Morgunblaðið - 25.05.2010, Blaðsíða 21

Minningar 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. MAÍ 2010
✝ Ingunn Árnadótt-ir fæddist 19.
mars 1922 í Hólkoti á
Reykjaströnd, Skaga-
firði. Hún lést þriðju-
daginn 11. maí á
Landspítalanum.
Foreldrar hennar
voru Árni Þorvalds-
son f. 1891, d. 1965
og Sigurbjörg Hálf-
danardóttir f. 1899, d.
1967. Systkini Ing-
unnar eru Einar Jón
Kristinn f. 1923, d.
1962, Guðrún Mar-
grét f. 1926, Kristín Ásta f. 1931
og Erla Hulda f. 1934. Ingunn
giftist árið 1947 Sverri Finn-
bogasyni rafvirkja, f. 1920, d.
2001.
Dætur þeirra eru: 1) Gunnvör
f. 1948, gift Grétari Sigurgeirs-
syni f. 1947, börn: Sverrir f. 1979
og Ingunn f. 1983, 2) Sigurbjörg
Jóna f. 1958, gift
Árna Baldurssyni f.
1947, dætur: Ing-
unn f. 1990 og Vil-
borg f. 1992, 3)
Arndís Inga f.
1959, gift Jóhann-
esi Þórðarsyni f.
1957, börn: Arnar
Ingi Jónsson f.
1979, kvæntur Mar-
gréti Jónsdóttur f.
1979, barn þeirra
Huginn f. 2007,
Una f. 1987 og
Dagur f. 1992. Ing-
unn lauk kennaraprófi frá Kenn-
araskóla Íslands árið 1946 og
kenndi við Skóla Ísaks Jónssonar
1946-1956 og svo aftur frá 1965
þar til hún lét af störfum vegna
aldurs.
Útför Ingunnar fer fram frá
Neskirkju 25. maí 2010 og hefst
athöfnin kl. 13.
Elsku amma er dáin. Öll eigum
við barnabörnin yndislegar minn-
ingar um hana og allt það sem hún
hefur kennt okkur. Hún var barna-
skólakennari og tók vinnuna iðulega
með sér heim. Við fengum að njóta
góðs af þessu enda flugu stjörnu-
stimplarnir vítt og breitt um heim-
ilið þegar við vorum á staðnum.
Amma hafði mikinn metnað fyrir
því að við kynntumst æðri listum og
vísindum; að yrkja, föndra, rita
skrautskrift og spila lönguvitleysu.
Hún var hæfileikarík á mörgum
sviðum en eitt þeirra bar þó af.
Amma var sannkölluð prjónavél og
réð hreinlega ekki við afköstin. Eitt
okkar átti m.a.s. við það vandamál
að stríða um nokkurt skeið að eng-
inn póstur komst fyrir í pósthólfinu.
Hólfið var sneisafullt alla daga af
nýjum, glóðvolgum prjónaflíkum
handa barnabarnabarninu.
Svo var hún rosalega öflugur
bakari. Hún stóð löngum stundum
við pönnukökubakstur en aldrei
sást neinn árangur því við átum
heitar pönnsurnar jafnóðum. Erf-
iðara þótti okkur að næla í kleinur
úr djúpsteikingarpottinum hennar.
Amma fór ófáar ferðir út á Sel-
tjarnarnes að heimsækja stórvin
sinn, svaninn. Þau voru miklir mát-
ar en svo eignaðist svanurinn fjöl-
skyldu. Okkur er minnisstætt þegar
amma hitti þessa nýju fjölskyldu
svansins fyrst og svanurinn hvæsti
á hana. Amma stórmóðgaðist en
mætti aftur til leiks með liðsauka,
okkur barnabörnin, og ógnvænlegt
magn skotfæra – brauð. Þannig
náði hún að vinna traust heillar
svanafjölskyldu.
Síðustu árin bjó amma á Afla-
grandanum þar sem hún undi sér
vel. Þaðan hafði hún mikið útsýni,
sá til hvorki meira né minna en sjö
kirkna. Að auki átti hún öflugan
sjónauka og með honum gat hún
fylgst náið með ferðum barna sinna
og barnabarna í nágrenninu.
Amma var algjör sáttasemjari og
sá alltaf eitthvað gott í öllu og öll-
um. Hún var gjafmild og umhyggju-
söm og það var alltaf gaman að
koma í heimsókn til hennar. Hún
þreyttist aldrei á að segja okkur
sögur af ævintýrum, hestum, huldu-
fólki og landnámi. Sögur úr Skaga-
firðinum, fallegasta firði heims, þar
sem hún ólst upp. Við eigum eftir að
sakna hennar mikið en minnumst
hennar með gleði í hjarta.
