Morgunblaðið - 25.05.2010, Blaðsíða 27

Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. MAÍ 2010
✝ Pálína Kjartans-dóttir fæddist í
Reykjavík hinn 12.
mars 1931. Hún lést á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi 18.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Bergþóra
Skarphéðinsdóttir, f.
2. ágúst 1910, d. 24.
júlí 1992, og Kjartan
Guðjónsson, f. 24.
nóvember 1907, d.
12.maí 1952. Systkini
Pálínu eru: Rannveig
Edda Kjartansdóttir, f. 29. október
1936. Sjöfn Kjartansdóttir, f. 8.
september 1938. Guðmundína
Hrönn Kjartansdóttir, f. 30. mars
1940. Hálfbróðir Pálínu var Bene-
dikt Kjartansson, f. 13. mars 1929,
sem nú er látinn.
Hinn 16. desember 1951 giftist
íður, Halldóra og Daníel Ómar. 4)
Herdís, f. 25. mars 1963, var gift
Birni Hjálmarssyni, þau skildu.
Börn þeirra eru Hjálmar, d. 27. júní
2002, Gísli og Freyr. 5) Kjartan, f.
14. okt. 1965, maki Sigríður E.M.
Biering. Börn þeirra eru Magnús
Arnar og Bergþór. Langömmubörn
Pálínu eru fimm.
Pálína ólst upp í Reykjavík og út-
skrifaðist frá Gagnfræðaskóla
Reykjavíkur. Pálína var heimavinn-
andi húsmóðir lengst af eða þar til
yngsta barnið var orðið stálpað, þá
hóf hún vinnu við verslunarstörf. Á
fullorðinsárum lét hún draum sinn
rætast og hóf nám við Mennta-
skólann í Hamrahlíð og lauk stúd-
entsprófi 1991. Pálína hafði alla tíð
mikinn áhuga á bókmenntum og lá
hugur hennar til frekara náms á því
sviði. Hún hóf nám í Háskóla Ís-
lands og útskrifaðist með BA-próf í
almennri bókmenntafræði árið
2000, þá 69 ára að aldri.
Útför Pálínu fer fram frá Grens-
áskirkju í dag, 25. maí 2010, og
hefst athöfnin kl. 15.
Pálína Haraldi Her-
mannsyni rafvirkja-
meistara, f. á Skógar-
strönd á Snæfellsnesi
16. júlí 1928, d. 5. okt.
1999. Foreldrar hans
voru Hermann Ólafs-
son og Halldóra Daní-
elsdóttir. Pálína og
Haraldur eignuðust
fimm börn, þau eru:
1) Halldóra, f. 30.
sept. 1951, d. 12. maí
2003. Halldóra var
gift Kristjáni Ísdal,
þau skildu. Dóttir
þeirra er Ína Hrund Ísdal. Seinni
maður Halldóru var Ingólfur Arn-
arson, en hann lést 25. okt. 2007. 2)
Sigrún, f. 14. maí 1954, maki Jón S.
Ástvaldsson, börn þeirra eru Har-
aldur Páll og Ólafur. 3) Bergþóra, f.
1. okt. 1958, maki Guðmundur Óm-
ar Þráinsson, börn þeirra eru Þur-
Nú hefur elskuleg amma okkar
fengið hvíldina eftir erfið veikindi.
Það er margt hægt að segja um hana
en það sem okkur bræðrum þykir
lýsa henni best er að hún var góð-
hjörtuð, vitur, traust og afar skiln-
ingsrík kona.
Við nutum gífurlegra forréttinda
að hafa búið í sama húsi og urðu þær
ófáar ferðirnar sem við hlupum á
milli hæða í ýmsum erindagjörðum.
Í þessum heimsóknum sagði hún
amma okkur frá mörgu skemmtilegu
eins og þegar hún var lítill á stríðs-
árunum og Freyr fékk meira að segja
að skoða gömul einkunnaspjöld frá
þeim tíma er hún var í Austurbæj-
arskóla. Amma var ótrúlega vitur og
gaf okkur mikla visku inn í framtíð-
ina.
