Morgunblaðið - 03.09.2011, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. SEPTEMBER 2011
✝ Elísabet Guð-rún Ólafs-
dóttir fæddist í
Núpdalstungu 23.
maí 1930. Hún lést
á heimili sínu í
Hjallatúni í Vík í
Mýrdal hinn 26.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Ólafur
Björnsson, bóndi í
Núpdalstungu, f.
20. janúar 1893, d. 19. ágúst
1982, og Ragnhildur Jóns-
dóttir, húsmóðir í Núpdals-
tungu, f. 15. október 1895, d.
1986. Áttu þau þrjú börn,
Kjartan, Jón og Elísabetu sem
var þeirra yngst. Bræður henn-
ar voru Kjartan, f. 17. sept-
ember 1923, og Jón, f. 20. sept-
jana Karen, f. 15. júlí 1958, gift
Kjartani Má Benediktssyni, f.
25. september 1955. Dætur
þeirra eru Karen Dröfn, f. 29.
október 1980 og á þrjú börn.
Silja Rún, f. 17. febrúar 1982
og á þrjár dætur. Mónika Elísa-
bet, f. 25. apríl 1984 og á eina
dóttur. Írena Sif, f. 24. nóv-
ember 1992. 3) Ragnhildur
Birna, f. 28. janúar 1962, gift
Böðvari Bjarnasyni, f. 22. októ-
ber 1962. Börn þeirra eru
Kristín Bjarnveig, f. 26. júlí
1982 og á tvær dætur, Jóhann
Gunnar, f. 19. ágúst 1987 og á
einn son, Snædís Sól, f. 18. jan-
úar 1996. 4) Sveinn Ásgeir, f.
31. ágúst 1971. Kona hans er
Elísabet, f. 24. nóvember 1978.
Synir þeirra eru Logi, f. 15.
ágúst 1999, Valdimar, f. 18.
apríl 2001, Jón Garpur, f. 16.
ágúst 2006, og Víkingur Ólafur
Fjarki, f. 28. desember 2010.
Útförin fer fram frá Stór-
ólfshvolskirkju á Hvolsvelli
laugardaginn 3. september
2011 kl. 13.
ember 1927, d. 30.
nóvember 1992.
Elísabet giftist
hinn 26. júlí 1957 í
Reykjavík Jóni Ell-
erti Stefánssyni, f.
30. nóvember
1934. Foreldrar
hans voru Guð-
ríður Kristjana
Jónsdóttir, f. 13.
ágúst 1910, d. 3.
ágúst 1986, og
Stefán Einar Karlsson, f. 10.
maí 1913, d. 13. maí 1991. Börn
Elísabetar og Jóns eru: 1) Ólaf-
ur Björn, f. 8. nóvember 1956,
kvæntur Ragnheiði Lilju Harð-
ardóttur, f. 22. mars 1956.
Börn þeirra eru Kolbrún Dóra,
f. 1976, sem á þrjú börn, og
Hörður Ellert, f. 1979. 2) Krist-
Þegar ég var að keyra heim frá
Vík daginn sem þú kvaddir varð
mér ljóst að veðrið sem var milt
stillt og fallegt var eins og þú þeg-
ar þú skildir við lífið. Nú er mér
efst í huga að síðustu æviár þín
voru góð. Þér leið vel á dvalar-
heimilinu í Vík og starfsfólkið þar
var þér og pabba einstaklega gott.
Þótt alltaf sé erfitt að skilja við
ástvini má kannski líkja andláti
mömmu við góðan endi á skáld-
sögu sem oft reyndi á og virtist
stundum ætla hljóta slæman endi.
