Morgunblaðið - 29.12.2010, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. DESEMBER 2010
✝ Halldór Bjarna-son fæddist á
Völlum í Skagafirði
20. febrúar 1922.
Hann lést á Landspít-
alanum í Fossvogi 18.
desember 2010.
Foreldrar hans
voru hjónin Sig-
urlaug Jónasdóttir, f.
8. júlí 1892, d. 13.
október 1982, og
Bjarni Halldórsson, f.
25. janúar 1898, d. 15.
janúar 1987, bóndi á
Uppsölum í Skaga-
firði. Systkini Halldórs eru: Krist-
ín, f. 5. janúar 1925, Jónas, f. 26.
mars 1926, d. 19. október 2003, Eg-
ill, f. 9. nóvember 1927, Gísli, f. 3.
júlí 1930, d. 30. maí 2009, Árni, f. 8.
nóvember 1931, Stefán, f. 28. nóv-
ember 1933, d. 16. janúar 1934, og
Helga, f. 13. desember 1935.
Halldór kvæntist 22. maí 1948
Guðrúnu Bergþórsdóttur, f. 9.
febrúar 1920. Hún er dóttir
hjónanna Kristínar Pálsdóttur og
Bergþórs Jónssonar, bónda, í
Fljótstungu í Hvítársíðu. Halldór
og Guðrún eignuðust 3 dætur: 1)
Kristín Þorbjörg, f. 9. mars 1950, d.
2. nóvember 2004, m. Bjarni H.
Johansen, f. 31. janúar 1943. Börn
Bjarnadóttir, f. 22. nóvember 1920.
Hennar börn eru Bjarni H. Joh-
ansen, f. 1943, m. Kristín Þ. Hall-
dórsdóttir, d. 2004, Jóhann Joh-
ansen, f. 1947, k. Helga
Benediktsdóttir, Jenny Johansen, f.
1949, m. Bergsveinn Símonarson,
Henry Johansen, f. 1951, d. 2004, k.
Unnur Baldvinsdóttir, Ragnar Joh-
ansen, f. 1953, k. Luzviminda Ola-
yvar, og Hólmfríður Helga Jós-
efsdóttir, f. 1960, m. Vernharður
Skarphéðinsson.
Halldór fluttist með foreldrum
sínum að Uppsölum í Blönduhlíð
árið 1925 og ólst þar upp ásamt
systkinum sínum. Báðar ömmur
hans voru alla tíð á heimilinu og
tóku þátt í uppeldi barnanna. Hann
fór í bændaskólann á Hvanneyri
1943 og lauk þaðan búfræðiprófi
1945. Hann hóf síðan búskap með
Guðrúnu á Uppsölum til ársins
1957 er þau fluttu að Hesti í Borg-
arfirði og síðan í Borgarnes 1959.
Þar vann Halldór hjá Kaupfélagi
Borgfirðinga. Halldór og Antonía
bjuggu lengst af í Hveragerði og á
Álftanesi og vann hann síðustu ár
starfsævinnar hjá Glettingi í Þor-
lákshöfn. Halldór var kjötmats-
maður meðfram öðrum störfum frá
1963 til 1998. Síðustu tvö árin bjó
Halldór á Vífilsstöðum og nú síðast
í Mörk.
Útför Halldórs fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 29. desem-
ber 2010, og hefst athöfnin kl. 15.
þeirra eru a) Anna
Björk, f. 7. október
1967, m. Tómas Hol-
ton, f. 8. júlí 1964,
þau eiga Tómas Heið-
ar, f. 12. september
1991, og Bergþóru, f.
6. júlí 1994. b) Guð-
rún Harpa, f. 12. júní
1969, m. Erlendur
Pálsson, f. 13. sept-
ember 1966, þau eiga
Kristínu Maríu, f. 16.
september 1993, og
Bjarna Magnús, f. 23.
desember 1995. c)
Ragnheiður Lilja, f. 15. febrúar
1974, fyrrv. m. Axel Aðalgeirsson,
f. 4. ágúst 1969, þau eiga Aðalgeir,
f. 26. október 1999, Katrínu, f. 13.
ágúst 2002, og Dag, f. 14. desember
2004. d) Halldór Heiðar, f. 17. mars
1983, k. Lilián Pineda, f. 28. sept-
ember 1983. 2) Sigurlaug, f. 29.
apríl 1953, 3) Helga, f. 27. apríl
1961, fyrrv. maður Magnús Guð-
jónsson, f. 21. september 1959.