Það þurfti ekki mikið til að gleðja
hana ömmu. Einn ís með dýfu og
spjall um líðandi málefni eða stutt bíl-
ferð með henni út í matvöruverslun
var henni nægjanleg, slík var hóg-
værðin og lítillætið. Henni var um-
hugað að við stæðum okkur í námi og
að við settum okkur markmið fyrir
framtíðina. Hún amma vissi hvað það
var að geta ekki gengið menntaveg-
inn þrátt fyrir viljann. Hún sam-
gladdist okkur þegar vel gekk og
hvatti okkur til dáða.
Þær voru ófáar stundirnar við eld-
húsborðið þar sem hún ræddi við
okkur um bókmenntir og íslenskt
málfar.
Hún amma átti sínar sorgir en fór
hljóðlega með þær. Það átti ekki við
hana að íþyngja öðrum með sorgum
sínum. „Það er bara svona“ sagði hún
oft og svo var það ekki meira rætt.
Með ömmu er mikill fjársjóður far-
inn. Við þökkum henni samfylgdina
og viskuna sem hún gaf okkur. Henn-
ar veður sárt saknað.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Bræðurnir á 4. hæð,
Gísli og Freyr Björnssynir.
Þegar ég sest niður til að minnast
Pálínu Kjartansdóttur eða Ínu systur
minnar koma margar ljúfar og góðar
minningar í hugann. Ína var næstelst
okkar systkina en elst okkar systra
sem ólumst upp saman og því þurft-
um við oft að reiða okkur á hana, sér-
staklega eftir að pabbi okkar lést
ungur að árum.
Ung kynntist Ína eiginmanni sín-
um, Haraldi Hermannssyni frá Skóg-
arströnd á Snæfellsnesi, og hófu þau
búskap sinn við Grundarstíg. Þau Ína
og Halli eignuðust fimm börn en
Haraldur lést árið 1999 úr parkinson-
veiki. Næstu ár dundu fleiri áföll yfir
fjölskylduna en barnabarn hennar,
Hjálmar Björnsson, lést í Hollandi
árið 2002, þá sextán ára gamall. Ári
síðar lést elsta dóttir Ínu, Halldóra
Haraldsdóttir, úr krabbameini.
Ína var mjög vel greind og þráði að
fara í nám eftir að hún lauk prófi frá
Gagnfræðaskóla Reykjavíkur en að-
stæður leyfðu það ekki á þeim tíma.
Það var alltaf fræðandi og skemmti-
legt að sitja og spjalla við hana Ínu
systur mína, hún var svo fróð og
minnug á fólk og atburði og sagði svo
skemmtilega frá.
Þegar Ína var 52 ára ákvað hún að
láta drauminn rætast og skráði sig í
nám á félagsfræðibraut öldunga-
deildar Menntaskólans við Hamra-
hlíð. Hún útskrifaðist þaðan átta ár-
um síðar en hafði þurft að gera hlé á
námi sínu vegna veikinda. En Ína lét
ekki þar við sitja heldur skráði sig í
bókmenntafræði í Háskóla Íslands
og útskrifaðist þaðan árið 2000 með
BA-próf í almennri bókmenntafræði.
Ína sagði gjarnan að öll hennar til-
vera hefði breyst við námið. Hún
ferðaðist um allan heiminn og vílaði
ekki fyrir sér að fara ein ef enginn
ferðafélagi fannst. Við systurnar, ég,
Ína og Edda, áttum ógleymanlega
ferð til Portúgals fyrir ekki svo
löngu.
Þægilegt viðmót Ínu einkenndi
mjög dagfar hennar og gerði nær-
veru hennar svo notalega. Hún naut
þess að vita hvað afkomendur hennar
voru að aðhafast og alla tíð fylgdist
hún vel með sínu fólki. Við áttum svo
skemmtilega stund saman í frænku-
boði síðastliðið haust þar sem við
hlógum og dönsuðum saman systurn-
ar fram á nótt. Þannig var hún Ína
systir mín.