Mamma var nefnilega mjög
greind og góð kona en hún glímdi
við illvígan sjúkdóm sem erfitt
var að skilja og varð til þess að oft
og tíðum gleymdust góðu stund-
irnar. Í dag á ég mjög auðvelt með
að rifja upp ánægjulegar og æv-
intýralegar stundir sem ég átti
með mömmu og því á ég að þakka
að síðustu árin í lífi hennar voru
góð og samskipti okkar líka. Það
er ekki sjálfsagt að sátt náist á
milli fólks sem hefur orðið fyrir
barðinu á jafnvoldugum og óút-
reiknanlegum sjúkdómi og alkó-
hólisma. En við mamma náðum
svo sannarlega sáttum, ekki síst
vegna þess að síðustu æviárin
dvaldi mamma á dvalarheimilinu í
Vík þar sem hún hlaut einstak-
lega góða aðhlynningu af hendi
ótrúlega færs og umburðarlynds
starfsfólks. Sú frábæra aðhlynn-
ing sem hún naut þarna skapaði
góðar aðstæður til þess að sá því
fræi að gróið gæti um heilt okkar
á milli. Elísabet kona mín og
drengirnir mínir fjórir, Logi,
Valdimar, Garpur og Víkingur
áttu því láni að fagna að njóta
hennar í þessu frábæra umhverfi
og kynnast mömmu eins og ég
man best eftir henni.
Við mamma elskuðum ævintýri
og útvarpsleikrit og á þau gátum
við hlustað tímunum saman. Við
tókum svo leikritin og sögurnar
samviskusamlega upp úr útvarp-
inu og hlustuðum á þau aftur og
aftur svo öðrum í kringum okkur
þótti nóg um. Hún var dugleg við
að kaupa ævintýri á plötum og
kassettum en líklega hefur hún
ekki bara keypt þær til að gleðja
mig heldur einnig sjálfa sig.
Merkilegasta lexían sem hún
kenndi mér var hjálpfýsi og greið-
vikni sem þeir sem umgengust
hana þekktu svo vel í fari hennar.
Mamma fór ekki í manngreinar-
álit og ætlaðist aldrei til neins í
staðinn fyrir það sem hún gerði –
aldrei. Henni var eðlislægt að
rétta fram hjálparhönd án um-
hugsunar þegar hún sá að einhver
var hjálparþurfi og jafnvel þótt
hún sjálf ætti erfitt þá stundina.
Þessi greiðvikni sem hún kenndi
mér hefur gagnast mér vel og ver-
ið gríðarlega gott veganesti í líf-
inu.
Nú þegar ég kveð þig lifir
minningin um þig, mild og stillt
eins og veðrið var síðsumarmorg-
uninn þegar þú skildir við.
Litli strákurinn þinn,
Sveinn.
Elsku amma.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða
svo fallegur, einlægur og hlýr.
En örlög þín ráðin – mig setur hljóða,
við hittumst samt aftur á ný.
Þín
Snædís Sól.
Elsku amma. Mikið skelfing
getur verið erfitt að kveðja.
En um leið og ég kveð þig
koma upp margar góðar minning-
ar sem ég og fleiri yljum okkur
við. Þú varst með eindæmum
handlagin og gast gert ótúlegustu
hluti úr engu, við frænkurnar vor-
um auðvitað ansi duglegar að láta
þig gera hitt og þetta, öskupok-
ana saumaðir þú fyrir okkur í
massavís, kjötpoka litaðir þú í öll-
um regnbogans litum sem við
klæddum okkur í og lékum ára-
mótapúka sem renndu sér niður
handriðið á Tindum. Ég held að
þú hafir haft heimsins mestu þol-
inmæði, allavega finnst mér ótrú-
legt hvað við fengum að leggja
undir okkur stofuna þína, búa til
hús úr sófapullunum, fá að henda
pullunum út og dusta, þurrka af
með bleiku, grænu og bláu punt-
hausunum og ein á bankaranum,
hlaupa svo frá öllu saman upp í
gömlu fötin hennar Villu frænku
og mála okkur með eldgömlum
varalitum, hvolfa kvistherberginu
og þar á eftir í kubbana inn í
kubbaherbergi.
Stundum reyndum við að laum-
ast upp á háaloft en þú varst með
ofurheyrn og heyrðir yfirleitt
þegar við færðum stigann, sem
geymdur var bak við svefnher-
bergishurðina.
