Morgunblaðið - 29.12.2010, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. DESEMBER 2010
gátur, lesa og hekla og misstir þú
mikið við það. Þú barst þig þó alltaf
vel, eins og þín var von og vísa.
Þú varst mikill dugnaðarforkur,
vannst mikið um ævina og varst al-
laf að vinna eitthvað í höndunum.
Nutum við góðs af og munum við
minnast þín í hvert sinn sem við
tökum fram sparisængurverin frá
þér með milliverkunum sem þú
heklaðir. Nú hefur þú kvatt þennan
heim og hitt afa aftur eftir langan
aðskilnað. Hvíl í friði, elsku Ásta
amma.
Er fast á fótskör þína
vor faðir krjúpum nú,
og engu ætlum týna
þess orðs er biður þú.
Gef oss þinn styrk að standa
æ, stöðugt þér við mund,
uns leitar þinna landa
vort líf á hinstu stund.
Hvað guð þú værir góður
ef gæfir oss þann mátt
að hver sinn biðji bróður
að bæta þjóða sátt,
og anda þínum beita
svo aukist hvert það lið
sem alltaf er að leita
að alheims vopna frið.
Ef alheims verður friður
og öllum vopnum eytt,
þá mundi myndast liður
sem mörgu gæti breytt,
er allra götu greiðir,
og gagnleg hugsun skýrð
svo opnist ljósar leiðir
að lífsins friðar dýrð.
(Marteinn Lúter Einarsson.)
Þínar ömmustelpur,
Sigrún, Maren Ásta
og Hjördís Halla.
Við spjölluðum oft mikið saman
þegar ég kom í heimsókn á Hjúkr-
unarheimilið. Þegar heimilismenn
lögðu sig eftir matinn sat Ásta í
stólnum sínum á ganginum. Hann
var þannig staðsettur að flestir
tóku eftir henni og ýmsir tóku hana
tali, sem var henni mikils virði, því
hún var ræðin og hafði frá mörgu
að segja, enda hafði hún lifað tím-
ana tvenna. Ég tók upp viðtal við
hana sem birtist í Skaftfellingi 2005
þar sagði hún mér frá því þegar
hún var skorin upp við botnlanga-
bólgu á eldhúsborðinu í Sandfelli 15
ára gömul og hún fékk lífhimnu-
bólgu upp úr því. Hún var mjög
hætt komin, enda erfitt þá með
samgöngur í Skaftafellssýslum og
það var langur biðtími eftir lækn-
um. En hún náði sér og átti marga
góða daga. Seinna viðtalið sem ég
tók við hana birtist í Skaftfellingi
sem nú er nýkominn út. Ég var bú-
in að hlakka til að lesa það fyrir
hana, og hafði heftið með mér á
Hjúkrunarheimilið daginn eftir að
það kom til Hornafjarðar, en það
var of seint, Ásta lést næsta dag.
Ég hafði auðvitað lesið þetta allt
fyrir hana, eftir að ég fullvann það,
en það var gert á meðan hún var
enn bara 94 ára og vel ern. Hún
sagði mér frá árunum sem hún bjó í
Öræfum hjá Önnu systur sinni og
sr. Eiríki Helgasyni, sem höfðu tek-
ið hana að sér þegar móðir þeirra
systra dó úr spænsku veikinni 1918.
Lífsskilyrðin voru svo gjörólík öllu
sem við þekkjum nú, aðstæðurnar
buðu upp á einangrun og einmana-
leika, sem oft hefur verið erfitt við
að fást. En þessar tilfinningar eru
líka til staðar þar sem samgöngur
eru góðar og allt virðist geta verið í
góðu lagi. Það var mikils virði fyrir
mig að vera í návist þessarar lífs-
reyndu konu og kynnast hugar-
heimi hennar. Innilegar þakkir,
Ásta, þú sem sagðir mér að einhver
mesta breyting sem þú hefðir upp-
lifað, væri að flytja frá Sandfelli í
Nesin, nú ert þú flutt á enn betri
stað.
Kristín Gísladóttir.
hve sér þætti þýskan einstaklega
fagurt tungumál og fór með
nokkrar ljóðlínur því til staðfest-
ingar. Ég sagðist vera samála því
og bera sterkar tilfinningar til
þýskunnar.
