Morgunblaðið - 29.12.2010, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. DESEMBER 2010
✝ Guðmundur Jón-atan Krist-
jánsson fæddist í
Nýjabæ á Eyr-
arbakka 2. ágúst
1929. Hann lést á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu Grund
17. desember 2010.
Foreldrar hans voru
hjónin í Merkisteini
á Eyrarbakka, Mar-
grét Þóra Þórð-
ardóttir, f. 15. des.
1887, d. 10. apríl
1951, og Kristján
Guðmundsson, f. 1. júní 1885, d.
26. okt. 1961. Guðmundur átti
fjögur systkini. Þau eru Aldís
Hugbjört, f. 1912, d. 1990, Magn-
ús, f. 1918, d. 1948, Þórir, f. 1922,
d. 1969, og Margrét, f. 1924, bú-
sett á Austurvelli á Eyrarbakka.
31. desember 1951 kvæntist
Guðmundur Jónu Laufeyju Hall-
grímsdóttur frá Sandfelli í Vest-
Drífa Skúladóttir, f. 1980. Þeirra
börn eru Ólafur Þór, f. 2007, og
Sara, f. 2010. c) Guðjón, f. 1989.
2) Kristján, f. 1953, kvæntur
Margréti Jóhannsdóttur, f. 1954.
Þeirra börn eru: a) Kolbrún
Svala, f. 1974, gift Steven Warr-
en Fass, f. 1975, þeirra sonur er
Oliver, f. 2009, b) Guðmundur
Jónatan, f. 1980, sambýliskona
Ólöf Helgadóttir, f. 1980. Þeirra
sonur er Kristján, f. 2008, c) El-
ísabet Erla, f. 1990. 3) Ásta Vil-
helmína, f. 1963, gift Ásgeiri Sig-
urvinssyni. Þeirra börn eru: a)
Tanja Rut, f. 1983, og b) Ásgeir
Aron, f. 1986.
Guðmundur sleit barnsskónum
á Eyrarbakka og fór síðan í
gagnfræðaskóla á Núpi í Dýra-
firði. Síðan lá leið hans í Iðnskól-
ann í Reykjavík þar sem hann
nam málaraiðn og vann hann
lengst af við þá iðn. Guðmundur
var virkur félagi í skátahreyfing-
unni á yngri árum og síðar gekk
hann í Kiwanisfélagið Kötlu og
starfaði þar eins lengi og heilsan
leyfði.
Útför Guðmundar fer fram frá
Grensáskirkju í dag, 29. desem-
ber 2010, og hefst athöfnin kl.
11.
mannaeyjum, f.
1920. Foreldrar
hennar voru Hall-
grímur Guðjónsson,
f. 1894, d. 1925, og
Ástríður Jónasdóttir,
f. 1897, d. 1923, og
síðar Vilhelmína
Jónasdóttir, f. 1902,
d. 1966, sem gekk
henni og bróður
hennar í móðurstað
eftir fráfall
Ástríðar. Systkini
hennar eru Júlíus
Vilhelm, f. 1921, bú-
settur í Vestmannaeyjum, Ástríð-
ur Halldóra, f. 1924, d. 2010, og
Ragnheiður Reynis, f. 1929, d.
2002. Börn þeirra eru: 1) Margrét
Þóra, f. 1952, gift Ólafi Þór Sig-
urvinssyni, f. 1951. Þeirra börn
eru: a) Bryndís, f. 1971, maki
Frank Posch, f. 1973. Þeirra dótt-
ir er Vanessa Þóra, f. 2000, b)
Sigurvin, f. 1976, sambýliskona
Við kveðjum hljóð, í hjörtum harmur
svíður,
þó hugir fagni þinni lausnarstund,
en til oss andar blærinn Drottins
blíður
og ber oss von um hlýjan endurfund.
Er skyggnst er aftur, blíðu birtast
árin,
er blessun þín oss vafði heit og
skær,
því verður hugum hlýtt í gegnum
tárin
og hver þín minning ljúf og
hjartakær.
(G.Þ.)
Takk fyrir allt, elsku pabbi,
tengdapabbi, afi og langafi.
Þóra, Kristján, Ásta
og fjölskyldur.