Börn þeirra eru a) Guðjón Már, f. 2.
september 1986, b) Sigrún Ásta, f.
29. september 1987, unnusti Stein-
ar Már Sveinsson, f. 9. júli 1987, c)
Hákon Örn, f. 13. janúar 1998.
Halldór og Guðrún skildu. Seinni
kona Halldórs var Antonía Jóna
Fyrr var oft í koti kátt,
krakkar léku saman,
þar var löngum hlegið hátt,
hent að mörgu gaman.
– – –
(Þorsteinn Erlingsson.)
Tvær litlar systur sitja í fanginu á
afa sem syngur og syngur. Alltaf
sama lagið – Fyrr var oft í koti kátt –
með leikrænum tilþrifum sem hvaða
óskarsverðlaunahafi sem er hefði
verið stoltur af. Í annarri hverri
hendingu þurfti að stoppa lagið til að
sýna systrunum hvernig krakkar
léku saman, hversu hátt var hlegið og
hvernig kankast var á. Og það var
svo sannarlega hlegið hátt.
Á Kjartansgötunni lærðum við líka
að spila, kasínu og ólsen, veiðimann
og fant. Í minningunni var afi í fullu
starfi við að skemmta okkur systrum
og þolinmæðin var óþrjótandi. Ekki
ósennilegt að heimsmet hafi verið
sett í sliti á spilastokkum.
Minningarnar af Kjartansgötunni
eru ljóslifandi og það er svo skrýtið
að mínar minningar þaðan snúast all-
ar um hlátur og hamingju. Háaloftið
fremra og innra, með vefstólnum,
garnlyktinni og dúkkulísunum þeirra
Helgu og Laugu, sem við þorðum
varla að anda á því þær voru svo fal-
legar, stiginn upp á loft þar sem
Anna Björk festi höfuðið á milli riml-
anna, súlan í stofunni sem var svo
skemmtilegt að snúa sér í kringum
þangað til mann svimaði, fallegi
garðurinn með hlaðna hraunveggn-
um og hádegisblómunum, netalögnin
út í litlu eyju, kapphlaupið á leirunum
í fermingarveislunni hennar Helgu,
þar sem ömmubræður mínir breytt-
ust í unglinga og ótal fleiri hamingju-
myndir.
Við fluttum til Noregs og afi flutti í
Hafnarfjörð. Eftir að við komum
heim man ég eftir rútuferð suður,
alein stelpa í heimsókn til afa og
ömmu í Köldukinn, það fannst mér
fullorðins ferðalag. Og enn var spil-
að. Ætli afi hafi aldrei unnið úti fyrst
hann hafði þennan endalausa tíma
fyrir okkur?
Við þeirri spurningu fékk ég svar
sumarið sem ég varð fimmtán ára,
þegar ég fékk að búa hjá afa og
ömmu í Hveragerði og vinna með afa
í Glettingi í Þorlákshöfn. Það var
skemmtilegt sumar og ég kynntist
nýrri hlið á afa – vinnuhliðinni. Og ég
komst að því að þótt hann væri í
vinnu hafði hann samt tíma til að
spila við stelpuna sína, bæði í hádeg-
inu í Glettingi og heima á kvöldin.
Afi sinnti þetta sumar því erfiða
hlutverki að vekja mig á morgnana
og koma mér á fætur. Jafnvel það
gerði hann með bros á vör, sem fyrir
þá sem mig þekkja segir líklega
meira en margt en annað um jafn-
aðargeð hans. Á hverjum morgni
keyrðum við saman niður Ölfusið,
vinstra megin á veginum því vegur-
inn var svo ansi holóttur hægra meg-
in. Síðdegis keyrðum við heim aftur –
líka vinstra megin. Líklega hefur það
komið sér vel fyrir mig að vera syfj-
aður unglingur þetta sumar.
– – –
Því vill hvarfla hugurinn,
heillavinir góðir,
heim í gamla hópinn minn,
heim á fornar slóðir.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Síðustu árin hvarflaði hugurinn æ
oftar heim í Skagafjörðinn. Ótal sög-
ur sagði afi okkur af smalamennsku í
Blönduhlíð, sumar kannski svolítið
kryddaðar eins og honum einum var
lagið, en til síðasta dags var hann í
hjarta sínu bóndi í Blönduhlíð. Við
vorum sammála um það þegar við
sungum saman síðustu tvö kvöldin á
Landspítalanum að fornu slóðirnar í
kvæðinu væru örugglega Blönduhlíð-
in – þetta með Hlíðarendann er klár-
lega misskilningur.
