Morgunblaðið - 25.05.2010, Blaðsíða 24

24 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. MAÍ 2010
Ferðafélagið Úti-
vist var stofnað 23.
mars 1975 og er því
35 ára á þessu ári.
Hópurinn sem stofn-
aði félagið klauf sig út
úr Ferðafélagi Ís-
lands og þeir þrír sem
völdust til forystu voru miklir bar-
áttujaxlar. Þór Jóhannesson var
kosinn fyrsti formaður Útivistar og
var það góður kostur, því hinir
tveir voru nokkru fyrirferðarmeiri,
en Þór hafði þá ró og festu sem til
þurfti til að stjórna hópnum og var
við stjórnvölinn næstu ellefu árin
eða til ársins 1986. Fljótlega var
farið að huga að skálabyggingu fyr-
ir félagið og mestur áhugi fé-
lagsmanna var á Þórsmerkursvæð-
inu. Eftir nokkurt þvarg varðandi
staðsetningu skálans fékkst leyfi
hjá Skógrækt ríkisins að byggja á
Goðalandi, í Básum undir Bólfelli.
Það lá beint við, að Þór Jóhann-
esson yrði byggingastjóri, og hann
fékk með sér nokkra valinkunna
menn sér til aðstoðar. Árið 1980 var
hafist handa við að byggja stóra
skálann og síðan fylgdu á eftir
snyrtihús með geymslu, eldhús sem
byggt var við stóra skálann og síð-
Þór Jóhannsson
✝ Þór Jóhannssonfæddist 31. janúar
1925 á Siglufirði.
Hann lést 3. maí sl.
Þór var jarðsung-
inn frá Áskirkju 10.
maí 2010.
an litli skálinn með
íbúð fyrir skálaverði.
Allt var unnið í sjálf-
boðavinnu og hópur-
inn sem stóð að þess-
um byggingum var
ótrúlega tryggur.
Menn mættu helgi
eftir helgi með hamar
og sög, lögðu jafnvel
eitthvað á borð með
sér og allt andrúms-
loft í þessum ferðum
var einstaklega gott,
þótt vinnuharka væri
þó nokkur og vinnu-
dagurinn langur. Þór sá svo um að
eftir langan vinnudag fengju menn
smáhressingu áður en gengið var
til náða og strangar reglur voru um
að allir skyldu komnir í ból um mið-
nætti. Margs er að minnast frá
þessum tíma og góðar minningar
tekur enginn frá okkur.
Þór var hægur maður en mjög
fylginn sér og enginn fór með hann
þangað sem hann ekki ætlaði sér.
Hann gat verið örlítið stríðinn, en
alltaf var stutt í glettnina og góð-
legt brosið. Það var mikill fengur
fyrir ferðafélagið Útivist að fá að
njóta krafta hans á þessum tíma og
nú þegar leiðir skilur er þakklæti
og virðing efst í huga. Fjölskyldu
hans sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Ferðafélagsins Úti-
vistar,
Lovísa Christiansen,
fyrrv. formaður.
✝
Móðir mín, tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR DAVÍÐSDÓTTIR,
Engjaseli 65,
Reykjavík,
lést sunnudaginn 16. maí.
Útför hennar fer fram frá Seljakirkju fimmtudaginn
27. maí kl. 15.00.
Runólfur Runólfsson, Gerður H. Hafsteinsdóttir,
Sigríður Hafdís Runólfsdóttir, Ólafur Tryggvi Sigurðsson,
Davíð Arnar Runólfsson, Jamilla Johnston,
Atli Freyr Runólfsson
og langömmubörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
RAGNAR BENEDIKT MAGNÚSSON,
Ljósheimum 2,
áður Blesugróf 12,
sem andaðist laugardaginn 15. maí, verður
jarðsunginn frá Bústaðakirkju fimmtudaginn
27. maí kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Þroskahjálp.
Vilborg M. Jóhannsdóttir,
Stefanía E. Ragnarsdóttir,
Una Eyrún Ragnarsdóttir, Rafn Einarsson,
Vignir Ragnarsson, Hildur Daníelsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
HALLDÓRA GUÐBJÖRG OTTÓSDÓTTIR,
Suðurgötu 17,
Sandgerði,
verður jarðsungin frá Safnaðarheimilinu í
Sandgerði miðvikudaginn 26. maí kl. 14.00.