Þegar ég minnist pabba kemur
margt í hugann. Pabbi var þögull
maður, sagði lítið en þó allt sem segja
þurfti. Hann var kjarnyrtur og gat
stundum verið of hreinskilinn. Þegar
ég vann með honum í málningunni
spurði ég hann upp úr kl. 9 hvort
þetta væri beinhvítt. Eftir kaffi, en
fyrir mat, þá svaraði hann: „Já auð-
vitað, drengur, beinhvítt.“ Ég man
enn setningar hans: „Drengur, settu
nóg í pensilinn,“ eða „Það þarf ekki
að standa í tröppu þegar maður mál-
ar gólfkantinn,“ eða „Hvernig er það
með ykkur háskólagengna, kunnið
þið enga íslensku?“ og „Þú mátt þó
eiga það að þú hefur aldrei stigið ofan
í málningardollu.“
Þegar ég sagði honum að ég ætlaði
í háskólann í sálfræði horfði hann
lengi á mig og sagði svo: „Sálfræð-
ingar eru vitleysingar.“ Ég hætti þó
ekki við og þegar ég sagði honum að
ég ætlaði til Ameríku í framhaldsnám
í heimspeki horfði hann enn lengur á
mig, opnaði munninn og hefur ekki
enn lokið við setninguna.
Pabbi skipti aldrei skapi. Ég
spurði mömmu hvort hún hefði
nokkru sinni séð hann reiðan. „Jú,
einu sinni. Það var þegar við vorum á
balli, þá sá hann kall sem var í stíg-
vélum,“ en svo bætti hún við: „Mér
tókst að róa hann niður.“ Pabbi var
harður á því að það ætti að þegja við
kvöldmatinn yfir kvöldfréttunum. Ég
mátti ekki einu sinni stríða henni
Ástu Villu, litlu systur minni.
Það sem mér þykir einna mest
vænt um er hógværðin. Ég man vel
eftir því þegar ég kom heim eftir að
hafa unnið einhvern meistarann í
skák, hróðugur yfir árangrinum.
Ekki mátti ég þó monta mig, því þá
sögðu þau bæði: „Guð, láttu mig ekki
gubba.“
Annað sem ég lærði af pabba var
að hætta að drekka. Við bentum hon-
um á að hann réði ekki lengur vel við
vín og þá bara hætti hann. Varð ekki
einu sinni reiður. Nokkru seinna,
þegar ég var að dást að þessu þá lá
þetta svo ljóst fyrir. Ég gerði einfald-
lega það sama.
Seinustu árin voru pabba erfið
þegar mamma, níu árum eldri, fór á
Grund. Hann vildi lengi vel búa einn í
Heiðargerðinu, en lét þó loks tilleið-
ast að prófa Litlu-Grund. Það tók
hann ekki langan tíma að aðlaga sig.
Hann varð strax hvers manns hug-
ljúfi og hann átti þar góðan tíma.
Honum leið vel í litla herbergi sínu
og á Grund sá maður hvað pabbi var
félagslyndur. Hann rölti daglega yfir
til mömmu og þau urðu svo góð sam-
an; það var næstum því væmið. Við
horfðum alltaf á boltann saman og
það var merkilegt hvað hann gat gert
mikið grín að mér og Liverpool án
þess að segja nokkuð.
Ég man þá tíð sem barn að hafa
trúað öllu sem foreldrar mínir sögðu
og svo seinna, á unglingsárunum, að
skammast mín fyrir þá. Lengi vel
fann ég að mörgu í fari þeirra, enda
alinn upp á hippatímanum. En sein-
ustu ár þá verð ég að viðurkenna að
fleira og fleira frá foreldrum mínum
er ég nú að finna í sjálfum mér.
Framan af streittist ég á móti, en er
nú farinn að sætta mig við þetta. Og
meira en það, ég er nú sáttur, þegar
ég sé mig út frá pabba, stoltur, jafn-
vel.
Kveðja, þinn sonur,
Kristján.
Mig langar að kveðja elskulegan
tengdaföður minn, hann Gumma.
Ég á margar ljúfar minningar um
hann og þær voru ófáar stundirnar
sem þau Eyja vörðu á heimili okkar
Kristjáns. Alltaf var jafn notalegt að
fá þau til okkar.