Eitt mikilvægasta verkfærið í
lífi Elínar ömmu var kímnigáfan.
Þannig braut hún upp hversdags-
leikann með bröndurum og léttum
sögum sem kölluðu fram bros og
hlátur fólks á öllum aldri. Sér-
staklega man ég eftir því þegar
amma kenndi okkur frænda mín-
um Geir hvað kímnigáfa væri í
raun. Hún útskýrði eins og henni
var einni lagið hvernig best væri
farið með fyndnar skrítlur og
hvernig hægt væri að flækja hina
einföldustu hluti á svo dásamleg-
an hátt. Eitt af því sem einkenndi
ömmu var einstök gjafmildi. Það
leyndi sér ekki hve gott henni
þótti að gleðja þá sem að garði
bar.
Á seinasta afmæli mínu gaf
amma mín mér styttu af fugli og
frumsamið ljóð með. Þegar ég
þakkaði henni gjöfina, minnti hún
mig sérstaklega á að þó að líkami
fuglsins væri úr steini, væri hann
engu að síður tákn þess frelsis
sem fælist í því að geta flogið.
Þessum orðum ömmu laust svo
skyndilega niður í huga mér þeg-
ar ég sat hjá henni síðasta daginn
í lífi hennar og ljóst var orðið að
hverju stefndi. Ég dreif mig í
skyndi heim til að sækja stein-
fuglinn og frétti þegar ég kom til
baka að skömmu áður hefði stór
hópur smáfugla sést flögra um
fyrir utan gluggann hennar. Ég
lagði steinfuglinn á borðið við
hliðina á rúmi ömmu og í sömu
andrá yfirgaf hún þennan heim.
Fuglar himinsins höfðu sótt hana
og loksins gat hún flogið burt
frjáls. Blessuð sé minning ömmu
minnar.
Ragnar Jónsson.
Það er ólýsanlega erfið tilfinn-
ing að kveðja þig, elsku amma.
Ég hef reynt dágóða stund að
finna orð sem lýsa þessari tilfinn-
ingu en ég held að þau fyrirfinnist
ekki, að minnsta kosti ekki í þess-
um heimi. Ég er mjög þakklát
fyrir að hafa fengið að vera hjá
þér þegar þú kvaddir. Ég fann
fyrir einhverju sérstaklega góðu
þá stundina, einhverju góðu sem
blandaðist tregafullri sorg og var
mér huggun harmi gegn. Himinn-
inn var svo fallegur með litlu fugl-
unum sem dönsuðu fyrir þig þetta
síðdegi. Mér fannst líka gott að
geta leikið fyrir þig lagið fagra
„Nóttin var sú ágæt ein“ þó að
hljómgæðin í símanum mínum
væru ekki samboðin þínum fágaða
tónlistarsmekk. Ég vona líka að
þú munir alltaf hinstu orðin sem
ég hvíslaði að þér áður en þú
kvaddir.
Undanfarna daga hef ég minnst
þess sem þú sagðir mér svo oft:
Að innst inni værir þú bara lítil
stúlka. Þannig upplifði ég þig svo-
lítið, sem skemmtilega litla stúlku
sem vildi vera svo góð. Svo voru
það allir fallegu hlutirnir sem þú
sagðir við mig í hvert skipti sem
við hittumst. Þeir skipta mig
miklu máli og ég mun alltaf
geyma þá með mér. Ég er svo
stolt af því að vera nafna þín og
svo ánægð með það þegar fólk
segir að ég líkist þér. Ég man
þegar ég var lítil og þú kenndir
mér á píanó. Þú varst einstaklega
góður og þolinmóður kennari. Ég
man líka eftir því þegar stóri
bróðir var að gæta mín með vin-
um sínum og ég varð svolítið
hrædd við fjörið í þeim. Þá
hringdi ég í þig og sagðist vera
ein heima. Örskömmu síðar stóðst
þú í dyragættinni með bros á vör
og uppáhalds góðgætið mitt í
hendi. Foreldrar mínir hafa líkast
til orðið hissa á þessum óvænta
liðsauka sem bæst hafði við lið
barnfóstra þegar þeir komu heim.
