Morgunblaðið - 17.03.2011, Side 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. MARS 2011
✝ BrynjólfurJónsson fædd-
ist á Kálfsstöðum í
Vestur-Landeyjum
18. maí 1932. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnuninni á Sel-
fossi 27. febrúar
2011. Foreldrar
hans voru hjónin
Jón Einarsson,
bóndi á Kálfs-
stöðum, f. 11. mars
1900 á Eystri-Hóli, Landeyjum,
d. 21. maí 1964, og Gróa Brynj-
ólfsdóttir, húsfreyja á Kálfs-
stöðum, f. á Kálfsstöðum 25.
nóvember 1904, d. 27. júlí 1966.
Systkini hans: Guðrún Helga, f.
1929, Lilja, f. 1930, d. 2003,
Hanna, f. 1934, Einar, f. 1937,
og Guðmundur, f. 1944, d. 1992.
Brynjólfur vann við bú for-
eldra sinna fram
undir tvítugt en
fór þá að vinna
með frænda sín-
um, Helga Bjarna-
syni, við smíðar.
Brynjólfur lauk
sveinsprófi í húsa-
smíðum frá Iðn-
skólanum á Sel-
fossi árið 1960 og
var meistari hans
Kjartan Ein-
arsson, húsasmiður á Hvols-
velli. Lengstan part starfs-
ævinnar vann Brynjólfur á
trésmíðaverkstæði Kaupfélags
Rangæinga og seinni hluta þess
tíma sem forstöðumaður þess.
Brynjólfur var ógiftur og barn-
laus.
Jarðarför Brynjólfs hefur
farið fram í kyrrþey.
Okkur systkinin langar í örfá-
um orðum að minnast Billa
frænda. Við höfum þekkt Billa
frænda alla okkar ævi, oftar en
ekki hittum við hann þegar
hann kom við í kaffi hjá afa og
ömmu, þá oft í göngutúr eða ný-
kominn úr einum slíkum. Það
má með sanni segja að Billi
frændi hafi verið duglegur að
hreyfa sig, ósjaldan rákumst við
á hann á förnum vegi í göngutúr
um þorpið, ef til vill nýbúinn að
ganga „Sólheimahringinn“ eða
einhverja álíka vegalengd. Það
var nánast sama hvernig veðrið
var, alltaf fór Billi í sinn göngu-
túr. Í þau örfáu skipti sem hann
treysti sér ekki út vegna veðurs
tók hann fram líkamsræktar-
hjólið og hjólaði yfir golfinu í
sjónvarpinu. Fyrir ekki svo
löngu fjárfesti hann svo í
hlaupabretti sem hann var afar
stoltur af. Þegar Helga kom eitt
sinn til hans að skoða gripinn
geislaði hann eins og sól í heiði
á meðan hann lýsti helstu kost-
um tækisins. En það sem við
systkinin eigum sennilega alltaf
eftir að muna helst eftir við
Billa frænda var hans mikla
gjafmildi. Sem dæmi um það, þá
höfðum við systkinin miklar
áhyggjur af því eina páskana að
við fengjum nú ekki nægilega
mörg páskaegg. Það tók okkur
ekki langan tíma að sannfæra
Billa um mikilvægi þess að gefa
okkur aukaegg, mömmu til mik-
illar ánægju. Einnig þegar við
hugsum til Billa þá förum við
ósjálfrátt að hugsa um hann
uppi á þaki. Af einhverri ástæðu
hafði Billi frændi alltaf eitthvað
að gera uppi á þaki hjá sér og
ósjaldan heyrðum við ömmu
stynja: „Haldið þið ekki að Billi
hafi verið uppi á þaki í morgun.“
Sjaldnast fengum við skýringu á
þessum ferðum hans enda þurfti
þess ekki, þetta var bara Billi.
Við systkinin eigum Billa svo
ótalmargt að þakka og munum
minnast hans um ókomna tíð
fyrir mikla gæsku og gjafmildi.