Elsku Ína mín ég kveð þig með
söknuði, stundirnar okkar koma aldr-
ei aftur en minningarnar lifa.
Þín systir,
Sjöfn.
Elsku Ína frænka mig langar að
segja nokkur orð til þín nú þegar þú
hefur kvatt þennan heim.
Ína hafði ákaflega sterkan og
heillandi persónuleika. Hún var mjög
skemmtileg kona með mikla kímni-
gáfu og sterkar skoðanir á lífinu og
tilverunni. Ína var algjör heimsborg-
ari sem hafði ferðast víða, allt frá
Færeyjum til Nýja-Sjálands og allt
þar á milli.
Mér fannst alltaf svo gaman að
hitta þig, þú varst svo fróð og
skemmtileg en þú varst líka svo hrein
og bein og sagðir hlutina eins og þeir
voru. Þú fylgdist alltaf vel með öllu,
varst búin að lesa mikið og hafðir
sterkar skoðanir á svo mörgu. Þú
hafðir mjög gaman af félagsskap og
komst í ham þegar við ræddum mál-
efni þjóðarinnar eins og til dæmis
pólitík eða réttindi kvenna. Mér
fannst ég alltaf vera að ræða við jafn-
öldru mína þegar við hittumst og
þegar ég fékk vinabeiðni frá þér á
„Facebook“ brosti ég breitt, þarna
gastu fylgst með. Það var einhvern
veginn ekkert sem þú gast ekki gert.
Ég var ótrúlega stolt af þér þegar þú
kláraðir háskólanámið 69 ára gömul
og nefndi þig oft sem gott dæmi þeg-
ar fólk var að ræða um að eitthvað
væri of seint.
Þú hafðir líka gaman af því að
segja mér frá þínu fólki og sérstak-
lega barnabörnunum þínum og varst
svo stolt af því sem þau voru að gera.
Þú hafðir líka gaman af því að heyra
af mínu fólki og varst álíka stolt af
þeim.
Ég vil votta frændfólki mínu inni-
lega samúð. Guð blessi minningu Ínu
frænku.
Takk fyrir skemmtilegar stundir.
Þín frænka,
Edda Björk.
Nú er hún Ína amma komin til
guðs og englanna sem vaka yfir okk-
ur öllum. Gengin er merk kona og
góð vinkona. Pálína Kjartansdóttir
var barn síns tíma. Alin upp milli
stríða, unglingur á stríðs- og eftir-
stríðsárunum, ung kona búin að
stofna heimili í byrjun sjötta áratug-
arins. Á þessum tímum var skortur á
ýmsum nauðsynjum og útsjónar-
semi, elju og nýtni þurfti til að kom-
ast vel af. Hún var heimavinnandi
húsmóðir fram á áttunda áratuginn
með fangið fullt af börnum. Með hon-
um Halla afa bjó hún fjölskyldu sinni
hlýlegt og kærleiksríkt heimili. Sam-
an studdu þau börnin sín og fjöl-
skyldur þeirra með ráðum og dáð og
veittu þeim leiðsögn á lífsins vegi. Því
lífið var ekki áfallalaust, en alltaf
stóðu þau af sér alla storma sterk
eins og eikur og veittu öðrum stuðn-
ing og skjól. Þegar börnin voru orðin
uppkomin sat hún ekki auðum hönd-
um heldur tók sig til og gerði það sem
hana hafði lengi langað til að gera, að
læra meira. Hún tók stúdentspróf og
síðan BA-próf í bókmenntafræði, var
sílesandi og sískrifandi. Þreyttist
aldrei á því að miðla öðrum af þeim
fróðleik sem hún aflaði sér. Þau hjón-
in höfðu bæði yndi af því að ferðast og
fóru nokkuð víða. Á efri árum hélt
Pálína áfram að njóta ferðalaga eins
lengi og heilsan leyfði. Þær eru ófáar
fallegu kveðjurnar sem hún sendi
dóttur minni úr slíkum leiðöngrum
og alltaf var gleðin jafnmikil að fá að
heyra af ævintýrum Ínu ömmu.