Þegar ég kom seinast í heim-
sókn til þín á Grensásveginn sát-
um við saman, borðuðum vínar-
brauð og hlógum hjartanlega að
lífinu og skemmtilegum tilbrigð-
um þess. Við höfðum spennandi
áform á prjónunum enda var þér
lagið að horfa alltaf fram á veg.
Ég bið þann sem öllu ræður að
vaka yfir fallegu stúlkunni henni
Elínu Dungal.
Elín Helga Jónsdóttir.
✝ Valgerður JónaAndrésdóttir
fæddist á Búðarhamri,
Eyrarbakka, 26. októ-
ber 1919. Hún lést á
Hrafnistu í Hafnafirði
20. desember 2010.
Foreldrar hennar
voru Katrín Magn-
úsdóttir, f. 3. júní
1900, d. 1. nóvember
1989, og Andrés Jóns-
son, kaupmaður á
Eyrarbakka, f. 15. maí
1885, d. 31. mars 1929.
Seinni maður Katr-
ínar var Jón Helgason, f. 24. mars
1902, d. 24. febrúar 1959. Bróðir
Valgerðar var Magnús Truman
Andrésson, f. 11. apríl 1921, d. 15.
fyrstu árin, var í sveit á Arnarfelli í
Þingvallasveit hjá ömmu sinni og
móðurbróður. Valgerður hóf ung
störf hjá Verslun Ásgeirs G. Gunn-
laugssonar og Co., sem stofnuð var
árið 1907 og var til húsa að Austur-
stræti 1. Verslun Ásgeirs G. Gunn-
laugssonar var ein af stærri versl-
unum í Reykjavík með
vefnaðarvörur og fatnað fyrir konur
og karla. Þar kynntist hún eig-
inmanni sínum Gunnlaugi sem var
sonur Ásgeirs. Þar vann hún í nokk-
ur ár eða þar til að hún stofnaði sína
eigin verslun á horni Garðastrætis
og Vesturgötu, sem hún starfrækti í
átta ár. Eftir lát Ásgeirs keyptu þau
Gunnlaugur verslunina, sem þau
fluttu síðar í Stórholt 1. Þegar
Gunnlaugur lést hélt Valgerður
áfram með starfsemina. Árið 1998
keypti hún húsnæði í Skipholti 9 og
rak verslunina þar til 2005, þá orðin
85 ára gömul.
Valgerður verður jarðsungin frá
Fossvogskapellu í dag, 29. desember
2010, og hefst athöfnin kl. 15.
júní 2006, kvæntur
Jensínu Þóru Guð-
mundsdóttur, f. 9. nóv-
ember 1925, d. 20. maí
2007. Börn þeirra eru
Katrín Arndís, Unnur,
Þórhildur og Andrés.
Valgerður giftist 9.
ágúst 1947 Gunnlaugi
Ásgeirssyni, f. 31. júlí
1909, d. 26. desember
1975. Foreldrar hans
voru Ásgeir G. Gunn-
laugsson, f. 7. nóv-
ember 1879, d. 29.
mars 1956, og Ingunn
Ólafsdóttir, f. 10. maí 1881, d. 29.
desember 1960. Valgerði og Gunn-
laugi varð ekki barna auðið.
Valgerður ólst upp á Eyrarbakka
Mig langar að minnast elskulegu
frænku minnar sem var stór þáttur í
lífi mínu. Valgerður eða Lula eins og
hún var alltaf kölluð, var systir pabba
og þar sem henni var ekki barna auði
voru ég og systkini mín henni mjög
kær. Mín fyrstu kynni af atvinnu voru
þegar ég var 17 ára gömul í verslun
sem Lula frænka rak og átti ásamt
manni sínum. Við áttum mjög
skemmtilegar stundir í verslunar-
bransanum og minn fyrsti kaffisopi
var einmitt í litla bakherbergi versl-
unarinnar. Ég vann í tvö ár í búðinni
hennar en eftir það þá kom ég og
hjálpaði til á álagstímum. Lula var
mér og börnunum mínum mjög kær
enda var hún ákaflega barngóð og
mjög örlát á gjafir til þeirra. Okkur
eru öllum mjög minnisstæð öll fallegu
náttfötin og sængurfötin sem við
fengum iðulega í afmælisgjafir og
jólagjafir frá henni. Það var alltaf
gaman að koma í kaffiboðin til hennar
sem voru á hátíðisdögum, og var gest-
risni hennar alveg með ólíkindum. Ég
vil þakka þér fyrir allar þær góðu
minningar sem ég átti með þér og
minni fjölskyldu, ég mun geyma þær
djúpt í mínu hjarta.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þórhildur Magnúsdóttir.