Eftir að Eyja tengdamóðir mín fór
á Grund ákváðum við Gummi að
hann kæmi alltaf í mat til okkar á
þriðjudögum. Við Gummi ákváðum
að þessir dagar væru fiskidagar.
Ekkert annað væri á borðum nema
fiskur, skyr og rjómi í eftirrétt og
ekkert múður með það. Fjöldinn all-
ur af fiskréttum var prófaður. Alltaf
var hann jafn ánægður með matinn
og ég naut þess að elda handa honum
því hann var alltaf svo ánægður og
þakklátur. Börnin mín nutu samver-
unnar við afa sinn og lærðu í leiðinni
að borða fisk.
Tengdafaðir minn var mikið ljúf-
menni og hans verður sárt saknað.
Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir,
Margrét.
Við systkinin viljum kveðja ynd-
islegan Gumma afa okkar sem lést á
elliheimilinu Grund 17. desember
síðastliðinn.
Við eigum ógrynni æskuminninga
um afa og ömmu; frá næturgisting-
um til aðfangadagskvölda með
ömmu og afa Heiðargerðinu.
Afi var rólegur maður og alltaf
góður við okkur barnabörnin. Aldrei
lét hann skap sitt valsa óbeislað í ná-
vist okkar. Hann var fámáll en hrein-
skiptinn. Þegar ég vann við málning-
arstörf leitaði ég til afa vegna
vandræða í samskiptum við óheiðar-
legan samstarfsmann. Ráðlegging-
arnar voru einfaldar: „Þú málar það
sem á að mála. Þú lætur engan segja
þér að svindla.“ Ég var þá, og er enn,
stoltur af að bera nafn hans.
Amma og afi höfðu alltaf gaman af
spilum. Spilahefð stórfjölskyldunnar
má rekja til þeirrar gleði sem skap-
aðist þegar tekið var í spil eða ten-
ingum kastað. Alltaf var pláss fyrir
yngstu meðlimina. Það var geggjað
að heimsækja afa og ömmu og fá að
spila kana með þeim.
Frægar eru samlokurnar hans
afa. Allt fór á milli tveggja brauð-
sneiða. Ostur, kæfa, síld og jólakaka.
Öllu var pakkað saman og tuggið
hægt og rólega í þögn. Þegar góður
matur var á borðum þagnaði karlinn
og allur matur var góður matur.
Skipti þá engu hvort maturinn væri
löngu útrunninn.
Ófáir voru laugardagseftirmið-
dagar þar sem nafnarnir horfðu
saman á enska boltann. Gummi afi
var stríðinn og hafði sérstaklega
gaman af því þegar lið barna og
barnabarna hans töpuðu. Hann tott-
aði pípuna sína og skaut föstum skot-
um, með prakkaralegt glott falið á
bakvið pípureykinn. Minningin um
afa að nostra við gömlu pípuna sína
lifir enn sterk. Pípulykt er enn, og
verður líklega alltaf, afalykt.
Takk fyrir okkur. Þú varst ynd-
islegur afi.
Guðmundur Jónatan,
Kolbrún Svala, Elísabet
Erla og fjölskyldur.
Guðmundur Jónatan
Kristjánsson
✝ Jónas Helgasonfæddist á Stór-
ólfshvoli, Hvolhreppi,
5. október 1924.
Hann lést á Landspít-
ala, Fossvogi, 19.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar Jón-
asar voru Helgi Jón-
asson, læknir og
alþingismaður, f. 19.
apríl 1894, d. 20. júlí
1960, og Oddný Guð-
mundsdóttir hjúkr-
unarkona, f. 20. maí
1889, d. 1. desember
1975. Bræður Jónasar: Helgi, f.
1926, d. 1982, Hrafnkell, f. 1928,
d. 2010, og Sigurður, f. 1929.
Jónas kvæntist 8. maí 1948 Guð-
rún, f. 11.7. 1953, maki: Kjartan
Sigurðsson, f. 19.6. 1961. Börn
þeirra: Guðrún, f. 4.11. 1987, og
unnusti Páll Hjaltalín Árnason, f.
30.3. 1976, og Sigurrós Oddný, f.