Saknaðarkveðja.
Barnabörnin,
Sverrir, Arnar, Ingunn, Una,
Ingunn, Dagur og Vilborg.
Móðursystir okkar, Ingunn Árna-
dóttir, er látin. Hjá okkur systk-
inunum gekk hún ávallt undir nafn-
inu Inda. Þær systur, Inda, Nunna
og Erla voru afar samrýmdar, hitt-
ust reglulega og fóru í ferðalög
saman. Inda frænka lagði ríka rækt
við fjölskyldu sína og var það okkur
mikil ánægja að hún skyldi alltaf
muna eftir afmælis- og öðrum
merkisdögum í lífi okkar og lagði
sig fram við að halda nánum
tengslum við fjölskyldur okkar.
Hún átti oft auðvelt með að sjá léttu
hliðina á lífinu og tilverunni og hafði
gott skopskyn.
Inda kenndi til fjölda ára við Ís-
aksskóla, þar sem við systkinin og
sum barna okkar gengu. Inda var
vinsæll kennari og naut virðingar
samstarfsmanna sinna vegna sinna
kosta, trausts og persónuleika. Hún
naut augljóslega barnakennslunnar
og deildi gjarnan ánægju sinni af
nemendum og skólastarfi með okk-
ur hinum í fjölskyldunni. Án efa
minnast margir nemendur Indu af
hlýhug.
Inda frænka hafði alltaf mikla
ánægju af lestri, sér í lagi ljóðabók-
um, ævisögum og skáldsögum. Eitt
af þeim ljóðum sem eru einkenn-
andi fyrir Indu og fjölmörg börn
hafa lært undir hennar handleiðslu
er okkur minnisstætt þegar við
hugsum um frænku okkar.
Það er leikur að læra,
leikur sá er mér kær,
að vita meira og meira,
meira í dag en í gær.
Bjallan hringir við höldum,
heim úr skólanum glöð,
prúð og frjálsleg í fasi,
fram nú allir í röð.
(Höf.: Guðjón Guðjónsson.)
Við kveðjum Indu frænku með
kæru þakklæti og sendum fjöl-
skyldu hennar innilegar samúðar-
kveðjur.
Sólveig og Hannes.
Nú er komið að kveðjustund. Ég
kynntist Ingunni þegar ég kom
fyrst á Grandaveginn sex ára göm-
ul. Ég var svo lánsöm að við Sibba
urðum vinkonur á okkar fyrstu
skóladögunum og gengum síðan
menntaveginn saman til tvítugs.
Það var ljúft að koma á heimili
Ingunnar og Sverris, mér var æv-
inlega tekið með mikilli hlýju. Ekki
var amalegt að koma til hennar
svangur eftir skólann því ýmislegt
var til á þeim bæ og alltaf eitthvað
heimabakað. Þar var alltaf fínt og
fágað enda var Ingunni umhugað
um að hafa fallegt í kringum sig.
Allt lék í höndum hennar og það
sem hún gerði var gert af mikilli
vandvirkni og natni.
Ingunn hafði sterkar skoðanir,
ríka réttlætiskennd og var vel að
sér um menn og málefni. Það var
gaman að spjalla við hana og stutt í
dillandi hláturinn því hún átti auð-
velt með að sjá spaugilegar hliðar
tilverunnar.
Dætur mínar eru lánsamar að
hafa líka notið samverustunda með
þessari góðu konu. Ingunn kom alla
tíð til okkar á aðfangadag með
glaðning frá jólasveininum sem hún
hitti af tilviljun á Hringbrautinni,
þessu fylgdi mikil dulúð. Þetta er
ein af minningum þeirra sem ekki
gleymist. Ingunn var þeim kær.
Ingunni var hjartansmál að halda
reisn sinni til hinsta dags. Við átt-
um saman ljúfa stund fyrir stuttu
og mig grunaði ekki að kveðju-
stundin væri nærri.
Það var lán og gleði fyrir mig og
mína að eiga samleið með Ingunni
og fjölskyldu hennar.
Hafi hún þökk fyrir.
Helga Rúna Gústafsdóttir.
Gullbúinn himinvagn kvöldsins
er horfinn við eyjar í þögul grunn.
Fjörðurinn lognblár og landið
lögzt til værðar með munn við munn.
Hestar að nasla á votum völlum.
Vinnulúnir menn
sofa í ró, fá heilnæma hvíld
undir herðabreiðum fjöllum.
