Morgunblaðið - 17.11.2010, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. NÓVEMBER 2010
✝ Gestheiður Jóns-dóttir fæddist á
Stekkjarflötum í
Skagafirði 28. febr-
úar 1919. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Eir 6. nóvember síð-
astliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jón Guðmunds-
son, bóndi, f. 17.
mars. 1877 á Mik-
labæ í Blönduhlíð, d.
3. september 1960,
og Soffía Guðbjörg
Jónsdóttir, hús-
freyja, f. 12 júní 1891 á Höfðahól-
um á Skagaströnd, d. 27. maí
1959. Systkini Gestheiðar voru:
Sigurlaug Jónína, f. 26. janúar
1900, d. 12. febrúar 1900. Ingi-
björg, húsfreyja, f. 10. október
1901, d. 21. október 1956. Jón,
bóndi, f. 28. ágúst 1917, d. 11.
apríl 1983. Guðrún, húsfreyja, f.
5. maí 1920. Jónatan, húsasmíða-
meistari, f. 23. apríl 1923, d. 24.
janúar 1980, og Sæunn, hús-
freyja, f. 22. október 1924, d. 28.
maí 1997.
Gestheiður ólst upp á Hofi í
Vesturdal í Skagafirði. Hún gift-
ist Páli Ólafssyni Reykdal Jó-
hannessyni, sjómanni og hús-
verði, f. 20. ágúst 1907, d. 29.
janúar 1989. Foreldrar hans voru
Jóhannes Pálsson,
skósmiður og sjó-
maður, f. 23. maí
1878 að Ófeigs-
stöðum í Köldukinn,
d. 9. mars 1972, og
Helga Þorbergs-
dóttir, húsfreyja, f.
30. apríl 1884 á
Dúki í Sæmund-
arhlíð, d. 30. sept-
ember 1970.
Fyrstu hjúskap-
arárin bjuggu þau
Gestheiður og Páll í
Kópavogi en fluttust
svo norður á Skagaströnd. Þau
eignuðust 5 börn saman. Þau eru
Jóhanna Sigríður Eikaas, f. 26.
júní 1949, maki hennar er Leif
Magne Eikaas þau eiga Heídí
Maríe, Paal Magne og Kim Ola.
Stúlka, f. 1950, lést á fyrsta ári.
Jóhannes, f. 31. maí 1951, d. 23.
nóvember 1986, maki hans var
Anna Margrét Kristjánsdóttir,
þau eiga Pál, Gestheiði Fjólu og
Helgu Björk. Snorri, f. 8. júní
1953, lést á fyrsta ári. Jón Grím-
kell, f. 27. desember 1955, maki
hans var Ástríður Björg Bjarna-
dóttir, þau eiga Hörð Bjarna og
Hauk Emil.
Útför Gestheiðar fór fram frá
Fossvogskapellu 12. nóvember
2010.
Amma var ennþá kornung þegar
Jón og Soffía hefja búskap á Hofi í
Vesturdal og á sínar æskuminn-
ingar þaðan.
Amma og afi byrjuðu sinn bú-
skap í Kópavogi en fluttu norður á
Skagaströnd fáum árum síðar. Afi
var sjómaður þar til hann slasaðist
á sjó en þá taka hann og amma við
húsvarðarstöðu í grunnskóla
Skagastrandar. Ég fékk stundum
að fara norður á sumrin og vera
hjá ömmu og afa og hlakkaði alltaf
mikið til. Sigga frænka dóttir
ömmu og afa fluttist ung til Nor-
egs og stofnaði þar fjölskyldu,
þannig að amma og afi fóru oft til
Noregs á sumrin og fengum við
barnabörnin að skiptast á að fara
með, sem var mikið ævintýri,
amma skóp með okkur minningar
sem gleymast aldrei.
Amma sat aldrei iðjulaus, hún
var ýmist að prjóna, elda, skúra
eða með mig í fanginu að þurrka
framan úr mér skælurnar og þann-
ig man ég eftir ömmu, hún var hlý
og blíð, ákveðin og staðföst, ankeri
í lífi drengs sem enginn sjór í lífs-
ins ólgu gat slitið laust, sama hvað
gekk á, hún var öruggt skjól. Og
ekki má gleyma að hún bakaði
heimsins bestu lummur sem hún
gat útbúið fyrirvaralaust að því er
virtist, þeim gat ekkert skákað,
nema kannski kleinurnar hennar,
og þá man ég eftir pönnukökunum,
það var allt gott hjá ömmu. Sterk
er líka orð sem kemur upp í hug-
ann þegar ég hugsa um ömmu, þau
afi og amma misstu þrjú börn, tvö
á fyrsta ári og það þriðja sem upp-
kominn mann sem hlýtur að vera
það erfiðasta sem nokkurt foreldri
getur gengið í gegnum en alltaf
var það hún sem huggaði, það var
eins og ekkert gæti bugað hana.