Kolbrún Kristinsdóttir, Einar Sigurður Sveinsson,
Hörður Bergmann Kristinsson, Vilborg Einarsdóttir,
Birgir Kristinsson, María Björnsdóttir,
Gunnar Ingi Kristinsson, Lísbet Hjálmarsdóttir,
Hafdís Kristinsdóttir, Sigtryggur Pálsson,
Hjördís Kristinsdóttir,
Erla Sólveig Kristinsdóttir, Helgi Viðar Björnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elsku hjartans Óli
Svanur. Það er erfið
ganga að fylgja þér
hinsta spölinn, ég veit þó, elsku vin-
ur minn, að núna líður þér betur.
Mig langar bara að þakka þér fyrir
faðmlögin og hlýhuginn í gegnum
árin.
Eftir að leiðir ykkar Doddu
skildu hittumst við sjaldnar en
ávallt þegar við hittumst tókstu á
móti mér með hlýjan faðm og koss
á kinn.
Þegar ég var lítil stelpa fannst
mér þú vera besti kall í heimi, þeg-
ar ég varð stór stelpa fannst mér
þú vera besti kall í heimi og þegar
ég verð gömul stelpa, verður þú
ennþá besti kall í heimi. Litla Birt-
an þín Dís fær að heyra sögur af
afa Óla Svan, besta kalli í heimi.
Sofðu rótt.
Nú kveð ég um sinn
og skil við svo ótalmargt
og mér þykir það leitt
að ég fæ engu breytt.
Og nú er ég fer
ég bið, ei gráttu mig
tak góðu stundirnar
er okkur auðnaðist hér.
Ég vera skal nær
mun geymast í hjarta þér
og hvert sem sál mín fer
þar eflaust frið nú ég finn.
Gráttu ei,
brostu breytt.
Gráttu ei,
ég bið um það eitt
bið fyrir mér,
já, bið fyrir sjálfum þér,
en grát ei örlög mín.
Ég mun sakna þín.
Um annað ég bið
Guð geym þú börnin mín,
og þau muni leita þín
þá hlýt ég eilífan frið.
Nú kveð ég um sinn
og skil við svo ótalmargt,
og mér þykir það leitt
að ég fæ engu breytt.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir.)
Elzku amma Bogga, Alda, Ævar
Þór minn, Baddý, Birta Dís, aðrir
ættingjar & vinir.Ég votta ykkur
mínar innilegustu samúðarkveðjur,
megi algóður Guð styrkja ykkur á
þessum erfiðu tímum. Óli Svanur
horfir að ofan og vakir yfir ykkur.
Kær kveðja,
Guðný Þóra Guðmundsdóttir.
Fallinn er frá langt um aldur
fram góður vinur okkar, Ólafur
Svanur frá Bolungarvík. Við hjónin
kynntumst Óla og Öldu, konu hans,
fyrir örfáum árum er Baddý, dóttir
okkar, og Ævar, sonur Óla, rugluðu
saman reytum,
Óli var ófeimin og opin persóna
átti auðvelt með að kynnast fólki.
Hann var því ekkert að bíða með að
hafa samband við okkur, tilvonandi
tengdaforeldra einkasonar síns.
Hann lét það ekkert vefjast fyrir
sér þó að hann þekkti ekkert til
okkar, enda við búsett á Selfossi og
hann í Bolungarvík. Hann bara
dreif í því að heilsa upp á okkur
fljótlega eftir að Baddý og Ævar
voru komin í samband og strax
myndaðist góð vinátta milli okkar.
Við kynntumst því strax að Óli
var einstaklega ljúfur en jafnframt
hress, kátur og skemmtilegur mað-
ur og við fyrstu kynni var eins og
Ólafur Svanur
Gestsson
✝ Ólafur SvanurGestsson fæddist í
Bolungarvík 27. nóv-
ember 1951. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í Kópa-
vogi 3. maí síðastlið-
inn.
Útför hans fór fram
frá Hólskirkju í Bol-
ungarvík 15. maí
2010.
við hefðum þekkst
alla tíð.
Á þeim fáu árum,
sem liðin eru frá
fyrstu kynnum, höf-
um við átt margar
yndislegar stundir
saman. Flestar hér á
Suðurlandinu þar sem
Óli og Alda voru dug-
leg að skreppa suður
um heiðar, frá Bol-
ungarvík þar sem þau
bjuggu.