Hvíldu í friði, elsku afi, ég bið að
heilsa mömmu.
Guðrún Harpa.
Heimsóknir til ömmu og afa í
Hveragerði voru þessir föstu punkt-
ar í tilveru okkar, ekki síst á jólunum.
Jóladagurinn hjá ömmu og afa leið
auðvitað með hefðbundnum hætti hjá
okkur. Eftir hangikjötsmáltíðina
vaskaðir þú upp og við sóttum í að
hjálpa til við að þurrka diskana, sem
voru ófáir, spjalla við þig og skemmta
okkur. Að uppvaski loknu fengum við
að opna skúffuna með klinkinu og
taka okkur laun fyrir. Síðan var tekið
í spil, en þú hafðir endalausan vilja til
að spila við okkur, hlæja og trítla og
ávallt hagaðir þú því þannig til að við
stóðum glöð og ánægð upp frá spila-
mennskunni sem ótvíræðir sigurveg-
arar.
Við viljum þakka þér þann tíma
sem þú gafst okkur og endalausa þol-
inmæði, hvort sem það var við að
leyfa litlum strák að taka fullan þátt í
garðyrkjustörfunum með þér, eða
gera þér sérstaka ferð með litla
stelpu norður í Miðfjörð til þess að
lofa henni að fara á hestbak með
frændsystkinum sínum, eða bara
vera til staðar.
Minningin um þennan góða tíma
og þig, elsku afi okkar, mun alltaf lifa
með okkur.
Anton, Bára, Ragnheiður,
Skarphéðinn og Ívan Darri.
Á Uppsalaheiðinni er gamalt
byrgi. Þetta er ekki mikið mannvirki
og farið að láta á sjá. Lágir veggir,
varla nema í mittishæð, hlaðnir úr
grjóti sem hefur verið sótt upp í
skriðurnar og rúmar í mesta lagi
nettan mann, nestisskjóðu og einn
hund. Þetta er smalabyrgi sem Hall-
dór föðurbróðir minn hlóð í þá daga
er fé gekk upp um allt fjall á sauð-
burði og búalið var dag- og náttlangt
í fjallinu að huga að lambfé. Og það
var farið stall af stalli, út á heiði og
fram að gili til að líta eftir hvort þessi
kind væri borin og hvort þetta lamb
væri komið á spena. Nú ef lömbin
stóðu upp og teygðu sig voru allir
ánægðir og ekki litið á það meir.
Hvort það var í bið eftir að lamb
kæmi í heiminn sem frændi hlóð
byrgið veit ég ekki. Man bara núna
að ég gleymdi að spyrja hann að því.
Ég hitti Halldór frænda minn síð-
ast á Vífilsstöðum í sumar sem leið.
Hann var orðinn frekar lúinn og lá
ekki hátt rómur en ég færði honum
litla mynd af smalabyrginu góða. Það
var blíðuveður þennan dag og við fór-
um að tala um gamla daga og kindur
og göngur fyrir norðan og ég sá
hvernig fjallablik færðist yfir augun
og hann fór að segja mér gangnasög-
ur og ég hlustaði og lagði orð í belg
sem hann greip á lofti og brátt vorum
við samferða gömlu göturnar. Við
skeiðuðum yfir gil, kræktum fyrir
klett, flugum yfir skriður og röltum
síðan út heiðina með hóp af kindum
og Vífilsstaðavatnið löngu þornað
upp fyrir augunum á mér. Svo stóð-
um við frændurnir á heiðarbrúninni,
blésum ekki úr nös og vorum ansi
masknir með okkur meðan við horfð-
um eftir hópnum niður sneiðinginn
hjá Fossi.
Þegar ég kvaddi frænda minn þar
sem hann sat örlítið lotinn í stólnum
sínum fann ég að hann var þar ekki
lengur. Hann sat fyrir framan smala-
byrgið sitt á heiðinni, ánægður á
svip, og horfði yfir glampandi Vötnin
meðan ær karaði lamb neðar í brekk-
unni.
Eyþór Árnason.