(Hannes Pétursson.)
Það kom gleðiglampi yfir frítt
andlitið hennar Ingunnar þegar
heimasveitina bar upp í umræðum.
Reykjaströndin, Skagafjörðurinn,
Tindastóll, Drangey. Reiðtúrar á
uppáhaldshestinum Draumi um
sveitina og kaupstaðarferðirnar yfir
Gönguskarðsána. Heimasveit sinni
unni hún heitt og talaði af mikilli
virðingu um sveitunga sína og nátt-
úruna sem var henni kær. Hún
kunni ótal sögur sem tengdust stað-
háttum og umhverfinu, skemmtileg-
ar sögur af óskasteinum og furðu-
verum. Hún var næm á umhverfi
sitt og gerði kröfu til þess að gengið
væri um landið af virðingu.
Ferðalag um Skagafjörðinn með
Ingunni sem leiðsögumann er
ógleymanlegt. Allir hólar, allir læk-
ir og ár, ströndin og fjöllin tengdust
einhverjum ævintýrum og sögum.
Altarisbríkin í Hóladómkirkju fékk
sérstaka merkingu þegar hún sagði
frá stuðningi skagfirskra kvenna
við endurgerð hennar. Frásögnin
lýsti virðingu hennar fyrir því sem
vel er gert og vandað og óbilandi
elju við að hlúa að því og vernda. 1.
maí kaffisölurnar hjá skagfirsku
kvennadeildinni fengu nýja merk-
ingu.
Það kom gleðiglampi yfir frítt
andlitið þegar hún ræddi um sam-
starfsfólk sitt, jafnt nemendur sem
kennara, í Ísaksskóla. Hún tilheyrði
stórri kynslóð og hóp Íslendinga
sem flutti úr sveitinni í höfuðborg-
ina. Hún var einbeitt og með skýran
vilja til þess að verða kennari. Eftir
nám í Kennaraskólanum hófst náið
samstarf með frumkvöðlinum Ísaki
Jónssyni, en Ísaksskóli var starfs-
vettvangur hennar í áratugi. Hún
var alltaf sannfærð um að krakkar á
aldrinum 5 til 10 ára væru eins og
ryksugur á fróðleik ef þeim væri
sinnt á réttan hátt. Hún kunni þá
list og beitti henni óspart. Þess
fengu barnabörnin að njóta í ríkum
mæli.
Það kom gleðiglampi yfir frítt
andlitið þegar hún hitti barnabörnin
og samgladdist með þeim vegna
mismunandi áfanga í lífi þeirra.
Hún studdi þau og hjálpaði þeim í
öllum þeirra lífsþrautum. Það voru
forréttindi að fá að hafa hana í ná-
grenninu. Göngutúrar og kaffiheim-
sóknir hennar voru hluti af tilver-
unni hjá fjölskyldunni. Það var
endalaust hægt að ræða við hana
um kveðskap. Sjálf setti hún saman
vísur, og oftast fylgdi ein hjartnæm
í afmæliskortinu til nánustu ætt-
ingja.
Það var alltaf alvarlegur undir-
tónn þegar rætt var um spíritisma
og drauma. Hún hafði mikinn áhuga
á þessum málefnum og talaði af
miklu umburðarlyndi um þau rit og
það fólk sem hún þekkti í þessum
fræðum. Umhyggja hennar fyrir
samferðarfólki var mikil og hún jós
ætíð af gnægtabrunni þegar kom að
því að styðja fólk í mótlæti vegna
veikinda eða annarra erfiðleika.
Henni var eðlislægt að þykja vænt
um allt sem lifir, og við nutum þess.
Blessuð sé minning Ingunnar
Árnadóttur.
Jóhannes Þórðarson.
Látin er Ingunn Árnadóttir,
mætur samkennari okkar um ára-
tuga skeið. Ingunn kenndi við Skóla
Ísaks Jónssonar árin 1946-1956.
Hún tók sér hlé en kom aftur að
skólanum um miðjan sjöunda ára-
tuginn. Þá tók hún fljótlega sæti í
skólanefnd og sat í henni þegar ný-
bygging skólans var reist á árunum
1989-91. Hún var afar samvisku-
samur og vandvirkur kennari og
traustur vinur.
Ingunn var góðum gáfum gædd,
hagmælt, söngvin og mikill fagur-
keri. Hópur eldri kennara skólans
hefur haft þann sið í nokkur und-
anfarin ár að hittast á kaffihúsi í
byrjun hvers mánaðar og gleðjast
saman. Þremur dögum fyrir andlát
Ingunnar hittist hópurinn og þar
birtist Ingunn sem við höfðum ekki
séð alllengi, glöð og glæsileg að
vanda. Þegar við kveðjum Ingunni
vinkonu okkar að leiðarlokum er
okkur efst í huga innilegt þakklæti
fyrir þessar síðustu samverustund-
ir.