Óli var fæddur og
uppalinn í Bolungar-
víkinni en hafði um tíma búið í Eyj-
um þar sem hann stundað nám við
Stýrimannaskólann.
Alda átti einnig rætur að rekja til
Eyja þannig að öll áttum við teng-
ingu til Eyja. Það var því fljótlega
ákveðið að við skyldum skreppa á
goslokahátið og taka eina létta
gleðihelgi saman í Vestmannaeyj-
um.
Þessi ferð okkar til Eyja er
ógleymanleg. Eyjarnar skörtuðu
sínu fegursta. Yndislegt veður var
alla helgina, sumarbjört nóttin lék
við okkur og Óli naut þess að hitta
gamla kunningja og njóta gleðinn-
ar.
Við áttum einnig saman frábæra
helgi síðasta sumar er þau hjónin
buðu okkur að dvelja með þeim í
sumarbústað í Skorradal. Þar var
saunabaðið óspart notað, grillað og
bleytt í færi, þótt fiskurinn væri
tregur að gefa sig til.
Árið 2008 kom svo í heiminn lítil
ömmu og afastelpa, Birta Dís, sem
hefur verið augasteinn okkar allra.
Óli var duglegur að fylgjast með
uppvexti afastelpunnar, þótt hann
væri í Bolungarvík en litla skottan
á Selfossi. Hann fékk þó ekki að
njóta hennar lengi og náði ekki að
upplifa tveggja ára afmæli hennar
sem verður 11. júlí nk.
Það dimmdi yfir hjá okkur öllum
sl. haust þegar Óli greindist með ill-
vígan sjúkdóm, sem nú hefur lagt
hann að velli. Á aðeins öráum mán-
uðum náði meinið að sigra hraust-
mennið Óla. Það er erfitt að að
þurfa að sætta sig við það þegar
fólk í blóma lífsins er kallað á brott
en það þýðir ekki að deila við þann
sem öllu ræður. Hann hefur kallað
Óla til annarra starfa á æðra til-
verustigi og víst er að það verður
ekki lognmolla í kringum hann þar
frekar en hér.
Við sjáum á eftir góðum vini og
kveðjum hann með söknuði.
Hvíl þú í friði, kæri vinur.
Erla og Kristinn.
Appelsínugul klofstígvél, köflótt
skyrta með Winston-pakka í brjóst-
vasanum og axlasítt ljóst hár er
mín fyrsta minning um elskulega
bróður minn, Óla Svan.
Stærsti og flottasti maðurinn í
heiminum sem allt gat og kunni,
átti Bítlaplötur, söng á útlensku,
keyrði bíl og það sem meira var
hann hafði lent í árekstri.
Óli var þessi maður sem er ekki
annað hægt en að þykja óumræði-
lega vænt um. Hlýr faðmur hans
sem tók á móti manni í Ljósaland-
inu og öll sú umhyggja sem hann
bar fyrir sínu fólki og samferða-
mönnum. Alltaf þegar hann hringdi
til að heyra hvernig fjölskyldan
hefði það var spurt um alla fjöl-
skyldumeðlimi og enginn skilinn út-
undan.
Óli hafði mikla þolinmæði og um-
burðarlyndi til að sýna og leiðbeina
litla bróður. Mér er minnisstætt
þegar við fórum inn á sand til að
leyfa mér að keyra bíl í fyrsta
skipti, ég þá um ellefu ára gamall.
Túrinn endaði með því að bíllinn
festist og Óli þurfti að fara út og
ýta og ég undir stýri. Þegar ég svo
gaf bílnum í botn og var við það að
bræða úr honum af yfirsnúningi
stakk hann hausnum inn um
gluggann og sagði pollrólegur „Þú
þarft ekki að gefa honum alveg
svona mikið inn, Davíð minn.“
Þetta var stuttur og snarpur bar-
dagi, sem bróðir minn háði við
þennan illvíga sjúkdóm sem hann
tók af miklu æðruleysi, gríni og
glettni sem mig grunar að hafi ver-
ið til þess að létta okkur lífið og
áhyggjurnar sem næst honum
stóðu, ekki síst Öldu og Ævari sem
voru honum lífið allt. Mikill harð-
jaxl sem barðist til síðustu stundar
og þótt fleyið sem Óli stýrir á vit
nýrra heima sé ekki Donna HU,
Hafnarey SF eða Sigurgeir ÍS sigl-
ir hann öruggur í nýja höfn á nýj-
um stað.