Þið afi leyfðuð okkur frænkun-
um oft að hlusta á plötur og urð-
um við þá að liggja alveg kyrrar
svo að nálin hoppaði ekki. Ég er
nú ekki viss hvort það var gert af
ásettu ráði svo hægt væri að koma
Tindunum í rétt horf eftir okkur,
en oftast nær lágum við kyrrar og
hlustuðum.
Alltaf áttu þið afi til cocopufs
handa okkur og kláruðum við
frænkurnar léttilega einn pakka
þó það væri alveg að koma matur.
Bláan ópal og polohringi áttir þú
alltaf til í tuðrunni þinni og stund-
um áttir þú birgðir í efstu skúff-
unni í kommóðunni sem þú gafst
mér þegar þið afi fluttuð í Hjallat-
ún. En þar sem hún er „eeeld-
gömul“ áttum við frænkur mjög
erfitt með að opna skúffurnar og
því ekki auðvelt að stelast í got-
teríið.
Þegar þið afi fluttuð til Víkur á
Hjallatún, blómstruðuð þið. Þú
eins og þér einni er lagið varst
ótrúlega dugleg að hringja og
fylgjast með öllu krakkastóðinu
og þó svo að við Kári hefðum flutt
út til Danmerkur hringdir þú
reglulega og spurðir frétta, yfir-
leitt endaði símtalið þannig að þú
sagðir: „Þú hefur ekki sett inn
myndir lengi á síðuna“ þó svo að
það væri aðeins vika síðan ég setti
inn albúm.
Mikið skelfing varstu alltaf
montin af Jóa bróður. Þú talaðir
endalaust um það hvað allar stelp-
urnar sem ynnu á Hjallatúni væru
skotnar í honum og þætti hann
góður og myndarlegur strákur og
auðvitað varstu fljót að láta þær
vita að þetta væri sko ömmust-
rákurinn þinn.
Elsku amma, mikið hefði ég
viljað vera stærri en ég var þegar
þú varst upp á þitt besta við að
sauma, prjóna, föndra, hanna,
klæða og baka. Það er svo ósköp
margt sem ég á enn eftir að læra
og hefði getað lært af þér.
Takk fyrir allar góðu stundirn-
ar, ég veit að það verður vel tekið
á móti þér og er ég viss um að
Nemó eða Memó eins og þú kall-
aðir hann kemur hlaupandi í fang-
ið til þín.
Þín,
Kristín Bjarnveig,
Anton Kári, Jódís Assa
og Jórunn Edda.
Elsa amma lék sér við álfa þeg-
ar hún var lítil stúlka í Núpdals-
tungu í Miðfirði eða það sagði
hún. Við sjáum ekki nokkra ein-
ustu ástæðu til að rengja það enda
var amma alla tíð ævintýraleg
manneskja. Hún læddist ekki
með veggjum í gegnum lífið – það
gustaði af henni og hún var minn-
isstæð þeim sem hana hittu.
Húmorinn, dugnaðurinn og hæfi-
leikar til að breyta hversdeginum
í ævintýri eru líklega þeir eigin-
leikar sem helst bar á. Eigi að
rifja nokkur dæmi þess upp koma
ótal margar gleðilegar minningar
í hugann enda amma prakkari
hinn mesti og gleðigjafi.
Hún var alltaf mikið jólabarn,
húsið hennar Tindar á Hvolsvelli
var alltaf fagurlega skreytt og þar
mátti finna ótal smákökusortir,
jólasveinarnir skildu líka eftir fal-
leg en kúnstug bréf í gluggunum
ásamt gjöfum og ekki nóg með
það – á Hvolsvelli gáfu líka Grýla
og Leppalúði í skóinn, gott ef ekki
jólakötturinn um áramót og svo
brennupúkar á þrettándanum.
Ekki furðuðum við barnabörnin
okkur á því að þessum kynjaver-
um þætti gaman að koma við hjá
henni ömmu jafn skemmtileg æv-
intýravera og hún var.