Elsku Billi, takk fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir okkur og
vonandi verður tekið vel á móti
þér þarna uppi á hinu háa þaki.
Að lokum, með þessum orðum,
kveðjum við Billa frænda:
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Höf. ók.)
Kær kveðja,
Helga Guðrún og
Hermann Sveinn.
Það var alltaf ákveðinn æv-
intýrabjarmi yfir Billa frænda
þegar við vorum krakkar. Hann
kom oftast í heimsókn upp að
Kotvelli einu sinni í viku á flotta
Plimmanum sínum. Þegar við
sáum bílinn hans koma yfir
hæðina og læðast upp Vallarveg
birti yfir okkur því hann hafði
alltaf með sér glaðning fyrir
okkur börnin, stóra kók eða
rauðan ópal.
Ekki minnkaði spennan þeg-
ar hann keypti sjónvarp rétt
eftir að Ríkissjónvarpið hóf út-
sendingar. Þá var nú ekki leið-
inlegt að fá að fara í heimsókn
til Billa í Gömlu búðina, þar sem
hann leigði herbergi, og horfa á
Dýrlinginn eða Harðjaxlinn.
Þegar árin liðu breyttist
Plimminn í Cortínu og Cortínan
í Ford og Fordinn í Peugeot og
Billi þurfti ekki lengur að bera í
okkur gjafir til að gleðja. Hann
tengdist okkur á svo margan
hátt, hvort sem var í gegnum
sameiginleg áhugamál, veiði,
golf eða bridge, eða bara líf okk-
ar sem fjölskyldu, gleði og sorg-
ir.
Þegar við horfum til baka þá
birtast ótal myndir af Billa í
huganum: Billi í vinnusloppnum
við stóru sögina á verkstæðinu,
sögina sem reyndist honum í
nokkur skipti harðskeyttur and-
stæðingur og nartaði í hendur
hans. Billi að hjálpa til við hey-
skapinn; þar var nú ekki slegið
slöku við og við krakkarnir átt-
um erfitt með að fylgja honum
eftir. Billi við spilaborðið; virk-
aði ekki hættulegur andstæðing-
ur en hafði allt á hreinu og
verðlaunapeningarnir og bikar-
arnir vitna um raunverulega
getu hans. Billi í golfi með
Hauki heitnum eða Sigursteini;
sveiflan ekki fullkomin en skil-
aði því sem þurfti, boltanum
beint á braut. Billi í garðinum;
grasflötin hans var örugglega
ein mest slegna grasflöt á Ís-
landi, hann naut þess að slá
grasið og leit á það sem heil-
brigða líkamsrækt í leiðinni;
stundum höfðum við hann grun-
aðan um að læða örlítið meira
en ráðlögðum skammti af áburði
í svörðinn, eingöngu til að geta
slegið oftar. Billi í kraftgöngu;
hann reyndi eftir fremsta megni
að ganga af sér sjúkdómana
sem herjuðu á hann seinni hluta
ævinnar; langa hríð hafði hann
forskot en þegar hann hafði
ekki lengur orku til að ganga
síðustu mánuðina þá sáum við
að baráttan varð erfiðari og erf-
iðari með hverjum deginum og
hann vissi það sjálfur, þegar
hann gat ekki lengur gengið þá
læstust klærnar.
Billi frændi hefur ávallt og
mun um alla framtíð vera stór
hluti af okkur. Þótt minning
hans lifi ekki í afkomendum þá
mun minningin um Billa, dugn-
að hans, hjartahlýju, hjálpsemi,
umhyggju fyrir fjölskyldunni og
ótrúlega seiglu og þrjósku gagn-
vart óyfirstíganlegum erfiðleik-
um lifa áfram með okkur og
móta okkur. Takk fyrir allt kæri
Billi frændi.
F.h. systkinanna frá Kotvelli,
Helgi Hermannsson.
Nú er hann Billi, eins og
hann var ætíð kallaður, fallinn
frá eftir langvarandi veikindi.