Óli var mikill ljóðaunnandi. Þetta
ljóð um Bólu-Hjálmar eftir Davíð
Stefánsson frá Fagraskógi fór hann
með af mikilli innlifun fyrir okkur
Sóllilju viku áður en hann kvaddi
þennan heim:
Hríðar um gættir, hreysið skelfur,
hrikta bjálkar og dyr.
Skáldið í Bólu er skinið af hungri,
en skapið líkt og fyr,
og heldur en bugast, beygja kné
og bjóða dauðanum inn,
sker það máttuga meginstafi
og myndir – í askinn sinn.
(Davíð Stefánsson.)
Ég kveð bróður minn í dag
hinstu kveðju, það nístir og lamar
hverja taug. En minningin lifir um
einstakan dreng. Hvíldu í friði,
elsku Óli minn.
Davíð.
Þegar ég vaknaði í morgun sá ég
að mamma og pabbi voru mikið bú-
in að vera að reyna að ná í mig. Ég
gerði mér strax grein fyrir því
hvert erindið væri, Óli frændi var
búinn að kveðja. Tárin hafa streymt
óspart í allan dag á meðan ég hef
hugsað um hversu ósanngjarnt það
sé að Óli hafi þurft að kveðja svona
snemma, maður á besta aldri. Þeg-
ar ég hugsa til baka um Óla, eða
Svaninn eins og við frændurnir
kölluðum hann oft, er ég svo þakk-
látur fyrir að hann hafi verið frændi
minn. Það eru forréttindi að fá að
kynnast svona einstaklega góðum
manni, hvað þá að vera bróðurson-
ur hans. Þegar ég var á heimavist-
inni á Ísafirði eftir að mamma og
pabbi höfðu flutt í Hafnarfjörðinn
átti ég bíl af gerðinni Daihatzu
Charade. Bíllinn náttúrlega alltaf
bilaður og gekk bara einu sinni í
viku. Eitt skiptið hafði hann þó ver-
ið bilaður í þónokkurn tíma og ég
átti að sjálfsögðu engan pening. Óli
frændi heyrði af þessu og var ekki
lengi að taka málin í sínar hendur.
Hann sótti bílinn og sá strax að það
eina sem var að honum væri að það
þurfti að skipta um kerti. Það lag-
aði hann á tíu mínútum, fór svo
með mig á Shell þar sem hann fyllti
bensíntankinn fyrir mig og splæsti
á mig pylsu og appelsíni. Þessi
minning er alltaf sterk í mínum
huga og sýnir hvað það þarf í raun
lítið til að gleðja fólk. Þetta tók
hann hálftíma og kostaði hann
kannski 5.000 krónur, en mér leið
eins og ég hefði unnið í lottóinu.
Svipaða sögu hef ég að segja um
síðasta sumar þegar ég og Emmi
fórum vestur og gistum í Afahúsi.
Ég var kominn vestur á undan
Emma og var kominn í mat hjá
ömmu þegar hann hringdi í mig og
tjáði mér að ég þyrfti eiginlega að
sækja hann, þar sem bíllinn hans
var bilaður rétt utan við Súðavík.
Ég sótti hann og við skildum bílinn
eftir og ætluðum ekkert að spá í
hann fyrr en daginn eftir. Við fór-
um svo bara út á lífið. En þegar
Emmi vaknaði svo daginn eftir sá
hann sér til mikillar undrunar að
bíllinn hans var kominn fyrir utan
Afahús og var bíllinn í góðu lagi. Þá
hafði Óli farið ásamt Öldu og sótt
bílinn til Súðavíkur og gert við
hann. Þetta er alveg lýsandi fyrir
Óla, góðmennskan og væntumþykj-
an í fyrirrúmi. Ég mun varðveita
minninguna um Óla Svan að eilífu
og dóttir mín mun sjá myndir og fá
að heyra margar sögunar af þess-
um frænda sínum, sem hún fékk
því miður aðeins að hitta einu sinni.
Hvíldu í friði, elsku Óli.
Þinn frændi,
Aron Örn Þórarinsson