Birtingur - 01.01.1961, Blaðsíða 8

sig og alla aðra. Hr. Alleyne mundi ekki
sjá hann í friði nokkra stund; líf hans
yrði hreint helvíti. Nú hafði hann farið
laglega að ráði sínu. Gat hann ekki haldið
sér saman? En það hafði aldrei farið vel
á með þeim, honum og hr. Alleyne, ekki
síðan hr. Alleyne heyrði hann vera að
skemmta Higgins og ungfrú Parker með
því að herma eftir honum norður-írsku
mállýzkuna; þannig hafði það byrjað. Það
hefði kannski verið reynandi að fá lánað
hjá Iiiggins, en Higgins átti aldrei pen-
inga. Maður sem þurfti að halda uppi
tveim stofnunum, auðvitað gat hann ekk-
ert ...
Vörpulegur skrokkur hans brann af löng-
un eftir notalegheitum kránna. Það var
farið að slá að honum í þokunni og honum
datt í hug, hvort hann gæti slegið Pat
í sjoppunni hjá O’Neill. Hann gat ekki
slegið hann um meira en tíkall — og einn
tíkall var gagnslaus. Samt varð hann ein-
hversstaðar að ná í peninga: hann hafði
látið sinn síðasta eyri fyrir ölið, og bráð-
um var allsstaðar orðið of seint að ná í
peninga. Allt í einu, meðan hann fitlaði
við úrfestina sína, datt honum í hug veð-
lánabúðin hans Terry Kelly í Fleetstræti.
Það var lausnin! Hvers vegna datt honum
ekki hún í hug fyrr?
Hann gekk hratt eftir þröngri Templc
Bar götunni og tautaði fyrir munni sér,
að þeir mættu allir fara til fjandans,
hann skyldi eiga gott kvöld. Búðarlokan
hjá Terry Kelly sagði Fimmtíukall !
en vörubjóðurinn vildi fá sextíu; á endan-
um varð bókað samkomulag um sextíu.
Hann gekk kátur út úr búðinni og raðaði
skildingunum í sívalning milli þumalfing-
urs og hinna fingranna. í Westmoreland-
stræti var þröng á gangstéttunum af ung-
um mönnum og konum sem voru að koma
úr vinnu, og tötralegir strákar hlupu um
og kölluðu upp nöfnin á kvöldblöðunum.
Maðurinn tróðst gegnum mannþröngina,
horfði á lífið í kringum sig stoltur og
ánægður og starði valdsmannlega á skrif-
stofustúlkurnar. Hringingar og skrölt í
sporvögnum glumdi í eyrum hans, og hann
var farinn að finna ilminn af léttum
púnsgufunum í nösunum. Þarna sem hann
gekk, fór hann í huganum yfir þau orð
sem hann ætlaði að nota, þegar hann færi
að segja strákunum frá því sem komið
hafði fyrir:
„Þá leit ég bara á hann —- rólega, skiljið
þið, og leit á hana. Svo leit ég á hann
aftur — var ekkert að flýta mér, skiljið
þið. „Ég held ekki, að það sé sanngjarnt
að ætlast til að ég svari þessari spurn-
ingu“, sagði ég“.
Nefstóri Flynn sat í sínu gamla horni hjá
Davy Byrne, og þegar hann heyrði sög-
una, bauð hann Farrington upp á einn ein-
faldan og sagði að þetta væri með því
sniðugasta sem hann hefði heyrt. Farring-
ton bauð sjúss í staðinn. Eftir litla stund
bættust þeir O’Halloran og Paddy Leonard
í hópinn, og þá var sagan sögð aftur,
svo þeir fengju að heyra hana. O’Halloran
gaf heilan umgang og lét þá heyra,
hvernig hann hafði stungið upp í skrif-
stofustjórann, þegar hann var hjá Callan
í Fownes-stræti; en þar sem þetta svar
hans var í stíl við það sem óprúttnir
smalar láta út úr sér í hirðingjaljóðum.
varð hann að viðurkenna, að það væri ekV
jafn gáfulegt og svar Farringtons. Og þá
ð Birtingur