Billi var mikill öðlingsmaður og
langar mig til að minnast hans í
nokkrum orðum. Billa kynntist
ég fyrst þegar ég fór að vinna í
Húsgagnaiðju Kaupfélags
Rangæinga á Hvolsvelli en hann
vann á trésmíðaverkstæði
Kaupfélagsins í sama húsi.
Fljótlega flutti ég af Húsgagna-
iðjunni yfir á trésmíðaverkstæð-
ið þar sem ég lærði húsasmíði
og þá gerðist Billi minn meist-
ari, alla tíð fór vel á með okkur
þrátt fyrir mörg strákapörin.
Kláraði ég smíðina hjá Billa en
hélt svo á önnur mið að námi
loknu.
Seinna á lífsleiðinni lágu leið-
ir okkar saman þegar endur-
reistur var Golfklúbbur Hellu
árið 1977. Þá átti sér stað mikil
uppbygging bæði á vellinum
sjálfum og golfskála og kom
Billi þar mikið við sögu. Hann
ásamt mörgum öðrum meðlim-
um klúbbsins vann óeigingjarnt
starf í þágu klúbbsins. Þegar
gamli skólinn á Strönd var svo
keyptur árið 2000 fyrir nýjan
golfskála var fyrstur mættur á
staðinn Billi, til að bjóða fram
krafta sína. Þar urðu ekki ófá
handtökin enda ósérhlífinn, út-
sjónarsamur og handlaginn.
Klúbburinn fékk að njóta krafta
hans á fleiri sviðum, alltaf var
hann klár í að hjálpa til við mót
hvort sem þau voru stór eða
smá og þá aðallega í að ræsa út.
Það var nú ekki svo að hann
væri eingöngu að vinna fyrir
klúbbinn, hann spilaði líka golf
og nánast fram á síðasta dag fór
hann með „atvinnumönnunum“
eins og við köllum þá kl. 13.10
alla virka daga ársins, nánast í
hvaða veðri sem var.
Þar sem Billi gat aldrei setið
auðum höndum var ég svo lán-
samur árið 2001 að fá hann í
vinnu til mín, þar sem ég rek
byggingafyrirtæki, og var hann
hjá mér í tvö ár, þetta voru góð
ár og viskubrunnur hans og
kraftar komu að góðum notum.
Eftir það urðu margar heim-
sóknir hans til mín á verkstæðið
þar sem hann fylgdist með hvað
verið væri að gera og hvernig
gengi, þetta þótti mér afar vænt
um.
Eftir að Billi veiktist var
hann mjög duglegur að fara í
göngutúra og var ósjaldan að
maður færi út úr húsi að ekki
rækist maður á Billa í göngutúr
með göngustafina, þá var ekki
spurningin um veður heldur
klæðnað.
Um miðjan febrúar fór ég af
landi brott og kom við hjá Billa
á Heilbrigðisstofnun Suðurlands
í smáspjall áður en ég fór, hann
varð mjög undrandi þegar ég
sagði honum að ekkert golf yrði
í ferðinni en var mjög áhuga-
samur um ferðina sjálfa, ég
kvaddi hann með þeim orðum að
koma til hans þegar heim kæmi
og segja honum ferðasöguna, en
það verður að bíða um sinn.
Við Kata vottum systkinum
hans og öðrum ástvinum okkar
dýpstu samúð. Við kveðjum ein-
stakan mann og þökkum fyrir
alla aðstoðina og góðu stund-
irnar.
Hvíl í friði.
Óskar Pálsson.
Fyrrverandi samstarfsmaður
minn og góður félagi, Brynjólfur
Jónsson byggingameistari, er
látinn eftir erfið veikindi. Brynj-
ólfi, eða Billa eins og hann var
ávallt kallaður, kynntist ég fyrst
á unglingsárum mínum á Hvols-
velli þegar hann var við nám í
húsasmíði hjá föður mínum,
Kjartani, sem þá stjórnaði tré-
smiðju Kaupfélags Rangæinga.