Hinn 20. desember sl. þegar dagur
er hvað stystur á Íslandi kvaddi föð-
ursystir mín Valgerður Jóna Andrés-
dóttir, af fjölskyldunni kölluð Lula,
þennan heim. Hún kveið ekki þessum
degi því hún hafði talað um þá „dýrð-
arstund“. Þessi tími ársins var henni
líka alltaf kær, því hún var mikið fyrir
að hafa skraut og ljós í kringum sig.
Lula var há og grönn með dökkt fal-
legt hár, stór augu og dökkar auga-
brúnir, ávallt vel klædd. Hún var fal-
leg og glæsileg kona og virðuleg í allri
framgöngu. Hún var skapstór að eðl-
isfari og fylgdist vel með öllum þjóð-
málum. Hún hafði sterka réttlætis-
kennd og var heiðarleg og
hreinskiptin í samskiptum við aðra.
Lula var dugnaðarforkur, vaknaði
snemma og var gjarnan búin að vinna
í garðinum eða baka vöfflur áður en
hún mætti í verslunina sína, þar sem
hún stóð allan daginn. Lulu varð
sjaldan misdægurt enda mátti hún
ekki vera að því, því hún hafði skyld-
um að gegna við viðskiptavinina sem
og vinina sem litu inn í kaffisopa.
Þetta var hennar líf.
Lula var mikill fagurkeri og list-
unnandi, hún málaði og bar heimili
hennar þess merki og var einstaklega
glæsilegt. Hún þótti sérstaklega gest-
risin og kaffiboðin hennar voru eft-
irminnileg, en hún naut þess að bjóða
frændfólki og vinum inn á heimili sitt.
Hún eignaðist ekki börn en ást henn-
ar og þrá að umgangast börn kom
fram í viðmóti gagnvart okkur bróð-
urbörnunum og afkomendum okkar.
Það var ekki aðeins að hún gæfi okkur
jólagjafir heldur einnig börnum okk-
ar og barnabörnum og ekki bara um
jól heldur líka þegar eitthvað bar við í
fjölskyldunni svo sem skírnir, ferm-
ingar og giftingar. Alltaf var Lula
frænka hluti af lífi okkar. Seinni árin,
ef hún var eitthvað leið, var nóg að
segja henni frá prakkarastrikum eða
skemmtilegum gullkornum frá
barnabörnum okkar systkina þá tók
hún gleði sína á ný og hló mikið. Öll
þekktu þau Lulu frænku og heim-
sóttu hana oft.
Lula og amma Katrín voru ávallt
mjög samrýndar og eftir að Gulli lést
var amma mikið hjá henni. Lula tók
þá bílpróf 57 ára og keyrði eins og
herforingi án stóráfalla fram til 85 ára
aldurs um sama leyti og hún hætti að
vinna. Árið 2007 var farið að halla
undan fæti og bera á Alzheimers-ein-
kennum og gat hún því ekki búið ein
lengur. Flutti hún á Hrafnistu í Hafn-
arfirði sama ár. Hún var ekki alveg
sátt fyrsta árið, en áttaði sig á að
þetta var besti kosturinn úr því sem
komið var. Hún hélt íbúð sinni á
Skúlagötu og heimsótti sitt gamla
heimili af og til. Þar var haldið upp á
níræðisafmælið hennar 26. október
2009, og kom fjölskyldan saman og
átti með henni notalega stund.
Kæra Lula, á kveðjustund er mér
efst í huga þakklæti fyrir að hafa átt
svona góða frænku sem sýndi mér og
fjölskyldu minni ást og umhyggju alla
tíð.
Unnur Magnúsdóttir.