27.12. 1989, og unnusti Sacha Þór
Ásgeir Medina, f. 14.6. 1987. 3)
Helgi, f. 13.2. 1955, maki Bodil
Mogensen, f. 1.9. 1960. Börn
þeirra: Jónas, f. 21.4. 1981, unn-
usta Dorthe Marie- Bisse Groth, f.
22.5. 1983, og Michael Toby, f.
4.5. 1989.
Jónas dvaldi sín uppvaxtarár á
Stórólfshvoli. Hann var bifreið-
arstjóri hjá Kaupfélagi Rang-
æinga og svo síðar hjá Mjólkurbúi
Flóamanna. 1976 hóf hann störf
sem landpóstur sem hann stund-
aði til 1997 er hann lét af störf-
um.
Jónas verður jarðsunginn frá
Áskirkju í dag, 29. desember
2010, og hefst athöfnin kl. 15.
rúnu Árnadóttur, f.
16. júlí 1927. For-
eldrar hennar voru
hjónin Margrét Sæ-
mundsdóttir og Árni
Einarsson, stöðv-
arstjóri Pósts og
síma á Hvolsvelli.
Jónas og Guðrún
hófu búskap á
Hvolsvelli 1948 og
bjuggu þar til ársins
1975 er þau fluttu
að Hellu þar sem
Guðrún varð stöðv-
arstjóri Pósts og
síma. Árið 1997 fluttu þau til
Reykjavíkur. Jónas og Guðrún
eignuðust þrjú börn: 1) Oddný, f.
20.8. 1949, d. 27.10. 1988. 2) Sæ-
Elsku afi, sunnudaginn 19. des-
ember ákvaðstu að kveðja þennan
heim og fara á betri stað. Þú áttir
svo góða að, amma stóð hjá þér
eins og klettur í gegnum öll veik-
indin og hún er alltaf svo sterk,
ekki síst þessa síðastliðnu daga.
Hátíðirnar verða erfiðar án þín, afi
minn, en við hugsum hlýtt til þín
og vitum að þér líður vel þar sem
þú ert.
Þeir sem þekkja mig best vita
hversu mikil afastelpa ég var, enda
ósjaldan kölluð fósturdóttir ykkar
ömmu. Alltaf var ég rólegust á
bumbunni hjá þér þegar ég var
barn og hjá þér leið mér vel. Eitt
af því sem ég man best eftir þegar
ég var lítil var að fara með Guð-
rúnu í rútuna og fara til afa og
ömmu á Hellu, það var alltaf jafn
gaman að koma í heimsókn til ykk-
ar. Þú hringdir alltaf til að vita
hvernig mér og Guðrúnu gengi í
skólanum og lést lesa upp fyrir þig
einkunnirnar okkar og fannst svo
gaman að heyra hvað okkur gekk
vel. Svo þegar þið fluttuð í Álf-
heimana var litla afastelpan sko
ánægð, ekki nema tíu mínútna
akstur í kotið ykkar ömmu. Enda
var ekki lítið suðað í mömmu og
pabba um að fá að fara til ykkar að
gista og alltaf tókstu mér opnum
örmum. Ef mér datt í hug seint um
kvöld að gista þá varstu alltaf
reiðubúinn að sækja mig sama
hvað klukkan var.
Stundunum saman sátum við og
spiluðum ólsen ólsen og oft spil-
uðum við líka manna með ömmu.
Það var alltaf líf og fjör hjá okkur
og alltaf fundum við eitthvað að
gera. Já, það eru sko ófáar minn-
ingarnar sem við bjuggum til sam-
an, afi, það er yndislegt og ómet-
anlegt að eiga þær og munu þær
hlýja mér um hjartarætur allt mitt
líf.
Þú munt alltaf eiga sérstakan
stað í hjarta mínu og ég veit að þú
ert hjá mér, elsku afi minn. Ég á
eftir að sakna þín svo sárt en ég
veit að þér líður mun betur þar
sem þú ert núna og munt ávallt
vaka yfir mér og passa Rósina þína
vel.
Sigurrós Oddný
Kjartansdóttir (Rósin).
Elsku besti afi minn. Núna ertu
farinn frá okkur. Ég veit að þú ert
kominn á góðan stað og fylgist vel
með okkur hérna niðri, og þá sér-
staklega ömmu.
