Birtingur - 01.01.1961, Blaðsíða 3

James Joyce Bjallan hringdi ofsalega, og þegar ungfrú
Parker gekk að talpípunni, var kallað
reiðilegri röddu með skerandi norður-
írskum hreim:
„Sendið Farrington hingað upp!“
Ungfrú Parker settist aftur við ritvél sina
og sagði um leið við mann sem var að
skrifa við annað borð:
„Hr. Alleyne vill finna þig upp“.
„Fjandinn hirði hann!“ tautaði maðurinn
í hálfum hljóðum og hratt stólnum sínum
ffá borðinu til að standa upp. Þegar hann
var staðinn á fætur var hann hár og
fyrirferðarmikill. Andlit hans var kvapa-
kent og dökkvínrautt með ljósar auga-
brýr og yfirskegg: hann var ofurlítið út-
eygur og hvítan í augunum óhrein. Hann
lyfti upp hleranum í afgreiðsluborðinu og
gekk þungum skrefum framhjá viðskipta-
vinunum og út úr skrifstofunni.
Hann gekk þunglamalega upp stigann, upp
á aðra hæð, þar sem fyrir honum varð
hurð með látúnsskildi sem á stóð „Hr.
Alleyne". Hér stanzaði hann, móður af
gremju og áreynslu, og barði að dyrum.
Skræka röddin hrópaði:
„Kom inn!“
Maðurinn gekk inn í herbergi hr. Alley-
nes. Og í sama mund rak hr. Alleyne
upp höfuðið yfir bunka af skjölum, lítill
maður nauðrakaður og með gullspangar-
gleraugu. Sjálft höfuðið var svo bleikt
og snoðið að það líktist mest stóru eggi
sem lægi þarna ofaná blaðabúnkanum. Hr.
Alleyne var ekki með neinar málaleng-
ingar:
„Farrington? Hvað á þetta að þýða?
Hvers vegna þarf ég alltaf að vera að
kvarta undan yður? Má ég spyrja, hvers
Afrit
Birtingur 1