Valgerður föðursystir mín er mér
ávallt hugstæð frá bernsku. Hún og
Gunnlaugur maðurinn hennar voru í
mínum augum áberandi myndarleg
hjón. Þau voru mjög hlýleg við okkur
systkinin og þótti okkur alltaf gaman
að koma til þeirra þegar við vorum lít-
il. Valgerður og Gunnlaugur eignuð-
ust ekki börn sjálf og voru þetta því
ánægjustundir á báða bóga. Einnig
voru þau alltaf mjög rausnarleg við
okkur systkinin, gáfu okkur fallegar
gjafir á jólum og var alltaf ákveðin
spenna yfir því.
Valgerður rak verslun til margra
ára og var venjan að koma við hjá Val-
gerði í heimsóknir í búðina. Ekki
gafst tóm til að heimsækja hana á öðr-
um tímum því hún var svo bundin við
búðarreksturinn frá morgni til kvölds
auk þess að annast aldraða móður
sína, ömmu, um langt skeið. Þær voru
alla tíð mjög nánar og góðar vinkon-
ur, þær bjuggu saman eftir að Val-
gerður varð ekkja.
Á hátíðum, páskum og hvítasunnu
bauð Valgerður sínum nánustu ætt-
ingjunum til veislu þegar tóm mynd-
aðist, það voru ánægjustundir. Mér er
minnisstætt hvað hún vildi hafa allt á
hreinu hvað varðaði viðskipti sín við
heildsala, banka og viðskiptavini sína.
Ég hafði það á tilfinningunni að hún
gæti ekki lokið hverjum vinnudegi án
þess að allt slíkt væri frágengið og
klárt, annars liði henni ekki vel.
Alltaf var gaman að heyra hennar
skoðanir á ýmsu sem gekk á í sam-
félaginu þá stundina. Hún var ör og
ákveðin og vildi að margt mætti betur
fara en hlutirnir oft þróuðust. Dæmi
um ákveðni hennar er, þegar hún
missti eiginmann sinn Gunnlaug Ás-
geirsson, að hún dreif sig í að taka
ökupróf þá 57 ára. Hún vildi vera
sjálfstæð og sem minnst upp á aðra
komin. Þetta veitti henni þægindi að
komast í vinnuna úr Garðabæ, þar
sem hún bjó lengst af, til Reykjavíkur
þar sem hún rak verslunina. Auk þess
hvað það létti henni ýmis erindi varð-
andi verslunina. Hún nýtti sér einnig
óspart bílinn um helgar til að ferðast á
ýmsa staði með vinkonum sínum m.a.
á æskuslóðirnar Eyrarbakka og Þing-
velli. Annað lítið dæmi um ákveðni
hennar. Ég var eitt skiptið með henni
í einhverjum erindum og hún var við
stýrið. Mér var brugðið hversu snögg
hún var að láta flautuna dynja á bíln-
um fyrir framan ef hann var að
hangsa þegar kom grænt umferðar-
ljós. Hennar skoðun var að fólk ætti
að vera með hugann við það sem það
væri að gera á hverjum tíma.
Valgerður var þannig persóna að
hversu lítið sem þú aðstoðaðir hana
með þá var hún alltaf mjög þakklát og
var erfitt að komast hjá því að hún léti
eitthvað af hendi rakna. Hún fylgdist
alla tíð mjög vel með börnunum í fjöl-
skyldunni. Áhugi hennar á því hvern-
ig börnin í fjölskyldunni spreyttu sig í
menntun og starfi var henni mikið
metnaðarmál. Valgerður sýndi öllum
mikinn áhuga og hlýju. Hún var
glæsileg og dugleg, alveg í sérflokki.
Ég og fjölskylda mín munum minnast
Valgerðar af mikilli hlýju. Blessuð sé
minning hennar.
Andrés Magnússon og
Guðrún Brynjólfsdóttir.
Valgerður Jóna
Andrésdóttir
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÚLÍNUS G. JÓHANNESSON,
Bólstaðarhlíð 40,
lést á heimili sínu sunnudaginn 26. desember.
Útför verður auglýst síðar.
Kolbrún Edda Júlínusdóttir, Davíð Karlsson,
Klemenz Ragnar Júlínusson, Halldóra Hauksdóttir,
Erling Þór Júlínusson,
barnabörn og barnabarnabörn.