Fyrst sem sumarvinnuunglingur
var ég oft sendur í ýmis verk-
efni með Billa og tókst með okk-
ur ágætur kunningsskapur sem
átti eftir að eflast með árunum
og enn frekar eftir að ég hóf
sjálfur nám í húsasmíði.
Á fyrstu árum reksturs tré-
smiðju kaupfélagsins frá sjötta
áratugnum og fram til byrjunar
þess áttunda rak trésmiðjan
steypuhrærivél. Á þessum árum
var að komast svolítill skriður á
byggingaframkvæmdir bæði á
Hvolsvelli og nærsveitum. Um
langt árabil sá Billi um þennan
verkþátt og varð vel þekktur
sem slíkur og vinsæll mjög,
enda áhugasamur um að allt
gengi bæði fljótt og vel fyrir sig.
Billi á því mikinn þátt í upp-
byggingu íbúðar- og útihúsa í
sýslunni á þessum árum. Billi
var einstaklega greiðvikinn
maður, duglegur og ósérhlífinn,
sem margir nutu góðs af, og
ekki mátti hann vamm sitt vita.
Hann var mjög fróðleiksfús og
setti sig inn í mörg mál eins og
íþróttir, skák o.fl. þótt hann
tæki ekki þátt í því sjálfur, sem
átti þó eftir að breytast. Á
miðjum sjöunda áratugnum datt
okkur vinnufélögunum í hug að
fara að læra brids og fengum
við til þess góðan kunningja.
Upp frá því héldu okkur engin
bönd og þá sérstaklega Billa.
Við spiluðum saman í sveit í á
annan áratug og eftir að því
lauk spilaði Billi brids nánast
allt til æviloka, bæði í keppnum
og í heimahúsum, sem veitti
honum ómælda ánægju. Var
hann mjög glúrinn spilamaður
sem gaman var að spila við. Það
sem þó mesta furðu okkar félag-
anna vakti var þegar Billi fór að
stunda golf. Þótti sumum okkar
það ekki vera hans „stíll“, þá
kominn vel á fimmtugsaldur og
aldrei stundað íþróttir. En það
ástfóstur sem Billi tók við golfið
var bæði óvænt og ánægjulegt.
Golfið stundaði hann nánast all-
ar sínar frístundir þegar færi
gafst og allt fram til síðasta
sumars er heilsan fór að gefa
sig. Algengt var að þeir fé-
lagarnir tækju golfhring og svo
eina „bertu“ í golfskálanum á
eftir.
Billi hafði áhuga á veiði og
var félagi í Stangaveiðifélagi
Rangæinga og veiddi þá aðal-
lega í Rangánum. Um nokkurra
ára skeið tók hann þátt í sam-
skiptum við þýska veiðifélaga
okkar í Bæjaralandi og fór í
tvær heimsóknir þangað ásamt
að taka á móti þeim hér á landi.
Hann var einn af fimm félögum
sem ruddu þá braut árið 1980.
Þegar starfsemi trésmiðju
kaupfélagsins lauk fór Billi að
vinna hjá byggingafélaginu
Krappa ehf. og þar á bæ var
sagt að betri, duglegri og sam-
viskusamari mann hefði vart
verið hægt að hugsa sér.
Nú er þessi öðlingur genginn
á vit feðra sinna eftir gifturík ár
í starfi og leik og er hans sárt
saknað.
Við Dúna þökkum Billa fyrir
afar góð kynni og vottum fjöl-
skyldu hans hina dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Brynjólfs
Jónssonar.
Aðalbjörn Þór Kjartansson.
Meira: mbl.is/minningar
Brynjólfur
Jónsson
✝ Ragnhild Is-aksen Kinos-
hita fæddist í
Reykjavík 17. mars
1948. Hún lést á
heimili sínu í Den-
ver, Colorado 25.
september 2010.
Foreldrar henn-
ar voru Fanney
Sigurðardóttir, f.
19.1. 1928, og Jos-
venn Isaksen, f.