Dýrmætt er hverjum manni að
kynnast góðu fólki sem lifir í minn-
ingunni þótt horfið sé úr heimi. Þeim
hópi tilheyrði Halldór Bjarnason frá
Uppsölum í Skagafirði, fyrrverandi
yfirkjötmatsmaður, sem mig langar
að minnast nokkrum orðum.
Leiðir okkar Halldórs lágu saman
árið 1982 sem yfirkjötmatsmenn.
Það var hlutastaða, ég var yfirkjöt-
matsmaður á Norðurlandi og Hall-
dór gegndi hliðstæðu starfi á Suður-
og Vesturlandi. Við unnum undir
stjórn Andrésar Jóhannessonar kjöt-
matsformanns, ásamt starfsbræðr-
um okkar, Karli E. Loftssyni á Vest-
fjörðum og Sigurði Eiríkssyni á
Austurlandi, sem nú er látinn. Ég var
yngstur í hópnum en ungliðanum var
vel tekið og samstarfinu fylgdi var-
anleg vinátta.
Halldór var skipaður yfirkjötmats-
maður árið 1982 og lét af því starfi ár-
ið 1998 vegna aldurs. Áður var hann
kjötmatsmaður við Sláturhús Kaup-
félags Borgfirðinga í Borgarnesi frá
1963.
Halldór var hægur maður í fram-
göngu en traustur í starfinu sem
hann vann af samviskusemi, einarður
ef á þurfti að halda. Hann var ná-
kvæmur og glöggur yfirmatsmaður
sem gat gert grein fyrir sínu máli af
festu og leiðbeint kjötmatsmönnum
sláturhúsanna á skýran hátt.
Ég minnist hlýju hans í öllum sam-
skiptum og notalegrar kímni sem
ekki lét mikið yfir sér í fyrstu en vann
á við aukin kynni. Halldór var sögu-
maður góður. Sá hæfileiki naut sín
best í fámennum hópi og því fengum
við félagar hans í yfirkjötmatshópn-
um að kynnast á samverustundum í
tengslum við kjötmatsnámskeið og á
ferðalögum við eftirlit í sláturhúsum.
Með Halldóri Bjarnasyni er geng-
inn góður drengur eftir langa og far-
sæla ævi. Við Andrés og Karl þökk-
um honum ánægjuleg kynni og ágætt
samstarf um leið og við vottum að-
standendum hans innilega samúð á
kveðjustund.
Stefán Vilhjálmsson,
fagsviðsstjóri kjötmats
á Matvælastofnun.
Halldór Bjarnason
✝ Gyða Jónsdóttirfæddist í Reykja-
vík 27. september
1920. Hún andaðist á
líknardeild Landa-
kotsspítala 20. des-
ember sl. Foreldrar
hennar voru Jón
Halldórsson, f. 1886,
d. 1973, og Gíslína
Magnúsdóttir, f.
1889, d. 1986. Systk-
ini Gyðu voru: Ólaf-
ur Hólm, f. 1914, d.
2010, Erna, f. 1922,
d. 2010, og Knútur,
f. 1929, d. 1992.
Hinn 27. janúar 1951 giftist
Gyða Friðjóni Bjarnasyni prent-
ara, f. 8. mars 1912, d. 27. desem-
jóni. Eftir giftingu annaðist Gyða
heimili þeirra hjóna á Freyjugötu
27a en eftir að Friðjón dó flutti
hún í íbúð á Kleppsvegi 2 þar sem
hún bjó allar götur síðan. Gyða
hóf störf á aðalpósthúsinu í
Reykjavík árið 1969 en árið 1974
færði hún sig yfir í Lang-
holtsútibú Póstsins sem þá var
staðsett við Langholtsveg og var
síðar flutt yfir á Kleppsveg. Gyða
starfaði hjá Póstinum í tvo ára-
tugi, sem gjaldkeri og fulltrúi úti-
bússtjóra. Auk þess gegndi hún
trúnaðarstörfum fyrir Póstmanna-
félag Íslands. Síðustu tvo áratug-
ina naut Gyða eftirlaunaáranna,
ferðaðist mikið um landið og til
útlanda og naut samvista systkina
sinna og systkinabarna.
Útför Gyðu verður gerð frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 29.
desember 2010, og hefst athöfnin
kl. 13.
ber 1971. Foreldrar
hans voru Bjarni Jó-
hannesson og Sig-
urbjörg Ámunda-
dóttir. Gyðu og
Friðjóni varð ekki
barna auðið.