Kynni okkar, sem spanna hartnær 30
ár, veittu mér mikla gleði og við leið-
arlok fylla hugann góðar og fallegar
minningar um ánægjulegar sam-
verustundir með fjölskyldunni við
spjall um bókmenntir og ferðalög eða
bara um daginn og veginn.
Kæra Ína, hafðu þökk fyrir þá vin-
áttu og þann kærleika sem þú sýndir
fjölskyldu minni alla tíð og sérstaka
þökk fyrir umhyggjuna fyrir litlu
stúlkunni minni. Börnum og öðrum
aðstandendum votta ég innilega sam-
úð mína. Megi guð og englarnir
geyma ykkur öll, styrkja og styðja.
Dóra Hjálmarsdóttir.
„Það syrtir að, er sumir kveðja.“
(Davíð Stefánsson)
Mig langar til að kveðja hana Pál-
ínu vinkonu mína með fáeinum orð-
um. Hún sofnaði á fallegum vor-
morgni, gömul kona að árum en ung í
anda. Hefur fengið hvíld eftir erfið
veikindi – og hefur nú vonandi fengið
svar í leit sinni að lífsgátunni.
Þakkir mínar fyrir samfylgdina
fylgi þér inn í lönd eilífðarinnar fyrir
heilsteypta og einlæga vináttu sem
staðið hefur frá því að til hennar var
stofnað og gjarnan hefði mátt verða
fyrr.
Innilegar samúðarkveðjur færi ég
til barna Pálínu og fjölskyldna þeirra.
Árný.
Pálína Kjartansdóttir
Þegar frændi minn
dó var sem strengur
slitnaði í miðju tón-
verki lífs hans en tón-
verkið heldur áfram að
hljóma í huga okkar í skæru trúar-
ljósi minninga um góðan dreng. Ég
trúi, að hans bíði annað en hljómfeg-
urra tónverk, hið undurtæra tónverk
almættisins í þeirri kyrrð og með
þeim krafti sem aðeins guðlegur
máttur getur veitt.
Guð blessi Jón Karl frænda minn
og gefi að allur sá friður og allt það
ljós sem minningu hans fylgir veiti
foreldrum, systkinum, mökum
þeirra og öðrum aðstandendum þá
huggun sem þarf.
Helga Sigþórsdóttir.
Mig langar að minnast vinar míns
sem lést langt fyrir aldur fram fyrir
skömmu. Fréttin um að þessi kæri
vinur minn væri horfinn á braut var
svo sannarlega eins og þruma úr
heiðskíru lofti, og barst alltof
snemma. Síðustu dagar hefur verið
varið í skoðun endurminninganna,
óteljandi góðra stunda sem munu
fylgja mér þar til minn tími kemur.
Ég man ekki eftir því þegar við
Jón Karl kynntumst fyrst, en það
mun þó hafa verið farsælt þar sem
við urðum perluvinir. Jón Karl var
þannig maður að engum leið illa í
hans félagsskap, hann leit jafnt á alla
og kannski var það þess vegna sem
fólki líkaði við hann. Hann hafði þá
náðargáfu að láta fólki líða vel í sinni
návist. Hann hafði þau áhrif að hann
gat kætt mann, sama hversu langt
niðri maður var. Því var ég himinlif-
andi þegar hann sagði mér að hann
væri að koma í sama framhaldsskóla
og ég, Borgarholtsskóla. Sigga syst-
ir hans og ég ákváðum að taka vel á
móti honum í skólann með hrekkj-
um, og klæddum hann upp á og fór-
um í bæjarferð. Hann vakti mikla
lukku í múnderingunni en var samt
svo yfirvegaður að eiginlega snerist
hrekkurinn á okkur. En við þrjú átt-
um þarna frábæran dag og svoleiðis
átti það eftir að vera margoft. Við
treystum hvor öðrum fyrir öllu,
spjölluðum um allt milli himins og
jarðar. Sáum nýjustu bíómyndirnar
saman og rúntuðum fram á nætur,
fórum í partí og lifðum lífinu. Ég
minnist þessa tíma með miklum
söknuði, en eins og gengur og gerist
þróuðust hlutirnir í aðrar áttir.