11.7. 1926, en þau eru bæði lát-
in. Bræður Ragnhildar sam-
mæðra eru Friðmar, f. 7.11.
1953, og Tryggvi, f. 2.12. 1956.
Börn Ragnhildar með fyrri eig-
inmanni sínum eru Beth og Ju-
lie, þær búa báðar í Kaliforníu.
Börn Ragnhildar og seinni eig-
inmanns hennar, Raymonds
Kinoshita, eru Ragnhild, Akiko,
Rayna Fanney, f.
19. des. 1988, d.
27. des. 1991, og
Leah Joy, f. 26.
apríl 1992, d. 27.
apríl 1992.
Ragnhild ólst
upp á heimili móð-
ur sinnar ásamt
bræðrum sínum og
stjúpföður sem
reyndist henni ætíð
mjög vel. Ragnhild
gekk í Laugarnesskóla og
Austurbæjarskóla en fluttist
ung til Bandaríkjanna, einungis
17 ára gömul. Ragnhild lærði
hárskurð og starfaði við það
lengst af en síðustu árin starf-
aði hún sem öryggisvörður á
hóteli.
Útför Ragnhild fór fram í
Denver 2. október 2010.
Það er sárt að kveðja þig,
Ragnhild mín, en um leið
streyma góðu minningarnar um
hug minn. Í dag hefðir þú orðið
63 ára en kallið kom langt fyrir
aldur fram. Mikið verður skrýt-
ið að heyra ekki frá þér eða vera
ekki að skipuleggja Denverferð
til þín. Ég er einstaklega þakk-
lát fyrir þær stundir sem við
áttum og þann góða tíma sem
við gátum eytt saman síðustu
árin. Þú varst mér ætíð eins og
systir. Þú varst alltaf svo
nægjusöm og þakklát fyrir allt
sem gert var fyrir þig, það var
alveg sama hvaða lítilræði það
var, alltaf þakkaðir þú vel fyrir.
Utanlandsferðirnar mínar til
þín síðustu árin eru ógleyman-
legar. Við gerðum ýmislegt en
besti tíminn var þegar við sát-
um saman langt fram á nótt og
spjölluðum og hlógum um
gömlu dagana. Síðasta ferðin
mín til þín var einstök þar sem
við upplifðum gamlan tíma sam-
an með því að sofa í sama rúmi
eins og við gerðum sem krakkar
fyrir 58 árum. Hafðu þökk fyrir
allt gamalt og gott elsku vin-
kona.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Blessuð sé minning um ein-
stakan vin.
Þín vinkona,
Guðbjörg.
Ragnhild Isaksen
Kinoshita
HINSTA KVEÐJA
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta
skalt.
(Vald. Briem)
Þín vinkona
Sigurbjörg
(Sirrý).
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
MARÍA LOUISE EÐVARÐSDÓTTIR
frá Hrísdal,
Borgarbraut 65,
Borgarnesi,
verður jarðsungin frá Borgarneskirkju
laugardaginn 19. mars kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Styrktarfélag krabba-
meinssjúkra barna.
Úrsúla M. Kristjánsdóttir, Þórður Sigurðsson,
Unnur G. Kristjánsdóttir, Sturla Þórðarson,
Matthildur Kristjánsdóttir,
Sigurður Kristjánsson,
Hjördís Kristjánsdóttir,
Guðrún Kristjánsdóttir, Bjarni Kr. Þorsteinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærrar eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐFINNU ÓSKARSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk D-deildar á
Heilbrigðisstofnun Suðurnesja fyrir einstaka
umhyggju og hlýju.
Guðmundur Óskar Ívarsson,
Magnús Guðmundsson, Hulda Halldórsdóttir,
Margeir Óskar Guðmundsson, Marisa S. Sicat,
María Guðmundsdóttir, Unnar Ragnarsson,
Guðný Guðmundsdóttir, Hersir Sigurgeirsson,
Bragi Guðmundsson, Valgerður Þorvaldsdóttir,
Þórdís Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.