Alla leiki og leikföng fann hún
til án nokkurrar fyrirhafnar, að
því er virtist. Þegar farið er yfir
farin veg er samt erfitt að átta sig
á því hvernig hún fór að því særa
fram litríka draugabúninga úr
grisjum sem venjulega voru not-
aðir utan um kjötskrokka, trylla
öll barnabörnin í leik og glensi en
ná um leið að halda heimilinu
þrifalegu og galdra svo fram
kræsingar á næstu mínútu.
Hún var líka einstakur dýra-
vinur, reyndar svo mikill að aldrei
nokkurn tímann hafa sést jafn
frekir og aðgangsharðir kettir og
þeir sem hún hélt í gegnum tíðina.
Og ekki lét hún duga að fóðra
ketti fram úr hófi heldur bjó hún
músum, sem afi veiddi í kjallaran-
um, gott heimili, í notalegum
krukkum og sleppti ekki fyrr en
vel viðraði og hún taldi óhætt að
láta þær sjá um sig sjálfar. Flestir
telja þó að þessar mýs hafi drifið
sig beinustu leið aftur til ömmu í
stað þess að fagna frelsinu í vá-
lyndri náttúrunni.
Aldrei var hægt að sofa yfir
nótt hjá ömmu og afa á Tindum án
þess að koma að fötunum sínum
nýþvegnum og stroknum daginn
eftir, jafnvel þótt maður hefði
komið heim seint eftir kvöldvakt í
SS mátti ganga að því vísu að það
væri ekki vottur af pylsufnyk í
fötunum morguninn eftir því ein-
hvern veginn virtist amma alltaf
ná að krækja í fötin og þvo þau um
miðjar nætur. Reyndar varð það
til þess að stundum þurfti maður
að hlaupa í vinnuna morguninn
eftir í rökum fötum en alveg af-
skaplega hreinum. Reyndar höf-
um við haft það á orði að þrifn-
aðurinn í ömmu hafi orðið til þess
að ef manni verður á að gera eitt-
hvað ósnyrtilega finnist manni
sem Elsa amma horfi hissa á.
Nú eru Tindar horfnir og Elsa
amma hefur yfirgefið þennan
heim. Minningar um galdraborð
með spiladós, forna snældusnúða
með rúnaletri, blómstrandi kakt-
usa, gamalt skart og smink, apa
upp á háalofti, dularfullar kerta-
ljósavökur á þrettándanum, smá-
kökur af ótal sortum og yndislega
ömmu lifa þó enn með okkur.
Karen Dröfn, Silja Rún,
Mónika Elísabet og Írena Sif.
Heimasætan í Núpsdalstungu
– Elsa, dóttir Ólafs föðurbróður
míns og Ragnhildar hans elsku-
legu konu, ljómaði eins og sólin
þegar hersingin keyrði í hlaðið á
Tungu. Þetta var í júlí í fyrra. Um
og yfir 200 manns á ferð – ætt-
armót afkomenda Núpsdals-
tunguhjónanna Björns og Ás-
gerðar. Myndarhjónin sem
keyptu ættaróðalið þegar Ólafur
hætti búskap á þessum ástkæra
stað föður míns létu sig ekki muna
um að bjóða öllum mannskapnum
í kaffi. Elsa frænka lék við hvurn
sinn fingur – hún unni hverri
þúfu, hverjum hól, þetta var sveit-
in hennar við fallegu Miðfjarðará.
Þarna lágu hennar æsku spor.
Þarna ólst hún upp á miklu kær-
leiksheimili , ásamt tveimur góð-
um bræðrum, Kjartani og Jóni.
Eitt dásamlegt sólskinssumar
kom kaupamaður í Tungu, Jón
Stefánsson heitir hann. Ekki er
að orðlengja það, ástir tókust með
einkadótturinni á bænum og unga
vinnumanninum. Saman lögðu
þau af stað út í heiminn – fluttu
suður og eignuðust fjögur mann-
vænleg börn.