Amma hafði sérstaklega gaman
af ljóðum, ég man að hún hélt mik-
ið upp á Davíð Stefánsson og
kunni mikið af ljóðum eftir hann
og aðra höfunda, hún átti það til
að fara með ljóð eða stöku sem átti
þá við það umræðuefni sem uppi
var í það og það skiptið. Hún bar
mikla virðingu fyrir menntun,
hafði sjálf fengið litla menntun
eins og algengt var á þeim tíma en
átti auðvelt með að læra og var
námfús. Hún lagði að sínum börn-
um og barnabörnum að vera dug-
leg að læra og vildi að þau stæðu
sig vel og að þeim liði vel. Amma
var líka húmoristi og sérstaklega
orðheppin og gat verið glettin í til-
svörum og séð spaugilegu hliðina á
hinum ýmsu málum, hún gat líka
verið beinskeytt er henni þótti það
hæfa og ekki á allra færi að snúa
henni þá.
Amma og afi fluttu suður 1982,
fyrst til Reykjavíkur en svo til
Kópavogs og enduðu sinn búskap í
sama byggðarlagi og hann hófst.
Afi dvaldi síðustu tvö árin sín inni
á hjúkrunarheimilinu Skjóli en
hann dó árið 1989, amma hélt
heimili þar til árið 2000 en síðustu
tíu árin dvaldi hún á hjúkrunar-
heimilinu Eir og viljum við fólkið
hennar þakka starfsfólkinu þar
fyrir hvað það var gott við ömmu,
það er ómetanlegt.
Nú þegar ég lít yfir farinn veg
er ég Guði þakklátur fyrir að hafa
átt þessa ömmu og þegar ég lít yf-
ir mitt líf á mínum lokadegi þá
vona ég að mér hafi tekist að líkj-
ast ömmu.
Páll Jóhannesson.
Gestheiður
Jónsdóttir
Móðir mín var
sterkasta kona sem
ég hef kynnst. Hún
lét aldrei bugast,
barðist fyrir tilveru sinni, barðist
fyrir réttindum sínum og ann-
arra, stóð alltaf upprétt og keik,
brosandi og með húmorinn á rétt-
um stað. Þeim sem kynntust
henni hleypti hún umsvifalaust
inn í hjarta sitt, tók frá gott pláss
og geymdi alla ævi. Hún átti með
mér 37 ár og er ég þakklát fyrir
hvert og eitt þeirra. Símtal á dag
og oft mörg á dag, þegar eitthvað
var um að vera. Alltaf vissi ég
hvernig gekk í botsía, hvað hún
fékk sér að borða, hvað elskulegu
Hornfirðingarnir hennar sögðu
gott í fréttum og hver hafði heils-
að upp á hana. Þetta var engin
einstefna, því hún tók þátt í lífi
manns af heilum hug, vissi alltaf
hvað ég var að bralla, hvað Gulla
Nóa sagði gott, Alli okkar, Alex
Skúli, vinir, nágrannar og vinnu-
félagar. Alltaf var gott að heyra í
mömmu, alltaf var gott að fá
mömmu í heimsókn, alltaf var
gott að fá ræturnar vökvaðar með
því að tala við hana, faðma og
kyssa. Ef eitthvað bjátaði á eða
maður þurfti ráðleggingar, hvort
sem var í matargerð, uppeldis-
málum eða lífinu sjálfu – alltaf
var hægt að fá góð ráð hjá
mömmu.
Mamma yfirgaf okkur næstum
árið 2005 þegar hún fékk sýkingu í
sár á hendi og þurfti í kjölfarið að
taka vinstri höndina af. Þá skrifaði
ég henni fjölmörg bréf þegar hún
barðist fyrir næsta andardrætti,
eða aðgerð. Þessi bréf fékk
mamma þegar því stríði var lokið
og ylja þessi bréf mér um hjarta-
rætur í dag, því þar tjáði ég henni
hve mikið ég elskaði hana, allar
kveðjurnar sem hún fékk og
hvernig mér leið.
Mamma var viljasterk og tókst
allt það sem hún tók sér fyrir
hendur. Hún saumaði út með vin-
um sínum í Ekrunni og hafði ný-
lokið við að gera jóladagatal fyrir
litlu nöfnu sína þegar hún kvaddi
Jóhanna Dagmar
Magnúsdóttir
✝ Jóhanna DagmarMagnúsdóttir
fæddist á Borðeyri
21. mars 1936. Hún
andaðist á heimili
sínu á Höfn í Horna-
firði 23. október 2010.