F.h. samkennara frá gömlum
dög-
um við Skóla Ísaks Jónssonar,
Þórey Kolbeins.
Aðeins nokkrar vikur eru síðan
við Ingunn hittumst. Þá hafði ég
ekki séð hana í nokkurn tíma. Ég
undraðist hvað hún var hress bæði
andlega og líkamlega og þegar við
kvöddumst snaraðist hún út í bílinn
sinn og ók af stað eins og ekkert
væri sjálfsagðara. Ég hugsaði sem
svo að þessi kona ætlaði ekki að láta
undan fyrir Elli kerlingu fyrr en í
fulla hnefana. Ekki hvarflaði að mér
þá að fáum vikum síðar yrði hún öll.
En lífið er óútreiknanlegt og enginn
veit hver er næstur.
Ég var svo lánsöm að starfa með
Ingunni í mörg ár og kynnast
mannkostum hennar. Hún var ein-
staklega heilsteypt kona með skýra
hugsun og þegar hún lagði eitthvað
til málanna eða lét skoðun sína í ljós
var hlustað. Hennar álit hafði vægi.
Ingunn kenndi við Skóla Ísaks
Jónssonar og naut mikillar virðing-
ar jafnt nemenda sem foreldra
þeirra og samkennara. Hún var
metnaðarfull fyrir hönd nemenda
sinna og sparaði sig hvergi þegar
um vellíðan þeirra og árangur var
að ræða. Þeir eru ófáir nemend-
urnir sem hún hefur leitt fyrstu
sporin á menntaveginum. Ingunn
var líka metnaðarfull fyrir hönd
skólans. Hún vissi sem var að vegur
hans stóð og féll með því starfi sem
þar var unnið og hún lét ekki sitt
eftir liggja. Þegar ég réðist til
kennslu við skólann, nýútskrifaður
kennari, var þar fyrir einvala lið
kennara sem margir höfðu starfað
undir stjórn Ísaks Jónssonar. Það
var lærdómsríkt að kynnast þessu
fólki og sjá hvernig það vann. Mér
var tekið af stakri hlýju og velvilja
jafnt af skólastjóra sem kennurum.
Mér er minnisstætt þegar Ing-
unn kom eitt sinn til mín til að leita
álits hjá mér varðandi ákveðið efni í
stærðfræði. Þessi vandaði og
reyndi kennari setti sig ekki á háan
hest gagnvart nýliðanum heldur lét
mig finna með þessu að hún liti á
mig sem jafningja og bæri fullt
traust til mín. Það var örvandi að
finna traustið frá þessum virta
kennara. Þetta litla dæmi lýsir Ing-
unni. Hún hafði trú á fólki og lét
það finna það. Við áttum margar
góðar og gefandi samræðustundir
eftir þetta sem ég met mikils. Ég er
þakklát fyrir að hafa átt samleið
með þessari mætu konu árin okkar
í Ísaksskóla. Dætrum hennar og
öðrum aðstandendum votta ég sam-
úð mín.
Sólveig Karvelsdóttir.
Ingunn Árnadóttir
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
RAKEL JÓNSDÓTTIR
frá Ásbyrgi,
Djúpavogi,
síðast til heimilis á dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi,
lést mánudaginn 17. maí.
Útförin fer fram frá Akraneskirkju föstudaginn 28. maí kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim sem vilja minnast
hennar er bent á dvalarheimilið Höfða.
Björn Gústafsson,
Hilmar Björnsson, Hanna Rúna Jóhannsdóttir,
Lea H. Björnsdóttir, Aðalsteinn Sigurgeirsson,
Jón Valdimar Björnsson, Selma Guðmundsdóttir,
Sigrún Björnsdóttir, Júlíus Ólafsson,
Hreinn Björnsson, Ingibjörg J. Ingólfsdóttir,
Hlíf Björnsdóttir, Magnús F. Ingólfsson
og fjölskyldur.
✝
Bróðir minn, vinur og frændi,
SIGURÐUR GÍSLASON,
Hrafnistu, Reykjavík,
áður til heimilis í Bakkagerði 14,
lést laugardaginn 22. maí.
Guðmundur B. Gíslason,
Eygló Ragnarsdóttir,
Ágúst Ingi Jónsson
og aðrir aðstandendur