Elsa frænka mín var glaðvær
og hlý. Þegar ég fékk að vera í
sveitinni sem barn umvafði hún
mig og leyfði mér að fylgja sér í og
af bæ. Alltaf gaman. Elsa var ekki
bara frænka Birnu systur minn-
ar, heldur líka stórvinkona og áttu
þær margar ánægjustundir, bæði
fyrir norðan og sunnan. Börnin
hennar systur minnar, sérstak-
lega Björn og Margrét, áttu alveg
ómetanlegan tíma á unglingsár-
unum hjá Elsu frænku okkar á
Hvolsvelli. Þau fá sérstakan gleði-
glampa í augu þegar þeir tímar
eru rifjaðir upp. Allt svo notalegt
og myndarlegt – þau innilega vel-
komin til Elsu, Jóns og barnanna
þeirra.
Það er gott að minnast minnar
kæru frænku – nú síðustu árin
bjuggu hún og Jón hennar á dval-
arheimilinu í Vík í Mýrdal. Elsa
fór mörgum fögrum orðum um
þann góða stað og gott starfsfólk.
Elsa var trygg og frændrækin, oft
hringdi hún í Birnu systur mína
og síðan í mig. Alltaf jákvæð –
alltaf glöð með sitt hlutskipti – öll
dásamlegu börnin, barnabörnin
og langömmubörnin. Elsa var
með yfirsýnina á hreinu þegar
kom að hópnum þeirra Jóns. Þau
voru hennar gleði og hennar
gæfa. Nú á kveðjustundinni
þakka ég Elsu frænku minni fyrir
alla ræktarsemina og elskuna í
minn garð og okkar systra.
Vertu kært kvödd, kæra
frænka mín, og góðum Guði falin.
Helga Mattína Björnsdóttir.
Elsku Elsa, ég á erfitt með að
sætta mig við að þú sért farin frá
okkur. Við eigum svo margar
skemmtilegar minningar um þig.
Leiðir okkar lágu fyrst saman í
farskólanum í Miðfirði, sveitinni
okkar. Elsa var alltaf glöð og
hress og einstaklega orðheppinn
krakki svo að eftir var tekið. Allar
fórum við sína leið en fluttum að
lokum í borgina þar sem við hitt-
umst á ný og tókum upp önnur
viðfangsefni. Við vinkonurnar
hittumst iðulega í hádeginu og þá
var Helga Finns með í för en þá
var oft glatt á hjalla. Þess utan
héldum við stelpurnar oft hópinn
á kvöldin og um helgar.
Er Elsa hóf búskap með Jóni
manni sínum fengu þau inni hjá
frænku Jóns, henni Vilhelmínu
Beck í Garðastræti. Það var unun
að sjá hvað Elsa var myndarleg
húsmóðir og gaman heim að
sækja því oft lá leiðin í Garða-
strætið.
Minnisstæðir eru ástarpung-
arnir sem Elsa steikti og má segja
að hún hafi verið snillingur í þeim
bakstri sem og öðru heimilishaldi.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Ég votta Jóni og fjölskyldu
innilega samúð, blessuð sé minn-
ing Elísabetar.
Erla Kristófersdóttir.
Elísabet Guðrún
Ólafsdóttir
Mig langar að rifja upp nokkr-
ar minningar um frænku mína.
Ég hef þau forréttindi að vera
elsta systkinabarn í okkar stóru
fjölskyldu og fylgdist áhugasöm
með þegar fjölgaði í hópnum.
Katrín var þriðja barn foreldra
sinna, falleg og myndarleg. Þeg-
ar átti að skíra hana nefndi Svan-
dís föðursystir mín við mig, að ef
til vill yrði hún skírð Katrín. Ég
var 10 ára og hafði alls ekki leitt
hugann að því að ég gæti eignast
nöfnu og var dágóða stund að
melta það. Telpan fékk nafnið og
bar það með sóma, óx og dafnaði.
Föðursystkini okkar voru sam-
heldinn hópur og ósjaldan
skroppið í heimsókn eða útilegu
að ógleymdum sunnudögum á
Spítalastígnum hjá ömmu og afa.