Útför Jóhönnu fór
fram frá Fossvogs-
kirkju 1. nóvember
2010.
okkur. Gulla Nóa
litla kemur, því mið-
ur, ekkert til með að
muna eftir ömmu
sinni – en sögurnar
sem við munum segja
henni halda minningu
elsku mömmu á lofti.
Þær eiga eftir að
vera fjölmargar.
Mamma lifði fyrir
börnin sín, barna-
börnin og barna-
barnabörnin og ekk-
ert gladdi hana meira
en að vera með þeim.
Vinir hennar á Höfn eru einnig
fjölmargir, strákarnir hennar í
vöruafgreiðslunni og mætti lengi
telja. Öllum þeim þakka ég fyrir
að vera ævinlega góðir við
mömmu, ætíð boðnir og búnir að
aðstoða og hjálpa til og gera það
með bros á vör, því mamma var
einstök kona sem lét engan komast
upp með neitt bull – hlutirnir voru
gerðir af einurð og heilum hug.
Ætíð skal ég minnast mömmu,
ávallt elskuð – aldrei gleymd.
Þín elskandi dóttir,
Sigríður Hafdís
Benediktsdóttir.
Í fyrstu var hún mitt skjól í lífs-
ins óveðri. Sá vel um mig, góður
vinur sem gaf mér allt það sem ég
er þakklátur fyrir. Ég hefði ekki
getað fengið betri móður. Lím sem
hélt hamingjusamri fjölskyldu
saman í langan tíma og um ókom-
inn tíma. Minnti mig á hvað er rétt
og hvernig á að vera sterkur. Mik-
ið þakka ég henni fyrir að horfa
yfir öxlina mína og það gerir hún
enn. Ég þakka henni fyrir hennar
vini og mína fjölskyldu. Logi þinn
er slokknaður en ljós þitt og hlýja
munu endast að eilífu í mínu
hjarta.
Bless á meðan.
Þinn sonur,
Magnus Rich-
ardson Lane.
Jæja þá er komið að því að
kveðja, mamma mín, en einhvern
veginn
er sorgin ekki alveg að buga
mann eins og ég kannski bjóst við.
Kannski er það vegna vissunnar
um að þú hafir gert hlutina á þinn
háttog verið búin að gera upp.
Þetta uppgjör einkennist af
kredit- og debet-minningum, þær
hafa verið að rifjast upp ein og ein
eins og að fletta í gegnum stóra
bókhaldsmöppu. Ég ætla að eiga
þessa möppu fyrir okkur tvær,
mamma.
Sakna þess mest að geta ekki
hringt í þig og láta vita af okkur
en ég veit að þú fylgist með
þarna uppi og mér þykir ósköp
vænt um það.
Góða nótt, mamma mín, skilaðu
kveðju yfir.
Fríða.
Ég finn mig knúinn til að rita
nokkur orð til minningar tengda-
móður minni, henni Jóhönnu. Hún
lifði svo sannarlega viðburðaríku
lífi og þurfti að þola mótlæti sem
bugað hefði marga minni menn og
konur. Hún varð þrisvar sinnum
ekkja, hún lifði af alvarlegt heim-
ilisofbeldi, hún þurfti að koma upp
4 börnum með lítið milli handanna,
en þrátt fyrir allt þetta og annað
sem á gekk í hennar lífi var leitun
að bjartsýnni, glaðlyndari og örlát-
ari manneskju.
Ég hitti Jóhönnu, eða Nóu, fyrst
fyrir nærri tuttugu árum síðan. Ég
var í menntaskóla þá og var stadd-
ur í frumsýningapartíi leikfélags
menntaskólans að spila á gítar og
syngja drykkjuvísur eins og geng-
ur. Jóhanna hafði mætt til Egils-
staða frá Hornafirði til að horfa á
Siggudís, dóttur sína, frumsýna og
hafði ekki tekið annað í mál en að
mæta í veisluna á eftir og
skemmta sér með okkur krökk-
unum. Það líður flestum seint úr
minni sem þarna voru þegar Jó-
hanna settist inní „sönghringinn“
okkar og tók af fullum krafti þátt í
keðjusöngnum sem var í gangi,
sem einkenndist helst af illa sömd-
um „ad-lib“ níðvísum og dón-
arappi. Okkur öllum fannst hún
kúl í meira lagi. Nema kannski
Siggudís. Það er erfitt að finnast
foreldrar manns kúl þegar maður
er unglingur.
Síðan hún tók við tengdamóð-
urhlutverkinu í mínu lífi hef ég
fylgst með henni annast og að lok-
um jarða veikan eiginmann sinn,
missa vinstri höndina eftir sýkingu
sem dró hana nærri til dauða, tapa
sparifé sínu í bankahruni ásamt
ýmsum minni áföllum. Aldrei örl-
aði á uppgjöf. Aldrei var hún bitur
eða reið yfir hlutskipti sínu. Alltaf
var stutt í brosið og brandarana.
