Birtingur - 01.01.1961, Qupperneq 5

liafa ávísun á gjaldkerann. Hann stóð
kyrr og einblíndi á höfuðið uppi á skjala-
bunkanum. Allt í einu fór hr. Alleyne að
róta í blöðunum og leita að einhverju.
Svo reisti hann aftur upp höfuðið eins og
hann hefði ekki vitað af návist mannsins
fyrr en nú og sagði:
„Hvað? Ætlið þér að standa þarna í allan
dag? Það má nú segja, Farrington, þér
eruð rólegur í tíðinni!“
„Ég ætla að bíða og vita ..
„Nú gott og vel, þér þurftið ekki að bíða
og vita. Farið þér niður og gerið það sem
þér eigið að gera“.
Maðurinn silaðist fram að dyrunum,
og um leið og hann hvarf út úr herberg-
inu, heyrði hann hr. Alleyne hrópa á eftir
sér, að ef afritið að samningnum yrði
ekki til fyrir kvöldið, skyldi hr. Crosbie
fá vitneskju um það.
Hann gekk aftur að borði sínu niðri í
skrifstofunni og taldi, hve margar arkir
liann ætti eftir að afrita. Hann tók penn-
ann og deif honum í blekbyttuna, en
hélt áfram að stara eins og fáviti á síð-
ustu orðin sem hann hafði skrifað:
Undir engum kringumstæðum
skal téður Bernard Badley bera
. . . Það var farið að skyggja, og eftir
nokkrar mínútur yrði kveikt á gasinu: þá
gæti hann skrifað. Hann fann að hann
varð að slökkva þorstann sem sezt hafði
í hálsinn. Hann stóð upp, lyfti hleranum
í afgreiðsluborðinu eins og áður og vatt
sér framfyrir. Um leið og hann fór, leit
skrifstofustjórinn spyrjandi á hann.
„Það er allt í lagi, hr. Shelly", sagði mað-
urinn og benti með fingrinum til að sýna,
hvert hann var að fara.
Skrifstofustjórinn leit snöggvast á fata-
snagana, en þegar hann sá að engan hatt-
inn vantaði, lét hann það gott heita.
Strax og komið var út á pallskörina dró
maðurinn röndótta smalahúfu upp úr vasa
sínum, setti hana upp og hljóp í hendings-
kasti niður hrörlegan stigann. Þegar út
var komið, hélt hann laumulega með hús-
veggjum niður að horninu og skauzt þar
allt í einu inn um dyragætt. Nú, þegar
hann var kominn inn í skuggalega sjopp-
una hjá O’Neill, var hann úr allri hættu.
Þrútið andlitið fyllti út í gluggaboruna
sem vissi inn í barinn, á litinn eins og
dökkrautt vín eða dökkrautt kjöt, og hann
kallaði:
„Hæ, Pat, vertu nú alminlegur og komdu
með vökvun handa mér“.
Þjónninn færði honum glas af öli. Maður-
inn hvolfdi því í sig í einum teyg og bað
um kúmen. Hann lagði koparskildinginn
á borðið, eftirlét þjóninum að þreifa hann
uppi í myrkrinu og skauzt svo út úr
þessu greni jafn laumulega og hann hafði
komið.
Myrkrið og þokan hröktu burt febrúar
skímuna og búið var að kveikja á lukt-
unum í Eustace-stræti. Maðurinn smaug
meðfram húsunum þangað sem skrifstof-
an var og hugsaði um það á leiðinni,
hvort sér tækist að ljúka afritinu á til-
settum tíma. 1 stiganum mætti honum
sterkur ilmvatnsþefur; það leyndi sér ekki
að ungfrú Delacour hafði komið á meðan
hann var hjá O’Neill. Hann tróð húfunni
aftur í vasann, gekk inn í skrifstofuna og
lét sem hann væri eitthvað annars
hugar.
„Hr. Alleyne var að spyrja eftir þér“,
Birtingur 3