkjustörf og var
stolt af því og bauð barnabörnunum
sínum þangað reglulega með sér.
Amma var ótrúlega félagslynd, vildi
hafa alla í fjölskyldunni í kringum
sig, mætti á öll mannamót, jafnvel þó
að heilsan væri ekki alltaf góð. Jafn-
aðargeð ömmu var einstakt, aldrei
man ég eftir að hún hafi skipt skapi,
en hafði sínar meiningar. Amma var
heiðarleg kona, hrekklaus, trúði á
allt hið góða, og gerði aldrei neitt á
hlut neins.
Vil ég að lokum þakka þér fyrir
allt, öll heilræðin sem þú gafst mér,
bið Guð að styrkja afa á þessum erf-
iðu tímum, missir hans er mikill sem
og allra í fjölskyldunni enda stór-
kostleg kona fallin frá.
Sólveig og Sara.
Elsku amma. Það er sárt að þurfa
að kveðja þig, en minningarnar sem
eftir sitja eru þó margar og góðar.
Upp koma í huga minn heimsóknir
til þín og afa í Vogatunguna, svo ekki
sé talað um allar ferðirnar upp í
sumarbústaðinn við Langá, þar sem
þú undir þér einstaklega vel við
garðrækt. Þessar ferðir með ykkur
afa voru eitt af því skemmtilegasta
sem ég gerði sem krakki, það var svo
gaman að vera með ykkur þar sem
þið voruð svo orkumikil og úti allan
daginn í garðinum þar sem ég fékk
að hjálpa til. Þú sást líka alltaf til
þess að enginn væri svangur og
varst alltaf búin að bera fram miklar
kræsingar og þú vissir sko alltaf
hvað var í uppáhaldi. Ég man hvað
þú tókst alltaf vel á móti mér og hvað
mér þótti alltaf notalegt að koma í
heimsókn, enda kom ég alltaf í heim-
sókn til ykkar í Vogatunguna, þegar
ég var hér á landi þau ár sem ég bjó í
London. Þú varst búin að slá upp
veisluborði á skammri stundu, með
hjálp afa. Mér finnst það leitt að hafa
ekki getað heimsótt þig á spítalann,
þegar þú varst þar, talaði við þig í
síma tveim dögum fyrir andlát þitt
og fannst aðdáunarvert hversu hug-
rökk þú varst og með hversu mikilli
ró og yfirvegun þú tókst á veikindum
þínum. Að lokum vil ég þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar sem við
áttum saman, allt sem þú hefur
prjónað á mig og alla þá ást og hlýju
sem þú sýndir mér. Bið Guð að
styrkja afa á þessari stundu, missir
hans er mikill, ekki bara frábær eig-
inkona til 50 ára, heldur jafnframt
besti vinur hans, því þau voru ótrú-
lega samrýnd.
Jóhanna.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
– augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin – amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum)
Með þessu ljóði Jóhannesar úr
Kötlum sendum við systkinin hinstu
kveðju og rifjum upp góðar minn-
ingar úr Vogatungu og Háagerði.
Minning ömmu okkar lifir.
Þín,
Valur, Bragi og Alda.
Elsku amma, mikið er erfitt að
eiga aldrei eftir að hitta þig aftur.
Ég mun sakna þín mjög mikið. Þú
hefur alltaf verið mér svo góð og
þegar ég rifja upp minningar um þig
brosi ég því að þær eru svo góðar.
Ég var mikið hjá ykkur afa þegar
ég var lítil og leið mér alltaf vel hjá
ykkur.
Mikið er ég glöð að hafa haft þig
hjá mér á fermingardeginum mínum
fyrir rúmum fimm vikum.
Ég mun aldrei gleyma þér, elsku
amma mín, og mun alltaf geyma þig í
hjarta mínu.
Ég er stolt af að vera skírð í höfuð
á þér, elsku amma mín.
Þín
Sólveig Huld Sveinsdóttir.
Elsku amma, mér finnst leiðinlegt
að þú sért farin frá okkur. Mér
fannst gott að koma til þín, þú eld-
aðir svo góðan mat og bakaðir svo
gott með kaffinu. Elsku amma, þú
varst alltaf svo góð við mig og ég á
eftir að muna eftir þeim stundum
okkar saman.