Jón Karl Óðinsson
✝ Jón Karl Óðinssonvar fæddur 20.
janúar 1983. Hann
lést að Einarsnesi 29.
apríl sl.
Útför Jóns Karls
fór fram frá Borg-
arneskirkju 8. maí
2010. Jarðsett var að
Borg á Mýrum.
Ég hitti Jón Karl
aðeins stuttlega síð-
asta sumar. Það var
samt frábært að hitta
hann þó svo að við
hefðum talast stutt-
lega við og samtalið
endaði með loforði um
að hittast almennilega
áður en ég færi aftur
til útlanda. Því miður
varð sá hittingur aldr-
ei og það er eitthvað
sem ég mun velta fram
og aftur um kollinn
lengi. Fyrir ekki svo
löngu fékk ég skilaboð frá honum
þar sem hann óskaði mér til ham-
ingju með afmælið, og sagðist hlakka
til að hitta mig næsta sumar, en enn
og aftur veit maður aldrei hvaða
stefnu lífið tekur. Nú, þegar lífið hef-
ur tekið enda hjá þessum kæra vini
mínum, þakkar maður fyrir allt sem
hann hefur gefið mér. Minningarnar
eru verðmætari en allir gimsteinar
jarðar og maður finnur fyrir gleði í
hjartanu fyrir að hafa verið svo lán-
samur að hafa kynnst Jóni.
Ég og Anna Sigga kærastan mín,
sem var einnig svo heppin að þekkja
Jón Karl, syrgjum kæran vin. Við
munum góðu minningarnar og hugs-
um til fjölskyldunnar frá Einarsnesi
sem við sendum innilegar samúðar-
kveðjur.
Elsku vinur, hvíl í friði.
Sigursteinn.
Kæri gamli bekkjarfélagi, við trú-
um seint að þú sért ekki lengur hér.
Okkur langar að minnast drengs
sem skildi eftir sig margar gamlar
og góðar minningar og var ávallt
mikils metinn í okkar hópi.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Kæra fjölskylda, við vottum ykkur
og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð. Megi minningin um
góðan dreng lifa.
Með góðri kveðju, fyrir hönd
gömlu bekkjarfélaganna úr Varma-
landsskóla,
Hildur, Helga, Sigríður,
Diðrik og Snorri.
Elsku amma Lilla.
Sú mynd mun lifa
sterkt í minningu okk-
ar; þú að naglalakka þig, ráða
krossgátur og leggja kapal, plús
þessi yndislegi klósettkapall sem ég
lærði nú af mömmu.
Við munum alltaf muna eftir þeim
tímum sem við gistum hjá þér og
afa, það var yfirleitt fiskur í matinn,
annaðhvort soðin eða steikt ýsa. Þó
svo að Hjálmar hafi ekki alltaf verið
Sigurbjörg
Hjálmarsdóttir
✝ SigurbjörgHjálmarsdóttir
fæddist í Vestmanna-
eyjum 2. apríl 1923.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Sunnu-
hlíð í Kópavogi 1. maí
sl.
Útför Sigurbjargar
fór fram frá Kópa-
vogskirkju 11. maí
2010.
sérlega kátur með
þann mat þá var hann
alltaf uppáhaldsmat-
urinn minn.
Þakka fyrir þessa
frábæru aðferð við að
fá Hjálmar til að
borða soðinn fisk með
tómatsósu og sinnepi,
sem gekk nú frekar
vel.
Þökkum árlegu soð-
iðbrauðs- og lagtertu-
gerðina, sem er hefðin
innan fjölskyldunnar
á jólunum og munum
við sjá til þess að því verði haldið
áfram. Soðið brauð er nokkuð sem
við tengjum við jólin.
Ég mun alltaf muna eftir syk-
urmolunum þínum uppi í skáp sem
ég fékk alltaf hjá þér og dýfði í
kaffið þitt.
Þin barnabörn,
Kristjana Björg og Hjálmar.