Ég átti svo marga góða tíma með
þér, elsku afi minn. Það sem stend-
ur mér næst er tíminn sem ég átti
með þér þegar þið amma bjugguð á
Hellu. Við Sigurrós komum oft til
ykkar yfir sumartímann. Alltaf
fannst mér gott að komast til ykk-
ar í sveitina. Þið amma voruð alltaf
svo góð við okkur systurnar, dekr-
uðuð okkur alveg hrikalega, en
mikið var það nú gaman. Ég veit
ekki hversu oft ég spilaði við þig
ólsen ólsen og rommí … og alltaf
tókst þér að vinna mig í rommí, já
og í vist, enda spilakall mikill.
Alltaf kallaðir þú mig Guðrúnu
E og ekki veit ég af hverju, en
mér þótti mjög vænt um það. Syst-
ir mín fékk viðurnefnin Rósin frá
þér og ég veit að hún metur það
mikils. Ég veit að þér þótti svo
vænt um okkur Sigurrós og gerðir
ýmislegt með okkur. Þú varst allt-
af mjög áhugasamur um það sem
gekk á í lífi mínu. Spurðir mig allt-
af hvernig gengi í skólanum, hand-
boltanum og já öllu því sem ég var
að gera.
Bílakall varstu mikill og varst
alltaf að monta þig á því að Coroll-
an þín væri nú miklu betri bíll en
minn. Þinn bíll var besti bíll í
heimi að þinni sögn og ég tók nú
oftast undir það með þér.
Mér þótti svo gaman að hlusta á
þig tala um gamla tíma, því þú
upplifðir svo allt öðruvísi tíma en
ég geri nú. Ég held að þér hafi þó
liðið mjög vel í æsku, því oft tal-
aðir þú um Stórólfshvol og þína
hagi þar. Þú varst algjör sveitakall
og ætli þér hafi ekki liðið langbest
í sveitinni.
Þegar ég var nýlega byrjuð með
mínum kærasta var hann að sækja
mig einn daginn í Aftanhæðina og
þú sast við eldhúsborðið og sagðir
svo við mig. „Og hvað heitir svo
þessi kærastatittur þinn?“ Það var
nú ekki annað hægt en að hlæja að
þessu og ég og kærasti minn hlæj-
um enn að þessu í dag.
Þegar ég byrjaði að búa með
mínum kærasta varstu mjög
áhugasamur varðandi okkur og
spurðir mig alltaf þegar ég kom í
heimsókn til þín hvernig búskap-
urinn gengi.
Afi minn, ég sakna þín mjög
mikið og hugsa mikið um þig dag-
lega, en ég veit að nú ertu frjáls og
líður betur.
Nú finn ég angan löngu bleikra
blóma,
borgina hrundu sé við himin ljóma,
og heyri aftur fagra, forna hljóma,
finn um mig yl úr brjósti þínu
streyma.
Ég man þig enn og mun þér aldrei
gleyma.
Minning þín opnar gamla töfra-
heima.
Blessað sé nafn þitt bæði á himni
og jörðu.
Brosin þín mig að betri manni
gjörðu.
Brjóst þitt mér ennþá hvíld og gleði
veldur.
Þú varst mitt blóm, mín borg, mín
harpa og eldur.
(Davíð Stefánsson.)
Hvíl í friði, elsku afi minn
Þín
Guðrún E.
Jæja Jónas, núna hefur þú feng-
ið hvíldina. Við kynntumst fyrir
tveimur árum, samt hefur mér allt-
af liðið eins og ég hafi þekkt þig
alla mína tíð. Þú tókst mér svo vel
og spurðir mig alltaf sömu spurn-
ingarinnar þegar ég hitti þig; „nóg
að gera hjá Toyota?“ Þar sem ég
hef svo gaman af sagnfræði var al-
gjör fjarsjóður að fá að sitja með
þér og hlusta á sögur frá gömlum
tímum. Í ljósi þess að við vorum
báðir bílstjórar höfðum við margt
að tala um. Ég kveð þig því með
söknuði og vona að ég hitti þig aft-
ur síðar einhvers staðar og getum
við þá tekið upp þráðinn.
Hvíl í friði.
Páll Hjaltalín Árnason.
Jónas Helgason