Ég á eftir að sakna þín og ég skal
vera góð við afa.
Þín
Silja Karen Sveinsdóttir.
Hér hvílir væn og göfug grein
af gömlum, sterkum hlyni;
hún lokaði augum hugarhrein
með hvarm mót sólar skini.
Hún dæmdi ei hart, hún vildi vel,
í vinskap, ætt og kynning.
Hún bar það hlýja holla þel,
sem hverfur ekki úr minning.
(Einar Ben.)
Þessi mannlýsing skáldsins á vel
við Sólveigu systur mína en margs
er að minnast við fráfall hennar.
Sólveig ólst upp í Ólafsvík á
krepputímum fjórða áratugar síð-
ustu aldar í 11 systkina hópi auk
einnar fóstursystur, náfrænku okk-
ar. Faðir okkar og allir synirnir sjö
stunduðu sjómennsku meira og
minna framan af ævi og margt var
því að starfa á stóru heimili. Sólveig
var í miðri aldursröð og ég næst á
eftir henni. Við urðum því að sinna
með móður okkar og Maríu elstu
systurinni þessu stóra heimili, sinna
þjónustu við eldri bræðurna og gæta
yngri barnanna eftir því sem kraftar
leyfðu. En oft var þröngt setinn
bekkurinn í Miðbæ, æskuheimili
okkar, í einni baðstofu og eldhúsi og
farið að fækka í heimili er fjölskyld-
an flutti loks í nýtt og stórt hús um
það leyti er Sólveig flutti að heiman.
Við vorum því ekki aðeins systur
heldur einnig nánir starfsfélagar frá
barnsaldri. Sólveig var þó tveimur
árum eldri og hafði því forustu á
okkar starfsvettvangi. Hún var alltaf
svo heil og sönn í öllu sem hún tók
sér fyrir hendur og mér því fyrir-
mynd.
En þegar stund var milli stríða
nutum við okkar í hinum ýmsu leikj-
um sem börn stunduðu í Ólafsvík á
þeim tíma, fórum á skauta inn á Vað-
al og renndum okkur á sleðum í snjó-
brekkunum og á sumrin var farið í
berjamó upp í Krókabrekkur. Á
unglingsárum réðum við okkur til
sumarstarfa á Hótel Valhöll á Þing-
völlum og áttum þar saman yndis-
legt sumar. Síðar á unglingsárunum
fórum við saman til verksmiðju-
starfa í Reykjavík og þannig lágu
leiðir okkar meira og minna saman
allt til þess er við stofnuðum eigin
heimili.
Og árin liðu. Sólveig hafði kynnst
tilvonandi eiginmanni sínum, Braga
Börnssyni, um miðjan 6. áratuginn
og stofnuðu þau þá sitt eigið heimili í
Reykjavík. Skömmu síðar flutti ég
og fjölskylda mín einnig á höfuð-
borgarsvæðið og stutt var á milli
heimila okkar er börnin voru að alast
upp og náinn samgangur auk þess
sem við áttum báðar sumarbústaði í
lítilli fjarlægð. Og enn var það sam-
eiginlegt að báðar eignuðumst við
tvo syni og eina dóttur.
Sólveig og Bragi fóru oft í ferðalög
til sólarstranda og þar lágu leiðir
okkar oft saman. – Síðustu árin vor-
um við búsettar í Kópavogi í göngu-
færi hvor frá annarri og nutum sam-
verustundanna á efri árum allt til
síðasta dags hennar.
Síðustu mánuðirnir í lífi Sólveigar
voru henni erfiðir vegna sjúkleika
sem seint ætlaði að greinast. En
Bragi eiginmaður hennar var vakinn
og sofinn að annast hana og börnin
stóðu þétt að baki hennar í því veik-
indastríði.
Systur mína kveð ég með miklum
söknuði og samúð mín er með eig-
inmanni hennar og fjölskyldunni.
Hvíl í friði og hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Sæunn.
Sólveig Sveinsdóttir