Að barna-
skólanámi loknu
gekk Gyða í Mennta-
skólann í Reykjavík,
en varð að hverfa
þaðan frá námi
vegna bágs efna-
hagsástands á
kreppuárunum. Eftir
að skólagöngu lauk hóf Gyða
störf hjá Alþýðublaðinu, en þaðan
lá leið hennar í Alþýðuprentsmiðj-
una þar sem hún kynntist Frið-
Gyða móðursystir mín er fallin í
valinn 90 ára að aldri, en þó alls ekki
södd lífdaga, enda átti hún mörgum
verkum ólokið, margar bækur
ólesnar og ein ferð enn til uppá-
haldsborgarinnar, Lundúna, hefði
verið henni kærkomin. Gyða var
mikil merkiskona sem ávallt sinnti
skyldfólki sínu af mikilli natni og
umhyggjusemi. Sjálfur naut ég þess
að eiga Gyðu að, yngstur þriggja
bræðra. Ég minnist margra góðra
augnablika á nærri hálfrar aldar
samleið. Þegar ég var lagður inn á
spítala vart fimm ára gamall var
hún sú eina sem kom í heimsókn,
enda voru heimsóknir foreldra ekki
leyfðar á þeim tíma. Bjargaði hún
þar án efa sálarheill lítils drengs.
Meðan foreldrar mínir ferðuðust til
annarra landa dvaldi ég ávallt á
heimili hennar á Freyjugötunni.
Skömmu eftir að hún varð ekkja tók
hún mig með sér til Lundúnaborgar
og kenndi mér listina að ferðast. Á
næstu árum fylgdu fleiri ánægju-
legar utanlandsferðir með Gyðu þar
sem ávallt var lögð áhersla á skoðun
safna og menningar.
Þegar ég útskrifaðist sem land-
fræðingur úr Háskóla Íslands mætti
hún við útskriftina og hélt mér
veislu á eftir. Í seinni tíð naut Gyða
þess ávallt að koma á heimili okkar
Unu og synir okkar tveir höfðu á
henni mikið dálæti, enda fyllti hún
heimilið af visku sinni.
Stórt skarð hefur nú verið höggv-
ið í fjölskylduna, skarð sem seint
verður fyllt. En minningin um góða
og umhyggjusama konu lifir að ei-
lífu og verður einstakt veganesti
fyrir alla þá er nutu. Hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Örn Sigurðsson.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Árin líða allt of fljótt hugsaði ég
þegar við Gyða vinkona mín horfð-
um saman á fallegt sólarlagið nú í
desembermánuði á líknardeild
Landakotsspítala þar sem hún
dvaldist til hjúkrunar og aðhlynn-
ingar. „Þetta er sama útsýnið og
heima,“ sagði hún og líkaði vel stað-
setning sjúkrastofunnar.
Hartnær 40 ár eru liðin frá því við
hittumst fyrst á pósthúsinu við
Langholtsveg í Reykjavík, sem sam-
starfsmenn. Alveg frá fyrsta degi
okkar kynna bar hún með sér reisn
og glæsileika sem hún hélt til síð-
asta dags. Hún var jákvæð, mann-
blendin og skemmtileg og lét vel að
umgangast fólk. Hún var jafnframt
ákveðin og lét vel stjórnun.
Við Gyða unnum einnig saman að
félagsmálum til margra ára og var
hún ætíð úrræðagóð í mörgum erf-
iðum málum og gott að hafa hana
sér við hlið, enda féllu skoðanir okk-
ar vel saman. Hún hafði sérlega
gaman af því að hitta félaga frá öðr-
um löndum og fylgdi þeim í stuttar
kynnisferðir um landið. Þær ferðir
voru skemmtilegar og hún hrókur
alls fagnaðar.
Gyða var mikill vinur vina sinna.
Hún var afar umhyggjusöm gagn-
vart fjölskyldu sinni og vinum og
talaði oft um strákana frændur sína
og fjölskyldur þeirra. Þeir skipuðu
stóran sess í hennar lífi. Hún skilur
eftir sig dýrmætan sjóð minninga
sem gott er að leita í.
Að leiðarlokum kveð ég vinkonu
mín með söknuði og votta frændum
hennar, þeim Skúla, Gísla Jóni og
Erni og fjölskyldum þeirra innilega
samúð.
Lea Þórarinsdóttir.
Gyða Jónsdóttir