Eitt sumar gætti Katrín Eyj-
ólfs sonar míns, samviskusöm og
prúð.
Katrín
Ingimarsdóttir
✝ Katrín Ingi-marsdóttir
fæddist í Reykjavík
14. apríl 1954. Hún
lést á Líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 7. ágúst
2011.
Útför Katrínar
fór fram frá Frí-
kirkjunni í Reykja-
vík 17. ágúst 2011.
Katrín fermdist
og eins og alltaf í
þessari fjölskyldu
var haldin glæsileg
veisla. Falleg ferm-
ingarstúlka sem bar
foreldrum sínum
gott vitni.
Þegar amma okk-
ar lést hittumst við
af tilviljun fyrir utan
Grund þar sem
Katrín var komin
ásamt mömmu sinni og ung-
barninu Ingibjörgu, til að kveðja.
Ég var mjög fegin að hitta þær,
hafði kviðið mjög fyrir að fara ein
inn, en með þær elskulegu mæðg-
ur í fylgd varð allt auðveldara.
Ég á Reykjalundi í þjálfun og
þar hitti ég Katrínu með dæturn-
ar, á leið með Vigdísi Ester í ung-
barnaeftirlit.
Svona liðu árin. Við hittumst
kannski ekki svo oft en vissum
ævinlega af hvor annarri og
fylgdumst með.
Fyrir fáum árum ákváðum við
frænkur að hittast allar og Katr-
ín bauð okkur heim til sín til
skrafs og ráðagerða. Þessi kvöld-
stund var yndisleg og skemmti-
leg þar sem við nutum gestrisni
Katrínar og ég geymi þessa
minningu um fallega heimilið
hennar og ljúfmennsku í hjarta
mér.
Liðinn vetur var harður bar-
áttutími. Ég vissi vel af veikind-
um Katrínar og því kom það ekki
svo mjög á óvart þegar ég hitti
hana á Líknardeildinni í mars þar
sem dóttir mín lá og mér var full-
ljóst að Katrín var langt leidd þó
hún bæri sig vel. Ragnheiður
Jóna komst heim aftur um tíma
en þegar hún lagðist inn í maí var
Katrín þar enn. Þær frænkur
náðu saman og gáfu hvor annarri
mikið því þær báru mikla um-
hyggju hvor fyrir annarri. Þessi
erfiði tími var samt ekki án gleði.
Eitt sinn hittist þannig á að systir
mín kom og var hjá okkur Ragn-
heiði á sama tíma og Ester var
hjá Katrínu og fleiri frænkur
komu í heimsókn. Katrín og Est-
er höfðu farið í göngutúr og
keypt vínarbrauð og slegið var
upp veislu og nutum við frænkur
samvistanna. Ragnheiður mín
lést svo 25. maí, en Katrín fékk
nokkrar vikur til viðbótar. Það er
ósegjanlega sárt að horfa á eftir
sínum hverfa héðan langt um ald-
ur fram, en ég veit að nú eru dug-
legu stúlkurnar okkar lausar við
þjáningarnar, eins og stendur í
þessu versi:
Þegar ég leystur verð þrautunum frá,
þegar ég sólfagra landinu á,
lifi og verð mínum Lausnara hjá,
það verður dásamleg dýrð handa mér.
(Þýð. Lárus Halld.)
Börn Katrínar bera henni fag-
urt vitni um þá alúð og elsku sem
hún hefur alið þau upp við. Elsku
Ester, Ingimar og fjölskylda,
Guð styrki og blessi ykkur öll.
Katrín Eyjólfsdóttir.
Grand hótel Reykjavík,
Sigtúni 38, sími 514 8000.
erfidrykkjur@grand.is • grand.is
Grand
erfidrykkjur
• Hlýlegt og gott viðmót
á Grand hótel.
• Fjölbreyttar veitingar
lagaðar á staðnum.
• Næg bílastæði og gott
aðgengi.