Það verður tómlegt nú um jólin
hjá okkur. Nóa litla talar ennþá oft
um ömmu Nóu sína en það er erf-
itt til þess að hugsa að nú fái hún
ekki að kynnast nánar þessari
ljúfu konu sem hefur kennt mér
svo margt um jákvæðni og æðru-
leysi.
Hvíldu í friði, elsku Nóa mín.
Minningin þín lifir að minnsta
kosti jafn lengi og ég.
Einar Þór
Einarsson.
Elskuleg vinkona
mín Magnea Sigur-
jónsdóttir er látin. Ég
kynntist Magneu og
Gunnari Stefánssyni
eiginmanni hennar þegar ég og fjöl-
skylda mín fluttumst á Álftanesið
árið 1983. Það var gott að koma til
þeirra, jákvæðnin og gleðin voru
alltaf til staðar. Veisla á borðum,
nýbakað soðbrauð ásamt ýmsu góð-
gæti.
Þær voru ófáar stundirnar sem
við áttum saman á Norður-Eyvind-
arstöðum. Það er ómetanlegt að
eiga slíka nágranna sem þau hjón
voru. Ég kynntist Magneu á þeim
Magnea Guðbjörg
Sigurjónsdóttir
✝ Magnea GuðbjörgSigurjónsdóttir
fæddist á Sáms-
stöðum í Laxárdal,
Dalasýslu, 31. maí
1918.
Útför Magneu fór
fram frá Bessastaða-
kirkju 5. nóvember
2010.
árum sem mamma
mín var orðin lasin, ég
sagði stundum að hún
hefði komið mér í
móðurstað. Magnea
og Gunnar bóndi eins
og krakkarnir mínir
nefndu þau, voru okk-
ur mjög kær. Þau áttu
alltaf athvarf hjá þeim
ef á þurfti að halda,
sérstaklega stelpurn-
ar mínar tvær. Ég
varð fyrir því að fót-
brotna þegar ég átti
heima á Álftanesinu.
Magnea kom til mín alla morgna,
gekk frá morgunmatnum og hellti
upp á könnuna. Kom síðan aftur eft-
ir hádegi oft með nýbakað. Þetta
var sannkölluð heimahjúkrun.
Gunnar er látinn fyrir nokkrum
árum, það var ótrúlegt hvað Magn-
ea tókst á við breyttar aðstæður af
miklu æðruleysi. Þegar ég heimsótti
Magneu þar sem hún dvaldi á
Hrafnistu í Hafnarfirði, var hún
alltaf jafn jákvæð, kvartaði aldrei,
alltaf sátt við samferðafólkið. Ég og
fjölskylda mín þökkum þessum
vönduðu hjónum samfylgdina í
gegnum árin. Fjölskyldunni sendum
við samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Magneu Sig-
urjónsdóttur.
Ragnhildur Jóhannsdóttir.
Kveðja frá kvenfélagi
Álftaness
Fallin er frá Magnea Sigurjóns-
dóttir 92 ára að aldri. Hún kom ung
í félagið og var þar virkur og góður
félagi til margra ára. Hún gekk glöð
til verka og starfaði í mörgum
nefndum á vegum félagsins á ár-
unum 1970- 1990. Hún starfaði m.a.
í basarnefnd, matarnefnd og sá
einnig um fermingarkyrtlana um
tíma. Hún var félagslynd kona og
sótti hún nær alla fundi félagsins á
meðan heilsa hennar leyfði. Þegar
minnst er á Magneu kemur í hug-
ann mynd af glaðri og duglegri
konu sem alltaf var gott að leita til
þegar á þurfti að halda innan fé-
lagsins. Hún var góður félagi og við
minnumst hennar með þökk og
virðingu.
F.h. kvenfélags Álftaness,
Guðrún Brynjólfsdóttir
formaður.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
GUÐRÚN H. ÓLÖF ÓLAFSDÓTTIR BENITEZ,
Svölutjörn 48,
Reykjanesbæ,
verður jarðsungin frá Keflavíkurkirkju fimmtudaginn
18. nóvember kl. 13.00.
Robert E. Benitez,
Stefán Karl Jónsson, Helga Róbertsdóttir,
Sigríður E. Jónsdóttir, Ólafur Reynir Svavarsson,
Friðrik Jónsson,
Árni Jónsson, Christine Jónsson,
Clara Louisa B. Róbertsdóttir,
Christina Moore, John Moore,
Kimberly A. Lynch, Matthew Lynch,
barnabörn og barnabarnabörn.